Είναι ανεξάρτητη η Δικαιοσύνη στην Ελλάδα;
15/09/2023
Αν μιλήσουμε με μοντέρνα ορολογία, χωρίς κανέναν ενδοιασμό, πρέπει να χαρακτηρίσουμε την κατάσταση που ζούμε σαν σε επίπεδο κόκκινου συναγερμού. Κάθε είδους δημοκρατία και στην προκείμενη περίπτωση η δική μας αστική δημοκρατία, στηρίζονται πάνω και πρώτα απ’ όλα σε ένα θεσμό και αυτός είναι η Δικαιοσύνη. Φυσικά και με τις υπόλοιπες υπηρεσίες ελεγκτικές, όσον αφορά την λειτουργία του περίφημου κράτους.
Όταν δεν υπάρχει δικαιοσύνη και πιο πολύ όταν αυτή είναι στρατευμένη στα θέλω της κάθε κυβέρνησης, τότε είναι αυτονόητο πως η κυβέρνηση αυτή κάνει ό,τι θέλει. Σε αυτό έρχονται και προστίθενται δύο ακόμα συστατικά, όπως η περίφημη τέταρτη εξουσία (ΜΜΕ) αλλά και υπηρεσίες, με σκοτεινό και ανεξέλεγκτο τρόπο λειτουργίας (ΕΥΠ). Πρόκειται για την πιο πετυχημένη και δοκιμασμένη συνταγή αμερικανικών προδιαγραφών, που χαρίζει παντοδυναμία σε κάθε κυβέρνηση.
Έτσι ακριβώς διαπαιδαγωγείται δεκαετίες τώρα ο Έλληνας πολίτης και αρχίζει και βγάζει το θηρίο που έχει μέσα του (όπως έλεγε και ο Μάνος Χατζηδάκης), τον φασισμό σε όλες τις εκφάνσεις του, ρατσισμό, μισογυνισμό, σεξισμό και όλα αυτά που βλέπουμε να ανθοφορούν στην κοινωνία μας. Όλα αυτά, μαζί με τις συνεχόμενες φτιαχτές κρίσεις των περίφημων αγορών και την φτωχοποίηση του πληθυσμού, φτιάχνουν ένα εκρηκτικό μείγμα που δυστυχώς ξεσπάει προς μια κατεύθυνση και αυτή είναι τα ακροδεξιά-φασιστικά κόμματα, θυμίζοντας απόλυτα εποχές Βαϊμάρης.
Εντελώς στο απυρόβλητο…
Σε αυτή την κατάντια έχουν συντελέσει πάρα πολλοί, έχοντας αποδεχθεί μια απίστευτη κατάσταση με τσιτάτα του τύπου “έχουμε εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη”, ή “θα κρίνουμε τώρα την Δικαιοσύνη” και άλλα τέτοια… Δημοσιογράφοι, ακαδημαϊκοί, σκεπτόμενοι άνθρωποι έχουν πιάσει τη γωνιά τους και κανείς δεν τολμάει να κρίνει την Δικαιοσύνη. Ο θεσμός δηλαδή που έπρεπε να ελέγχεται και να κρίνεται περισσότερο και πιο αυστηρά από όλους, είναι στο απυρόβλητο. Ας μην απορούμε λοιπόν με την κοινωνία γιατί όλοι εμείς βοηθήσαμε με την απραξία μας να φτάσει η κοινωνία σε αυτά τα επίπεδα. Όταν ο πολίτης έχει φτάσει σε ένα σημείο που νιώθει αδύναμος, αβοήθητος και απροστάτευτος, τότε στρέφεται προς τον πιο ισχυρό και τον πιο ακραίο, από καθαρό ένστικτο αυτοσυντήρησης.
Δεν θα μπορούσε να είναι ολοκληρωμένος ο παραπάνω συλλογισμός αν δεν κάνουμε και μια αναφορά στα περίφημα αριστερά η προοδευτικά κόμματα-κινήματα. Για να μην χρησιμοποιήσω την λέξη “ανύπαρκτα” και θεωρηθεί υπερβολή θα έλεγα πως βρίσκονται σε χειμερία νάρκη, συμβιβασμένα και λειτουργώντας στις παρυφές αυτής της αστικής δημοκρατίας, με όρους που τους έχουν ορίσει αυτοί. Το αποτέλεσμα είναι απλό, η συνεχόμενη απομάκρυνση από τις λαϊκές τάξεις και η όλο και περισσότερη συστημική τους λειτουργία.
Θα χρησιμοποιήσω ένα, κατά τη γνώμη μου, γραφικότατο παράδειγμα από τη διεθνή ειδησεογραφία: Έγινε, μετά από 61 χρόνια, απεργία και διαδήλωση στην Ιαπωνία για το κλείσιμο μια εταιρείας που δημιούργησε χιλιάδες ανέργων. Τα εγχώρια ΜΜΕ έπαιξαν την είδηση, δίνοντας μεγάλη έμφαση στο ότι η διαδήλωση έγινε με απόλυτη τάξη, χωρίς φασαρίες και συνθήματα και μάλιστα στο μισό μέρος του δρόμου για να μην χαλάσουν την καθημερινότητα των υπολοίπων. Αυτά ακριβώς είναι τα αριστερά-προοδευτικά κόμματα στην Ελλάδα, στην άκρη του δρόμου και με τάξη!
Αν δεν αντιδράσουμε…
Θα αναρωτηθεί λοιπόν κανείς σε περίπτωση που συμφωνεί κατά βάση στα παραπάνω, ωραία τα λες και τα γράφεις, αλλά πες μας και τι προτείνεις να γίνει και σωστά θα το πει. Η δική μου γνώμη είναι απλή και πιστεύω είναι η μοναδική διέξοδος: Αυτή είναι η δυναμική αντίδραση του λαού, είναι πλέον ώριμες οι συνθήκες να διεκδικήσει ο λαός δυναμικά τα δικαιώματά του στη ζωή και την προκοπή. Για πραγματική Δικαιοσύνη και δημοκρατία, γιατί απλούστατα δεν πάει άλλο!
Η κοινωνία αν δεν αντιδράσει θα καταντήσουμε ακόμα ένα αυταρχικό κράτος, υποδουλωμένο στις περίφημες αγορές που θα νιώθει ευγνωμοσύνη για το ξεροκόμματο που θα του δίνουν. Ένα κράτος-παρίας με σκοπό την παροχή υπηρεσιών και χωρίς καμία υποδομή βιομηχανικής η πρωτογενούς παραγωγής. Θα επικρατήσουν τα real estate, ο τουρισμός και η γεωλογική εκμετάλλευση προς παραγωγή ενέργειας (π.χ, ανεμογεννήτριες). Φτάσαμε στο μη περαιτέρω και είδαμε κάποιος να σπρώχνει έναν συνάνθρωπο στο θάνατο, γιατί έτσι του ήρθε εκείνη τη στιγμή. θα είναι καθημερινότητα!
* Ο Βαγγέλης Μαυρομάτης είναι πρώην σύμβουλος επικοινωνίας και marketing.
