Αντιδικεί με την καθημερινότητα των πολιτών η πολιτική…

Είναι να αναρωτιέται κανείς πως η πολιτική διεθνώς αποτελεί μια μόνιμη αντιδικία με την καθημερινότητα των πολιτών; Και επίσης γιατί η πολιτική έφθασε να γίνει φτηνό σόου, ένα εικονικό ψηφιακό θέαμα σε μια κοινωνία ιδιωτών και έπαψε να αποτελεί μια αγωνιστική δράση σε μια κοινωνία πολιτών; Η πολιτική αποτελεί ένα πολιτικό επικοινωνιακό βεγγαλικό, ένα υβρίδιο πολιτικής φάρσας.

Απευθύνεται στο εκτροφείο των πολιτών με το αναπεπταμένο πεδίο βοσκής του, όπου οι πολίτες διαμορφώνουν την άποψη τους από την τηλεχαβούζα και παγιδεύονται με ευκολία στην εκπολιτισμένη βαρβαρότητα. Εκεί όπου το ψεύτικο παρουσιάζεται σαν αληθινό, το φτιαχτό σαν γνήσιο και τίποτα δεν παραμένει στη θέση του, γιατί όλα κινούνται σε μια αταξία που λογαριάζεται ως επιτυχία.

Ας μην ξεχνάμε, έχουμε περάσει στη ζώνη της υπερ-ταχύτητας, της αλληλοεπικάλυψης, της συναίρεσης. Δείτε την ευκολία με την οποία οι πολίτες διασχίζουν τις αποστάσεις από τα αριστερά στα δεξιά κόμματα. Κι αυτό συμβαίνει γιατί στις πολιτικές θέσεις των κομμάτων υπάρχει μια αλληλοπεριχώρηση, που επιτρέπει τα δεξιά κόμματα να εμφανίζονται σαν αριστερά και τα αριστερά σαν δεξιά, στο όνομα μιας παραληρηματικής απελευθέρωσης και συναρίθμησης όλων με όλα.

Οι πολιτικοί παγκοσμίως σήμερα δεν είναι ούτε αριστεροί, ούτε δεξιοί. Αποτελούν ένα κράμα της πολιτικής που έχει στραφεί στην ελαφρότητα, την ευκολία, στο life style, δηλαδή στις ανταύγιες ενός πολιτικού τεχνικού παροξυσμού και στα τεχνάσματα των ομοιοτύπων, δηλαδή στις κλιμακώσεις των αποχρώσεων του ίδιου που θέλει να φαίνεται ως άλλο. Κανείς δε ξέρει σήμερα ποιες πολιτικές αντιπροσωπεύουν οι πολιτικοί αρχηγοί στο γενικό θρουβαλιασμό των παγκοσμιοποιημένων συμφερόντων. Κι αυτό το μοντέλο των πολιτικών (αν είναι πολιτικοί τελικά και δεν είναι τηλεοπτικοί αστέρες) παραμένει έξω και πέρα από τα κοινωνικά προβλήματα, γιατί είναι το μοντέλο του πολιτικού που ζει με τα μποφόρ του ναρκισσισμού του.

Μηρυκάζοντας πολιτικές στιγμές

Το 1952 υπήρχε το σύνθημα «Τι Παπάγος τι Πλαστήρας». Η ιδιότυπη υποψιασμένη αίσθηση του Έλληνα της εποχής βρήκε ένα σύνθημα με ένα ευρύ πολυσήμαντο νόημα, το οποίο δήλωνε ότι το διαφορετικό έχει ενσωματωθεί στο ίδιο, δηλαδή στην ίδια μηδενιστική βαρύτητα της πολιτικής κατωφέρειας. Το παραπάνω σύνθημα εξέφραζε τη στιγμή όπου όλα γίνονται ένα παιχνίδι πολιτικών μικρολογιών και μαζί ένα άτυπο συμβόλαιο των σχέσεων μεταξύ πολιτικού συστήματος και συμφερόντων, τόσο εγχώριων όσο και ξένων.

Σήμερα οι συνθήκες της εποχής είναι ιδανικές, γιατί έχουν αιχμαλωτιστεί στο θέαμα της πολιτικής και στους σκοπούς του, δηλαδή στην πιο αφηρημένη και ευκολοπλάνητη αίσθηση όπου το τίποτε φαντάζει σπουδαίο. Κι αυτό γιατί οι πολιτικές θεωρίες εκτιμώνται σαν ιδεοληπτικές διακοσμήσεις, αλλά και σαν δικαιολογίες αμετάπλαστων πολιτικών πρακτικών. Επιπλέον, έχει αποσυρθεί από την ιστορία και τη σκηνή της πολιτικής δράσης, το υποκείμενο της κινητοποίησης και έχει ανέβει ένα υποκείμενο που διανυκτερεύει στα ιδιωτικά γεγονότα και στους μηρυκασμούς των στιγμών.

Έτσι έχουμε τον πρωθυπουργό κ. Μητσοτάκη να γίνεται Tiktoker λέγοντας στους followers του στο Tik Tok: «Έχουμε να τα πούμε καιρό και δεν έπρεπε. Πιστεύω ότι έπρεπε να είχα βγει και σε αυτή την πλατφόρμα να μιλήσω…» (δήλωση Μητσοτάκη 12/10/2023). Βλέπετε όπως σωστά υπογραμμίζει ο Άρθρουρ Κρόκερ «οι νέες τεχνολογίες είναι θρησκευτικοποιημένες, έχοντας επανατοποθετήσει το ιερό και το όσιο στη ψηφιακή ουτοπία».

Έτσι λοιπόν, η πολιτική σήμερα αρχίζει την ταύτιση της με το ψηφιακό ακροατήριο και συνεχίζει «μέσα στην αυτοκινούμενη ζωή αυτού που είναι νεκρό» (Χέγκελ). Η πολιτική διανύει κατ’ αυτόν τον τρόπο τη δυσσύπνοη αίσθηση ενός συμπτώματος της εικονικής προσομοίωσης. Έχει συμβεί εκείνο που μας περιγράφει ο Μπόρχες: «ο λαός έχει εξοστρακιστεί στην πίσω πλευρά του καθρέφτη και συναντά το είδωλο του αυτοκράτορα που επίσης έχει εγκατασταθεί εκεί».