Γιατί δεν μας σώζει το προεδρικό σύστημα

Μέσα στο Μάιο αναρτήθηκαν τρία άρθρα στο SLpress.gr τα οποία αναφέρονται στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι δημοκρατίες. Τα δυο εξ αυτών: “Κόμματα-φυλές και επιτελικό κράτος” του Σταύρου Λυγερού και “Γιατί η Ελλάδα χρειάζεται την Προεδρική Δημοκρατία” του Ιπποκράτη Χατζηαγγελίδη προτείνουν ως λύση του προβλήματος την μετατροπή του κοινοβουλευτικού συστήματος σε προεδρικό. Το τρίτο: “Μετά-δημοκρατία για να νομίζουμε ότι έχουμε δημοκρατία” του Ηλία Γιαννακόπουλου.

Βασικά οι προτάσεις τους για βελτίωση αφορούν σε ολιγαρχικά πολιτεύματα και όχι δημοκρατικά, είτε αυτά είναι κοινοβουλευτικά, είτε προεδρικά. Οι προτεινόμενες αλλαγές διαφοροποιούν κάπως τη λειτουργία τους χωρίς να απεξαρτοποιούνται από τη διαπλοκή. Οι τελευταίες εκλογές στις ΗΠΑ κόστισαν στα δυο κόμματα πάνω από 7 δις δολάρια, τα οποία προέκυψαν από χορηγίες εταιρικών ομίλων όχι για τη σωτηρία των ψυχών τους αλλά για να ικανοποιηθούν τα εταιρικά τους αιτήματα.

Οι συγγραφείς, βασικά, αποδέχονται ως δημοκρατία κάτι παρόμοιο που χρησιμοποιούσαν οι Λατίνοι που το ονόμαζαν res public. Τη δημοκρατία, όμως, δεν την επινόησαν οι Λατίνοι αλλά οι αρχαίοι Αθηναίοι και την όρισαν ως το πολίτευμα που ικανοποιεί τις κάτωθι αξιωματικές αρχές: 1. Ελευθερία σε ό,τι αφορά την έκφραση των απόψεων από κάθε πολίτη με την προϋπόθεση ότι αυτές δεν περιορίζουν την ελευθερία έκφρασης των άλλων πολιτών.              2. Πολιτική ισότητα ανάμεσα σε εθελοντές που πληρούν τα ίδια κριτήρια και επιθυμούν να υπηρετήσουν τα κοινά. 3. Ίσα δικαιώματα και ευκαιρίες σε κάθε πολίτη. 4. Ίσοι μπροστά στο νόμο. Κορυφαίος στόχος του δημοκρατικού πολιτεύματος ήταν και παραμένει η ευημερία όλων των πολιτών.

Αμαρτωλά μέσα-λανθασμένος στόχος

Άρα ως δημοκρατία ορίζουμε το πολίτευμα που ικανοποιεί τις παραπάνω αρχές. Αυτές οι αρχές, όπως είναι γνωστό, δεν ικανοποιούνται και δεν μπορούν να ικανοποιηθούν από τις σημερινές δήθεν δημοκρατίες, παρά του ότι, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, τις αναφέρουν στα συντάγματά τους. Κι’ αυτό γιατί τα μέσα που χρησιμοποιούν, με στόχο να υπηρετήσουν αυτές τις αρχές, είναι τελείως ακατάλληλα. Και επειδή χρησιμοποιώντας τα ίδια μέσα από χρόνο σε χρόνο, περιμένοντας κάτι να αλλάξει, δεν είναι σοφό, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι τα μέσα που χρησιμοποιούνται από τους επινοητές αυτών των “δημοκρατιών” έχουν ως στόχο να υπηρετήσουν το καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής και όχι το δημοκρατικό πολίτευμα.

Ποια είναι τα μέσα που χρησιμοποιούν οι καπιταλιστικές δημοκρατίες; Αυτά είναι τα πολιτικά κόμματα, οι εκλογές για την ανάδειξη των πολιτικών αξιωματούχων, το κοινοβούλιο, η “ελεύθερη” αγορά του Άνταμ Σμιθ και η “ανεξάρτητη” δικαιοσύνη. Όλα αυτά τα μέσα, σύμφωνα με τις διαπιστώσεις εκατομμυρίων ειδικών (τα ίδια λένε και οι αρθρογράφοι των σχετικών άρθρων), βουλιάζουν στην αμαρτία. Κι’ αυτό γιατί δεσπόζει σε αυτά η διαπλοκή του δούναι και λαβείν, με αποτέλεσμα να έχουμε αρχηγικά κόμματα στα οποία δίνεται η δυνατότητα να υποτάσσουν το κοινοβούλιο, εν ονόματι του γενικού καλού (για λόγους υψηλής λειτουργικότητας γαρ!), και αυτό επιτυγχάνεται γιατί οι βουλευτές αποκτούν τον τίτλο χάριν, πρωτίστως, των επιλογών του αρχηγού.

Στη συνέχεια, όμως, και οι αρχηγοί, για την εξασφάλιση ανανέωσης κατοχής της καρέκλας της εξουσίας, πέφτουν στην ίδια παγίδα με αυτήν των βουλευτών και αυτοσκλαβώνονται στο κεφάλαιο, το οποίο είναι προνοητικό, αφού διαθέτει τα κεφάλαια, και επενδύει στην αγορά που δημιουργούν τα κόμματα, δηλαδή στα μέσα που έχουν ανάγκη οι αρχηγοί για την ανάδειξή τους. Και όλα αυτά εις το όνομα της δημοκρατίας, δηλαδή των εκλογών, δια μέσω των οποίων όλοι τους νομιμοποιούν τις πράξεις τους με τις οποίες εξυπηρετείται το καπιταλιστικό σύστημα.

Διαδικασία της διαπλοκής

Για τους ίδιους λόγους δεν έχουμε και ελεύθερη αγορά που ονειρεύονταν ο Άνταμ Σμιθ για το καλό των καταναλωτών, καλών προθέσεων και αυτός. Αλλά τί ελεύθερη αγορά μπορεί να περιμένει κανείς, όπου ανταγωνίζονται οι ελέφαντες καπιταλιστές μέχρι θανάτου και μάλιστα με “άγιο” σκοπό: το κέρδος; Και εδώ θα στεναχωρήσω και τους οπαδούς της άμεσης δημοκρατίας, την οποία υποτίθεται παρήγαγε η εκκλησία του δήμου στην αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία. Και εκεί ο ανταγωνισμός ανάμεσα σε ελέφαντες πολιτικούς καθόριζε την τελική λήψη των συγκεκριμένων αποφάσεων.

Τώρα, γιατί υπάρχει διαπλοκή με τα ανταποδοτικά χαρακτηριστικά στα πολιτικά κόμματα; Μα γιατί κάποιοι επιδιώκουν την ανάδειξή τους σε αξιώματα μέσω της προβλεπόμενης “δημοκρατικής” εκλογικής διαδικασίας η οποία διαπλέκει τον υποψήφιο με τον ψηφοφόρο και δημιουργεί αναγκαστικά εντός του κόμματος τις ιδεολογικές και μη φυλές, γνωστές και ως φέουδα, τα οποία στην πορεία ξεχειλίζουν και εκτός του κόμματος, όπου διαπλέκονται με οικονομικά και άλλα κέντρα, όπως ΜΜΕ, με στόχο την κατάληψη κάθε φορά της διεκδικούμενης καρέκλας εξουσίας και με κόστος ασφαλώς την εξάρτησή τους.

Θα πρέπει να το καταλάβουμε μια και καλή: δεν υπάρχει δημοκρατική εκλογική διαδικασία. Υπάρχει μόνο η εκλογική διαδικασία της διαπλοκής. Ακόμα και η αρχή: η ψήφος του ενός μετράει το ίδιο με αυτήν του άλλου, καταστρατηγείται με τους γνωστούς εκλογικούς νόμους, όπου η μειοψηφία μετατρέπεται σε πλειοψηφία. Ο μόνος τρόπος με τον οποίο θα μπορούσαμε να μηδενίσουμε τη διαπλοκή είναι η κλήρωση όλων των κομματικών αξιωματούχων.

Γιγαντιαίο άλμα για τη δημοκρατία με 2 βήματα

Για κάθε αξίωμα προσδιορίζονται τα κριτήρια των προσόντων (σχετικά με τις γνώσεις και εμπειρία) και της αναγκαίας αντιπροσώπευσης χώρων κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας καθώς και φύλλου (ίδια για όλα τα κόμματα). Από κάθε χώρο κληρώνεται ο καθορισμένος αριθμός εθελοντών υποψηφίων και όλοι οι κληρωθέντες από κάθε χώρο αποτελούν την ομάδα εθελοντών, από όπου δια του τελικού κλήρου, κληρώνονται οι συγκεκριμένοι πολιτικοί αξιωματούχοι και για μια συγκεκριμένη θητεία χωρίς δικαίωμα ανανέωσης.

Με αυτό κάθε κόμμα αποκτά τα αναγκαία πολιτικά στελέχη τα οποία είναι απαλλαγμένα από κάθε υποχρέωση και εξάρτηση από άλλα στελέχη καθώς και από τον αρχηγό του κόμματος και είναι σίγουρα και τα πιο άξια γιατί πληρούν τις απαιτήσεις του αξιώματος. Με τον ίδιο τρόπο καταρτίζεται και το ψηφοδέλτιο των υποψηφίων βουλευτών. Αυτό το σημαντικό βήμα διαφυλάττει την αξιοκρατία και τα ήθη της πολιτισμένης κοινωνίας που κυριαρχούν μόνο σε ένα πραγματικό δημοκρατικό πολίτευμα.

Στον καπιταλισμό το ήθος που επικρατεί είναι: ο καθένας για πάρτη του. Μόνο σε μια πολιτισμένη κοινωνία, όπως την προδιαγράψαμε, ο στόχος “ευημερία όλων των πολιτών” μπορεί να πάρει σάρκα και οστά. Αυτό το μέσο ανάδειξης πολιτικών αξιωματούχων αντί της εκλογής δεν χρειάζεται συνταγματικές αλλαγές, παρά μόνο αλλαγές στα καταστατικά των κομμάτων! Οι υπηρεσίες των ΜΜΕ τώρα καταλήγουν στα αζήτητα!

Η κλήρωση των πολιτικών αξιωματούχων λύνει και το πρόβλημα του αρχηγικού κόμματος. Ο πρόεδρος του κόμματος εκλέγεται ως ειδικός από νομαρχιακές συνελεύσεις όπου οι ψηφοφόροι είναι οι κληρωτοί αξιωματούχοι. Σε αυτές τις συνελεύσεις ο κάθε υποψήφιος πρόεδρος κόμματος ξεδιπλώνει τα προσόντα του και οι αδέσμευτοι από κάθε εξάρτηση ψηφοφόροι (ο πρόεδρος του κόμματος δεν μπορεί να τους διορίσει) της κάθε νομαρχιακής συνέλευσης, ψηφίζουν τον πιο ειδικό. Και αυτός ο τρόπος εκλογής του προέδρου δεν χρειάζεται συνταγματικές αλλαγές, παρά μόνον καταστατικές αλλαγές στα καταστατικά των κομμάτων! Και εδώ οι υπηρεσίες των ΜΜΕ είναι αχρείαστες!

Αυτές οι δυο αλλαγές συνιστούν ένα γιγαντιαίο άλμα προς τη δημοκρατία (βλ. Δούρειος Ίππος της Δημοκρατίας, εκδόσεις Άμμων). Στο επόμενο άρθρο θα παρουσιάσω και τις αλλαγές στον εκλογικό νόμο και τις περιορισμένες συνταγματικές αλλαγές με τις οποίες ολοκληρώνεται ο κύκλος των αλλαγών με τις οποίες εγγυάται η ομαλή λειτουργία της δημοκρατίας.