Από τη “λευκή υπεροχή” στη μαύρη ρεβάνς – Πολιτική ορθότητα και βιασμός της Ιστορίας

Το κοινωνικό-ιστορικό φαινόμενο που ονομάζεται “λευκή υπεροχή” είναι φαινόμενο της προτεσταντικής Μεταρρύθμισης και της επιστημονικής επανάστασης που έφερε στο προσκήνιο της ιστορίας την ερμηνευτική δύναμη της μάζας για τη θρησκεία και την τεχνολογία ως μέσον κατάκτησης της υπόλοιπης ανθρωπότητας από τον Ευρωπαίο λευκό. Συνειδητά ή ασυνείδητα αυτό που παραμένει ως το μείζον διαχωριστικό κατηγόρημα μεταξύ φυλών είναι ο φαινότυπος, το χρώμα και τα χαρακτηριστικά που μας διαφοροποιούν από τον “άλλο”. Και αυτό στον Νέο Κόσμο επικεντρώθηκε στη διαφορά του μαύρου από το λευκό.

Ο διαφορετικός φαινότυπος όμως ούτε κατ’ ελάχιστο θεμελιώνει τον κατώτερο και τον ανώτερο. Το ότι η τυχαιότητα της εξέλιξης ήθελε τον λευκό να ξεκινήσει την επιστημονική επανάσταση δεν αποτελεί κριτήριο της ανωτερότητάς του. Έτσι όταν φτάνουμε στη θεμελίωση της Αμερικανικής Επανάστασης πάνω στις αρχές του Διαφωτισμού αυτή μένει ανολοκλήρωτη μπροστά στην ανοχή της στη δουλεία.

Τα φυσικά απαραβίαστα ανθρώπινα δικαιώματα και η αναζήτηση της ευτυχίας της Διακήρυξης παραμένουν κενό γράμμα όσο οι μαύροι δούλοι συλλέγουν βαμβάκι και ζαχαροκάλαμο στο Νότο σαν “εργαλεία”. Η εξόφθαλμη αντίφαση λόγων και έργων θα αρθεί εν μέρει μετά από ένα αιματηρό και σκληρότατο εμφύλιο που αφήνει το Νότο για έναν αιώνα κατεστραμμένο και εγκαταλελειμμένο αναπτυξιακά.

Στο τέλος του 19ου αιώνα αρχίζει η μετανάστευση από το Νότο προς το Βορά που δημιούργησε τα τεράστια γκέτο των μεγάλων βιομηχανικών κέντρων. Εκεί οι μαύροι του Νότου βρήκαν μια πιο αποδεκτική κατάσταση ως βιομηχανικοί εργάτες αλλά στο βάθος μια όχι λιγότερο ρατσιστική αντιμετώπιση. Από την άλλη πλευρά η ελεύθερη διακίνηση όπλων και η ανεξέλεγκτη εγκληματικότητα στους μεγάλους αστικούς ιστούς δημιουργεί κυρίως μετά το 1950 μια κατάσταση όπου οι μαύροι θεωρούντο, από φυλετική προκατάληψη, οι κυρίως ένοχοι για την εγκληματικότητα στις πόλεις του Βορρά.

“Η βία φέρνει βία”

Δυστυχώς οι κοινότητες των μαύρων μαστίζονται από εγκληματικές ενέργειες των μαύρων εναντίον των ίδιων. Στην αστυνόμευση των ΗΠΑ αναδύεται ανάγλυφη η αλήθεια ότι “η βία φέρνει βία”. Η ένοπλη βία του εγκλήματος φέρνει βίαιη και σκληρή συμπεριφορά της αστυνομίας. Όταν αυτό γίνεται αναίτια εναντίον μαύρων έχει δημιουργήσει εξεγέρσεις σε μεγάλα αστικά κέντρα με νεκρούς και μεγάλες υλικές ζημιές. Μετά τη δολοφονία Φλόιντ, άρχισε μια έκρηξη φυλετικών ταραχών με το σύνθημα «Η Ζωή των Μαύρων είναι Σημαντική» (Black Lives Matter).

Σε εκείνες συμμετείχαν και διάφορες ομάδες φιλελεύθερων και αριστερών οργανώσεων και η αναταραχή εξαπλώθηκε σε όλες σχεδόν τις πόλεις των ΗΠΑ. Ταυτόχρονα είχαν ξεκινήσει και ανάλογες διαμαρτυρίες και σε πόλεις της Ευρώπης. Η διαμαρτυρία πήρε τη μορφή χιονοστιβάδας εναντίον των συμβόλων του δουλοκτητικού παρελθόντος, εναντίον της “λευκής υπεροχής”, αλλά τελικώς και εναντίον της ίδιας της αξιολόγησης της Ιστορίας.

Τα γεγονότα οδηγούν σε μια κοινωνική αποσύνθεση στις ΗΠΑ και μια επίθεση στην οντολογική ασφάλεια του δυτικού λευκού ανθρώπου. Το πείραμα της χύτρας όπου όλα τα συστατικά βγάζουν κάτι νέο φαίνεται πως απέτυχε. Όλοι βαφτίζονταν Αμερικανοί ακολουθώντας το “Αμερικανικό Όνειρο”, αλλά φαίνεται πως υπήρχε κάτι το ανολοκλήρωτο σε όλους αυτούς –  Εβραίους, Γερμανούς, Κινέζους, Ιταλούς, Μεξικανούς, Ινδιάνους και τόσους άλλους. Ίσως ένας ζωμός έβγαινε κατά διαστήματα από τη χύτρα, αλλά τα τελευταία 50 χρόνια όλο και χαλούσε η συνταγή στην εκτέλεση.

Η Νότιος Αμερική

Κάτι άλλο συμβαίνει και στην υπόλοιπη αμερικανική ήπειρο το οποίο σηματοδοτεί μια άλλη τραγική αποτυχία του πειράματος του αποικισμού του Νέου Κόσμου. Βλέπουμε καραβάνια δυστυχισμένων από την Λατινική Αμερική να συνωστίζονται στα σύνορα με τις ΗΠΑ. Περίπου 700.000 ασυνόδευτα παιδιά οι επονομαζόμενοι, “Ονειροπόλοι” βρίσκονται εντός των ΗΠΑ ζητώντας μια καινούργια ζωή.

Δέκα εκατομμύρια είναι οι παράνομοι μετανάστες που βρίσκονται στις ΗΠΑ και εκατομμύρια άλλοι προσπαθούν να περάσουν τα σύνορα. Οι χώρες της Λατινικής Αμερικής εύφορες με μεγάλες πλουτοπαραγωγικές πηγές βρίσκονται μονίμως υπό πτώχευση, δικτατορίες, δεξιές ή αριστερές, και γενικά και εκεί, αν η φυλετική διαμάχη λευκών και μαύρων δεν είναι βίαιη ή εμφανής, η συμβίωση, λευκών εποίκων, πρώην μαύρων δούλων από την Αφρική και γηγενών δεν είχε ευτυχή αποτελέσματα.

Αυτή η συνεχής κίνηση από την Κεντρική και Νότιο Αμερική στη Βόρειο προετοιμάζει μια νέα και διαφορετική σύγκρουση όπου οι απόγονοι των γηγενών Αζτέκων, Μάγια, Ίνκας, Ινδιάνων θα επιζητήσουν την αποκατάσταση των προγονικών δικαιωμάτων τους και από λευκούς και από μαύρους. Την κοινωνική αναταραχή που παρακολουθήσαμε από τους απογόνους των Αφρικανών δούλων, με αφορμή την απεχθή δολοφονία του Φλόιντ είναι πιθανόν να εξελιχθεί σε μια αντίδραση των γηγενών Ινδιάνων όπου και οι μαύροι θα θεωρηθούν κι αυτοί έποικοι και εισβολείς. Κατά τον ίδιο τρόπο και οι μαύροι θα στραφούν και κατά άλλων ομάδων αποίκων πέραν των λευκών τους οποίους θα θεωρήσουν ως υπεύθυνους για τις αδικίες που υπέστησαν. Με άλλα λόγια, το πείραμα το Νέου Κόσμου κινδυνεύει να καταρρεύσει εκ των έσω.

Ο Νέος Κόσμος και ο δυτικός άνθρωπος

Ο Δυτικός άνθρωπος βρίσκεται κάτω από μια εσωτερική και εξωτερική οντολογική αμφισβήτηση. Στο εσωτερικό της δυτικής κοινωνίας η Αμερικανική και η Γαλλική Επανάσταση με τις πράξεις τους δημιούργησαν τεράστιες κοινωνικό-πολιτικές συγκρούσεις και αντιφατικές ιδεολογίες, οι οποίες προήλθαν από την κριτική που άσκησε η φιλοσοφική σκέψη της Δύσης και στην κοινωνία και στην πολιτική και στην οικονομία.

Η εσωτερική αμφισβήτηση εκφρασμένη ως αντίφαση αποικιοκρατίας-πολιτικής ελευθερίας με υπόβαθρο την οικονομική επέκταση της Δύσης σε παγκόσμιο επίπεδο οδήγησε σε δύο “εμφυλίους” πολέμους την Ευρώπη και την αποδοχή του εγκλήματος ως μέσον πολιτικής. Έτσι φτάσαμε από την κριτική στην αυτό-αναίρεση και αυτό-άρνηση μεγάλου μέρους των λεγομένων λευκών ελίτ, οι οποίες σήμερα διαμαρτύρονται και απορρίπτουν ως ηθικά αισχρές τις πράξεις των προγόνων τους, τούς οποίους θέλουν και να αποκαθηλώσουν από το όποιο βάθρο τους είχαν.

Ο Δυτικός Κόσμος είναι ένα βήμα πριν το τρελοκομείο, ή τον αυτοχειριασμό του. Η εξωτερική αμφισβήτηση φάνηκε δίχως προπετάσματα μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Αυτό που ο Κίπλινγκ τον 19ο αιώνα αναγνώρισε ως το “φορτίο του λευκού ανθρώπου”, δηλαδή την υποχρέωση του λευκού με έμβλημα την επιστημονική πρόοδο και την πολιτική της ελευθερίας να εκπολιτίσει τους υπόλοιπους λαούς, κατέληξε μια σημαία αντίδρασης κατά του λευκού.

Παραίσθηση μεγαλείου

Η αλήθεια είναι πως η τεράστια τεχνολογική ισχύς του δυτικού “εκπολιτιστή” τού δημιούργησε μια παραίσθηση μεγαλείου, η οποία έφτασε στην ύβρη, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί στους υπόλοιπους στο αίσθημα του resentment. Τώρα, η άνοδος, οικονομική, στρατιωτική και τεχνολογική της Κίνας, της Ινδίας και άλλων χωρών, και η πραγματικότητα μιας ασύστολης παγκοσμιοποίησης μείωσαν και τη βίαιη αλλά και την ήπια ισχύ που ασκούσε η Δύση στις διεθνείς σχέσεις. Η απώλεια της απόλυτης ισχύος οδηγεί στην περιφρόνηση των πρώην αποικιών για τους Δυτικούς αποικιοκράτες.

Η περιφρόνηση έγινε μνησικακία και αυτή σε πολλές περιπτώσεις μίσος. Αυτό έχει διαχυθεί ως μια ένοχη συνείδηση σε μέρος της ίδιας της δυτικής κοινωνίας, με αποτέλεσμα να χάνεται η προσωπική και συλλογική ταυτότητα. Το πρόβλημα λοιπόν που καλείται να λύσει τώρα ο λευκός άνθρωπος είναι η συνέχεια του πειράματος του Νέου Κόσμου, η συμβίωση του με τους άλλους, αλλά σε άλλες βάσεις. Το ίδιο, όμως, καλούνται να προσπαθήσουν και οι εξεγερμένοι, εάν δεν ζητούν την εξόντωση των αντιπάλων τους, οι οποίοι –καθώς φαίνεται– προς το παρόν τη μόνη απάντηση που έχουν είναι η άρνηση. Οι διαμαρτυρόμενοι απαιτούν κοινωνική δικαιοσύνη κάτι που όμως διδάχτηκαν από τους “δυνάστες” τους. Και εδώ ξεκινά μια νέα αντίφαση.

Πρέπει να γίνει κατανοητό πως μέχρι στιγμής οι μόνες βάσεις που υπάρχουν για να χτίσουμε μια νέα συμβίωση είναι οι ήδη βιωμένες ιδέες, δημιούργημα του Δυτικού ανθρώπου, δηλαδή η ιουδαϊκή-χριστιανική παράδοση, ο φιλελευθερισμός, ο σοσιαλισμός, ο κομμουνισμός, ο φασισμός, ο μηδενισμός, ο αναρχισμός και η ισχυρότερη όλων η επιστημονική σκέψη. Τώρα μέσα στην αποσύνθεση και την περιδίνηση που επικρατεί ζητείται μια νέα σύνθεση ή μια νέα αρχή, μια επανάσταση όχι όμως παλαιάς κοπής.

Είμαστε τόσο αλληλοεξαρτώμενοι και τόσο μακριά από τη φύση ώστε μια βίαιη ανατροπή θα είναι ένα κοινωνικό-οικονομικό ολοκαύτωμα. Μια επανάσταση με αίμα, όπως ζητούν μερικοί από τους διαδηλωτές του “Η Ζωή των Μαύρων είναι Σημαντική” θα είναι μια σκοταδιστική αντεπανάσταση, η οποία θα αναιρέσει τις ελευθερίες όλων και θα εγκαθιδρύσει την τρομοκρατία της πολιτικής ορθότητας ενός ανερμάτιστου όχλου.

Πρέπει οι σημερινές αντιμαχόμενες ομάδες να ξεφύγουν από τις παραισθήσεις των δουλοκτητών. Εκείνοι, επειδή πίστεψαν ότι άλλες φυλές ήσαν κατώτερες, θεώρησαν πως οι ίδιοι ήσαν ανώτεροι. Η αγανάκτηση για την αδικία δεν καθορίζει το πόσο ανώτεροι είναι οι αδικηθέντες. Καθορίζει τα όρια ανάμεσα στην αξιοπρέπεια της ανθρώπινης υπόστασης και την ηθική εξαθλίωση στην οποία μπορεί να περιπέσει το ανθρώπινο είδος.