“Δειλοί, μοιραίοι κι΄άβουλοι αντάμα προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα…”

Ο Μάο έλεγε ότι ο λαός είναι σαν μια “λευκή σελίδα” που μπορείς να γράψεις επάνω ό,τι θέλεις, ό,τι προτιμάς. Δεν συμπλήρωσε ότι το γραφτό θα κρατήσει, θα σβήσει ή θα λησμονηθεί, όπως τόσα και τόσα,  ανάλογα με το αν θα πείθει τον κόσμο. Έλεγε, όμως, καθαρά και ξάστερα, αυτό που ο λαός το λέει επίσης με βεβαιότητα ότι το “ψάρι βρωμάει από το κεφάλι”… και δεν εννοώ απλώς την κυβέρνηση, αυτήν εδώ, την προηγούμενη ή την επόμενη.

Έτσι σκόρπια ας καταγραφεί, πηδώντας από τον άφατο πόνο των Τεμπών στο τραγούδι (που στην Ελλάδα το έχει συνήθειο να δένει ζωή και θάνατο): Κρυμμένος φόβος και στο πίσω μέρος μίσος για την Κλαυδία που ζωογόνησε, απροσδόκητα, όνειρα και ελπίδες την ώρα που το “αθλητικό παπούτσι” έφτυνε αλαζονικά την Ακρόπολη και τους “αρμόδιους” που (δήθεν;!) δεν ήξεραν τίποτα για τον φόνο, πάντα αθώοι.

Χιλιάδες για την Κλαυδία…

Η άγνοια που αντί για ποινή (για την ολιγωρία, της εκ των ων ουκ άνευ υποχρέωσης να ξέρουν κάθε στιγμή τα δρώμενα περί το Εθνικό Μνημείο), αντί για ποινή, λοιπόν, το αφήνουμε κι αυτό να περάσει μαζί με τόσα άλλα. Γιατί, λοιπόν, δεν θα μείνει ο Μητσοτάκης στη θέση του όταν αποδεδειγμένα οι άλλοι, επιφορτισμένοι με το καθήκον της ανατροπής του, αποδεικνύονται παντελώς ανίκανοι να ανταποκριθούν στον στόχο;

Είναι ανίκανοι επειδή δεν καταλαβαίνουν αυτό που καθήλωσε χιλιάδες στην περιφρονημένη ΕΡΤ για την Κλαυδία, όπως συσπείρωσε τόσους και άλλους τόσους για τα Τέμπη. Κι αν το καταλαβαίνουν δεν το νιώθουν και κυρίως δεν το θέλουν στο ίδιο τους το είναι. Θέλουν μόνο τη βολή τους και τα αγαθά της Εξουσίας, ακόμα και ξεφτιλισμένοι από τον όποιο Ερντογάν. Ήταν όλος εκεί, ο απλός κόσμος, ακροατές, ανεφοδιασμένοι από την Κλαυδία και το τραγούδι της ακολουθώντας τον θρήνο της Καρυστιανού και τα εκατομμύρια που ακολουθούν ψάλλοντας “Άξιον Εστί”.