Αναπόφευκτη συνέπεια της δαιμονοποίησης είναι η κλιμάκωση

Η ανικανότητα των αντιπροσώπων του ΝΑΤΟ και των άλλων πολιτικών αρχηγών αποδεικνύεται περίτρανα στο πώς σκόπιμα εθελοτυφλούν να αντιληφθούν ότι ένας ολόκληρος λαός θυσιάζεται και καταπονείται για τις πολιτικές φιλοδοξίες τρίτων. Οι στρατιώτες που θυσιάζονται στο πρόσταγμα άλλων δεν θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν το μεγαλύτερο αγαθό της ζωής. Το διακύβευμα για τη δική τους ελευθερία δεν είναι αγαθό που τους ανήκει, αλλά ένα ιδανικό το οποίο γίνεται εκμεταλλεύσιμο από άλλες δυνάμεις που θέλουν να επιβληθούν.

Ο στόχος του άρθρου είναι να αναδείξει πώς ο κυκεώνας του πολιτικού μίσους που κατευθύνεται ενάντια στον Πούτιν προσωπικά, σχηματοποιείται με τέτοιο τρόπο ώστε αυτός και η χώρα του να εμφανίζονται ως το απαύγασμα όλων των αμαρτιών του κόσμου και η πηγή κάθε κακού, κάτι που μπορεί να οδηγήσει σε επικίνδυνη κλιμάκωση.

Η ένταση που δημιουργείται από την αμαύρωση ενός πολιτικού συστήματος και για την ικανοποίηση της υποβολής επιρροής παραμένει αδίστακτη πολιτική ανάγκη και συνάμα αυτοκαταστροφική. Αυτό συμβαίνει γιατί η φτωχοποίηση ενός άλλου πολιτικού ηγέτη γίνεται με κίνητρο μία φαντασιακή επιθυμία για απόλυτη ηγεμονία που δεν είναι εφικτή. Με αυτόν τον τρόπο, ο μοχλός της πολιτικής επιθυμίας για επιρροή και επιβολή “άλλων” προέρχεται από τα έγκατα μίας διαστρεβλωμένης λογικής που θέλει να ισχυρίζεται πως υπερασπίζεται τα συμφέροντα των αδύναμων. Στην πραγματικότητα, μοχλεύει τις δικές της επιθυμίες για επιρροή ακόμη περισσότερο.

Η συγκέντρωση του πολιτικού μίσους και μένους σε ένα πρόσωπο και σε ένα πολιτικό καθεστώς, όπως αυτό της Ρωσίας αυτή τη χρονική στιγμή, το μόνο που μπορεί να προσφέρει είναι η κλιμάκωση με καταστροφικές συνέπειες για τις κοινωνίες που γίνονται έρμαια των καταστάσεων.

Η κλιμάκωση θα έχει συνέπειες

Οι ευκαιρίες αποκατάστασης μίας χώρας δεν γίνονται εφικτές διά της ολοκληρωτικής εξαΰλωσης της. Αντίθετα, παραμένει ως μία φωτεινή ελπίδα μέσα από εκείνα τα αναχώματα που θα επιτρέψουν στον τοπικό πληθυσμό να ανακάμψει για το δικό του συμφέρον και δικαιώματα.

Αυτή τη στιγμή, η εικόνα που παρουσιάζεται παραμένει καταστροφική για τους πληθυσμούς που εξοντώνονται για την ικανοποίηση πολιτικών συμφερόντων που δεν τους αφορούν. Το χρονικό πλαίσιο των γενεών που είναι να απολαύσουν το δικαίωμα της ζωής δεν υφίσταται ως δεδομένο.

Τα συμφέροντα των πολιτικών δυνάμεων που δεν αντικατοπτρίζουν τους πραγματικούς περιορισμούς των αποφάσεών τους δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση στα δικαιώματα που ισχυρίζονται πως υπερασπίζουν. Αυτός ο φαύλος κύκλος μεταξύ μίας σκόπιμης σκιαγράφησης του κακού και της εκτόνωσης από το μένος για την παντελή εξολόθρευση παραμένει η βασική αιτία που το κοινωνικό και οικονομικό σύστημα του δυτικού πολιτισμού θα υποφέρει με απροσδόκητες συνέπειες τις επόμενες δεκαετίες.

Ο λόγος είναι επειδή το σύμπλεγμα που θέλησε να υποστηρίξει το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας εθελοτύφλησε μπροστά στον πραγματικό κίνδυνο, που δεν βρίσκεται στην άλλη όχθη, αλλά μάλλον στο ίδιο το πολιτικό σύστημα. Είναι βέβαιο πως οι καταστροφικές συνέπειες δεν έχουν την ίδια ένταση και αξία για όλους. Δηλαδή, δεν περιέχουν την ίδια καταστροφική επιρροή στους ανθρώπους, ανεξάρτητα από τα κοινωνικά στρώματα που ανήκουν.

Οι πολιτισμοί είναι συνδεδεμένοι με τις συγκεκριμένες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες στις οποίες πρέπει να επιβιώσουν και δεν μπορούν εύκολα να αλλάξουν. Το μένος που δημιουργείται από το αίτημα της συνεχούς στέρησης πρόσβασης σε βασικά αγαθά δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες ώστε οι κοινωνίες να προσπαθήσουν να επιβληθούν. Αυτή η εξέλιξη παραμένει αυτοκαταστροφική, γιατί βασίζεται στο ζοφερό φαντασιακό πλέγμα που θέλει να δημιουργεί φαντάσματα ώστε να μπορεί να συντηρεί και να επικυρώνει πράξεις βίας.