Μπορεί να μεταρρυθμιστεί ο ρεπουμπλικανισμός;

Όμως ένας εκ των ιδρυτών της αμερικανικής “δημοκρατίας”, όταν ρωτήθηκε, εξερχόμενος από την ιδρυτική συνέλευση, “τι έχουμε”, απάντησε: you have a republic if you can keep it (έχεις ρεπούμπλικα εάν μπορείς να την κρατήσεις). Ρεπουμπλικανική, λοιπόν, είναι η περίοδος και όχι δημοκρατική και το ρεπουμπλικανικό πολίτευμα δεν έχει καμία σχέση με τη δημοκρατία.

Έχω επισημάνει και σε άλλα άρθρα μου πως τα πολιτεύματα δεν ορίζονται από τα μέσα που χρησιμοποιούν, για παράδειγμα τη χρήση των εκλογών, αλλά από τις αξιωματικές αρχές που τα ορίζουν. Η δημοκρατία ορίζεται από την αρχή της “ισοκρατίας”, όπου ο κάθε πολίτης διαθέτει ίσον κράτος, ίση εξουσία, και η οποία προσδιορίζεται μονοσήμαντα, ενώ η ρεπούμπλικα ορίζεται από την αρχή της προστασίας του δημοσίου συμφέροντος, όπου η ερμηνεία του εξαρτάται από του ποιος βρίσκεται στην εξουσία. Στην μεν περίπτωση της δημοκρατίας είναι δυνατή η ικανοποίηση της αξιωματικής αρχής δια ενός μέσου ή συνδυασμού μέσων, ενώ στην ρεπούμπλικα αυτό, αντικειμενικά, δεν είναι δυνατόν, γιατί, εκ προοιμίου, είναι ολιγαρχικό με ακραίες μορφές στα δυο άκρα του τις κομμουνιστικές και φασιστικές δικτατορίες. Δίπλα στη Σουηδία υπάρχει και ο Πούτιν ή το θεοκρατικό Ιράν, ή το καθεστώς Ερντογάν, ή το καθεστώς της Β. Κορέας κτλ.

Άλλο ρεπουμπλικανικό πολίτευμα – άλλο δημοκρατία

Στο ρεπουμπλικανικό πολίτευμα, σε όλες τις αποχρώσεις του, δεν είναι δυνατή, αντικειμενικά, η ανάδειξη της αξιοκρατίας, της εκπροσώπησης όλων των παραγωγικών φορέων και φυσικά της δημοκρατικής εκπροσώπησης. Ενώ στο δημοκρατικό πολίτευμα αυτά προκύπτουν ως αποτέλεσμα σχεδιασμού και όχι στατιστικής τύχης, όπως συμβαίνει στο ρεπουμπλικανικό πολίτευμα, όπου, μάλιστα σήμερα, επενεργούν, καθοριστικά, όλο και περισσότεροι περιοριστικοί παράγοντες σχετιζόμενοι με το πρότυπο παραγωγής, που αποκλείουν τελείως τη δυνατότητα στη στατιστική τύχη να προκύψει, όπως θα εξηγήσω αμέσως μετά.

Στο ρεπουμπλικανικό πολίτευμα η ανάδειξη των πολιτικών αξιωματούχων “επιτυγχάνεται” δια της εκλογικής διαδικασίας, την οποία, μάλιστα, χρησιμοποιούν όλοι οι οπαδοί του ως επιχείρημα για να αναδείξουν τη δημοκρατικότητά του. Τους εκλέγει ο λαός, κατά την προσφιλή έκφραση κάποιων δημοσιογράφων, άρα έχουμε δημοκρατία. Δυστυχώς, η εκλογική διαδικασία παράγει διαπλοκή και διαφθορά. Οι υποψήφιοι έχουν ανάγκη χρημάτων που προκύπτουν από χορηγούς και όχι μόνο, γιατί αργά ή γρήγορα παράγει και την εξάρτηση της πολιτικής από το κεφάλαιο. Οι ανάγκες των πολιτικών να εκλεγούν ή να επανεκλεγούν δημιουργούν, παγκοσμίως μια μεγάλη αγορά στην οποία το μεγάλο κεφάλαιο επενδύει σε μηχανισμούς, όπως για παράδειγμα ΜΜΕ, μέσω των οποίων, με το αζημίωτο, μπορεί και ελέγχει τους πολιτικούς.

Το αποτέλεσμα είναι οι πολιτικοί που παριστάνουν τα θύματα να είναι στην πράξη οι θύτες σε ό,τι αφορά την παραγωγή της διαπλοκής και την εξάρτηση της πολιτικής και στην πράξη υπηρετούν μαζί με την πλειονότητα της διανόησης τον ρεπουμπλικανισμό που αποτελεί το ανοσοποιητικό του διεφθαρμένου καπιταλισμού (βλ. Δούρειος Ίππος της Δημοκρατίας, βραβευμένο από την Ακαδημία Αθηνών, εκδόσεις Άμμων).

Ως πότε θα επιλέγουμε μονάρχες;

Για όλα τα παραπάνω, οι καλές προθέσεις κάποιων πολιτικών δεν είναι κάτι περισσότερο από τραπεζικές επιταγές χωρίς αντίκρισμα. Στο καπιταλιστικό σύστημα, που οι πολιτικοί, αδιαλείπτως, υπηρετούν, οι καπιταλιστές επενδύουν αρχικά τα χρήματά τους και στη συνέχεια και κρατικά για παραγωγή προϊόντων τα οποία προσπαθούν να τα πωλήσουν, υποτίθεται σε μια ελεύθερη αγορά, με στόχο το κέρδος. Σε αυτές τις ομάδες υπάρχουν μικροί και μεγάλοι, όπου στην πορεία οι μεγάλοι ή τα καρτέλ δεσπόζουν ελέγχοντας την αγορά. Οι διάφοροι καλλωπισμοί, open.gov κτλ λειτουργούν όσο λειτουργεί και η ελεύθερη αγορά, εξ ου και το φαινόμενο του Ο.Π.Ε.ΚΕ.ΠΕ.

Στο ρεπουμπλικανικό σύστημα δεν εκλέγουμε μονάρχες, κατά την θεώρηση του Γιώργου Κοντογεώργη, εκλέγουμε εκπροσώπους του μεγάλου κεφαλαίου, που στη βάση του επαγγελματισμού της πολιτικής δεσπόζουν οι οικογενειοκρατίες και οι πλούσιοι και, γενικώς, θεσμοί, όπως ο τομέας της δικαιοσύνης λειτουργούν σε ένα καθ’ όλα ελεγχόμενο περιβάλλον. Χωρίς δημοκρατία όλες αυτές οι καλοπροαίρετες προτάσεις καλλωπισμού του συστήματος διαιωνίζουν τη στασιμότητα. Η πολιτεία που προτείνω στο παραπάνω βιβλίο αποτελεί, απ’ ό,τι γνωρίζω, και το μονόδρομο για μια ειρηνική αλλαγή που θα μείνει.