Εν υπομονή ελπίζοντες – Το χριστουγεννιάτικο μήνυμα του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου

Ο Αναστάσιος όλα αυτά τα χρόνια της παρουσίας του, ως επικεφαλής της ιεραποστολικής προσπάθειας για την ανασύσταση της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Αλβανίας, μας έχει συνηθίσει, τόσο με τα μηνύματα του τα Χριστούγεννα, όσο και το Πάσχα, να αναφέρεται σε τρέχουσες εξελίξεις και σε δοκιμασίες που ταλαιπωρούν την χώρα και το ευρύτερο διεθνές περιβάλλον, όπως και εκκλησιαστικά ζητήματα. Ό λόγος του πάντοτε νηφάλιας και με πολύ τόλμη. Επομένως, καταδεικνύει ότι δεν αρκείται σε μία αφηρημένη προσέγγιση των εορτών και του Ευαγγελικού μηνύματος.

Συγκεκριμένα, συνοψίζοντας την πλούσια θεολογική του κατάρτιση, την πείρα ενός μεγάλου αλλά κυρίως δημιουργικού βίου, την συναίσθηση της ευθύνης του Ορθόδοξου ιεράρχη, αναφέρει στο φετινό του Χριστουγεννιάτικο Μήνυμα: «…Κάθε εποχή έχει τις δικές αναταραχές, πολεμικές συγκρούσεις, καταστροφές, τραγωδίες, ανέχεια, σπαραγμό, απελπισία. Και η δική μας συγκλονίζεται από παρατεινόμενους αδιανόητα σκληρούς πολέμους σε πολλές γωνιές της γης και κοντύτερα στην Ουκρανία και στην Παλαιστίνη. Αντιθέσεις και ρήγματα ταλαιπωρούν ακόμη και τα εκκλησιαστικά περιβάλλοντα. Κάθε λαός έχει τα δικά του πολύμορφα προβλήματα. Κάθε κοινότητα, κάθε άνθρωπος βιώνει ώρες μελαγχολίας και πόνου…».

Ρεαλιστής ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος, τολμά να βάλει το δάκτυλο, τόσο στις  συγκρούσεις που έχουν πολιτικά κίνητρα, όσο και σε αυτές που περιορίζονταν στον χώρο της Εκκλησίας, προκαλώντας την διασάλευση των βασικών αρχών ενότητας των εκκλησιών, σε μία γιορτή, όπως αυτή των Χριστουγέννων, όπου παρά την εκκοσμίκευση της, στο επίκεντρο της είναι ο άνθρωπος (ο Θεός ενανθρωπίστηκε για να θεωθεί η ανθρώπινη ύπαρξη).

Πρόκειται για την πεμπτουσία του ανθρωπισμού, όπως ερμηνεύεται από τους κλασικούς φιλοσόφους και διέπνευσε τους προηγούμενους αιώνες την κοινωνία ανά την Ευρώπη. Και ο κ. Αναστάσιος παροτρύνει τον άνθρωπο στην συνεχή του αναζήτηση της ελπίδας. Στον Χριστό «… που δεν εγκατέλειψε τον κόσμο, που τον θανατώνουν η εγωπάθεια, το μίσος, η αδικία, η απόγνωση. Η εορτή των Χριστουγέννων μας καλεί να αναλογιστούμε ότι η ελπίδα της παρουσίας Του μέσα στη ζωή μας αποτελεί την πηγή της υπομονής…».

Η στήριξη της ελπίδας

Θέλει προφανώς πολύ τόλμη να αναφερθεί κανείς στην ελπίδα σε καιρούς όπως αυτούς που ο κόσμος μας, ο εγγύς και ο μακρινός, διέρχεται. Όμως ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος χαίρει το δικαίωμα να μας παροτρύνει στην ενίσχυση της, όχι μόνο λόγω της υποχρέωσης εκ των ιερατικών του καθηκόντων, αλλά και πολύ πέραν αυτών: Αφενός, έχοντας βιώσει εμπειρικά και επί το πλείστον μελετήσει βαθέως την ανθρώπινη φύση κι αφετέρου έχοντας βιώσει κρίσιμα  γεγονότα για τον Ελληνισμό, καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής του, που μετρά σχεδόν έναν αιώνα.

Και είχε την ευκαιρία να δει αδιέξοδα και υπερβάσεις. Σκοτεινές καταστάσεις και πάλι διάφωτες διεξόδους. Εξαθλιώσεις από πολεμικές συγκρούσεις και ευημερία, καρπό της ειρήνης… Όλα στηριγμένα στην πίστη, που ίσως είναι πεπερασμένο στην καθημερινή ζωή, υπό την πίεση και των αντικοινωνικών μοντέλων που επιβάλουν στον σύγχρονο άνθρωπο, αλλά που παραμένει η διαχρονική στήριξη της ελπίδας.

Μια ελπίδα, διόλου κενόδοξη, είναι αυτή στην οποία ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος καλεί. Συγκεκριμένη αφετηρία και κατάληξη έχει  τα Χριστούγεννα. Εξ’ ου και δεν είναι ουτοπία, ούτε νιρβάνας προσμονή. Γι’ αυτό και η ευχή του: «Η υπομονή της ελπίδος ας πλημμυρίζει, με τη χάρη του Τριαδικού Θεού, τις καρδιές μας με ολοφώτεινη χαρά και ειρήνη, ιδιαιτέρως, στη διάρκεια αυτών των εορτών του Δωδεκαημέρου και σε όλο το ερχόμενο Νέο Έτος 2024!», είναι μη κοινότοπη. Προκαλεί και καλεί!