Απληστία και ναρκισσισμός, κοινοί παρονομαστές στην υπόθεση Καϊλή

Σοβαρό πρόβλημα της δημιουργίας της ελληνικής, ηθικής και οικονομικής κρίσης, από το 2000 ήταν η απληστία. Απληστία η οποία ήταν ανεξέλεγκτη. Και κανείς δεν είδε ότι σε μια χώρα που την φέρουν στις υψηλότερες μη-τιμητικές θέσεις της διαφθοράς αιτία ήταν η ανεξέλεγκτη απληστία. Η απληστία είναι υπεύθυνη της διαφθοράς όλου του πολιτικο-οικονομικο-κοινωνικού συστήματος. Η απληστία προκάλεσε όλα τα σκάνδαλα.

Όλο αυτό το χρονικό διάστημα, 1975-2022, περιθωριοποιήσαμε τις αξίες και τις παραδόσεις μας. Πολλά έγιναν από τις κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ που προσανατόλισαν τα ελληνικά νοικοκυριά σε άλλες ατραπούς. Το ελληνικό νοικοκυριό πλέον προσανατολίσθηκε στα περισσότερα χρήματα, στο νέο πρότυπο ζωής, με τη φαντασία να καλπάζει κάτω από την επήρεια της ψευδούς συνείδησης ότι άλλαξε το status του και έγινε κι αυτό πλούσιο με μεζονέτα χρεωμένη στην τράπεζα, με αυτοκίνητο χρεωμένο στην τράπεζα και με αρκετό πλαστικό χρήμα. Aυτά τα νοικοκυριά χρειάζεται o καταναλωτικός καπιταλισμός για να επιβιώσει.

Ο ανταγωνισμός για περισσότερα χρήματα για μεγαλύτερη απληστία και περισσότερη σπατάλη και κατανάλωση απομάκρυναν τον Έλληνα από τις κοινωνικές αξίες και τον έκαναν τεχνίτη των ψευδών στοιχείων και καταστάσεων. Στην Ελλάδα μας αρέσει να πιστεύουμε ότι ζούμε σε μια καταναλωτική κοινωνία και συνεπώς το κάθε άτομο είναι υπεύθυνο για τις ενέργειές του. Αυτό πιθανόν να ισχύει στα λόγια, αλλά όχι στην πράξη. Άλλο τι επιθυμούμε να είμαστε, άλλο τι πραγματικά είμαστε. Το τι επιθυμούμε μας οδηγούσε η ψευδής συνείδηση. Και τι έκαναν οι καταναλωτές κάτω από τα κίνητρα των τραπεζών; Έτρεχαν να δανείζονται για να φαίνονται πλούσιοι.

Απληστία και ψευδής συνείδηση

Η απληστία δεν είναι μια νέα έννοια. Υπήρχε πάντοτε και συνδεόταν με την ηθική. Όμως, υπάρχει και το ηθικό ζήτημα της συνέπειας της απληστίας: Το ατομικό κέρδος ήταν προτιμότερο από το κοινό καλό. Και για το ζήτημα αυτό τεράστια ευθύνη φέρνει το πολιτικό σύστημα. Μιλάμε για την απληστία που ζήσαμε όλα αυτά τα χρόνια. Δυστυχώς στην περίοδο αυτή ο νεοέλληνας καταναλωτής είχε χάσει την εγκράτειά του.

Νόμιζε ότι το νόημα της ζωής του είναι η συνεχής επιδίωξη υλιστικών στόχων. Και δεν καταλάβαινε ότι η καταναλωτική κοινωνία δημιουργούσε συνεχώς νέα προϊόντα για να μην τελειώσει ποτέ η επιδίωξη των υλιστικών του στόχων. Και από κοντά για να τονωθεί η νέα καταναλωτική ταυτότητα του Έλληνα έπεφταν σε όλα τα ΜΜΕ οι διαφημίσεις με σκοπό την κατανάλωση. Διαφημίσεις που έκαναν ακόμη ισχυρότατη την ψευδή συνείδηση. Γιατί; Διότι δημιουργούσαν τις εικονικές ανάγκες που ερχόντουσαν σε αντίθεση με το πραγματικό τους εισόδημα.

Ψευδής συνείδηση είναι η κατάσταση, όπου ο άνθρωπος αισθάνεται κάτι άλλο από αυτό που είναι. Παραδείγματος χάριν, ο μισθωτός ταυτίζεται με τον Σόρος. Ο τρόπος για την καταπολέμηση της ψευδούς συνείδησης δεν είναι άλλος παρά να επανέλθουμε στις αρχές και τις παραδόσεις μας. Ο ρόλος του πολιτικού συστήματος είναι να προστατεύσει το ελληνικό νοικοκυριό. Δεν το έκανε αυτό, αντίθετα ενήργησε με τέτοιο τρόπο για την προάσπιση άλλων συμφερόντων. Δεν έχουν να πουν τίποτα για τα συμφέροντα των ελληνικών νοικοκυριών, τα άφησαν ευάλωτα από την ψευδή συνείδηση ότι έγιναν όλοι πλούσιοι. Ως αποτέλεσμα αυτών των πολιτικών δημιουργήθηκαν τα προβλήματα. Και το πολιτικό σύστημα μας τάιζε με ψεύτικες ελπίδες.

Συνέπειες των ψευδαισθήσεων

Στο μυαλό του κάθε Έλληνα πρέπει να έλθει η “Αλληγορία του Σπηλαίου” του Πλάτωνα. Η φαντασία έγινε ο κανόνας. Μέσω της ψευδούς συνείδησης ο Έλληνας υποδουλώθηκε στον καταναλωτισμό, κατέστη ο ίδιος υπερκαταναλωτική μονάδα με ξένα χρήματα ή δανεικά.
Υποταγή των Ελλήνων καταναλωτών στην τεχνική των ψευδαισθήσεων για να δικαιωθεί και ο Ναπολέων όταν έλεγε: «Από την αυγή των πολιτισμών οι λαοί έχουν υποστεί την επίδραση των ψευδαισθήσεων. Στους δημιουργούς ψευδαισθήσεων ύψωσαν πολλούς ναούς, αγάλματα και βωμούς. Οι λαοί δεν δοκίμασαν ποτέ τη δίψα για τις αλήθειες. Μπροστά στα σαφή γεγονότα που δεν τους αρέσουν, γυρίζουν την πλάτη, προτιμώντας να θεοποιούν την πλάνη, αν αυτή τους γοητεύει. Ο μεγάλος παράγοντας της εξέλιξης των λαών δε στάθηκε ποτέ η αλήθεια, αλλά η πλάνη».

Οι οικονομικές πολιτικές έπρεπε να επενδύσουν πρώτα στο ανθρώπινο κεφάλαιο και στη δημιουργία θεσμών στη βάση μιας καλής διακυβέρνησης. Και τελικά τι ακριβώς ήταν η “φαινομενική” οικονομική ανάπτυξη της χώρας; Δυστυχώς, ήταν μία διαδικασία που οδήγησε τους Έλληνες σε μια αχαλίνωτη καταναλωτική συμπεριφορά, η οποία διαμόρφωσε μια ναρκισσιστική κοινωνία.

Οι περισσότεροι είχαν ως στόχο την κατανάλωση με απληστία. Δεν είχαν συνειδητοποιήσει ότι η συγκυριακή κατάσταση της κατανάλωσης μπορεί να εμφάνιζε μελλοντικά καταστροφικές συνέπειες για την Ελλάδα. Ο καταναλωτισμός, οι επιθυμίες ευζωίας, οι μαζικές επιδείξεις πλούτου με στόχο να προκαλέσουν θαυμασμό ή ζήλεια και η εγωιστική απόλαυση, όλα μαζί οδήγησαν στη γέννηση της ελληνικής ναρκισσιστικής κοινωνίας.

Ο Ντάνιελ Μπελ θεωρεί την κατανάλωση ως τον κατ’ εξοχήν παράγοντα μιας αποχαλινωμένης και παρορμητικής ελευθεριότητας. Με τη δημιουργία της ναρκισσιστικής κοινωνίας συντελέστηκε μια αλλαγή: Η νόθος ατομική (και συνολική) ευημερία σήμαινε αυτόματα ότι και τα σύνορα ανάμεσα στην παραγωγή και την κατανάλωση δεν είχαν θέση, αφού το οικονομικό-πολιτικό σύστημα τροφοδοτούσε με τα δανεικά την εκπλήρωση των επιθυμιών των καταναλωτών και η οικονομία είχε προσαρμοστεί και προσανατολιστεί στις απαιτήσεις του καταναλωτισμού.

Και τώρα το φαινόμενο Καϊλή

«Εἰ δὲ πεπόνθατε λυγρὰ δι’ ὑμετέρην κακότητα,
μὴ θεοῖσιν τούτων μοῖραν ἐπαμφέρετε·
αὐτοὶ γὰρ τούτους ηὐξήσατε ῥύματα δόντες,
καὶ διὰ ταῦτα κακὴν ἔσχετε δουλοσύνην.
ὑμέων δ’ εἷς μὲν ἕκαστος ἀλώπεκος ἴχνεσι βαίνει,
σύμπασιν δ’ ὑμῖν χαῦνος ἔνεστι νόος·
ἐς γὰρ γλῶσσαν ὁρᾶτε καὶ εἰς ἔπη αἱμύλου ἀνδρός,
εἰς ἔργον δ’ οὐδὲν γιγνόμενον βλέπετε».

[Από δική σας δειλία κι αμυαλιά σάς χτυπούν οι φουρτούνες·
όχι μομφές στους θεούς· δεν είναι φταίχτες· εσείς
οι ίδιοι αρματώσατε τούτους εδώ και τρανέψανε τόσο·
έτσι, απ᾽ αυτά, στην πικρή πέσατε τώρα σκλαβιά·
ίδια αλεπού πονηρά περπατάει ο καθένας σας χώρια,
μα όλοι σαν πάτε μαζί, τότε σας πιάνει αμυαλιά·
οι γαλιφιές σάς πλανεύουν και δίνετε πίστη στα λόγια,
όμως καμιά προσοχή στα έργα δε δίνετ᾽ εσείς] (Σόλων, (639-559 π.Χ.).

Ο ναρκισσισμός, η επιθυμία για κύρος, η επιδεικτική κατανάλωση, είναι οι παράγοντες οι οποίοι συμβάλλουν στην ανάπτυξη της διαβρωτικής δύναμης της διαφθοράς. Ο Σόλων, πριν από 2500 χρόνια, σωστά μας επεσήμανε ότι πιστεύουμε τους πολιτικούς και το πολιτικό σύστημα που μας πλανεύουν και δίνουμε σημασία στα λόγια τους. Η περίπτωση της Καϊλή δείχνει μία πολιτικό (μεγάλωσε στη γνωστή οικογένεια – γεννήτρια των σκανδάλων του ΠΑΣΟΚ) με εγωϊσμό, ναρκισσισμό, απληστία και έλλειψη ευθύνης απέναντι στην φήμη της χώρας μας, την οποία διέσυρε σε παγκόσμιο επίπεδο.

Τα φώτα της δημοσιότητας τα έχουν ανάγκη οι ναρκισσιστικές προσωπικότητες. Έτσι, θεωρούν ότι αποκτούν περισσότερη δύναμη και εκτίμηση. Ο πλούτος και η πολιτική εξουσία γίνονται οι ουσιαστικοί στόχοι των ναρκισσιστών. Οι ηθικές αρχές και αξίες για μια τέτοια ανέλιξη, αποτελούν εμπόδιο, όσο μάλιστα πιο ψηλά είναι η άνοδος στην εξουσία, τόσο πιο ταχύτατη είναι η παρακμή της ηθικής τους. Οι ναρκισσιστικές προσωπικότητες αναζητούν το θαυμασμό και την προσοχή των πολιτών.

Ποιους επιλέγουμε

Η έλλειψη συμπόνοιας προς τους πολίτες που την ψήφισαν, αλλά και η έλλειψη ευθύνης για τη φήμη της πατρίδας της σημαίνει ουσιαστικά ότι δεν έχει κανέναν απολύτως ενδοιασμό όχι μόνο για να αποκτήσει δύναμη αλλά και πλούτο. Με άλλα λόγια δεν πρέπει να εκπλησσόμεθα με τα όσα σήμερα αποκαλυπτικά πληροφορούμαστε για την Καϊλή. Ο Νουριέλ Ρουμπινί (παγκοσμίως γνωστός για τις επιτυχείς οικονομικές προβλέψεις του) σχολίασε με τον πιο σαρκαστικό τρόπο τα της Καϊλή: «Η διεφθαρμένη αρχιμαζορέτα, “βασίλισσα των κρυπτονομισμάτων” λάμβανε τις δωροδοκίες της σε μετρητά –δολάρια και ευρώ– και όχι σε άχρηστα shitcoins. Η απόλυτη υποκρισία!».

Αυτή η σαρκαστική επισήμανση του Ρουμπινί δείχνει ακριβώς ότι το κίνητρο των ναρκισσιστών για την απόκτηση εξουσίας είναι τελείως ιδιοτελές. Όποιος έχει έντονη επιθυμία για εξουσία και πλούτο δεν μπορεί να συμπονέσει τους πολίτες και άρα δεν μπορεί να συμμετέχει στα κοινά. Τοξικοί πολιτικοί μόνο κακά προκαλούν στους πολίτες και στη φήμη της χώρας. Αν το πολιτικό σύστημα είναι σαθρό και παράγει Καϊλές, συνεχή διαφθορά, πώς προσδοκούμε ότι η ελληνική κοινωνία θα είναι υγιής; Και αν οι εκπρόσωποι του λαού είναι διεφθαρμένοι, τότε σημαίνει ότι ναι μεν, η οικογένεια των πολιτικών κομμάτων (μπάμπουσκα) νοσεί, αλλά και η συμπεριφορά των ψηφοφόρων δεν είναι η αρμόζουσα.

Το φαινόμενο Καϊλή, δείχνει ότι και οι πολίτες που επιλέγουν τους υποψηφίους έχουν μερίδιο ευθύνης. Εσφαλμένες σκέψεις και επιλογές οδηγούν σε κρίσεις. Τα αμαρτήματα της διαφθοράς και της απληστίας θα μας οδηγήσουν στο δρόμο της καταστροφής. Αυτά είναι τα πραγματικά αίτια, τα οποία οφείλουμε με στοχαστικότητα να ξανασκεφτούμε το 2023. Τι θα επιλέξουμε στις επερχόμενες εκλογές; Απλά, πρέπει να καταργήσουμε τα αίτια που παράγουν Καϊλές με την τιμωρία του πολιτικού συστήματος, κατά την άποψή μου με την αποχή.