Αρχαίοι και σημερινοί Έλληνες – Αναλογίες και ταυτοποιήσεις

Γράφει ο Κωσταντίνος Αργυρόπουλος*

Στο “Βήμα” της 9ης Μαΐου 2021 δημοσίευσε άρθρο του καθηγητού του Kings College Roderick Beaton με τίτλο “Ό,τι και να κατορθώνει ο Έλληνας πάντα κρίνεται με το κριτήριο των αρχαίων προγόνων”. Με την ευκαιρία των 200 χρόνων από το 1821, ο καθηγητής ομολογεί ότι η Ελληνική Επανάσταση διαχέει σε ευρωπαϊκή και σε παγκόσμιο κλίμακα την σημασία της κρίσιμου καμπής από την παλαιά Ευρώπη των αυτοκρατοριών, των πολλών εθνοτήτων, προς την επικράτησιν του συγχρόνου έθνους/κράτους. Υπογραμμίζει την πρωτοπορία των Ελλήνων σε ό,τι ακολουθήθηκε αργότερα, για να οικοδομηθούν τα ευρωπαϊκά έθνη/κράτη.

Με αφορμή την επισήμανση αυτή θα επιχειρήσουμε να αποσαφηνίσουμε γνησιότητες ταυτοτήτων σχετιζομένων με το ζήτημα του “ποιοι είμαστε” και τί με τις ενέργειές μας προσδοκούμε να προκύψει για εθνικόν όφελος. Η σύγκριση με τους αρχαίους προγόνους προϋποθέτει αριθμόν αναλογικοτήτων και ίσως κατατακτηρίους κανόνες. Οι τότε εποχές με τα δικά τους κοινωνιογραφικά γνωρίσματα δεν επιτρέπουν συμμετρίες και σχέσεις επιθυμητής αρμονίας.

Παρά ταύτα, τα πρότυπα είναι πρότυπα και δεν δίνουν περιθώρια για άλλες ερμηνείες, κυρίως όταν έχουμε τα ιστορημένα στοιχεία. Ουδεμία αμφισβήτησις υπάρχει ότι οι αρχαίοι πρόγονοι ήσαν άνθρωποι με χαρακτήρα ανήσυχον και εξερευνητικόν. Διεγείροντο από την πρόκληση του μυστηρίου, του μυθικού, του αγνώστου. Δι’ ὃ και ο ειρηνικός –οικονομολογικής και επομένως και πολιτισμικής υφής– επεκτατισμός τους.

Κυριάρχησαν στην θάλασσα. Ολόκληρη η Μεσόγειος και ο Εύξεινος Πόντος εθεωρούντο οικείοι υδάτινοι χώροι. Οι ακτές τους επεκτεταμένες ελληνικές. Έρευνες δεικνύουν ότι το 17% των Γάλλων ανιχνεύεται στους Φωκαείς, το 37% των Σικελών και το 20% των Ιταλών του Νότου εξικνούνται στους αρχαίους μας προγόνους. Κάποιες συγγένειες DNA με περιοχή της σημερινής Σουηδίας ίσως οφείλονται στις πιθανολογούμενες εξόδους των αρχαίων στους ωκεανούς εκείθεν των Ηρακλείων στηλών.

Η πηγή του Δυτικού Πολιτισμού

Το κέρδος αυτής της εξαπλώσεως των Ελλήνων ήτο η προαγωγή των μοντέλων αναπτύξεως των παλαιχθόνων μητροπολιτικών πόλεων/κρατών στην ελληνική χερσόνησο και στις απέναντι ακτές της Ιωνίας. Αυτές οι πόλεις/κράτη με την αποικιακή τους πολιτική ωφελούντο από την σύναρσιν της κοινής προσπαθείας μετά των εταιρικών παραγόντων, οι οποίες δεν είναι άλλοι από τις οικονομικές/πολιτισμικές κεραίες της γεωγραφικής αυτής εξαπλώσεως.

Αυτές οι πόλεις/κράτη δεν διεκρίνοντο από κοινό αισθητήριο, όπως οι σημερινές τερμινολογίες καθορίζουν τα χαρακτηρίζοντα ένα έθνος/κράτος στοιχεία. Ωστόσο διεκατείχοντο από μίαν αδιαμφισβήτητον συναίσθησιν, μίαν ολοπαγή συνείδησιν, ότι μεταξύ των αυτές οι πόλεις/κράτη συνεβίουν, ως μία όμαιμη, ομόγλωσση, ομόφυλη και ομόφρων προ των αλλοίων εχθρών οικογένεια.

Ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός είναι ανεγνωρισμένος υφ’ απασών των επιστημονικών κοινοτήτων του κόσμου ωσάν η πηγή του Δυτικού Πολιτισμού, ωσάν η απαρχή του λόγου με την ικανότητα να διαχέει στον κόσμο δυνατότητες και έννοιες περίπλοκες και εκλεπτυσμένες. Είναι η εποχή και το κατάλληλο γεωγραφικό διαμέρισμα της γνωστής τότε οικουμένης, όπου θριαμβεύει η λογική, όταν έχει να αντιμετωπίσει την υπερβατική πραγματικότητα.

Αμέτρητες είναι οι σχολές ερμηνείας της κλασσικής Ελλάδος. Είναι η ευεξήγητη πληθώρα αξιών και εννοιών, είναι η ερμηνεία, που κατευθύνει τους μελετητές στο να απορροφήσουν και εκμάθουν το πνευματικό υλικό, ώστε η παγκόσμιος ιστορία να λάβει μορφή συνδυαστικής τεχνικής συλλογισμών και συνακολούθως αποδιδομένης ως φιλοκόσμου συμπεριφοράς και ανθρωπισμού.

Είναι οι μελετητές των αρχαίων Ελλήνων οι αυστηροί κριτές των σημερινών Ελλήνων, διότι έχουν την εικόνα των ιχνών της ιστορίας. Αυτή η διακεκριμένη κοινότητα έχει καταγραφεί σαν η συλλογική μνήμη των όσων επιμορφώνονται μέσω της ιστορίας, ως η σημαντική οντότης, όπου εάν δεν υπήρχαν οι γραπτές αποδείξεις θα μπορούσε αυτή η κοινότητα να είχε δελτιωθεί ωσάν η χρηστοεπής παραδοσιακή αναζωογόνηση μιας “μυθικής ιστορίας”.

Το κρίσιμο ερώτημα

Τί είναι το κεντρίζον σημείο του Beaton να διατείνεται ότι τα όσα και τα όποια κατορθώματα των σημερινών Ελλήνων έχουν κριτήριον κρίσεως τους αρχαίους προγόνους; Η δημιουργία έθνους/κράτους, ως αποτέλεσμα της εξεγέρσεως των ομογενών μέσα στο οθωμανικόν σουλτανάτον, θεωρείται στο προ δύο αιώνων ευρωπαϊκό σύστημα ηγεμονιών ως αντιβαίνον κατόρθωμα και πλήττον το τότε ισχύον γεωπολιτικόν status. Αλλ’ όμως δεν είναι μόνον η αρχική σύστασις ενός κράτους/έθνους το κριτήριον επιβεβαιώσεως μιας καταξιωμένης φυλής. Είναι και το κατά πόσον αυτή η φυλή είναι σε θέσιν να διατηρήσει το δημιουργηθέν έθνος/κράτος σε “κυρίαρχον έθνος/κράτος” σε επίπεδο πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό και με εθνικόν προσανατολισμόν.

Το ερώτημα τίθεται σε όσους Έλληνες διαλογίζονται. Ο Έλληνας ναι μεν είναι απόγονος αρχαίων Ελλήνων, ωστόσο αυτό δεν εξασφαλίζει και το ότι και σήμερα βρίσκεται στο βάθρο των πρωταγωνιστών του παγκοσμίου πολιτισμικού γίγνεσθαι. Η διαπίστωσις επιβεβαιώνεται από τον εκπεφρασμένο τόνο υποτιμήσεως και ενίοτε περιφρονήσεως εκ μέρους των Λατίνων, Φράγκων, Σαξόνων κ.α.

Ας μη τεθεί υπό αμφισβήτησιν η στάσις αυτή των ξένων. Οι διαθέτοντες την κοινή λογική αναγνωρίζουν τους γεωπολιτικώς υπερέχοντας από το κατά πόσον είναι πειστικοί με την οικονομική, στρατιωτική, διπλωματική, πολιτισμική ισχύ των, καθώς και με το μέγεθος των μέσων επιβολής των. Και αυτή η ισχύς επιβεβαιώνεται με το ανένδοτον στις διεκδικήσεις των και με την εμμονή των στους στρατηγικώς τεθειμένους εθνικούς των σκοπούς.

Ασφαλώς όσοι διαθέτουν εθνικήν αυτοπεποίθησιν για το αψευδές και το απεριόριστον των δυνατοτήτων και της εθνικής των ισχύος δεν καταγίνονται σε πομφολυγώδεις δηλώσεις πε­ρί κεκτημένης ισχύος, ούτε σε ρητορική μέσω των media, η οποία προκαλεί γέλωτα στους επαΐοντες και ανησυχία στους προσηλωμένους στην ιδέα του καλώς πράττειν και πορεύεσθαι της πατρίδος.

Η “μετάλλαξη” του σημερινού Έλληνα

Κοινή είναι η διαπίστωσις, ότι ο σημερινός Έλληνας παρουσιάζει χαρακτηρολογική μετάλλαξη. Έχει εισέλθει σε στάδιον εξελίξεως, όπου η νεωτερικότητα της ιδιότητος και των γνωρισμάτων ανθρωπολογικά θεωρουμένη αποκαλύπτεται, ότι δεν έχει αναγνωρίσιμα σύνορα. Κατά τις τελευταίες δεκαετίες πορεύεται μεταβαλλόμενος, ακολουθώντας αριθμόν κοινωνικών και πεποιθησιακών προτάσεων μιας νέας αντιλήψεως, η οποία καθαιρεί τα θεμελιώδη σημεία εθνικής προελεύσεως αλλά και κάθε νέας κληρονομητέας παραλλαγής.

Όχημα, που εξυπηρετεί τους σκοπούς της μεταλλάξεως είναι η κοινωνική μηχανική. Αποτέλεσμα του επιβαλλομένου αυτού στρουκτουραλισμού είναι η μεταστροφή ενδιαφερόντων ή και η ταξινόμησις αυτών σε βασικά, ανεκτά και υποφερτά. Ένα παράδειγμα βασικού ενδιαφέροντος του σημερινού Έλληνος είναι το “ραδίως ζην”. Το ραδίως ζην είναι αντίθετον του χαλεπώς ζην, το οποίον –συν τοις άλλοις– υποδηλούται και σαν αρνητικός παράγων του δημογραφικού της χώρας.

Ο Έλληνας ευτυχεί με την σκέψη ότι δεν εμπλέκεται σε τεκνοποιΐες και τεκνοτροφίες. Ο καταναλωτισμός είναι ελκτικότερη ιδέα, όπως άλλωστε και η κάθε μορφής διασκέδαση. Το κυριαρχούν motto είναι “να περνάμε καλά”. Η σκέψη για συλλογική προσπάθεια εις πίστωσιν μιας γεραράς πατρίδος προκαλεί σύνδρομο δυσφορίας και συνεπώς και απομάκρυνσιν κάθε περί πατρίδος ιδέας προσφοράς.

Αυτές οι διαπιστώσεις είναι συναγερτικές και δηλώνουν κατηγορηματικά ότι η γνώσις, η λογική, η συνείδησις, το συναίσθημα και η ηθική του σημερινού ανθρώπου διολισθαίνει προς άγνωστα παράγωγα κάποιας ευαγγελιζομένης ευδαιμονίας. Παρεκκλίνει ασυναίσθητα από τις σταθερές της φυσικής των αξιών, των παραδοσιακών αρετών και των άλλων γνωρισμάτων της κεκτημένης παιδείας, ώστε η ψυχική του ωρίμαση να πορεύεται με βραδύτητα συγκρινομένη με τους ταχείς ρυθμούς κινήσεως της επιστήμης και της τεχνολογίας.

Τούτο σημαίνει, ότι η ψυχική ωρίμαση περιθωριοποιείται ἀφ᾽ ἧς ο σημερινός άνθρωπος επιλέγει να πορευθεί με εφόδιο την αφάνταστη γνώση και την τεχνολογία, επεμβαίνοντας στην εξέλιξη, αποκλειστικά της δικής του ζωής και μόνον αυτής. Κατ’ αυτή την έννοια επόμενον είναι να διαχωρίζει την ακαμψία των νοημάτων των αξιών από τους υπ’ αυτόν τεθέντας φουτουριστικού τύπου εξορθολογισμούς.

Στο προσκήνιο ο εθνομηδενισμός

Σύμφωνα λοιπόν με τα ειωθότα ο σημερινός άνθρωπος έχει κατορθώσει να αλλοιώσει τις συμπεριφορές και αυτής ακόμη της φύσεως δια της επιστήμης και της τεχνολογίας, αλλά παραμένει –ως προς τους κανόνες του ορθού και του πρέποντος– απελπιστικά ανώριμος. Μέσα στα νεφελώματα της αδιαφορίας του ο Έλληνας δεν φαίνεται να ανησυχεί για θέματα που αφορούν στην διατήρηση αυτής της προτύπου πτυχής της ελληνικής Ιστορίας, η οποία σφραγίστηκε με το Σύνταγμα της Επιδαύρου την 1η Ιανουαρίου 1922, όπου η Ελλάς επί τέλους και για πρώτη φορά ονομάστηκε Ελλάς και οι Έλληνες… Έλληνες.

Σήμερα ακόμη και εμείς οι ίδιοι αμφισβητούμε ότι προερχόμαστε από τους αρχαίους Έλληνες. Τόση είναι η ετεροφροσύνη που μας έχει εμβολιαστεί από εθνομηδενιστές ψευτοεπιστήμονες. Δεν ανησυχούμε για τον Τούρκο, ο οποίος αιωνίως επαγρυπνεί για να αδράξει την όποια προσφερθησομένη ευκαιρία για να επαναλειτουργήσει την παγία ιδέα ενεργείας του. Δηλαδή την αναβίωση όχι ακριβώς της παλαιάς Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αλλά μιας τουρκικής υπερδυνάμεως.

Ο Έλληνας δεν ανησυχεί για το γεγονός, ότι υπάρχει μία ανατροπή πληθυσμιακής αναλογίας στον ελλαδικό χώρο, η οποία προς το παρόν εξελίσσεται με αριθμητική πρόοδο υπέρ των λαθραίως διεισδυόντων αλλοφύλων και αλλοδόξων και ουδόλως αφομοιωσίμων ένεκα της αμαχήτου ισλαμικής των πίστεως. Η υπογεννητικότης των Ελλήνων και η υπεργεννητικότης των μη Ελλήνων θα αλλάξει τα εγνωσμένα. Η Ελλάς θα μετατραπεί σε γεωγραφική περιοχή ουδεμίαν σχέσιν έχουσα με την πάλαι κραταιά Ελλάδα.

Την Ελλάδα για την δημιουργία της οποίας θυσιάστηκαν εκείνοι που πίστεψαν σ’ αυτή και οι οποίοι όντως θεωρούσαν εαυτόν απόγονον εκείνων των Ελλήνων, τους οποίους η παγκόσμιος ιστορία εκθειάζει τόσον, όσον πεντακάθαρα το εξηγεί ο Άγγλος καθηγητής Ερρίκος Μάϊν, δηλαδή «αν εξαιρέσουμε τους τυφλούς νόμους της φύσεως, τίποτε σε αυτόν τον κόσμο δεν κινείται που να μην έχει ελληνική καταγωγή».

Ο πολιτισμός επιβιώνει

Συνεπώς ας ερωτήσουμε ο κάθε ένας τον εαυτόν του. Γιατί τα παιδιά μας δεν έχουν τις ίδιες ανησυχίες και αρκούνται στο να επωφελούνται από τα πλεονεκτήματα που προσφέρει η ευμάρεια; Γιατί να υπερισχύει το κίνητρο που δημιουργεί το brain drain, όπου είναι σίγουρο, ότι μόνον ένα 20% θα επιστρέψει κάποτε στην μητέρα πατρίδα, ενώ το υπόλοιπο 80% ήδη μας απαντά, ότι θεωρεί πατρίδα όποιον του “δίνει ψωμί”;

Γιατί οι ψηφοφόροι δεν πιέζουμε αυτούς που επιλέξαμε να μας υπηρετούν, ώστε το “ψωμί” να το χορηγεί η πατρίς; Γιατί παρατηρούμεν απαθώς και με περισσή πολιτική ορθότητα και χωρίς να αντιδρούμε όταν σαφώς και αντιλαμβανόμεθα, ότι η Ελλάδα εξαρθρώνεται ένεκα αντιφατικών επιχωρίων και εξωγενών συμφερόντων με επικαρπωτές την οικονομική και πολιτική elite;

Όμως, γιατί οι ξένοι επιμένουν να μας κρίνουν με τα κριτήρια των αρχαίων; Ίσως επειδή έχουν εμπεδωμένη μία βεβαιότητα. Ότι χωρίς τους Έλληνες ο δυτικός πολιτισμός θα ήταν διαφορετικός. Όταν αυτοί οι Ευρωπαίοι μετά τις ευεργετικές πολιτισμικές επιδράσεις εκ μέρους των Ελλήνων έζησαν σε κάποιους σκοτεινούς χρόνους επιδημίες, οικονομικές συμφορές, πολέμους και διοικητικές, ηθικές και θρησκευτικές καταστροφές κατόρθωσαν να μην αφανισθούν για πάντα. Πίστευαν, όπως πιστεύουν και οι Έλληνες κατά την ψυχή, ότι τίποτε δεν χάνεται, όταν είναι μεγάλο και καλά στερεωμένο μέσα στους αιώνες.

Αυτός ο πολιτισμός επιβιώνει έστω και λαβωμένος αλλά ακατάλυτος, όπου ισχυρά μένει η ελπίδα, ότι ο πολιτισμός αυτός θα επανοικοδομηθεί. Θα ορθοποδήσει. Ο Ελληνικός Πολιτισμός δεν πρέπει να εκληφθεί σαν απολίθωμα. Το απολίθωμα είναι άψυχο και δεν αναπαράγεται. Ας το υπομιμνήσκουμε, λοιπόν, σ’ αυτούς που μας κυβερνούν, ώστε να μην κοπεί ο ομφάλιος λώρος με τους αρχαίους προγόνους.

___________________________________________________________________________

*O Κωνσταντίνος Αργυρόπουλος είναι υποστράτηγος ε.α. συγγραφέας 13 βιβλίων και μέλος του ΔΣ του ΕΛΙΣΜΕ.