Η ανάγκη ωθεί τις εθνοαποδομητικές ελίτ να “γλείφουν εκεί που έφτυναν”

Στο εθνοαποδομητικό εγχείρημα των ελληνικών ελίτ ελλοχεύει μια βασική αντίφαση. Εξακολουθούν να ηγεμονεύουν σε συγκεκριμένη γεωγραφική επικράτεια, σε ένα έθνος-κράτος έστω και ανάπηρο. Ακόμα, δεν έχουν μεταναστεύσει, όπως οι περισσότεροι γόνοι τους, στη Δύση. Ούτε ακόμα έχουν εγκατασταθεί μαζικά ξένοι πληθυσμοί στην Ελλάδα, ώστε να ολοκληρωθεί “η μεγάλη αντικατάσταση”, του Στάθη Καλύβα.

Κατά συνέπεια αυτό το έθνος-κράτος, πρέπει να διασφαλίζει τους στοιχειώδεις όρους της αναπαραγωγής του. Άλλωστε, ακόμα και οι εφοπλιστές που αποτελούν την εγχώρια ναυαρχίδα των μεταπρατικών ελίτ, εξακολουθούν σε μεγάλο βαθμό να διατηρούν σημαντικά συμφέροντα, υλικά και συμβολικά, στην Ελλάδα. Κατά συνέπεια, αυτό το κράτος, καθώς και το έθνος που του δίνει υπόσταση, πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει, έστω και ως παρασιτικό εξάρτημα και τουριστικό ενδιαίτημα της Δύσης.

Όμως, μετά το 2010 και κυρίως μετά το 2020 και την επιτάχυνση της τουρκικής επιθετικότητας, ακόμα και μέσω μιας επαπειλούμενης μεταναστευτικής εισβολής, μπήκε σε κρίση η ίδια η ενθαδική υπόσταση του ελληνικού έθνους-κράτους. Παράλληλα και η “τροφός” Δύση άρχισε να ανησυχεί, με την επιτάχυνση της παρακμής της και το κύμα της εγκατάστασης μουσουλμανικών πληθυσμών, βλέπε Γαλλία.

Συνεπώς, οι ελληνικές εθνομηδενιστικές ελίτ, ενώ είχαν ολοκληρώσει την κατάληψη της εξουσίας, βρέθηκαν στην παράδοξη ανάγκη να πρέπει να υπερασπιστούν, εκούσες ή άκουσες, το έθνος-κράτος τους! Άλλωστε, η εκδήλωση της πανδημίας δημιούργησε ακόμα μεγαλύτερη ανάγκη για ενίσχυση της εθνικής και κοινωνικής συνοχής. Παράλληλα, η κρίση του τουρισμού και της ελληνικής ναυτιλίας υποχρεώνει σε οικονομικές προσαρμογές απέναντι, στο καταρρέον, παρασιτικό μοντέλο.

Εγκατάλειψη των φιλελεύθερων ιδεοληψιών

Οι παγκόσμιες εξελίξεις υποχρεώνουν σε ενίσχυση του ρόλου του κράτους και σε ανακοπή της τάσης για ολοκληρωτική αποκόλληση των ελίτ από το λαϊκό σώμα. Τάση, στην οποία υποχρεώθηκε να αντιταχθεί ακόμα και ο προερχόμενος από την παγκοσμιοποιημένη ελίτ και άλλοτε τραπεζίτης των Ρότσιλντ, πρόεδρος Μακρόν.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, μια κυβέρνηση μετά-εθνικής και διακομματικής σύνθεσης, σκόπευε να κυβερνήσει με αίτημα τη διαχειριστική αποτελεσματικότητα, μετά το μπάχαλο του ΣΥΡΙΖΑ, και με εμβλήματα την επένδυση του Ελληνικού, την Κατερίνα Σακελλαροπούλου και τη Γιάννα Αγγελοπούλου, περικόπτοντας παράλληλα τις αμυντικές δαπάνες της χώρας. Ωστόσο, η πανουργία της ιστορίας (Ερντογάν και Covid-19) την έφερε αντιμέτωπη με μία ευθεία απειλή έναντι της εθνικής κυριαρχίας.

Απειλή που αφορούσε μάλιστα, στην πρώτη φάση της, στον ίδιο τον υλικό πυρήνα του αποεθνοποιητικού εγχειρήματος, το μεταναστευτικό. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη υποχρεώθηκε στον Έβρο και στην Ανατολική Μεσόγειο, να προστατεύσει στοιχειωδώς τα σύνορα, να οικοδομήσει ένα δίκτυο αντιτουρκικών συμμαχιών, καθώς και να επαναφέρει την ανάγκη αμυντικής θωράκισης.

Επιπλέον, ο Covid-19 κατεδάφισε μια οικονομική στρατηγική βασισμένη προνομιακά στον τουρισμό και τα ναυτιλιακά έσοδα, καθιστώντας όλο και περισσότερο αναγκαία μια οικονομική πολιτική στραμμένη στην ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση. Τέλος, η εθνική κρίση και η πανδημία κατέστησαν από κοινού αναγκαία μια εκτεταμένη πολιτική εισοδηματικών ενισχύσεων, που από τη φύση τους ενδυναμώνουν τη σύνδεση έθνους και κράτους, απαξιώνοντας τα όποια φιλελεύθερα φληναφήματα για αποσύνδεση κράτους και κοινωνίας.

Επιστροφή του έθνους-κράτους

Και στα δύο μέτωπα λοιπόν, ενισχύθηκε η σχέση έθνους και κράτους, σε βαθμό πρωτόφαντο, τουλάχιστον για την περίοδο μετά το 1990. Πώς άραγε μπορεί να συνεχίσει να πορεύεται ένα πολιτικό-ιδεολογικό σύστημα, που είναι υποχρεωμένο να πράττει τα αντίθετα από ό,τι πιστεύει;

Ή θα υποχρεωθεί να μεταβάλει το ιδεολογικό του credo, ώστε να προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα που του επιτάσσει η εθνική και παγκόσμια συγκυρία, ή θα αποκαλύπτει όλο και περισσότερο τις ανεπάρκειές του, καθώς είναι υποχρεωμένο να κινείται στη μακρά διάρκεια, ή ίσως –όπερ και το πιθανότερο– και τα δύο μαζί. Αυτές οι ανεπάρκειες, που οφείλονται στην αναντιστοιχία ιδεολογικής αντίληψης και πραγματικότητας, κατεδείχθησαν ήδη στη διαχείριση των εθνικών θεμάτων.

Καθυστέρηση, που μπορεί να φτάσει ακόμα και σε ναυάγιο, της στρατηγικής συμμαχίας με τη Γαλλία, η οποία και οδήγησε στην αποτυχία της Ελλάδας στη Σύνοδο Κορυφής του Δεκεμβρίου. Επιστροφή στη διαχείριση ΜΚΟ-Μηταράκη-Μπακογιάννη στο μεταναστευτικό, με τον κίνδυνο μεταβολής των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου και του κέντρου της Αθήνας σε μεταναστευτικά γκέτο.

Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά άλλα, όπως την έλλειψη μιας πανεθνικής εκστρατείας για το δημογραφικό, την φυγή των νέων, την έλλειψη στρατηγικής στον οικονομικό τομέα κ.λπ. Δυστυχώς για τις ελίτ της χώρας και την κυβέρνηση Μητσοτάκη, το πακέτο είναι ολιστικό και δεν μπορείς να το αποδεχθείς μόνο τμηματικά.

Το τέλος του εθνομηδενισμού

Έστω και καθυστερώντας, είσαι υποχρεωμένος να φθάσεις στον πυρήνα του, που δεν είναι άλλος από το ζήτημα της ολοκλήρωσης του Ελληνισμού μπροστά στο χαίνον βάραθρο της ιστορικής έκλειψης. Ο “γεροτυφλοπόντικας της Ιστορίας” έχει αρχίσει να δουλεύει και πάλι, αργά αλλά μεθοδικά. Θέτοντας μπροστά στις διαχειριστικές και διανοούμενες ελίτ το αίτημα σωτηρίας του ελληνικού έθνους, τις υποχρεώνει να πάρουν τον δρόμο που οδηγεί στην αυθυπέρβασή τους.

Είναι η μακρά περίοδος που ήδη διανύουμε. Μια εθνοκεντρική και με χρονικό βάθος ιστορική περίοδος, διαδεχόμενη μια μακρά μηδενιστική εποχή, απαιτεί την εδραίωση μιας νέας εθνοκρατικής ιδεολογίας, μιας νέας πατριωτικής ελίτ, σε αντίθεση με την μέχρι τώρα κυρίαρχη. Αυτό θα επισυμβεί ή σταδιακά, ή βίαια και καταστροφικά. Σταδιακά μέσα από την ανάδειξη νέων δυνάμεων, αλλά και με πληθώρα “μεταγραφών”.

Αρκεί να δούμε τις περιπτώσεις δημοσιογράφων και συγγραφέων, από τον Γιάννη Πρετεντέρη, μέχρι τον Τάκη Θεοδωρόπουλο και τη Σώτη Τριανταφύλλου, που έχουν ήδη μετατοπιστεί, ή και βίαια, εάν η σήμερα κυρίαρχη ιδεολογία οδηγήσει στα βράχια μιας νέας εθνικής ταπείνωσης.

Πάντως, με τον ένα ή άλλο τρόπο, μετά το τέλος του διχασμού έθνους και κράτους που σηματοδότησε η άνοδος του Ανδρέα Παπανδρέου και σφράγισε θετικά αλλά και αρνητικά τη μεταπολιτευτική περίοδο, εκκρεμεί μια νέα ίσως βαθύτερη αλλαγή. Βαθύτερη γιατί ακριβώς είναι αρχέγονη και προηγείται της δημιουργίας του ελληνικού κράτους, η άρση της διχοτομίας ελίτ και λαού.

Μάχη επιβίωσης του Ελληνισμού

Όπως πάντα συμβαίνει στην ιστορία, αυτή η διχοτομία έπρεπε να οδηγηθεί στο απόγειό της κατά την ύστερη μεταπολίτευση, καθώς η ελίτ βαυκαλίζεται με την αυταπάτη ότι μπορεί πλέον να εγκαταλείψει τον λαό και το έθνος, που το ένιωθε σαν βρόγχο. Είναι η «τυραννία της πλειοψηφίας» που τόσο ενοχλεί την Σακελλαροπούλου, για να αρχίσει η κατεδάφισή της και η αντίστροφη μέτρηση. Εξ ου και η σχετική αισιοδοξία μου.

Μέσα από τις τεράστιες προκλήσεις, ίσως και πιθανές ήττες, ο Ελληνισμός ετοιμάζεται να δώσει τη μεγάλη μάχη της ιστορικής επιβίωσης και ολοκλήρωσής του. Η επιτυχία του σε αυτό το τιτάνιο έργο θα κριθεί αποφασιστικά από το εάν επιτέλους θα αποκτήσει ηγέτιδες δυνάμεις και ελίτ που θα σεμνύνονται και θα υπηρετούν το έθνος και τον λαό τους και δεν θα τον περιφρονούν.

Οι ηγέτιδες τάξεις πιάστηκαν στο δόκανο της Ιστορίας. Δεν πρόλαβαν να καταφύγουν μαζικά στην Αγγλία και την Γερμανία, παραχωρώντας τη θέση τους σε Γερμανούς συνταξιούχους και Αφγανούς εργάτες, όπως οραματίζεται ο Στάθης Καλύβας, που έχει ήδη διαφύγει δια της Οξφόρδης.

Πρέπει, εδώ και τώρα, εκούσες ή άκουσες, να υπερασπίσουν το κράτος, τη χώρα τους και τον λαό με τη θρησκεία του, τις παραδόσεις του, τους χορούς του, τη γλώσσα του, τις παραξενιές του, τα τραγούδια του και την σκληρή δουλειά του, την περηφάνια του, τις μικρότητες και τη μεγαλοσύνη του. Παράγοντας επί τέλους αυτό που ονειρευόταν ο Γιώργος Σεφέρης μπροστά σε ένα πίνακα του Θεοτοκόπουλου, έναν «ελληνικό Ελληνισμό», έστω και ως κύκνειο άσμα.