Η Αρμενία σε κίνδυνο! – “Αίτημα για αφύπνιση”

Η Αρμενία περνά κρίσιμες ώρες. Το Αρτσάχ-Ναγκόρνο Καραμπάχ καταλήφθηκε από τον αζερικό στρατό. Οι Αρμένιοι εγκατέλειψαν τα προαιώνια εδάφη τους και έγιναν πρόσφυγες. Στο ηττημένο Γερεβάν επιβάλλεται μια λύση που είναι “κομμένη και ραμμένη” στις επιδιώξεις του Μπακού και της Άγκυρας. Ο αρμενικός λαός φαίνεται εγκαταλελειμμένος από τους συμμάχους του, ενώ στο εσωτερικό της χώρας υποφώσκει ο διχασμός. Πρόσφατα, εκδηλώθηκε και σφοδρή αντίθεση μεταξύ της πολιτικής εξουσίας και της Εκκλησίας της Αρμενίας που είναι ο κύριος φορέας της διατήρησης της εθνικής συνείδησης των Αρμενίων.

Σε αυτή τη συγκυρία εκδίδεται στα ελληνικά μέρος του βιβλίου ενός σεβάσμιου Αρμένιου διανοούμενου, με ρίζες στην Θεσσαλονίκη, ο οποίος από χρόνια κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για τους Αρμενίους, και καλεί σε εθνική πνευματική αφύπνιση πριν είναι πολύ αργά. Για τους Έλληνες ο αρμενικός λαός ήταν και είναι αδερφικός, και το ιστορικό του δράμα γνωρίζει ότι είναι αλληλένδετο με αυτό των Ελλήνων της Μικράς Ασίας και του Πόντου. Επίσης, σε όλους είναι κατανοητό ότι η πορεία των εξελίξεων στην Αρμενία, οι αντοχές ή η κάμψη της υπό την πίεση κυρίως της Τουρκίας, αλλά και άλλων διεθνών δρώντων, θα επηρεάσει άμεσα και την Ελλάδα, όπως πάντοτε συνέβαινε με το υποσύστημα αυτό της Υπερκαυκασίας από την περίοδο του Βυζαντίου.

Η ψυχή της Αρμενίας

Διαβάζοντας το βιβλίο του σεβαστού κ. Γκρίτσεντς-Βαρντανιάν, αντιλαμβάνεσαι αμέσως ότι μέσα από τη γραφίδα του ηχεί υπόκωφα η διαχρονική συνείδηση του λαού του. Αντίστοιχη με αυτή του λόγου των βιβλικών προφητών. Παρακολουθείς συμπυκνωμένη τη μακρά ιστορική εμπειρία, τις δραματικές περιπέτειες με τις ένδοξες κατακτήσεις και τραγικές ήττες, αλλά και τις αξίες, τις αρχές, τις ιδέες που υπηρέτησε και ταυτίστηκε μαζί τους ο αρμενικός λαός. Αυτές που στάθηκαν οι σηματοδότες της ύπαρξής του.

Και, κυρίως, προσλαμβάνεις μέσα από τη γραφή του την πίστη που συγκρότησε τον ψυχικό και πνευματικό κόσμο του έθνους του. Μεταφυσική και φυσική, πίστη και πραγματικότητα είναι στη σκέψη του επίπεδα που συνυπάρχουν και αλληλοεπηρεάζονται. Σε αντίθεση με τις επικρατούσες αντιλήψεις, η νοηματοδότηση του βίου του έθνους, οι πηγές των εκδηλώσεων της δημιουργικότητάς του εντοπίζονται στα βάθη και στα ύψη της σχέσης του με το μυστήριο του θείου, με τη θρησκεία που είναι απόλυτα ταυτισμένη με τον τρόπο ζωής του κάθε Αρμένιου, με την ιστορία όλης της Αρμενίας.

Ο λυρικός φιλοσοφικός και θεολογικός λόγος του συγγραφέα εκκινεί από το πεδίο της πολιτικής, των διεθνών σχέσεων και της διπλωματίας. Και ορθώς, γιατί η Αρμενία δίνει αγώνα ιστορικής επιβίωσης σε ένα εχθρικό περιβάλλον που απειλεί να την αδρανοποιήσει αν όχι να την εξαλείψει. Αλλά και για αυτό ακριβώς, τελικά, επικεντρώνεται στο εσωτερικό πεδίο των ιδεών και των αξιών. Διότι γνωρίζει πως οι εξωτερικές συμπεριφορές αντανακλούν εντατικές εσωτερικές διεργασίες. Αντιλαμβάνεται ότι η μεγάλη σύγχρονη μάχη για το Αρτσάχ αλλά και για ολόκληρη την Αρμενία έχει ξεκινήσει από χρόνια στην καρδιά του κάθε Αρμένιου.

Το κακό στις διάφορες μορφές του, όπως συχνά γίνεται, με προκάλυμμα υψηλές έννοιες όπως ο ανθρωπισμός, ο ρεαλισμός, η προσαρμογή, το μέλλον, οι νέες παγκόσμιες αξίες, εισέβαλε για να ανατρέψει τους ιερούς βωμούς των θεών. Και στη θέση τους να διασπείρει τον φόβο, την αδυναμία, την υποταγή, την παραίτηση, τη φυγή. Σε αυτό το πεδίο κρίνεται στην ουσία ο αγώνας ενός ανθρώπου αλλά και ενός λαού. Γιατί αν ο άνθρωπος ή ο λαός μέσα στην καρδιά του κρατήσει ζωντανή την ελπίδα, αν υπηρετεί τις υψηλές πνευματικές αρχές και τις ηθικές αξίες που κληρονόμησε από το παρελθόν του, δεν θα ηττηθεί ποτέ. Ακόμη και αν λόγω συγκυριών, απωλέσει την κυριαρχία επί υλικών αντικειμένων.

Είναι γεγονός ότι τα όσα περιγράφει ο συγγραφέας ισχύουν σε μεγάλο βαθμό συνολικά στο σύγχρονο πολιτισμό. Έναν πολιτισμό που προάγει τον άνθρωπο-λωτοφάγο, χωρίς παρελθόν, χωρίς ήθος, χωρίς ταυτότητα. Απλώς καταναλωτή υλικών και άυλων αγαθών. Θυμίζει κάπως όλο αυτό τη ζοφερή ατμόσφαιρα του Μέγα Ιεροεξεταστή του Ντοστογιέφσκι. Όταν αλλοτριώνεται ο άνθρωπος από την ταυτότητά του τότε δεν βλέπει τον λόγο να αγωνιστεί για αυτήν. Αγωνίζεται μόνον για την επίπλαστη και σαθρή ευημερία του. Μετατρέπεται σε άθυρμα, σε όργανο αλλότριων κέντρων. Που ενίοτε ούτε καν τα γνωρίζει.

Ευθύνη γι’ αυτό φέρουν και οι ηγέτες των λαών. Κι όπως θίγεται στο βιβλίο, ένα από τα μεγαλύτερα ζητήματα είναι σήμερα ο τρόπος ανάδειξης των ηγετών. Οι δίαυλοι ανόδου προς την εξουσία πολύ συχνά δεν είναι αυτοί της αναγνωρισμένης αξίας και ικανότητας ή της γνήσιας πατριωτικής προσφοράς. Αντιθέτως, ενίοτε είναι οι σχέσεις με εξωχώρια κέντρα και παράκεντρα, που προωθούν έμπιστους τοποτηρητές, οι οποίοι υπηρετούν αλλότριους προς το έθνος τους σκοπούς, εξ αρχής εξαρτημένοι και ετεροπροσδιοριζόμενοι.

Αδιέξοδα

Πρόκειται για μια επιχείρηση δεκαετιών, που την παρατηρούμε να εφαρμόζεται με συνέπεια και σχεδιασμό. Απορούμε και ενίοτε αγανακτούμε όταν οι αποφάσεις τέτοιων ηγετών είναι αντίθετες με τα πιστεύω της πλειοψηφίας του έθνους τους, με την ιστορία και τις αξίες του έθνους τους. Αλλά υπακούουν σε μια εισαγόμενη ατζέντα, η οποία επιβάλλεται μέσω κατευθυνόμενων μέσων μαζικής ενημέρωσης. Οι λαοί σε τέτοιες συνθήκες νοιώθουν πολιτικά απορφανισμένοι, αλλά χωρίς δυνατότητα αξιόπιστης εναλλακτικής επιλογής, στοιχείο που ευνοεί την άνοδο επικίνδυνων δημαγωγών και καιροσκόπων της πολιτικής.

Πολλές φορές, σε τέτοια ιστορικά αδιέξοδα τον λόγο τον έχει εντέλει ο ίδιος ο λαός, που πρέπει να μεταμορφωθεί ο ίδιος, απαλλασσόμενος από τα αρνητικά χαρακτηριστικά του. Ξαναβρίσκοντας τις αξίες του, τις πηγές της προέλευσής του, πιστεύοντας στον εαυτόν του, ξεκινώντας την ηθική επανάσταση από τα κάτω. Ή τουλάχιστον κάποια τμήματά του που θα λειτουργήσουν ως μαγιά μεταμορφωτική όλου του σώματος. Δυστυχώς, η κατάσταση που διαμορφώνεται στον νότιο Καύκασο είναι εξαιρετική δυσμενής. Ο ανασχεδιασμός του χάρτη, που αναμφίβολα έχει προετοιμαστεί από καιρό, βλέπουμε να προωθείται με γοργά βήματα.

Η δραματική απώλεια του Αρτσάχ αποτελούσε μόνον μια φάση αυτού του νέου περιβάλλοντος που αναδύεται. Η Τουρκία, η χώρα αυτή που ευθύνεται για τη γενοκτονία των Αρμενίων, των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας, καθώς και των Ασσυρίων, επιστρέφει με αξιώσεις περιφερειακής δύναμης για να επιβάλει τις επιδιώξεις της, με τη βοήθεια του Αζερμπαϊτζάν. Για να ελέγξει τις κρίσιμες οδούς που ενώνουν την Μεσόγειο με την σινική ανατολή μέσω της τουρκόφωνης κεντρικής Ασίας.

Εξέλιξη που προφανώς δεν βρίσκει αντίθετες κάποιες δυτικές δυνάμεις, που τυφλωμένες από γεωπολιτικές ιδεοληψίες, όπως η εμμονή για τη διάρρηξη ενός εν δυνάμει αντίπαλου ευρασιατικού στρατοπέδου, δεν αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο που ελλοχεύει για τις ίδιες από αυτή την υπερενίσχυση των νεοοθωμανών. Άλλωστε, δεν είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που διαπιστώνουμε τέτοιες μυωπικές πολιτικές. Και όλοι γνωρίζουμε πού κατέληξαν. Όπως γνωρίζουμε και τι βαρύτητα είχαν οι υποσχέσεις που είχαν λάβει τόσο ο αρμενικός όσο και ο ελληνικός λαός στις αρχές του 20ού αιώνα.

Η Ελλάδα και ο κοινός μας αγώνας

Και σήμερα, πάλι, και ο ελληνισμός και ο αρμενισμός κινδυνεύουν. Και οι δύο, όπως το περιγράφει και ο συγγραφέας κινδυνεύουν από δύο μεγάλες απειλές -την εξωτερική, την πολιτική, και την εσωτερική, την ηθική. Αυτή την αλήθεια τη διαισθάνθηκα μπορώ πω για πρώτη φορά πριν από πάνω από 3 δεκαετίες στο οδόφραγμα της Δερύνειας στην Αμμόχωστο της Κύπρου. Εκεί που το ελεύθερο τμήμα του νησιού χωρίζεται με συρματοπλέγματα από το κατεχόμενο από τον τουρκικό στρατό. Αφενός, ίσταται η ευθεία τουρκική απειλή, η ίδια που συνεχίζεται από τον 11ο αιώνα, και την περίφημη μάχη του Ματζικέρτ, απέναντι στον χριστιανικό κόσμο.

Αφετέρου, στρέφοντας τη ματιά προς το εσωτερικό της ελεύθερης Δημοκρατίας, εφορμούσε δυναμικά η παγκοσμιοποίηση, που η μικρή Κύπρος θα υφίστατο τελικά με μεγαλύτερη ένταση, λόγω της γεωγραφικής θέσης της αλλά και των οικονομικών της λειτουργιών, υπονομεύοντας την ιστορικο-θρησκευτική της ταυτότητα. Και οι δύο αυτές απειλές, όσο και αν φαίνεται παράδοξο, καθώς η παγκοσμιοποίηση προέρχεται, υποτίθεται, από το μέλλον, ενώ ο τουρκισμός είναι σκοτεινός μεσαίωνας, αλληλοσυμπληρώνονται αρνητικά.

Ας ελπίσουμε λοιπόν ότι πονήματα όπως του σεβαστού συγγραφέα θα ηχήσουν ως καμπάνες συναγερμού και αφύπνισης για τις ευαίσθητες ψυχές, που ακόμη πάλλονται από αγνό πατριωτισμό. Και η Αρμενία θα συνεχίσει να αποτελεί ένα κάστρο πίστης και ελπίδας για ολόκληρη τη χριστιανοσύνη.

 

---

 

Ο κ. Μπαμπκέν Βαρντανιάν (ψευδώνυμο: Βαρντάν Γκριτσέντς) γεννήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1930 στην Θεσσαλονίκη από γονείς που επιβίωσαν της Αρμενικής Γενοκτονίας. Ο πατέρας του είχε γεννηθεί σε χωριό κοντά στο Μους (σημερινή Τουρκία) και η μητέρα του στα περίχωρα της Σεβάστειας. Ο πατέρας του γλύτωσε από τύχη από μαζική σφαγή στην πλατεία του χωριού και αφού περιπλανήθηκε, όντας ακόμα έφηβος μέσω Συρίας και Κωνσταντινούπολης στην προσπάθειά του να φτάσει στην Μασσαλία, έμεινε στην Θεσσαλονίκη. Τα χρόνια της κατοχής συνεργάστηκε με Έλληνες και Εβραίους.

Το 1946, πηγαίνει στην σοβιετική Αρμενία. Βλέποντας την κατάσταση με το σταλινικό καθεστώς προσπαθεί να οργανώσει μια ομάδα για το μέλλον της Αρμενίας. Συλλαμβάνεται και εξορίζεται κοντά στον ποταμό Βόλγα, όπου εργάζεται για την επισκευή ποταμόπλοιων. Με τον θάνατο του Στάλιν επιστρέφει στο Γερεβάν. Διδάσκει Διεθνείς Σχέσεις σε ανοικτά πανεπιστήμια, ενώ εργάζεται για τη διάσωση ιστορικών τεκμηρίων. Το 1978 μεταναστεύει στην Αμερική, όπου αναλαμβάνει τη διεύθυνση του αρμενικού τμήματος της “Φωνής της Αμερικής”. Μετά από τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, επιστρέφει στην Αρμενία και προσφέρει τις υπηρεσίες του σε πολλούς τομείς της χώρας.