Από την Εκκλησία του Δήμου στα σούργελα…

Ο γνωστός δημοσιογράφος Γιάννης Κ. Πρετεντέρης σημειώνει στη στήλη του στην εφημερίδα “Τα Νέα” με ημερομηνία 14/6/2023 πως «δεν θέλει και πολύ να μετατραπεί μια εκλογή σε καλλιστεία ανισόρροπων» και παρακάτω στο τέλος σημειώνει «ενδεχομένως η πολιτική ασκεί μια περίεργη έλξη στα σούργελα (άτομα για γέλια και για κλάματα). Αλλά η αλήθεια είναι πως και πολλοί κανονικοί άνθρωποι εξελίσσονται σε σούργελα μόλις ασχοληθούν με την πολιτική».

Η άποψή μου είναι ότι οι εκλογές, αντικειμενικά, είναι πάντοτε και καλλιστεία, μεταξύ άλλων, και συνήθως σε αυτά συμμετέχουν και σούργελα! Σε ότι δε αφορά και το σχόλιό του, ότι «πολλοί κανονικοί άνθρωποι εξελίσσονται σε σούργελα, μόλις ασχοληθούν με την πολιτική», δεν έχει και άδικο και αυτό είναι ένα άλλο θέμα που πρέπει να μας προβληματίσει, γιατί με το να λέμε πως αυτά συμβαίνουν στη δημοκρατία δεν αποτελεί απάντηση. Τέτοια συμβαίνοντα, κατά την άποψή μου, δυσφημούν τη δημοκρατία, εάν λάβουμε υπόψη μας ότι το πολίτευμα αυτό έχει ως αποστολή να διασφαλίσει:

• Την ελευθερία του λόγου για όλους τους πολίτες, αποκλείοντας συγχρόνως κυκλοφορία απόψεων που περιορίζουν αυτή την ποιότητα της ελευθερίας.
• Την ισοκρατία, όπου κάθε πολίτης διαθέτει ίσον κράτος, εξουσία, η οποία αντανακλάται δια της αρχής της ισοπολιτείας, της ισονομίας και των ίσων ευκαιριών.

Όταν αυτά ικανοποιούνται διαχρονικά τότε μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε ότι το πολίτευμα είναι δημοκρατικό. Όμως, οι φερόμενες ως δημοκρατίες ανά τον πλανήτη δεν ικανοποιούν τις ανωτέρω αρχές γιατί δεν είναι δημοκρατίες. Είναι ρεπουμπλικανικά μορφώματα (των πολιτών ήταν η πρόθεση), επινοηθέντα από τους Λατίνους περί το 500 π.Χ. και είναι κατάλληλα για όλα τα γούστα τύπου Πούτιν, Ερντογάν και τόσων άλλων “δημοκρατών” ανά την Δύση και κυκλοφορούν ως δημοκρατίες με το επιχείρημα και μόνον ότι οι πολιτικοί σε αυτά αναδεικνύονται με εκλογές.

Μόνον που οι πολιτικοί στη δημοκρατία, που επινοήθηκε από τους αρχαίους Αθηναίους και εφαρμόστηκε για πρώτη φορά το 509 π.Χ., δεν αναδεικνύονταν με εκλογές, αλλά με κλήρωση και για μια μόνον θητεία. Ο λόγος απλός: η εκλογική διαδικασία παράγει διαπλοκή και διαφθορά.

Τώρα, γιατί εκείνη η δημοκρατία δεν εδραιώθηκε οφείλεται στο ότι χρησιμοποίησε και ένα άλλο μετασκευασμένο μέσο της αριστοκρατίας πλην της κλήρωσης, την Εκκλησία του Δήμου, μέσω της οποίας δόθηκε η ευκαιρία στη διαπλοκή και τη διαφθορά να συνεχίσουν το “έργο” τους, αντί στη δημοκρατία για τη δημιουργία συνθηκών άμεσης δημοκρατίας. Η Εκκλησία του Δήμου κατά Κλεισθένη και η “ελεύθερη” αγορά του Άνταμ Σμιθ αποτελούν παράλληλους βίους και δεν μπορούν, για αντικειμενικούς λόγους, να υπηρετήσουν παρά μόνον ολίγους εκ των πολιτών, κάτι που αντίκειται στις αρχές της δημοκρατίας που σκοπό της είναι να υπηρετεί όλους τους πολίτες.

Ελέγχοντας την πολιτική με το αζημίωτο…

Στους καιρούς μας δεν χρειαζόμαστε δικτατορίες για να ελέγχονται οι καταστάσεις. Σήμερα οι ανάγκες των πολιτικών να εκλεγούν κάνουν την ίδια δουλειά. Δημιουργούν, όπως ανέφερα και σε προηγούμενα άρθρα μου, την τεράστια αγορά στην οποία οι διαθέτοντες τα κεφάλαια επενδύουν σε ΜΜΕ και συναφείς οργανισμούς με τους οποίους ελέγχουν, με το αζημίωτο, την πολιτική και τους πολιτικούς.

Η διαδικασία της εκλογής εκτελείται σε κλίμα, όπου ο ανταγωνισμός καλπάζει και κάθε επιτυχία έχει ανάγκη διαφήμισης και αποτελεσματικής πλύσης εγκεφάλου, δηλαδή χρήμα, και για το λόγο αυτό κινούμαστε προς αποτελέσματα με πλούσιους πολιτικούς ή πολιτικούς των χορηγιών, δηλαδή εξαρτημένους. Λύση στο πρόβλημα αυτό υπάρχει και την έχω αναπτύξει με λεπτομέρεια στο βιβλίο μου.

Σε άλλο σημείο της στήλης του ο κ. Πρετεντέρης σημειώνει: «Η απλή αναλογική (εννοεί αυτήν που εφαρμόστηκε στις εκλογές στις 21 Ιουνίου) δεν είχε καμιά σχέση με την ισοτιμία της ψήφου, τις συναινέσεις, τις προοδευτικές συνεργασίες και άλλες δασύτριχες μπαρούφες που έθεσαν σε κυκλοφορία οι αποτυχημένοι εμπνευστές της. Ήταν απλώς μια κομπίνα για να αποκλειστεί η μεγαλύτερη παράταξη από την εξουσία». Πράγματι, αποδείχτηκε ότι η έμπνευση του κ. Τσίπρα δεν αποσκοπούσε στην εφαρμογή της ισοτιμίας των ψήφων και στη συνεργασία όλων των κομμάτων. Άλλωστε, πως θα μπορούσε κανείς να περιμένει από έναν οπαδό της μαρξιστικής συνταγής να διακατέχεται από τέτοιες ευαισθησίες!

Για να είμαστε όμως δίκαιοι, θα πρέπει να παραδεχτούμε πως ούτε ένα από τα υπάρχοντα κόμματα νοιάζεται για τέτοιες αξίες. Στο ρεπουμπλικανικό καθεστώς δεν ακμάζουν, αντικειμενικά, τέτοιες ιδέες, εκτός από τη διαπλοκή και τη διαφθορά που είναι προσφορά του διεφθαρμένου καπιταλισμού. Η αριστερά το προτιμά αυτό το καθεστώς γιατί της δίνει τη δυνατότητα να καταλάβει την καρέκλα της εξουσίας, χωρίς να χρειαστεί να κάνει την “επανάστασή” της, με την οποία στη συνέχεια φροντίζει τους αρμούς της εξουσίας.