Ευρωκοινοβούλιο: Ένα ανεκμετάλλευτο θεσμικό εργαλείο

Σε μια περίοδο, αν όχι εποχή, αρνητικών ειδήσεων και αβεβαιότητας, τα νέα από το Ευρωκοινοβούλιο αποτέλεσαν ευχάριστη έκπληξη. Αν μη τι άλλο, το γεγονός ότι στην έκθεση για την ενταξιακή πορεία της Αλβανίας συμπεριελήφθη η διερεύνηση της δολοφονίας Κατσίφα, αποτελεί νίκη για τον Ελληνισμό. Νίκη, επίσης, αποτελεί το γεγονός της αναβολής των κατεδαφίσεων περιουσιών που ανήκουν σε ομογενείς. Πριν βιαστούμε, όμως, να πανηγυρίσουμε, οφείλουμε να ρίξουμε μια διερευνητική ματιά στο πως επιτεύχθηκαν οι παραπάνω στόχοι.

Ύστερα από πρωτοβουλία των σοσιαλιστών ευρωβουλευτών, Νίκου Ανδρουλάκη και του Knut Fleckenstein, εισηγητή της έκθεσης, συμπεριελήφθη σε αυτή ρήτρα για τη διερεύνηση της υπόθεσης Κατσίφα. Αν μη τι άλλο, δεν θα πρέπει να παραβλέψουμε τις επίμονες προσπάθειες της Ελένης Θεοχάρους, του Νότη Μαριά και άλλων Ελλήνων ευρωβουλευτών, οι οποίοι από την πρώτη στιγμή έφεραν το θέμα στην ευρωπαϊκή επικαιρότητα.

Εν ολίγοις, καταδεικνύεται το εξής. Οι επίμονες πιέσεις και διεκδικήσεις, εντός των ευρωπαϊκών οργάνων, δύνανται να επιφέρουν θετικά αποτελέσματα για σειρά ζητημάτων εθνικού ενδιαφέροντος. Όμως, καθίσταται εμφανής η πλήρης απουσία ευρωπαϊκής θεσμικής μέριμνας, αναφορικά με την προστασία και τη νομική κάλυψη των Ευρωπαίων πολιτών, ειδικά σε τρίτες χώρες.

Από την άλλη, πέρασε στα ψιλά η έκθεση του Ευρωκοινοβουλίου για την πρόοδο της ΠΓΔΜ. Εκ των ομιλητών, πέραν της κ. Θεοχάρους και του κ. Μαριά, ουδείς αναφέρθηκε στις αλυτρωτικές ενέργειες του Ζάεφ, αναφορικά με τις τρέχουσες αλλαγές στο Σύνταγμα των Σκοπίων. Επίσης, υπήρξε και η απαράδεκτη δήλωση Κούλογλου (ΣΥΡΙΖΑ), περί φασιστών που αντιτίθενται στη Συμφωνία και ξεσηκώνουν τους μαθητές! Ακόμη, εντύπωση προκαλεί το γεγονός της απουσίας τοποθετήσεων και πρωτοβουλιών στις παραπάνω συζητήσεις από ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ.

Αν μη τι άλλο, ο χειρισμός της υπόθεσης Κατσίφα δύναται να αποτελέσει τον οδικό χάρτη, πέραν του Μακεδονικού, για τα ελληνοτουρκικά, τα ενεργειακά και το Κυπριακό. Επόμενος στόχος θα μπορούσε να είναι η αυστηρή ευρωπαϊκή παρακολούθηση-έλεγχος, των συνταγματικών αλλαγών στην ΠΓΔΜ, καθώς και της, εν γένει, στάσης των Σκοπίων σε ζητήματα ευαίσθητα για την Ελλάδα, όπως πχ τα βιβλία της ιστορίας.

Εν κατακλείδι, η ομπρέλα της ΕΕ δεν συνεπάγεται αυτοματοποιημένους μηχανισμούς προστασίας των Ευρωπαίων πολιτών και συμφερόντων, απέναντι σε τρίτους δρώντες. Παρ’ όλα αυτά, το Ευρωκοινοβούλιο αποτελεί έναν χώρο πολιτικής συνύπαρξης, όπου στοχευμένες διεκδικήσεις μπορούν να επιτύχουν θετικά αποτελέσματα.

Αυτές οι διεκδικήσεις, όμως, για να φέρουν αποτέλεσμα πρέπει να έχουν διαπραγματευτική ισχύ και για να έχουν τέτοια απαιτούν στήριξη από το σύνολο των Ελλήνων ευρωβουλευτών, πέραν κομματικών και ιδεολογικών προελεύσεων. Ως εκ τούτου, το πολιτικό σύστημα οφείλει να συνειδητοποιήσει ότι ο ρόλος του ευρωβουλευτή είναι εθνικά κρίσιμος. Δεν είναι ούτε διακοσμητικός ούτε, απλώς, ένα σκαλοπάτι προς την πολιτική ανέλιξη των εκάστοτε κομματικών στελεχών.