Δεν υπάρχει δημιουργικός αναβρασμός στην Ελλάδα…

Δεν είναι τωρινό το φαινόμενο. Μόνο που ο άνεμος του κομματισμού φυσάει πότε απ’ την μια, πότε απ’ την άλλη μεριά και μας εμποδίζει να το δούμε. Τα αγγέλματα στον αέρα (σειρήνες προειδοποίησης, κοινώς) δεν έπαψαν να υπάρχουν ποτέ. Όμως εμείς, οχυρωμένοι πίσω απ’ τον φανατισμό μας, μάθαμε να προσποριζόμαστε οφέλη από την κομματική μας ένταξη και να μην αντιδρούμε στα κακώς κείμενα έχοντας στομωμένη την ηθική και την εθνική μας ευαισθησία.

Ή, κι όταν το κάνουμε, το κάνουμε με ανεπίσημες, σκόρπιες φωνές και όχι συλλογικές, σαν να μην έχουμε συνείδηση των δεσμών μας. Το κάνουμε με φωνές περιοδικής αγανάκτησης που δεν επηρεάζουν, πολύ περισσότερο δεν αγγίζουν την εξουσία. Και δεν την αγγίζουν γιατί ξέρει ότι η αγανάκτησή μας είναι αντίκτυπος μηχανικός με αυτοματικό χαρακτήρα, που μπορεί να μεταβληθεί στη στιγμή με έκτακτο φιλοδώρημα ή την παρέμβαση των ΜΜΕ, τα οποία συχνά προσεταιρίζονται τον θυμό του κόσμου κατά της ασκούμενης πολιτικής, για να τον μεταλλάξουν σε συμμαχία…

Μη ζητάτε τα αδύνατα, ακούω να μου λέτε. Και μην ενεργείτε σαν υποβολέας που σπέρνει καινά δαιμόνια με φράσεις ρητορικές. Αναζητάτε μάταια τον Περικλή που θέλει να γράψει ιστορία, τη στιγμή που δεν υπάρχει δημιουργικός αναβρασμός στην Ελλάδα σε κανένα επίπεδο. Δεν ανήκουμε στη γενιά των κοινών ιδανικών και ανησυχιών που πέρασε το καμίνι του πολέμου και αισθάνθηκε την ανάγκη να δημιουργήσει και να ανεβάσει την Ελλάδα ψηλά.

Καινά δαιμόνια, θα σας απαντήσω, δεν είναι οι προσπάθειες αφύπνισης απ’ την κατάσταση Νιρβάνα που διανύει ο λαός μας σε κοινωνικό, πολιτικό/εθνικό, αλλά και πνευματικό επίπεδο. Σε κοινωνικό γιατί τείνει να επικρατήσει το βάρβαρο συναίσθημα της απάθειας απέναντι στις “γυναικοκτονίες” και την πιο εγκληματική μορφή διαστροφής, την παιδεραστία. Σε πολιτικό/εθνικό, γιατί –υπό το κράτος του βιολογικού τρόμου της πανδημίας και του υβριδικού πολέμου που μας κήρυξε ο Ερντογάν– μάθαμε να διαβιούμε σε καθεστώς δημοκρατίας εν απολυταρχία με θολά όρια στο Αιγαίο μεταξύ ειρήνης και πολέμου, λόγω της τουρκικής  επιθετικότητας.

Σε πνευματικό, γιατί φευ! και εδώ θα συμφωνήσω μαζί σας, δεν υπάρχει δημιουργικός αναβρασμός στην Ελλάδα σε κανένα επίπεδο. Και σίγουρα δεν υπερμαχώ μιας βίαιης αντίδρασης, σε καμιά περίπτωση, για να μιλάτε για καινά δαιμόνια. Μιλώ για αφύπνιση-απάντηση των αδρανοποιημένων κοινωνικών, εθνικών και πνευματικών αντανακλαστικών μας απέναντι στην απραξία των εχόντων και κατεχόντων την εξουσία.

Ελάχιστοι οι υπερασπιστές της Ελλάδας

Μιλώ για αφύπνιση συλλογική που να έχει ως στόχο τη σύζευξη των προγονικών αξιών μας (τις οποίες βαλσαμώσαμε και εγκαταλείψαμε, παρασυρμένοι από τη λάμψη του πολιτικού ψεύδους, με τα νέα αποκτήματα της προσπάθειας και των κοινωνικών μας διεκδικήσεων. Για αφύπνιση συνειδήσεων σε περίοδο που κυοφορούνται στην Ανατολική Μεσόγειο γεωπολιτικές εκρήξεις, καταστάσεις ανατροπής δεδομένων και διαμόρφωσης τετελεσμένων σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου από την Τουρκία.

Απάντηση στον ομιχλώδη συμβιβασμό της μυστικής διπλωματίας που γίνεται υπό τη σκιά των ως άνω διεργασιών με πρωτοβουλία των ξένων, θα έπρεπε ήδη να δώσουν σύσσωμοι οι εκπρόσωποι του πνευματικού κόσμου. Αλλά φευ! αυτοί σιωπούν. Για να είμαι ειλικρινής, μάλιστα, θα έλεγα ότι οι περισσότεροι λείπουν εδώ και χρόνια από τον εθνικό βίο της χώρας μας. Έτσι μένουν ελάχιστοι για να δίνουν τα φώτα τους στον λαό και να ελέγχουν την εξουσία για τις αποφάσεις της.

Ελάχιστοι οι υπερασπιστές της “μαξιμαλιστικής” Ελλάδας, η οποία δεν είναι μεγαλοϊδεατική, αλλά ξέρει να διεκδικεί αυτά που της ανήκουν και δεν απεμπολεί επιπόλαια τα εθνικά της δικαιώματα. Ελάχιστοι οι υπερασπιστές της ανυπεράσπιστης Ελλάδας έναντι της θορυβώδους διάχυσης από τα Μέσα (και από θέσεις κυβερνητικών συμβούλων ενίοτε) θεωριών εθνικά ασύμφορων (βλ. θεωρία περί εγγυτέρων νήσων με επίκεντρο το “απομονωμένο” Καστελλόριζο και στόχο να πείσουν για την αναγκαιότητα “συνεκμετάλλευσης”).

Ναι, είναι ελάχιστοι οι υπερασπιστές των εθνικών μας δικαίων, κι ας πλεονάζουν οι άριστοι απόφοιτοι των πανεπιστημίων της Εσπερίας και της πέραν του Ατλαντικού Δύσης με την συμπυκνωμένη σοφία και τα ογκώδη βιογραφικά. Η πνευματική Ελλάδα εξακολουθεί να είναι φτωχή όσο δεν τους έχει αρωγούς στο πλευρό της. Και δεν τους έχει γιατί εκπροσωπούν τον “αδιάλλακτο επιστημονισμό” που στερείται πατριωτικής σκέψης και παλλόμενης αγάπης για την πατρίδα.

Ετερόφωτοι εκπρόσωποι

Κάτι αντίστοιχο, άλλωστε, συμβαίνει σε κοινωνικό επίπεδο και με τους θιασώτες της θεωρίας “η επιστήμη για την επιστήμη” κι όχι “η επιστήμη για τον άνθρωπο”. Ως εκ τούτου, όση αξία έχουν οι πρώτοι που θυσιάζουν τον άνθρωπο για χάρη της επιστήμης, τόση αξία έχουν και οι δεύτεροι, οι οποίοι θυσιάζουν τα συμφέροντα της Ελλάδας σε αλλότρια, υπηρετώντας τον ραγιαδισμό και την ουδετεροπατρία.

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και όταν οι ιθύνοντες της πολιτικής, κοινωνικής και πολιτιστικής μας ζωής –στην προσπάθειά τους να γίνουν αρεστοί στους ξένους– εμφανίζονται ως ετερόφωτοι εκπρόσωποι μιας Ελλάδας που απέχει μακράν από την ιστορική ιδιοπροσωπία της. Σ’ αυτά θα πρέπει να προστεθούν οι παράπλευρες απώλειες, λόγω της οικονομικής κρίσης και της  μνημονιακής περιόδου που ακολούθησε.

Επόμενο, λοιπόν, ήταν για την πατρίδα μας να αντιμετωπίζει παρατεταμένη περίοδο ακινησίας και σε άλλα επίπεδα, πέραν των προβλημάτων της καθημερινότητας (ασφάλεια, εγκληματικότητα), όπως η εξωτερική πολιτική. Σε πνευματικό επίπεδο, το οφθαλμοφανές, γενικευμένο πρόβλημα είναι ο μαρασμός των Γραμμάτων. Πρόζα, ηθογραφία, ρεαλισμός έχουν βουλιάξει πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, ενώ επιπλέουν τα εμπορικά μυθιστορήματα της παραλογοτεχνίας τύπου Άρλεκιν που τρέφουν τις φαντασιώσεις απλοϊκών γυναικών.

Στην Εκπαίδευση επικρατεί σουρεαλιστική κατάσταση, ενώ στον καλλιτεχνικό χώρο είναι παντελής η έλλειψη νέων θεατρικών συγγραφέων. Το ίδιο συμβαίνει και στη φιλοσοφία, λόγω της απουσίας στοχαστών με δυνατότητα να δημιουργήσουν περιβάλλον κατάλληλο για ελεύθερη κίνηση ιδεών. Όσο για το κοινωνικό επίπεδο, το μόνο που παρουσιάζει κινητικότητα είναι το πεδίο των Κοινωνικών Μέσων Δικτύωσης, όπου κυρίαρχο θέμα είναι η πανδημία και οι εμβολιασμοί.

Δημοσιογραφία και κομματική γραμμή

Πέραν αυτού, λίγοι ιστότοποι παίζουν τον ρόλο του σχολείου της κοινωνίας, αφού οι περισσότεροι πατούν πάνω στον κομματικό φανατισμό των σχολιαστών, στις προλήψεις και τις προκαταλήψεις τους, για να τους κατευθύνουν πολιτικά και ιδεολογικά είτε με ακραία πολιτική κριτική σε βάρος του πολιτικού αντιπάλου τους, είτε προσαρμόζοντας την αλήθεια στην κομματική γραμμή που ακολουθούν.

Είναι κι αυτό μια απόδειξη ότι μερίδιο ευθύνης για την πνευματική κρίση στη χώρα μας έχουν και δημοσιογράφοι. Ενώ θα μπορούσαν να προσφέρουν μεγάλη ευεργεσία στον λαό μας, τον εκμεταλλεύονται για κομματικούς λόγους, βγάζοντας από μέσα του, με παγιδευτικά άρθρα, τον πιο κακό εαυτό του. Έναν εαυτό με στομωμένη ηθική και ξεφτισμένη εθνική ευαισθησία, απογυμνωμένο από ιδανικά, πνευματικές αξίες και ήρεμα συναισθήματα. Απογυμνωμένο από διάθεση για αγώνα και παραδομένο στο κομματικό πάθος και την μισαλλοδοξία.

Κι όμως, δεν αξίζουν αυτήν την αντιμετώπιση ούτε η Ελλάδα ούτε οι Έλληνες. Η σημερινή Ελλάδα έχει τη δυναμική επιβίωσης και τις ψυχικές αντοχές που απαιτούνται. Τρανή απόδειξη είναι το γεγονός ότι στα πέτρινα χρόνια της οικονομικής απελπισίας έσφιξε τα δόντια και αντιμετώπισε την τραγική της κατάσταση με ατομικές και συλλογικές θυσίες. Αυτά δεν τα κάνει εύκολα ένας λαός, παρά μόνο εάν έχει ψυχικές αντοχές μέσα του και θέληση για να ζήσει. Πράγμα παρήγορο και ελπιδοφόρο, γιατί επιβεβαιώνει ότι η επιστροφή στον εαυτό μας.

Επιστροφή στις δυνάμεις του Ελληνισμού

Η επιστροφή στις κρυφές και φανερές δυνάμεις του Ελληνισμού είναι ο μόνος δρόμος για τη σωτηρία μας. Και σαν σωτηρία λογαριάζω να σταθούμε στα πόδια μας, να αξιοποιήσουμε τον ενεργειακό μας πλούτο, να απαλλαγούμε από εξωτερικές εξαρτήσεις, να αναπτύξουμε την εγχώρια πολεμική βιομηχανία και να ανεβάσουμε το βιοτικό επίπεδο του λαού, ώστε να διασφαλίσουμε τις ζωτικές μας ανάγκες και τη διαιώνιση του έθνος μας.

Στο μυστικό μίας τέτοιας “αυτάρκειας” κρύβεται η συνταγή για σταθερή ευτυχία’, λένε. Κι αν ισχύει αυτό για την προσωπική μας ζωή, ισχύει πολλαπλάσια για την εθνική. Άλλωστε, η εμπειρία της χρεοκοπίας μας απέδειξε ότι στα 200 χρόνια της κρατικής υπόστασης της Ελλάδας όποτε χάθηκε η “αυτάρκεια” στο ταξίδι μετ’ εμποδίων που έκανε επήλθε κατάρρευση…