Η αναγκαιότητα για έναν εθνικό πόλο εξουσίας

Γράφει ο Σπυρίδων Τσάλλας * –

Από το 1973, η επιρροή των στρατηγικών επενδύσεων των ΗΠΑ στην Ελλάδα έχει υποκατασταθεί από γερμανικές, ακολουθώντας τη σταδιακή μετατροπή της Ελλάδας σε absorbed failed state, λόγω χρέους και θεσμικής ανεπάρκειας. Συγκεκριμένα, η «συνεργάσιμη» με τη Γερμανία κεντροδεξιά ηγεσία που διαμόρφωσε τη μετεξέλιξη της ΕΡΕ (ΝΔ), και η εξαρτώμενη από τη Γερμανία σοσιαλιστική ομάδα που είχε την κύρια αποφασιστική αρμοδιότητα εντός του φαινομενικά (λόγω ηγεσίας) φιλικού προς τις ΗΠΑ ΠΑΣΟΚ, κατάφεραν την πολιτική περιθωριοποίηση των αγγλοσαξωνικών δυνάμεων, σε ρόλο τήρησης ισορροπιών σε βασικά γεωπολιτικά ζητήματα άμυνας, ασφάλειας και ενέργειας.

Αυτό που δεν έγινε εγκαίρως αντιληπτό από αυτή την εξελικτική πορεία είναι πως η Ελλάδα θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί από τις ιστορικά γειτνιάζουσες αποφασιστικές ολιγαρχίες της Ρωσίας και της Γερμανίας ως εργαλείο μετατροπής του Eυρώ σε παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα και της ΕΕ σε γεωστρατηγικό πέπλο αποκλεισμού των αγγλοσαξωνικών δυνάμεων βόρεια της γραμμής Μεσόγειος-Λίβανος-Συρία-Ιράν-Πακιστάν-Χονγκ Κονγκ.

Το ενεργειακό υπόβαθρο Ελλάδας και Κύπρου είναι τόσο μεγάλο που οι ευρασιάτες χρησιμοποιούν την εγχώρια “σοσιαλιστικού” τύπου “ιδιωτεία” για να αποφύγουν συνάντηση σαν αυτή μεταξύ του Προέδρου Roosevelt με τον Abdul Aziz ibn Saud μετά το συνέδριο της Γιάλτας. Ένα νόμισμα, κοινό για ΕΕ, μετά κοινό για ΕΕ και Ρωσία, ώσπου να υιοθετηθεί και από όλες τις χώρες του τόξου μέχρι και την Κίνα, θα καταστρέψει το σύνολο του σημερινού δυτικόστροφου χρηματοοικονομικού κόσμου και των αγγλοσαξωνικών επενδύσεων ανά τον κόσμο.

Αναγκαία συνθήκη για την απόκτηση αποθεματικότητας είναι η ενεργειακή επάρκεια της ΕΕ με νόμισμα ελεγχόμενο από τη Γερμανία, το οποίο μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω της ουσιώδους απεμπλοκής των ΗΠΑ από την Ελλάδα, με αντάλλαγμα μια «υψηλή εποπτεία» σε θέματα εμπορίας πετρελαίου και στρατιωτικών βάσεων. Τα ανταλλάγματα αυτά, μαζί με τη ψευδαίσθηση ότι η ΕΕ θα ανήκε στη Δύση και ότι η θεσμική ανάπτυξη των κρατών-μελών θα διασφάλιζε την ισότιμη συμμετοχή αμερικανικών εταιριών στις ανταγωνιστικές αγορές ενδιαφέροντος, “κοίμισε” τις κυβερνήσεις και τις αρμόδιες υπηρεσίες των ΗΠΑ. Η αλήθεια είναι ότι εξέφραζε πλήρως τις κυβερνήσεις των Δημοκρατικών των ΗΠΑ.

Από παραγωγική μεταπρατική

Το σκάνδαλο της Siemens, αλλά και πλήθος άλλων αποδείξεων για τον πραγματικό ρόλο της Ρωσίας στην ΕΕ άρχισαν να αποκαλύπτουν πως ο σχεδιασμός ceteris paribus ήταν πλέον ξεπερασμένος από τα γεγονότα και ότι οι διευθετήσεις μέσω εμπορίας πετρελαίου ήταν επικίνδυνα ανεπαρκείς για να αντισταθμίσουν τη ζημιά που θα προκληθεί στις ΗΠΑ από τη μετατροπή Ελλάδας και Κύπρου σε χώρες παραγωγής υδρογονανθράκων αποτιμούμενων σε Ευρώ.

Η χαρτογράφηση και οι μελέτες αιτιότητας κατέληξαν στο ιστορικά προφανές συμπέρασμα πως μια μικρή εγχώρια επιχειρηματική και πολιτική ομάδα “ιδιωτών” χρησιμοποίησε τις σχέσεις της με τις ΗΠΑ, ούτως ώστε να αποφασίζει για ίδιον όφελος την εξελικτική πορεία της Ελλάδας. Δεδομένης της εισροής κονδυλίων από την ΕΕ, η ομάδα αυτή χρησιμοποίησε συνδυαστικά μηχανισμούς του δημοσίου και τράπεζες με σκοπό τη μετατροπή της οικονομίας από παραγωγική (εγχωρίως, με μεταφορά τεχνογνωσίας από ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία) σε μεταπρατική (εισαγωγή και εμπορία προϊόντων από Γερμανία, λοιπές χώρες ΕΕ και ΗΠΑ).

Ο ανταγωνισμός στρεβλώθηκε με βάση τη διαφθορά που πήγαζε από τη σχέση τραπεζιτών-επιχειρηματιών-πολιτικών-διευθυντηρίου ΕΕ. Αφενός κατέστη ανέφικτη η επιβίωση εταιριών που δεν εντάσσονταν στο προαναφερθέν σύστημα εκμετάλλευσης. Αφετέρου η νοοτροπία κρίσιμων παραγόντων μετατράπηκε από συμμετοχική στην αύξηση της οικονομικής πίτας σε πλήρως ελεγκτική της πίτας, ανεξαρτήτως του σημείου συρρίκνωσής της.

Εκθετική αύξηση της ανισότητας

Εθνικά, τα αποτελέσματα ήταν: Πρώτον, η επιλογή έωλης μεγέθυνσης αντί της ανάπτυξης, η οποία οδήγησε στη χρεωκοπία. Δεύτερον, η εκθετική αύξηση της ανισότητας σε σημείο «φαβελοποίησης», με το χρηματοοικονομικό πλεόνασμα από την έωλη μεγέθυνση να έχει εξυπηρετήσει, εκτός των πλεονασμάτων της εξαγωγικής Γερμανίας, μια μικρή εγχώρια κάστα “ιδιωτών” και την αυλή της, οι οποίοι έχουν ως σκοπό την πλήρη ισοπέδωση της Ελλάδας, για να την ελέγξουν πλήρως.

Ακόμα και αν η Ελλάδα αφεθεί ελεύθερη να ακολουθήσει αυτό το σενάριο, πράγμα το οποίο γεωπολιτικά δεν προβλέπεται για την ασφάλεια των ΗΠΑ και συμμάχων του στην περιοχή, όπως το Ισραήλ, η εμπορία εγχωρίως παραγόμενων υδρογονανθράκων σε ευρώ δεν θα γίνει αποδεκτή, όπως έδειξαν τα παραδείγματα λ.χ. των Σαντάμ Χουσεΐν και Μουαμάρ Καντάφι. Οι επιπτώσεις της απώλειας Ελλάδας και Κύπρου από τις ΗΠΑ θα είναι παρόμοιες με τις επιπτώσεις στο χρηματιστήριο του Λονδίνου μετά την μάχη του Βατερλό, και προφανώς εμπίπτουν στο ενδιαφέρον πολλών υπηρεσιών που ασχολούνται με κρίσιμα ζητήματα εθνικής ασφαλείας.

Δεδομένης της προαναφερόμενης σχέσης του εγχώριου πολιτικού και μεταπρατικού επιχειρηματικού συστήματος, από το 1973 μέχρι σήμερα δεν έχει δημιουργηθεί/επιβιώσει πολιτικό κόμμα που να μην εμφορείται από αυτή την αντίληψη “ιδιωτείας”. Όλα τα υφιστάμενα κόμματα ήταν και παραμένουν εντός του φάσματος που εκφράζονται από το πλαίσιο των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ. Το εθνικό συμφέρον της Ελλάδας και τα στρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ ταυτίζονται μόνο με εγχώρια πατριωτική διακυβέρνηση, η οποία θα συνίσταται σε δομική γεωπολιτική στροφή της Ελλάδας στους φυσικούς της συμμάχους: τις δυνάμεις της θάλασσας.

Δυνάμεις της θάλασσας

Τα χαρακτηριστικά αυτού του πόλου:
1. Πατριωτικό: μέτρα ισοδύναμου στρατηγικού αποτελέσματος για την υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων, παρεμβατική αντιμετώπιση των ιδιωτών, δημιουργική των πολιτών.
2. Πολιτειακή αλλαγή: Προεδρικό σύστημα με επιτελική δομή.
3. Υπερκομματικοί μηχανισμοί μακροχρόνιου σχεδιασμού.
4. Επανασχεδιασμός από μηδενική βάση του συνόλου της κρατικής δομής και αξιοποιώντας εργαλεία ηλεκτρονικής διακυβέρνησης.
5. Έμφαση στην επιχειρηματικότητα: απλό, σαφές, ξεκάθαρο, ανταγωνιστικό προς τις όμορες χώρες, σταθερό φορολογικό σύστημα.
6. Δικαιοσύνη ως προς την εγχώρια κατανομή των βαρών: τα πλεονάσματα της έωλης μεγέθυνσης που μετατράπηκαν παρανόμως σε καταθέσεις στην αλλοδαπή μπορούν να συνδράμουν εν μέρει στη χρηματοδότηση του νέου ξεκινήματος.
7. Ισορροπία ως προς τις οφειλές εντός ΕΕ: αποπληρωμή των οφειλών της Ελλάδας προς τις χώρες της ΕΕ, πολλές εκ των οποίων έχουν χαμηλότερο κατά κεφαλή ΑΕΠ από την Ελλάδα.
8. Απεμπλοκή από το διαπλεκόμενο σύστημα “ιδιωτείας”: επιχειρηματίες και επαγγελματίες υποψήφιοι, οι οποίοι δεν έχουν διατελέσει υπουργοί, βουλευτές ή επαγγελματίες πολιτευτές, και βρίσκονται εκτός της αυλής του υφιστάμενου συστήματος.
9. Εκμετάλλευση υδρογονανθράκων και σπάνιων γαιών, επενδυτική ανάπτυξη με ταχύτατες διαδικασίες διεκπεραίωσης.
10. Μόχλευση σχέσεων με την ομογένεια και πανεπιστήμια με έδρες ελληνικών για την ανάπτυξη εκπαιδευτικών, πολιτιστικών και τουριστικών έργων.

Τα κάθε λογής συστήματα επιβολής τεχνητής ανισότητας, όπως αυτά που ζήσαμε κατά τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης, προώθησαν την ιδιωτεία, τον εθνομηδενισμό και την υποκατάσταση της φιλοπατρίας από τον γερμανοκρατούμενο ευρωπατριωτισμό.

Στον αντίποδα, ο εθνικός πόλος εξουσίας νομοτελειακά οφείλει να στηρίζεται ιδεολογικά στην (και να προωθεί την) οργάνωση του κράτους από τους ιδιοκτήτες του, τους πολίτες (respublica), οι οποίοι να αναλαμβάνουν και την ευθύνη της διαχείρισης της περιουσίας αυτής. Το δίλημμα πλέον δεν είναι ζήτημα βραχυπρόθεσμης πολιτικής επιλογής, όπως ένα επαναλαμβανόμενο παίγνιο διλήμματος φυλακισμένου, αλλά αμιγώς εθνικής επιβίωσης.

---

* Ο Σπυρίδων Τσάλλας είναι Πρόεδρος του Ιδρύματος Κοινωνικής Μηχανικής & Ανάπτυξης