Αντιδεξιά πολιτική – Κομματική ρητορική και (μετα)μνημονιακή πραγματικότητα

Το ανελαστικά αδυσώπητο δίλημμα για την Ελλάδα ήταν και είναι: διαχειριστική υποτέλεια ή εθνική αξιοπρέπεια. Αυτό ορίζει το μέγα πρόταγμα της κατεπειγόντως ζητούμενης εθνικής μας στρατηγικής. Που, για μια ακόμη φορά στη δύσκολη ιστορία μας, είναι η ανάκτηση της χαμένης εθνικής μας αυτεξουσιότητας και της συνακόλουθης εθνικής μας ανεξαρτησίας κι όχι η καλλιεργούμενη μνημονιακή και μεταμνημονιακή ειμαρμένη.

Ως έχει η κατάστασή μας, κάθε τι άλλο εντάσσεται στην ανηλεή στρατηγική της νεοαποικιακής υποτέλειάς μας. Όπου πια, όχι όπως στις παλιές αποικίες, διεκπεραιώνουμε οι ίδιοι τους όρους της δια των διαμεσολαβητικών μεταξύ των επικυρίαρχων και του λαού μας θεσμών αντιπροσώπευσής μας. Με προεξάρχουσα σ’ αυτό τον ρόλο όλη την ηγεσία του τόπου μας, περίπου κάνοντας πως δεν καταλαβαίνουμε ή και παριστάνοντας πως ζούμε σε συνθήκες κανονικότητας. Επειδή, όμως, δεν ζούμε σε συνθήκες κανονικότητας, δεν έχουμε άλλο δρόμο πέραν αυτού της ανάκτησής της.

Γιατί, ό,τι κι αν λέγεται, το πολύ τονισμένο μέγα δίλημμα της συντελεσθείσας χρεοκοπίας δεν χωράει σε μεταμφιέσεις και δεν ετεροχρονίζεται. Που σημαίνει, εντέλει, πως αυτό ορίζει την πραγματική αντίθεση και το συνακόλουθο πραγματικό δίπολο: εμείς, οι επικυριαρχούμενοι απ’ τη μια μεριά και οι επικυρίαρχοί μας, μαζί με τους ‘νεο-κοτσαμπάσηδες’, απ’ την άλλη. Προδιαγράφοντας αμείλικτα την ανεξαρτησιακή λογική της ακολουθητέας εθνικής μας πολιτικής.

Διευκρινίζω πως οι κρίσιμες αναλύσεις περί των διπόλων δεν συνιστούν, αλίμονο, κλείσιμο του ματιού σε απλοϊκούς και ανιστόρητους εξισωτισμούς του είδους: «τι Παπάγος τι Πλαστήρας». Που τώρα μεταφράζεται, τηρουμένων των αναλογιών, σε “τι Τσίπρας τι Μητσοτάκης“.

Δύο ερωτήματα

Χρειάζεται να απαντηθούν δύο ερωτήματα. Το πρώτο είναι το εξής: Αν είχε ποιοτικό βάθος η αντιδεξιά πολιτική της Μεταπολίτευσης, θα χρεοκοπούσαμε; Προφανώς όχι. Ερώτημα δεύτερο: Όσο δεν έχει ποιοτικό αντιδεξιό βάθος η διαχείριση της συντελεσθείσας χρεοκοπίας, άρα και στρατηγική ρήξης με τους επικυρίαρχους, δεν θα βγάλουμε τη θηλιά της υποτέλειας απ’ το λαιμό μας.

Με δεδομένο, σε κάθε περίπτωση, πως αντιδεξιά πολιτική με ποιοτικό ιδεολογικό πολιτιστικό βάθος πρωτίστως σημαίνει: πολιτική εθνικής αξιοπρέπειας. Δηλαδή:

• Ρήξη με ξενοκρατικές λογικές υποτέλειας, διαρκές βάθεμα της δημοκρατίας, εναρμονίζουσας την ελευθερία, την ισότητα, τη δικαιοσύνη και την αξιοκρατία.
• Θεσμική μετάθεση εξουσίας από τους λίγους στους πολλούς, όχι στα λόγια, αλλά στην πράξη.
• Υπεράσπιση των δυνάμεων της εθνικής και κοινωνικής χειραφέτησης.
• Δημοκρατικό πατριωτισμό με συναίρεση της δημοκρατίας, του ουμανισμού, της φιλοπατρίας και του διεθνισμού.
• Ανατροπή της λογικής που θέλει να υπάρχει η κοινωνία για τα κόμματα εξουσίας και το κράτος και όχι τα κόμματα και το κράτος για την κοινωνία.
• Διεμβόλιση του παγιδευτικού δίπολου: Από τη μια νοσηρός και κάλπικος ελληνοκεντρισμός, που γεννάει τον χρυσαυγητισμό. Από την άλλη νοσηρός ψευτοπροοδευτικός αντι-ελληνοκεντρισμός, που γεννάει την αποεθνοποιητική α-τοπία.
• Ελληνική παιδεία, που ιδίως σε περίοδο κρίσης πρέπει να ενισχύει την αξιακή άμυνα και την έλλογη εθνική αυτοεκτίμηση των ελληνοπαίδων, με εναρμόνιση της ελληνικότητας, της ευρωπαϊκότητας και του οικουμενικού πνεύματος, χωρίς δυσανεξίες: με τη φιλοπατρία, την αρχαία μας γραμματεία, τη διδασκαλία της ελληνικής ιστορίας στη μεγάλη της διάρκεια, τη διδασκαλία της ελληνικής λογοτεχνίας, την κατ’ αρετήν αριστεία κ.λπ.
• Μετωπική ρήξη με όλες τις νοσηρότητες της Μεταπολίτευσης και του δικομματισμού.

Η αντιδεξιά πολιτική

Η αντιδεξιά πολιτική, όπως ενδεικτικά δίνω το στίγμα της, προφανώς και δεν στρέφεται αφοριστικά και διχαστικά εναντίον των συμπολιτών μας που ακολουθούν τα ποικίλα ‘δεξιά’ –υπό την έννοια των αστικών και συντηρητικών– πολιτικά προτάγματα Το πνεύμα της, εμπνεόμενο απ΄τη λογική της κοινής μας κοίτης, αγκαλιάζει και τις δύο όχθες του ποταμού, αριστερή και δεξιά, στην ενοποιό βάση του δημοκρατικού πατριωτισμού.

Αυτή είναι το θεμέλιο αυτής της πολιτικής, όπως είναι και προαπαιτούμενο της ζητούμενης εθνικής μας στρατηγικής. Ιδίως μάλιστα σε οριακές περιόδους εκτάκτων εθνικών αναγκών, κατά πως διδάσκει το Έπος του ’40 και της Εθνικής μας Αντίστασης. Ο τόπος, με όλο το αξιακό του βάθος, ανήκει σε όλους μας. Αυτοεξαιρούνται μόνο οι αρνούμενοι και προσβάλλοντες την αξιακή ταυτοτική του υπόσταση.

Για να μη παίζουμε με τις λέξεις, η αντιδεξιά πολιτική είναι παντελώς ασύμβατη και με ό,τι έφερε τη χρεοκοπία και με ό,τι την παρατείνει, εδραιώνοντας τη μετανεοτερική υποτέλειά μας. Πρωτίστως, εννοείται, ασύμβατη με τον διαχειριστικό ρεαλισμό του «δεν γινόταν και δεν γίνεται αλλιώς», που βρίσκεται πίσω και από την χρεοκοπία μας και από την επικίνδυνη παράταση των συνεπειών της.

Ο χαρακτήρας της χρεοκοπίας και το ανελαστικό δίλημμά της ουσιαστικά συνοψίζεται στο ‘αξιοπρέπεια ή υποτέλεια’. Το σηματοδοτούμενο δια ταύτα συνυφαίνεται με το μέγα αίτημα της ανάκτησης της χαμένης εθνικής μας αξιοπρέπειας, της εθνικής μας δηλαδή αυτεξουσιότητας και της εθνικής μας ανεξαρτησίας. Στον αντίποδα του επαινούμενου διαχειριστικού ρεαλισμού και της καλλιεργούμενης μνημονιακής και μεταμνημονιακής ειμαρμένης. Το ποιοι και πώς θα δώσουν σάρκα και οστά σ΄αυτό το μέγα εθνικό δια ταύτα, να εξακολουθεί, δυστυχώς, να είναι κατεπείγον ζητούμενο για τον τόπο μας.