Aποζημίωση από την Ελλάδα για την Κατοχή ζήτησε ο αμετανόητος προφέσορ Ρίχτερ!

Ποιες γερμανικές αποζημιώσεις; Ποιο κατοχικό δάνειο; Ο γνωστός Γερμανός ιστορικός Χάιντς Ρίχτερ υποστήριξε σε συνέντευξη του, ούτε λίγο ούτε πολύ, πως “‘ότι πήραμε-πήραμε” το 1949, συγκεκριμένα «30.000 τόνους βιομηχανικού υλικού από γερμανικά εργοστάσια, αξίας άνω των εκατό εκατομμυρίων γερμανικών μάρκων». Φυσικά δεν παρέλειψε να κατηγορήσει για ακόμα μία φορά την ελληνική πλευρά για «εγκλήματα πολέμου» εις βάρος των Γερμανών!

Γνωστός στην Ελλάδα από σειρά βιβλίων του, όπως το κλασικό “Δύο Επαναστάσεις και Αντεπαναστάσεις στην Ελλάδα” και το “Η Εθνική Αντίσταση και οι συνέπειες της”, ο Ρίχτερ έχει εξελιχθεί στον πιο χαρακτηριστικό εκπρόσωπο του ιστορικού αναθεωρητισμού σήμερα, μία σχολή σκέψης που εξισώσει το Ολοκαύτωμα και τα εγκλήματα των ναζί με τα εγκλήματα του κομμουνισμού και τους βομβαρδισμούς της Δρέσδης. Βέβαια ο αναθεωρητισμός του Ρίχτερ περιορίζεται στην Ελλάδα, για την οποία έχει επιδείξει πλούσιο συγγραφικό έργο. Η απόφαση του Πανεπιστημίου Κρήτης να απονείμει στον Ρίχτερ τιμητικό δίπλωμα το 2014 (έχοντας μάλλον υπόψιν το συγγραφικό του έργο της πρώτης περιόδου) είχε προκαλέσει αντιδράσεις.

Ο Ρίχτερ, που στο βιβλίο του “Η επέμβαση των Άγγλων στην Ελλάδα” εμφανίζονταν υποστηρικτικός προς την ΕΑΜική αντίσταση, με το βιβλίο του “Η Μάχη της Κρήτης” (εκδόθηκε το 2011) αμαύρωσε την αντίσταση των Κρητικών στους Γερμανούς εισβολείς, μιλώντας για τα «αγνά κίνητρα» των Γερμανών αλεξιπτωτιστών και για την «κακοποίηση» που αυτοί υπέστησαν από τους Κρητικούς! Ο τιμητικός τίτλος στον Ρίχτερ αφαιρέθηκε το 2016, ενώ ο ιστορικός δικάστηκε για ρητορική μίσους, με βάση τον αντιρατσιστικό νόμο του 2014, ως αρνητής των εγκλημάτων των γερμανικών αρχών κατοχής, κατηγορία για την οποία τελικώς αθωώθηκε.

Με την τωρινή του συνέντευξη του στον Γερμανό δημοσιογράφο Μαρκ φον Λίπκε, ο Ρίχτερ παραμένει αμετανόητος και εξακολουθεί να προχωρά σε μία ανιστόρητη εξίσωση των εγκλημάτων πολέμου της γερμανικής κατοχής, με επιμέρους βίαιες πράξεις Ελλήνων ανταρτών. Το αποτέλεσμα; Ένα απόλυτο “ξέπλυμα” των ευθυνών της ναζιστικής Γερμανίας, την στιγμή που ήταν η επιτιθέμενη χώρα και όχι μόνο φυσικά εναντίον της Ελλάδας.

Αντιπαράθεση με τον Λίπκε

Η συνέντευξη δόθηκε στον Γερμανό δημοσιογράφο και ιστορικό Μαρκ φον Λίπκε, με τον οποίο μάλιστα ξεκίνησε και ένα ενδιαφέρον ιστορικό debate, με τον Λίπκε να μην αφήνει αναπάντητες τις ανιστόρητες αιτιάσεις του Ρίχτερ, που φτάνουν στο σημείο να ισχυρίζονται πως δεν υπήρξε πείνα τα χρόνια της γερμανικής κατοχής! «Για μεγάλο διάστημα είχε διαδοθεί στην Ελλάδα η εκτίμηση ότι 300.000 άνθρωποι είχαν πεθάνει, μόνο στην Αττική. Ο αριθμός είναι υπερβολικός… οι νεκροί δεν ήταν πάνω από 30.000. Κάτι που ασφαλώς εξακολουθεί να είναι ένας τρομακτικός αριθμός. Αλλά αυτό συνέβαινε κατά κύριο λόγο υπό ιταλική διοίκηση. Στις περιοχές που κατείχαν οι Γερμανοί ο κόσμος πεινούσε, αλλά κανείς δεν πέθανε από την πείνα» ανέφερε χαρακτηριστικά.

Σε αυτό το σημείο ο Λίπκε αντέδρασε έντονα στους ισχυρισμούς του Ρίχτερ, υπενθυμίζοντας του πως «οι Γερμανοί είχαν λεηλατήσει την Αθήνα», παραθέτοντας την σχετική έρευνα του διαπρεπούς καθηγητή και ιστορικού Χάγκεν Φλάισερ, την οποία ο Ρίχτερ απέρριψε, αποδίδοντας τους ισχυρισμούς περί γερμανικών λεηλασιών σε “προπαγάνδα” του Ιταλού υπουργού Εξωτερικών και γαμπρού του Μουσολίνι κόμη Τσιάνο. Ο Ρίχτερ αποδίδει τον λιμό στην Αθήνα στον βρετανικό αποκλεισμό που είχε επιβάλλει το Λονδίνο στην Μεσόγειο (αληθές γεγονός), αθωώνοντας όμως εξόφθαλμα την γερμανική πλευρά, σαν καλός αναθεωρητής.

O Λίπκε αντιδρά και στον ισχυρισμό του Ρίχτερ ότι Έλληνες πολιτικοί είχαν ενθυλακώσει τα χρήματα των αποζημιώσεων, ρωτώντας τον εάν υπάρχει κάποια σχετική απόδειξη. Ο Ρίχτερ επικαλείται ένα άρθρο του περιοδικού Der Spiegel του 1952 και στην ερώτηση εάν υπάρχει και δεύτερη πηγή, ο Ρίχτερ αναφέρει βιβλίο του, του 2016, το οποίο όμως παραθέτει ακριβώς την ίδια πηγή, όπως επεσήμανε ο δημοσιογράφος! Σε παλαιότερη συνέντευξη του, συγκεκριμένα το μνημονιακό 2016, ο Ρίχτερ είχε ισχυριστεί πως τα χρήματα των αποζημιώσεων είχαν πάει «στους Έλληνες Εβραίους για να ψηφίζουν το τότε κυβερνών κόμμα», ένας προσβλητικός ισχυρισμός που θα ζήλευαν και οι πιο φανατικοί αντισημίτες.

Σχέσεις με τον Σόιμπλε

Όσον αφορά την σφαγή των Καλαβρύτων ο Ρίχτερ αποδίδει ευθύνη και στους αντάρτες που προηγουμένως «είχαν σκοτώσει 60 αιχμάλωτους Γερμανούς στρατιώτες, ανήμπορους να αμυνθούν. Οι αντάρτες γνώριζαν ότι το τίμημα θα το πλήρωναν οι άμαχοι. Για τους Γερμανούς τέτοιες επιχειρήσεις… ήταν πράξεις αντιποίνων, οι οποίες καλύπτονται από το δίκαιο του πολέμου», ισχυριζόμενος μάλιστα πως οι Γερμανοί άφησαν εκτός αντιποίνων τα γυναικόπαιδα.

Ο ισχυρισμός αυτός προκάλεσε και πάλι την έντονη αντίδραση του Λίπκε που του υπενθύμισε και την σφαγή του Διστόμου, την οποία ο Ρίχτερ σχεδόν δικαιολόγησε, μιλώντας για την «οργή των ανδρών των SS» από τις μάχες τους με τους αντάρτες! Θα μπορούσε επιπλέον να αντιτείνει ότι ο αφανισμός της εβραϊκής κοινότητας της Θεσσαλονίκης και των Ιωαννίνων δεν οφείλονταν σε κάποια “εν βρασμώ” ενέργεια των γερμανικών αρχών κατοχής, αλλά στην ιδεολογία μίσους των ναζί, την οποία ο Ρίχτερ εμφανίζεται να παραβλέπει.

Τα αίτια για την μεταστροφή του Ρίχτερ σε στυγνό απολογητή των γερμανικών αρχών κατοχής δεν έχουν αποσαφηνιστεί, αλλά ίσως έχουν να κάνουν με τις διασυνδέσεις του ιστορικού με το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών και τον ίδιο τον Βολφγκάνγκ Σόιμπλε. Ο Ρίχτερ, κατά τα μνημονιακά χρόνια, απέδιδε την χρεοκοπία της Ελλάδας αποκλειστικό στο «πελατειακό της κράτος», μία εκλεπτυσμένη εκδοχή της προπαγάνδας περί «τεμπέληδων Ελλήνων», που κατέκλυζε τα γερμανικά ταμπλόιντ.

Ο Ρίχτερ ήταν ο οργανωτής ενός εσωτερικού σεμιναρίου της Διεύθυνσης Ευρωπαϊκής Πολιτικής του Ομοσπονδιακού υπουργείου Οικονομικών της Γερμανίας το 2016, του οποίου βασικό συμπέρασμα ήταν πως από το τέλος της κατοχής «η Ελλάδα οφείλει στην Γερμανία 4000 λίρες»! Το συνέδριο είχε προκαλέσει την αντίδραση του αριστερού κόμματος Dei Linke που ζήτησε να μάθει τις σχέσεις του ιστορικού με τον τότε πανίσχυρο Γερμανό υπουργό Οικονομικών. Σχέσεις που φαίνεται πως οδήγησαν τον ιστορικό, τα βιβλία του οποίου κάποτε προλόγισε ο συνιδρυτής του ΕΔΕΣ και μετέπειτα βουλευτής της ΕΔΑ Κομνηνός Πυρομάγλου, να μετατραπεί σε χυδαίο απολογητή των εγκλημάτων της πιο σκοτεινής περιόδου της ευρωπαϊκής ιστορίας.