Φανατικούς δεν έχουν μόνο οι Παλαιστίνιοι – Μία οικογενειακή ιστορία

Μόνο η ιστορία υπάρχει πραγματικά. Είναι μαζί μας ενώ γράφονται αυτές οι γραμμές. Το μέλλον χάνεται μέσα στο παρελθόν. Ο Θεμιστοκλής Χρυσανθόπουλος, φίλος της μητέρας μου και κουμπάρος μου, Έλληνας πρέσβης, γράφει: «Τα ψέματα είναι πάντα ενδιαφέροντα και γι’ αυτό παίρνουν δημοσιότητα. Οι αλήθειες είναι βαρετές και γι’ αυτό παραμένουν ιδιωτικές». Όλοι έχουν απόψεις, βασισμένες στην εμπειρία και τη γνώση. Εγώ έχω τις δικές μου και αυτό είναι όλο, που περικλείονται σε αυτό που έγραψε ο πατέρας πριν κάποια χρόνια: η απάνθρωπη ανθρώπινη φυλή εμπεριέχει τα πιο σατανικά και βίαια πλάσματα στον κόσμο. Υπάρχουν μερικά εφάμιλλα, όπως, για παράδειγμα, οι καρχαρίες, εν τούτοις για χιλιάδες χρόνια είναι οι άνθρωποι που απολαμβάνουν την εξόντωση άλλων ανθρώπων, πολλοί εκ των οποίων απολύτως αθώοι, κατά εκατομμύρια. Πράγμα που συνεχίζεται!

Συχνά εύχομαι να είχα γεννηθεί μαϊμού και να περνούσα τις μέρες μου στο δάσος, ψάχνοντας φρούτα και καρπούς. Αλλά μετά σκέφτηκα, πόσος χρόνος θα πέρναγε μέχρι το δάσος μου να αποψιλωνόταν προκειμένου να παραχθεί χαρτί για διαφήμιση; Εγκατέλειψα έτσι την ιδέα. Ο πατέρας μου διετέλεσε αξιωματικός του Βρετανικού Στρατού στην Παλαιστίνη το 1947 και πυροβολήθηκε από φανατικούς Σιωνιστές, ενώ περπατούσε με ένα φίλο του. Θεωρεί ότι σώθηκε από έναν (μη-φανατικό) Εβραίο, ο οποίος τους άνοιξε την πόρτα του όταν άκουσε τους πυροβολισμούς. Ο δράστης, βέβαια, θα μπορούσε να ήταν Παλαιστίνιος, αφού οι Παλαιστίνιοι δεν είχαν ακόμα εκκαθαριστεί από τους φανατικούς Σιωνιστές. Ο πατέρας μου επιβίωσε. Και έτσι υπάρχω εγώ.

Και η μητέρα μου; Εκείνη δούλευε για τα Ηνωμένα Έθνη στη Ρόδο, όταν της ζητήθηκε να συνοδεύσει τον κόμη Μπερναντότ στην ειρηνευτική αποστολή του τελευταίου στην Παλαιστίνη (μετά την εκκαθάριση περίπου 700.000 Παλαιστινίων), στο πλαίσιο του λογικού σχεδίου για διχοτομική λύση δύο κρατών. Ευτυχώς για εκείνη, ο πατέρας της της απαγόρευσε να ταξιδέψει: έτσι, σε αντίθεση με τον κόμη Μπερναντότ και τον οδηγό του, απέφυγε μια πιθανή δολοφονία. Και έτσι υπάρχω εγώ. Το 1948/9, στη διάσκεψη ειρήνης στη Ρόδο, όπου συμφωνήθηκε εκεχειρία, η μητέρα μου επικράτησε του Μοσέ Νταγιάν σε αγώνα επιτραπέζιας αντισφαίρισης. Η ίδια θυμάται ότι οι διαπραγματευτές δεν προέβησαν σε χειραψία στο τέλος της διάσκεψης. Ήταν ο Ralph Bunche, αργότερα Αναπληρωτής Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, που διευθέτησε την εκεχειρία. Παρέμεινε φίλος της μητέρας μου για το υπόλοιπο της ζωής του.

Ο φανατισμός και οι φανατικοί

Αυτά όσον αφορά την προσωπική μου εισαγωγή. Ας στραφούμε τώρα στο φανατισμό. Σύμφωνα με το σεβαστό –αλλά και μισητό– Γουίνστον Τσώρτσιλ, ο φανατικός είναι αυτός που δεν θέλει να αλλάξει τις απόψεις του, αλλά δεν θέλει να αλλάξει και θέμα. Συμφωνώ, εν τούτοις θα μπορούσε να έχει προσθέσει ότι κάποιοι φανατικοί προτίθενται να σκοτώσουν για τις υποτιθέμενες –συχνά θρησκευτικές– πεποιθήσεις τους, όπως πράγματι κάνουν οι φανατικοί Σιωνιστές, οι Μουσουλμάνοι εξτρεμιστές, οι Σιχ εξτρεμιστές και όπως έχουν πράξει και ακόμα πράττουν ακόμα και υποτιθέμενοι Χριστιανοί. Ο Τσώρτσιλ έγραψε επίσης για μια εβραϊκή «παγκόσμια συνωμοσία για την ανατροπή του πολιτισμού και την ανοικοδόμηση της κοινωνίας» (Irving, David, Churchill’s War, τ. 1, Arrow Books, Λονδίνο, 1989, σ. 20). Ίσως να διακατεχόταν από κάποιο βαθμό φανατισμού.

Έχουμε επίσης τους γνήσιους, Ορθοδόξους αντι-σιωνιστές Εβραίους, οι οποίοι απεχθάνονται το κράτος του Ισραήλ, μαζί με προσωπικότητες όπως ο Richard Falk, ειδικός εισηγητής του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα στα Κατεχόμενα Παλαιστινιακά Εδάφη, ο οποίος είναι γνωστός για την κριτική των τάσεων του Ισραήλ για γενοκτονία των Παλαιστινίων, σύμφωνα με τον ίδιο. Τέτοιοι Εβραίοι είναι ίσως επικίνδυνα μετριοπαθείς για τους εξτρεμιστές Σιωνιστές. Έτσι, λοιπόν, ένας φανατικός Σιωνιστής δολοφόνησε τον Εβραίο ηγέτη και ειρηνοποιό Yitzhak Rabin, εκμηδενίζοντας οποιεσδήποτε πιθανότητες για μια συμφωνία δύο κρατών.

Όσο για το τους Sharon και Netanyahu και την ομήγυρή τους, αυτοί είναι εξτρεμιστές, πέραν κάθε ορίου, εφάμιλλοι σε νοοτροπία των πιο ακραίων Ταλιμπάν: Άνθρωποι του ίδιου συναφιού. Πέραν τον Eβραίων και μουσουλμάνων τρομοκρατών, υπάρχουν φυσικά και Χριστιανοί τρομοκράτες, βλ. για παράδειγμα τη βομβιστική επίθεση στην Οκλαχόμα το 1995, η οποία οδήγησε στο θάνατο 268 ανθρώπων. Ας αναδιφήσουμε τώρα λίγο βαθύτερα στην προσπάθεια να κατανοηθεί το υπόβαθρο πίσω από την πρόσφατη επίθεση της Χαμάς εναντίον του Ισραήλ.

Παλαιστίνιοι και Εβραίοι

Οι φανατικοί Σιωνιστές απεχθάνονται την αναφορά των λέξεων “Παλαιστίνη” και “παλαιστινιακός”, παρόλο που ο αρχαίος Έλληνας ιστορικός Ηρόδοτος έγραψε, τον 5ο αιώνα π.Χ., για μια «επαρχία της Συρίας, που λέγεται Παλαιστίνη», μεταξύ Φοινίκης και Αιγύπτου. Εβραίοι, Παλαιστίνιοι και άλλοι πληθυσμοί της Μέσης Ανατολής έλκουν την καταγωγή τους από τις ίδιες αρχαίες φυλές, ενώ λίγοι Παλαιστίνιοι είναι φυλετικά Άραβες, παρόλες τις προσπάθειες να απεικονιστούν ως τέτοιοι.

Είναι αρκετά γνωστό ότι οι πόλεμοι μπορούν να ενθαρρύνουν το μίσος μεταξύ λαών, που συνήθως υποδαυλίζεται από τα φανατικά στοιχεία των κυβερνήσεων, όπως οι Αμερικανοί νεοσυντηρητικοί και οι φανατικοί Σιωνιστές. Έχουμε επίσης το αταβιστικό, αν και μάλλον ανορθολογικό, μίσος εναντίον των Εβραίων γενικότερα, που ανάγεται τουλάχιστον στην εποχή των Σταυροφοριών, όταν, πριν αναχωρήσουν για τους Αγίους Τόπους, οι Σταυροφόροι συνήθιζαν να επιδίδονται σε αντι-εβραϊκά πογκρόμ. Στη λογοτεχνία, έχουμε την αρνητική απεικόνιση του Εβραίου από τον Σαίξπηρ στον Έμπορο της Βενετίας, στον οποίο ο Εβραίος απαιτεί πληρωμή σε σάρκα αν αθετηθούν τα συμφωνηθέντα και φυσικά το θεατρικό του Μάρλοου.

Σε αυτά θα μπορούσαμε να προσθέσουμε τα πογκρόμ εναντίον των Εβραίων στη Ρωσία, την επίθεση του Χένρυ Φορντ εναντίον του διεθνούς Εβραίου και την προαναφερθείσα αναφορά του Τσώρτσιλ στον εβραϊσμό ως «παγκόσμια συνωμοσία για την ανατροπή του πολιτισμού και την ανοικοδόμηση της κοινωνίας». Και, για να παραθέσουμε από τα φημισμένα Τριάντα Εννιά Σκαλοπάτια του Τζον Μπιούκαν, «το κεφάλαιο δεν έχει συνείδηση ούτε πατρίδα. Εξάλλου, ήταν ο Εβραίος που βρισκόταν από πίσω του και ο Εβραίος μισούσε τη Ρωσία περισσότερο από την ίδια την κόλαση. […] Ο Εβραίος είναι παντού, αλλά θα πρέπει να ψάξεις βαθιά στο παρασκήνιο για να τον βρεις. […] Εάν, όμως, είσαι αναμεμειγμένος σε σοβαρές υποθέσεις και προορίζεσαι να φτάσεις μέχρι το αληθινό αφεντικό, οι πιθανότητες είναι δέκα προς μία ότι θα συναντήσεις ένα μικρόσωμο, χλωμό Εβραίο, καθισμένο σε μια αναπηρική καρέκλα και με μάτια κροταλία». Ζόρικα πράγματα από τον πρώτο Βαρόνο Tweedsmuir!

Οι Ηνωμένες Πολιτείες του Ισραήλ

Ο στενότερος σύμμαχος των ΗΠΑ, αταβιστικά, στρατιωτικά, οικονομικά και συναισθηματικά, είναι το Ισραήλ, για το οποίο θα υπάρχουν πάντα όπλα και κονδύλια από την Ουάσιγκτον. Πράγματι, μπορεί κανείς να αναρωτηθεί που τελειώνει το Ισραήλ και που αρχίζουν οι ΗΠΑ. Εκτός από τους Χριστιανούς Σιωνιστές και το ισχυρό Εβραϊκό Λόμπι, η πλειοψηφία των Αμερικανών υποστηρίζει το Ισραήλ σθεναρά και συναισθηματικά, ενώ πολλοί δεν γνωρίζουν πολλά για την Ουκρανία. Έτσι, η αμερικανική οικονομική στήριξη για το εβραϊκό κράτος θα λάβει προτεραιότητα έναντι της βοήθειας για την Ουκρανία και πιθανώς θα είναι μόνο τμηματική, εν είδει δημοσίων σχέσεων, αφήνοντας τους Ευρωπαίους φορολογούμενους να πληρώσουν τα σπασμένα.

Μάλλον δεν είναι παράλογο να υποθέσουμε ότι οι ΗΠΑ και το Ισραήλ συντονίζουν τις πολιτικές τους στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Ο κόσμος έχει γίνει μάρτυρας των προβλημάτων που δημιουργούνται όταν ένα πολιτικό κράτος είναι και θρησκευτικό, συνδέοντας τη θρησκεία και την εθνότητα με τη γη ως τον ίδιο το λόγο ύπαρξής του. Αυτός είναι και ο λόγος που πολλοί διατείνονται ότι ο Εβραϊσμός –στην πιο φανατική του έκφανση– αποτελεί θρησκεία ακίνητης περιουσίας. Ίσως, και προς τιμήν τους, μερικά από τα σθεναρότερα και πειστικότερα εναντίον των δραστηριοτήτων του ισραηλινού λόμπι και του Σιωνισμού προέρχονται από Εβραίους.

Μερικοί Εβραίοι αδυνατούν να ‘χωνέψουν’ τον Σιωνισμό. Γι’ αυτούς των οποίων τα κίνητρα είναι αμιγώς πνευματικά, το εβραϊκό κράτος αποτελεί στην καλύτερη περίπτωση παράγοντα ερεθισμού και στη χειρότερη βλασφημία (De Lange, Nicholas), σύμφωνα με τον The Atlas of the Jewish World, που δημοσιεύτηκε από τον οίκο Time Life Books το 1995. Ένα από τα πιο επικριτικά βιβλία γύρω από τις υπερβολές των φανατικών Σιωνιστών εναντίον των αθώων Παλαιστινίων γράφτηκε πρόσφατα από τον Ισραηλινό ακαδημαϊκό, τον Ιλάν Παππέ. Καταγράφει λεπτομερώς το σχέδιο εκτοπισμού εκατοντάδων χιλιάδων Παλαιστινίων από τις εστίες τους, ακόμα και πριν από τον πόλεμο του 1948, συμπεριλαμβανομένου του πώς και του πότε συγκεκριμένες δολοφονίες αμάχων σχεδιάστηκαν, προκειμένου να έχουν τη μέγιστη επίδραση (Pappe, Ilan, The Ethnic Cleansing of Palestine, One World, Οξφόρδη, 2007).