Γιατί αναπτύσσεται στη Δύση το μίσος για οτιδήποτε ρωσικό

Είναι αρκετά γνωστό ότι οι πόλεμοι μπορούν να οδηγήσουν στο μίσος μεταξύ των λαών, ειδικά όταν υποδαυλίζονται από φανατικούς που μετέχουν σε κυβερνήσεις, όπως π.χ. οι Αμερικανοί νεοσυντηρητικοί, οι φανατικοί σιωνιστές κ.α. Ίσως ένα από τα πιο χαρακτηριστικά πρόσφατα παραδείγματα αποτελεί το φυλετικό μίσος μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων, παράδοξο αν σκεφτεί κανείς ότι και οι δύο έλκουν την καταγωγή τους από τις ίδιες αρχαίες φυλές. Οι Παλαιστίνιοι δεν είναι Άραβες, παρόλες τις προσπάθειες να απεικονιστούν ως τέτοιοι. 

Έχουμε επίσης το αταβιστικό-ανορθολογικό μίσος για τους Εβραίους γενικά. Αυτό ανάγεται τουλάχιστον στον καιρό των Σταυροφοριών, όταν, πριν αποχωρήσουν από τους Ιερούς Τόπους προέβαιναν σε αντιεβραϊκές θηριωδίες. Στη λογοτεχνία, έχουμε την αρνητική απεικόνιση του Σαίξπηρ για τον Εβραίο, ο οποίος απαιτεί ένα κομμάτι σάρκας ως εγγύηση και φυσικά το θεατρικό έργο του Μάρλοου «Ο Εβραίος της Μάλτας». Σε αυτά μπορούμε να προσθέσουμε τα πογκρόμ στη Ρωσία, την επίθεση του Χένρυ Φορντ εναντίον του διεθνούς Εβραϊσμού και την αναφορά του Ουίνστον Τσόρτσιλ στους Εβραίους ως «παγκόσμια συνωμοσία με στόχο την ανατροπή του πολιτισμού και την ανασύσταση της κοινωνίας».

Το μίσος εναντίον της Ρωσίας είναι διαφορετική περίπτωση. Με εξαίρεση την αταβιστική απέχθεια των Πολωνών για τους Ρώσους, είναι η Βρετανία και μετά η Αμερική που στην πραγματικότητα καλλιέργησαν το μίσος εναντίον της Ρωσίας: το 1791, ο Πρωθυπουργός της Βρετανίας Ουίλιαμ Πιτ ο Νεότερος αποκήρυξε τη Ρωσία για την φιλοδοξία της να διαμελίσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία, δεδομένου ότι η Μεγάλη Αικατερίνη επιθυμούσε να κάνει τον εγγονό της αυτοκράτορα μιας νέας Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Εκείνη την εποχή, η Βρετανία έφτανε στην αυτοκρατορική της ακμή και επομένως συμπεριφερόταν “γεωστρατηγικά”. Έτσι, μέχρι το τέλος του αιώνα, αλλά ιδιαίτερα μετά το Συνέδριο της Βιέννης, η Ρωσία μετατρεπόταν στον κύριο αντίπαλο της Βρετανίας. Το “Μεγάλο Παιχνίδι” γύρω από το Αφγανιστάν αποτελεί ακόμα ένα παράδειγμα. Όποια άδηλη αντιπαλότητα και αν υπήρχε με τη Γαλλία, όπως συμβαίνει και σήμερα, ήταν η δυνητική ρωσική επιρροή στη Μεσόγειο και η αυξανόμενη πρωσική (και αργότερα γερμανική) ισχύς που ανάγκασε τη Βρετανία να προσεγγίσει τη Γαλλία.

Η προπαγάνδα

Μπορεί κανείς ήδη να δει εδώ τα πρώτα σπέρματα της εμμονής του Μάκιντερ για μια πιθανή ρωσική-γερμανική συμμαχία, η οποία θεωρούσε ότι θα απειλούσε τη Βρετανική Αυτοκρατορία. Η βρετανική υποστήριξη στην Οθωμανική Αυτοκρατορία μπορεί να αναχθεί σε αυτήν την περίοδο. Έχουμε, βέβαια, και την περίπτωση του Ψυχρού Πολέμου. Εν τούτοις σήμερα, δεν πρόκειται για μια απλή περίπτωση μίσους έναντι γενικά της Ρωσίας, αλλά και των Ρώσων ως προσώπων.

Στον απόηχο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, «κάθε εργάτης και αγρότης ήθελε εκδίκηση από τον εχθρό, αποζημίωση για τα δεινά που υπέφερε και ποτέ ξανά πόλεμο», όπως έγραψε ο ιστορικός Γκόλο Μαν. Αλλά αυτές οι επιθυμίες ήταν ασύμβατες: η μία ακύρωνε την άλλη.  Ο κύριος λόγος πίσω από το μίσος ήταν η προπαγάνδα που εξέπεμπαν οι κυβερνήσεις στη διάρκεια του πολέμου, η οποία προξενούσε μίσος μεταξύ των λαών. «Η κατασκευή της συναίνεσης» (δημόσιες σχέσεις) του Μπέρναϊς και η Επιτροπή Κριλ έρχονται στο νου.

Όταν η Αμερική μπήκε στον πόλεμο, η γερμανική κουλτούρα εκεί λίγο πολύ εξαλείφθηκε. Υστερικά πλήθη έφτασαν στο σημείο να πετροβολούν τα Ντάχσουντ, επειδή είχαν γερμανικό όνομα. Οι Γερμανοί στρατιώτες απεικονίζονταν ως δολοφόνοι μωρών, παρόλο που αυτό ήταν παντελώς αναληθές. Δε χρειάζεται να αναφέρει κανείς ότι τα κατά τη διάρκεια του πολέμου, τα υπό κυβερνητικό έλεγχο κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης συνέπραξαν με τις εταιρείες δημοσίων σχέσεων. Το μίσος συνεχίστηκε μετά τον πόλεμο, συμβάλλοντας στη δημιουργία του επόμενου πολέμου.

Όπως έγραψε ο Γκουιτσιαρντίνι, το παρελθόν ρίχνει φως στο μέλλον και τα πράγματα ήταν πάντα τα ίδια, επιστρέφοντας με νέες ονομασίες και χρώματα. Αυτό συμβαίνει τώρα και με το μίσος εναντίον της Ρωσίας. Η διαφορά είναι ότι η εκμετάλλευση της θρησκείας παίζει και τώρα τον παρασκηνιακό και ύπουλο αντι-ορθόδοξο ρόλο της, ως υποσυνείδητη βάση για την υστερική κουλτούρα της ακύρωσης γύρω από οτιδήποτε ρωσικό. Παρόλο που δεν υπάρχει σχέδιο εναντίον της Ορθοδοξίας καθ’ αυτής, αυτό συμβαίνει εκ των πραγμάτων. Ας αναλογιστούμε το μεγάλο σχίσμα του 1054, ακολουθούμενο από το βανδαλισμό της Ορθόδοξης Κωνσταντινούπολης από τους αποκαλούμενους (ρωμαιοκαθολικούς) Σταυροφόρους το 1204.

Οι φανατικοί

Κατά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, το Βατικανό ήταν το πρώτο κράτος που αναγνώρισε την κυρίως καθολική Κροατία, ακολουθούμενο αμέσως από τον παλιό εχθρό της Σερβίας, τη Γερμανία. Ας σημειωθεί ότι οι Κροάτες είχαν ήδη σφαγιάσει και εκδιώξει αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες Ορθόδοξων Σέρβων στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ακολούθησε ο παράνομος βομβαρδισμός του Βελιγραδίου το 1999. Παρόλο που η Δύση δεν θα τολμούσε ποτέ να το αναγνωρίσει, ο τελευταίος ήταν εμμέσως και επίθεση εναντίον της Ορθοδοξίας, αν και στόχος ήταν ο φιλορώσος Μιλόσεβιτς.

Σήμερα οι φανατικοί έχουν στραφεί εναντίον της ίδιας της Ρωσίας, της ισχυρότερης και μεγαλύτερης ορθόδοξης χώρας. Ας εξετάσουμε μερικά παραδείγματα, έχοντας υπόψη ότι οι δυτικές κυβερνήσεις φοβούνται τη χριστιανική ηθική της Ρωσίας, ακόμα κι αν οι υποκείμενες σε προπαγάνδα δυτικές μάζες αγνοούν το πώς οδηγούνται στο μίσος εναντίον της Ρωσίας, της κουλτούρας της και, επομένως και των ίδιων των Ρώσων.

Η ορθόδοξη Ρωσία έχει νομοθεσία που προστατεύει τους ανηλίκους από την βίαιη επιβολή της ΛΟΑΤΚΙ κουλτούρας. Το μίσος εναντίον της Ρωσίας καταδεικνύει –εκτός των γεωπολιτικών σκοπιμοτήτων– και την προσπάθεια της Δύσης να ομογενοποιήσει όλο τον κόσμο σε έναν ανοικτό σε όλους, ΛΟΑΤΚΙ, “φιλελεύθερο” τρόπο ζωής. Η ΛΟΑΤΚΙ κουλτούρα δεν τα πάει καλά με την παραδοσιακή ηθική.

Η Ρωσία

Όταν η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία για να προστατέψει τους όμαιμους, ομόδοξους και ομόγλωσσους αδελφούς της, κάποια κράτη της ΕΕ απαγόρευσαν την έκθεση σε δημόσια θέα του γράμματος “Ζ”, καθώς αυτό αποτελούσε ρωσικό στρατιωτικό σύμβολο. Έτσι, ένας αυστριακός δημόσιος υπάλληλος έχασε τη δουλειά του όταν αστειευόμενος έβαλε το γράμμα στην τούρτα γενεθλίων του και ανήρτησε τις φωτογραφίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Πιο πρόσφατα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δημοσίευσε μία λίστα αντικειμένων, τα οποία οι Ρώσοι τουρίστες δεν έχουν δικαίωμα να φέρουν κατά την είσοδό τους στην ΕΕ! Αυτή η απόφαση να κατάσχονται προσωπικά αντικείμενα Ρώσων πολιτών ήταν τόσο παράλογη που ανακλήθηκε αμέσως, πράγμα που όμως δεν βελτίωσε την κατάσταση. Διάφοροι ανάλογοι κανόνες ισχύουν ακόμα. Στα πράγματα που απαγορεύεται σε Ρώσους να φέρουν μαζί όταν ταξιδεύουν στην ΕΕ σουρεαλιστικά περιλαμβάνονται τα έξυπνα τηλέφωνά τους, το σαπούνι και το χαρτί τουαλέτας!

Η ζημιά έχει ήδη γίνει. Πέρα από όσα αναφέρθηκαν, η “Φόρμουλα Ένα” έχει ήδη αποσυρθεί από τη Ρωσία. Το ίδιο και διάφορες διεθνείς αθλητικές διοοργανώσεις. Ακόμα χειρότερα, το μπαλέτο, η μουσική και οι τέχνες έχουν επηρεαστεί. Ένα ενδεικτικό παράδειγμα ευρωπαϊκής, εν προκειμένω γερμανικής, μικροψυχίας είναι το τελεσίγραφο του δημάρχου του Μονάχου στη Φιλαρμονική Ορχήστρα της πόλης, σύμφωνα με το οποίο εάν ο κύριος μαέστρος της, Βαλερί Γκέργκιεφ, δεν καταδίκαζε τον πόλεμο στην Ουκρανία, θα έχανε τη δουλειά του. Όπως και έγινε.

Η προσπάθεια να ακυρωθεί ένα από τα σπουδαιότερα πολιτιστικά κέντρα του κόσμου και οι προσωπικές επιθέσεις εναντίον Ρώσων πολιτών μοιάζουν αυθαίρετες, παιδαριώδεις, παράλογες, μικρόψυχες και κακεντρεχείς. Εκτός των άλλων αποτελούν και ένδειξη του σύγχρονου μισαλλόδοξου ΛΟΑΤΚΙ ολοκληρωτισμού που παριστάνει τον “φιλελεύθερο”. Πάλι καλά που η ρωσική κυβέρνηση και οι πολίτες της δεν αρέσκονται να δαιμονοποιούν τους Δυτικούς. Ας ελπίσουμε ότι η κοινή λογική θα αποκατασταθεί πριν να είναι πολύ αργά.