Η ελληνική πολιτική το υπερόπλο της Τουρκίας – Από την ιταλική εισβολή στον “Αττίλα”

Συνεχίζοντας την ιστορική ακτινογραφία της ελληνικής πολιτικής, θα αναφερθούμε στο διάστημα 1940-1974, κατά χρονολογική σειρά:

1940: Ο δικτάτορας Μεταξάς, ρίψασπις της Μικρασίας, μεταβάλλεται  σε ήρωα. Υπό την ηγεσία του, οι ελληνικές δυνάμεις ξεπλένουν, ψυχικά, την ήττα του ’22 κατατροπώνοντας τους Ιταλούς φασίστες και τους Αλβανούς συμμάχους τους, κι απελευθερώνουν για τρίτη φορά την Βόρεια Ήπειρο.

Ακολουθεί η γερμανική επίθεση κι η φυγή σύσσωμης της πολιτικής τάξης στην Αίγυπτο, που αφήνει ανοιχτό το πεδίο στους δωσίλογους συνεργάτες των Γερμανών, Ιταλών και Βουλγάρων.  Αλλά και στο περιθωριακό ΚΚΕ που ήδη έχει υπονομεύσει με ακραίες ενέργειες (βλέπε δράση Πουλιόπουλου) την ελληνική εξωτερική πολιτική:

Την παρουσία μας στη Μικρά Ασία και τη Συνθήκη των Σεβρών, κι έχει συνταχθεί από το 1924 με την Τρίτη Διεθνή υπέρ της “ανεξαρτησίας της Μακεδονίας/Θράκης” και της απόσχισής τους από την Ελλάδα. Την ώρα που κατανικάμε Ιταλούς και Αλβανούς, ο γραμματέας του ΚΚΕ Ζαχαριάδης από τις φυλακές χαρακτηρίζει, με την δεύτερη  και τρίτη σχετική επιστολή του, ως  “ιμπεριαλισμό” τον πόλεμο της Ελλάδας κατά των Ιταλίας-Αλβανίας και την απελευθέρωση της Βορείου Ηπείρου.

Δυστυχώς, δεν συνιστά έωλο ιστορικό άλλοθι αλλά γεγονός ότι η ακατανόητη στάση του ΚΚΕ αποτέλεσε άριστη δικαιολογία για την δεξιά να προβεί σε αλλεπάλληλες  υποχωρήσεις στα ελληνοτουρκικά (Κωνσταντινούπολη/Κύπρος) και στο “Μακεδονικό”, μπροστά στον “από βορρά κομμουνιστικό κίνδυνο”.

Εμφύλιος και Δωδεκάνησα

1944-49: Εμφύλιος: Ενώ όλη η Ευρώπη ανασυγκροτείται, στην Ελλάδα οι αστοί πολιτικοί, αλλά κυρίως το ΚΚΕ, οδηγούν την χώρα στον Εμφύλιο με υποδαύλιση Εγγλέζων και εμμέσως της ΕΣΣΔ. Το ΚΚΕ επαναλαμβάνει τις θέσεις του για αυτονομία-ανεξαρτησία της Μακεδονίας/Θράκης, ευθυγραμμιζόμενο πλήρως για πολλοστή φορά με τον κομμουνιστικό (βουλγαρικό, σοβιετικό, τιτοϊκό) ιμπεριαλισμό που στόχευε στην έξοδο στο Αιγαίο μέσω της ανύπαρκτης “Μακεδονίας του Αιγαίου”.

Μέσα στη συμφορά του Εμφυλίου που διαιρεί έκτοτε τον λαό και δεν διαφαίνεται το, ψυχικό, τέλος του, η Ελλάδα, ενώ έχει πολεμήσει φασισμό και ναζισμό, διεκδικεί αλλά δεν κερδίζει τη Βόρειο Ήπειρο στην συνδιάσκεψη της ειρήνης στο Παρίσι, 1946. Αντιδρούν η Δύση και η Μόσχα, που προσπαθεί ανεπιτυχώς να εμφανίσει ως αντιναζιστική χώρα την σύμμαχο των φασιστών Αλβανία.

Τα καταφέρνει μια χαρά όμως ο Τίτο στο “Μακεδονικό”, ιδρύοντας την ομώνυμη γιουγκοσλαβική δημοκρατία χωρίς καμία ελλαδική αντίδραση. Οι δεξιοί κι αριστεροί πολιτικοί μας, με τις παραλείψεις και τις ιδεοληψίες τους, θα οδηγήσουν τελικά στην παραχώρηση του ονόματος το 2018 ( κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ).

“Μετατραυματικό σοκ”

1947: Ενσωμάτωση Δωδεκανήσων με την συνθήκη ειρήνης  με την Ιταλία.

Σημειώνουμε ότι η ΕΣΣΔ ήταν αρνητική στα περισσότερα ελληνικά αιτήματα: «Ο Μολότοφ ήρε τας επιφυλάξεις του». Σε πλεονεκτική θέση πάλι, η Ελλάδα πετάει την ευκαιρία να στοχοποιήσει την Τουρκία και την επιτήδεια ουδετερότητα της κατά τον Β’ Παγκόσμιο  Πόλεμο (κάτι που  εκ των πραγμάτων βοηθούσε την ναζιστική Γερμανία), ώστε να αποκομίσει κάθε είδους οφέλη αφού η Μικρασιατική καταστροφή ήταν ακόμη νωπή.

Το 1945 είχαν περάσει μόλις 23 χρόνια από την ήττα, και μόλις 37 χρόνια το 1959 (συνθήκη Ζυρίχης). Να  τονίσουμε ότι καμία αστική αντιστασιακή οργάνωση δεν έθετε θέμα ελληνοτουρκικών σχέσεων, μετ’ επιτάσεως τουλάχιστον. Χωρίς τα λαϊκά τραγούδια πιθανόν η Μικρά Ασία θα ‘χε ξεχαστεί στην επόμενη γενιά ελλαδιτών.

Ας κάνουμε εδώ μια παρένθεση. Πλέον η Ελλάδα ζει χωρίς επικοινωνία και παρουσία στην Μικρά Ασία (γενέτειρα της παγκόσμιας φιλοσοφίας και κέντρο του ελληνικού πολιτισμού) για πρώτη φορά μετά από 2700 χρόνια, αλλά αυτό δεν απασχολεί κανέναν πολιτικό μας. Δεν είναι μόνο το “μετατραυματικό σοκ”. Από το 1922 και μετά κανείς πολιτικός μας δεν μιλάει για τη Μικρά Ασία ως απλή υπόμνηση της ιστορικής μας παρουσίας εκεί.  Όχι για πόλεμο, ανακατάληψη κλπ. Ως απλή αναφορά:  Έχετε ακούσει ποτέ από επίσημα χείλη το όνομα Ηράκλειτος ή Έφεσος  ή ότι οι αρχαιότητες που βρίσκονται στα τούρκικα «μουσεία» κι οι αρχαιολογικοί τόποι είναι ελληνικά;

Η αποσιώπηση επιδιώκει  την αποσιώπηση της ήττας και της απόλυτης ενοχής του πολιτικού/στρατιωτικού κόσμου γι’ αυτόν. Αναζητώντας ένα υποκατάστατο για τη Μικρά Ασία το βρίσκουν, κόμματα αλλά και λαός,  οι μισοί στις επαγγελίες του ΚΚΕ που συνεπάγονται μια έμμεση επιστροφή στη Μικρά Ασία μέσω της γενικευμένης ειρήνευσης των λαών κι οι άλλοι μισοί στην προστασία της Δύσης από τον κομμουνιστικό κίνδυνο. Κι αφοσιώνονται σε μια εσωτερική διαμάχη που προσφέρει γενναιόδωρα την ψευδαίσθηση της αποτροπής μιας νέας εξωτερικής ήττας όσο ασχολούμαστε με τα εσωτερικά. Θα την υποστούμε εις διπλούν.

Επιπλέον, με την αποσιώπηση παραχωρούμε την Ιστορία μας στην Τουρκία που προπαγανδίζει εις βάρος μας καθημερινώς, μιλώντας, χωρίς απάντηση, για Γαλάζια Πατρίδα, σύνορα καρδιάς κλπ. Το ιστορικό μας βάθος, κι οι ήττες και οι νίκες, είναι θεμελιώδες πλεονέκτημά μας, αλλά το χαρίζουμε.

Κυπριακό: Η νίκη που μετατρέψαμε σε ήττα

1955, 1 Απριλίου: Αρχίζει ο αντιϊμπεριαλιστικός αγώνας στην Κύπρο από την κεντροδεξιά/ακροδεξιά, με επικεφαλής τους  Μακάριο και Γρίβα. Οι κομμουνιστές του ΑΚΕΛ δεν μετέχουν στον αγώνα υπονομεύοντάς τον εξ αντικειμένου. Οι Τουρκοκύπριοι συμπράττουν με τους Εγγλέζους,  ο μετέπειτα ηγέτης τους Ντενκτάς είναι επίτροπος στα βρετανικά στρατοδικεία που στέλνουν στην κρεμάλα τους Έλληνες αγωνιστές. Είναι η αλά τούρκα “πολιτική ισότητα” που ακούμε σήμερα για το Κυπριακό από τους Τούρκους εισβολείς.

1955, 5 Σεπτεμβρίου: Νύχτα των Κρυστάλλων για τους Έλληνες της Κωνσταντινούπολης. Με σχέδιο της τούρκικης κυβέρνησης, συμμορίες Τούρκων παρακρατικών και όχλος σκοτώνουν, βιάζουν, καίνε, λεηλατούν, καταστρέφουν ό,τι ελληνικό. Οι Έλληνες φεύγουν μαζικά για να σωθούν. Με τα επεισόδια του ‘63 και τους τούρκικους βομβαρδισμούς στην Κύπρο το 1964, φεύγουν πολλοί κι απ’ όσους είχαν παραμείνει στην Κωνσταντινούπολη.

Η Ελλάδα ουδέποτε αντέδρασε ουσιαστικά για το πογκρόμ. Ουδέποτε το αναφέρει έκτοτε σε διεθνή φόρα, το γεγονός έχει καταχωνιασθεί. Ουδέποτε απαίτησε την εφαρμογή  της Συνθήκης της Λωζάνης στην Ίμβρο και Τένεδο, απ’ όπου εκδιώκονται με έμμεση βία οι Έλληνες κάτοικοί  τους.

1959: Οι Κύπριοι με συγκλονιστικό αγώνα και ανεξάντλητη συμπαράσταση του ελλαδικού λαού ταπεινώνουν την Βρετανική αυτοκρατορία και την υποχρεώνουν σε συνθηκολόγηση. Μέγα κομβικό  σημείο που θα μπορούσε να ελαφρύνει την ήττα στην Μικρασία. Όμως αντί για Ένωση ή ομοσπονδία και οπωσδήποτε αποκλεισμό της Τουρκίας από την Κύπρο, ο πρωθυπουργός Καραμανλής και ο  υπουργός εξωτερικών Αβέρωφ πετάνε την νίκη του κυπριακού λαού κι όλα τα στρατηγικά πλεονεκτήματα που προέκυπταν από την Ένωση ή την ύπαρξη δυό ανεξάρτητων ελληνικών κρατών,  που θα εξουδετέρωναν την τούρκικη απειλή στην Ανατολική Μεσόγειο, τουλάχιστον.

Και αποδέχονται (με οποιαδήποτε αντικομμουνιστική πρόφαση) τους «δωσίλογους» Τουρκοκύπριους ως συγκυβερνήτες και ως τριτεγγυήτριες δυνάμεις τις ηττημένες Τουρκία και Βρετανία, υποσκάπτοντας εξ αρχής και εν γνώσει τους την νεοσύστατη Δημοκρατία. Εκβιαζόμενος απ’ την Ελλαδική κυβέρνηση  ο  Μακάριος συνυπογράφει αντί να παραιτηθεί.

Ο Γρίβας αποδοκιμάζει την συμφωνία. Στην Αθήνα ο Γεώργιος Παπανδρέου θεωρεί αναγκαία την τήρηση της συνθήκης, ο  Σοφοκλής Βενιζέλος προειδοποιεί  για τις καταστροφικές συνέπειες της αναγνώρισης της Τουρκίας ως επίσημου παράγοντα στην Κύπρο. Η εισβολή και κατοχή το 1974, το casus belli, τα σημερινά γεωτρύπανα της Τουρκίας, οι τούρκικες κλοπές στις ΑΟΖ μας κλπ οφείλονται αποκλειστικά στην Ζυρίχη. Ήμασταν νικητές και επιλέξαμε την ήττα.

Από τη Χούντα στον Αττίλα

1959: Στην σχετική ελληνογερμανική συμφωνία ο αείμνηστος πρέσβης μας Θωμάς Υψηλάντης διασώζει, με παρέμβασή του και αντίστοιχη πρόβλεψη, την διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων, επανορθώσεων, δανείου κλπ, για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο πρωθυπουργός Καραμανλής δεν έθετε τέτοιο θέμα.

1965: Συνέργεια Μητσοτάκη–Γλύξμπουργκ στην καταστροφική Αποστασία. Αμερικανοκινούμενες κατάλυση της Δημοκρατίας και επιβολή χούντας, τον μαύρο  Απρίλιο του 1967.

1967, Νοέμβριος, Κύπρος: Η Χούντα στήνει –ή την παγιδεύουν– τα επεισόδια με Τουρκοκύπριους στο χωριό Κοφίνου και ως αποτέλεσμα αποσύρει από την Κύπρο την ελλαδική μεραρχία-ασπίδα που είχε στείλει ο Γεώργιος Παπανδρέου το 1963. Η εισβολή είναι πλέον θέμα χρόνου.

1974: Χουντικό ελλαδικό πραξικόπημα κατά του Μακαρίου. Χουντική κυβέρνηση. Τούρκικη εισβολή. Η ελλαδική  χούντα καταρρέει και καλεί τους πολιτικούς. Ο Καραμανλής ορκίζεται  πρωθυπουργός από τον χουντικό “Πρόεδρο της Δημοκρατίας” Γκιζίκη. Δηλώνει ότι η βοήθεια στην Κύπρο είναι αδύνατη και λόγω αποστάσεως.  Μετά την επίσημη αυτή ελλαδική αποστασιοποίηση, οι Τούρκοι αρχίζουν ανενόχλητοι την β’ φάση της εισβολής καταλαμβάνοντας το 35% της Κύπρου, στην α’ φάση είχαν καταλάβει το 2%, πάντα με ανοχή-σύμπραξη ΝΑΤΟ, ΗΠΑ, Βρετανίας.

Ο αποκαλούμενος και γεφυροποιός της χούντας, Αβέρωφ, υπουργός Άμυνας τώρα, διατάζει τον στρατό να μην υπερασπισθεί την Αμμόχωστο. Οι Τούρκοι την καταλαμβάνουν και την καταντούν πόλη φάντασμα χωρίς καμμία αποτελεσματική ελλαδική και διεθνή (και δη αριστερή) αντίδραση επί 45 χρόνια. Πχ: άρνηση συζητήσεων για τούρκικη ένταξη, αν δεν εφαρμόσει τα ψηφίσματα του  ΟΗΕ, κλπ.

Τέλος, σε μια παγιωμένη πλέον προσβλητική, υβριστική απρέπεια, ο πολιτικός μας κόσμος γιορτάζει κάθε 24 Ιουλίου την μεταπολίτευση, την ώρα που η Κύπρος πενθεί κι η Τουρκία πανηγυρίζει για την εισβολή και κατοχή της. Σημειωτέον, ότι η Ελλάδα δεν ανακάλεσε τον πρέσβυ μας από την Τουρκία το 1974 κι ότι δεν αναγνωρίζει ότι έγινε πόλεμος το 1974, με συνέπεια μια διαρκή ταπείνωση των ελλαδιτών πολεμιστών, θανόντων, ακρωτηριασθέντων, τραυματισμένων.