Η ελληνική εκδοχή του Far West – Δικαιοσύνη και πολιτικό παζάρι

Στα Συντάγματα όλων των δημοκρατιών του κόσμου, από τις εθνικές επαναστάσεις έως σήμερα, κατοχυρώνονται, μεταξύ άλλων, δύο θεμελιώδεις αρχές: η αρχή του νόμου και η ισότητα όλων ανεξαιρέτως έναντι του νόμου. Πρόκειται για μεγάλες κατακτήσεις, ιστορικής εμβέλειας, οι οποίες τυπικά ευνοούν τους κοινωνικά αδύναμους, ενώ ταυτόχρονα συνιστούν θεμέλια της κοινωνικής συγκρότησης.

Οι εναλλακτικές είναι είτε το Far West, είτε η απολυταρχία η οποία νομοθετεί αυτοβούλως. Στην κοινωνία μας ασφαλώς δεν βρισκόμαστε σε καθεστώς απολυταρχίας – την οθωμανική δεσποτεία την αποτινάξαμε με την Επανάσταση του 1821. Έχουμε όμως κάτι από Far West, χωρίς εξάσφαιρα, καραμπίνες, ούτε ακόμη δικαστές που οι κακοί παράνομοι τους καλύπτουν με πίσσα και πούπουλα προς συνετισμό.

Το δικό μας ανάλογο πνεύμα κατάκτησης της Δύσης ως προς την εφαρμογή των νόμων είναι μακράν και αναμφίλεκτα πιο πολιτισμένο: η δικαιοσύνη ασκείται με όρους διαπραγμάτευσης, πολιτικού παζαριού και σίγουρα στρεψόδικα. Βέβαια, καλού κακού, έχουν εξαιρεθεί από την δίωξη οι πολιτικοί, αλλά αυτό εφαρμόζεται απρόσωπα για κάθε πολιτικό ανεξαρτήτως ιδεολογίας, κόμματος κ.ο.κ.

Δηλαδή, στο επίπεδο της πολιτικής μας τάξης υπάρχει ισότιμη και για όλους (αυτούς) απαλλαγή από την αρχή της ισότητας έναντι του νόμου, εκτός εξαιρέσεων αντεκδίκησης που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Και αν το καλοσκεφτεί κανείς οι πολιτικοί μας απαλλάσσονται και από την αρχή του νόμου γενικώς, χάρη σε εκείνη την νομική κουτοπονηριά του Ευάγγελου Βενιζέλου, η οποία φωλιάζει στην λεξούλα “αμελλητί”.

Πρακτικά μιλώντας, η λεξούλα “αμελλητί” σημαίνει ότι στέλνουν στον ανακριτή υπογείως ένα βαλτό μάρτυρα, ο οποίος καταθέτει σαχλαμάρες, αλλά σ’ αυτές φροντίζει να αναφέρει και το όνομα του πολιτικού εντολοδόχου του, ή του αντιπάλου του. Οπότε ο φάκελος πάει αμελλητί, δηλαδή κατευθείαν, στην Βουλή. Και μετά, εκεί στο μέγαρο της δημοκρατίας συνήθως τσακώνονται δημοσίως.

Πολιτικό παζάρι

Πολλοί συμπολίτες –μάλλον παρασυρόμενοι από την επιλεγμένη από τους ιδιοκτήτες των μέσων ενημέρωσης ανοησία των περισσότερων δημοσιογράφων, διανθισμένη με μπόλικες ποδοσφαιρικές μεταφορές και άλλες χυδαιότερες– νομίζουν πως ο τσακωμός των πολιτικών στην Βουλή περί την συγκρότηση πάσης φύσεως εξεταστικών επιτροπών συνιστά πολιτική σύγκρουση για την εφαρμογή των νόμων των σχετικών με το θέμα κάθε φορά.

Λάθος. Πρόκειται για θορυβώδη διαπραγμάτευση διανθισμένη σταθερά από την στερεοτυπική δήλωση «θα εφαρμοστεί ο νόμος», ή επί το δημαγωγικότερο «το μαχαίρι της κάθαρσης θα φτάσει μέχρι το κόκκαλο»! Απλά με στρεψόδικο τρόπο και κάνοντας πολύ φασαρία, την οποία πολλαπλασιάζουν τα ΜΜΕ, παριστάνουν πως αναζητούν τον ορθότερο, σχεδόν τον ιδανικό τρόπο εφαρμογής του νόμου. Δεν ξεχνούν να δηλώνουν δημόσια ότι «όλοι είναι ίσοι έναντι του νόμου» εξαιρουμένης, βεβαίως, της ελληνικής πολιτικής τάξης.

Στην διαπραγμάτευση για την εφαρμογή του νόμου ή όχι (αλλά κρυπτόμενη υπό το ερώτημα της νομολογίας) μετέχουν ενίοτε και οι δικαστές. Πρόκειται για την υπόθεση Novartis; Όχι μόνο. Μάθατε ποτέ για κάποια έρευνα σχετική με τις θεαματικές αυξήσεις της περιουσίας πολιτικών, ή και ανώτατων κρατικών στελεχών, δικαστικών και φυσικά παρασιτικών κεφαλαιούχων, καναλαρχών, δημοσιογράφων, ποδοσφαιρικών ομάδων κτλ; Ίσως, για 3-4 εξαιρέσεις στις χιλιάδες.

Εξαίρεση από το νόμο

Με την δημοσιοποίηση των πόθεν έσχες όλων όσων υποχρεούνται, φτάνουμε στην δεύτερη μεγάλη εξαίρεση από την αρχή του νόμου και την ισότητα. Αυτή αφορά περισσότερες κοινωνικές κατηγορίες, όλες εκείνες οι οποίες έχουν συμφέρον το έσχες να μην περιλαμβάνει το πόθεν παρά μόνο εντελώς τυπικά. Μαζί, λοιπόν, με τους πολιτικούς επωφελούνται κρατικά στελέχη, δικαστικοί, δημοσιογράφοι κ.α. Επίσης, επωφελούνται ισχυροί της οικονομικής ολιγαρχίας, ιδίως του δοξασμένου κρατικοδίαιτου παρασιτικού κλάδου της ιδιωτικής, ή κατ’ ευφημισμό ελεύθερης οικονομίας.

Και εδώ ακριβώς, στην χωρίς νόημα (εκτός από το ηδονοβλεπτικό) ανάρτηση του “έσχες” των κρατούντων και των προσαρτημένων κοινωνικών ομάδων στο σύστημα επίσημης ανομίας, νομιμοποιείται η παραοικονομία εν γένει. Το 30% του ΑΕΠ ετησίως ή 55 δισ. ευρώ υπολογίζεται ότι είναι παραοικονομία. Από αυτά παίρνει και ο λαός αντίδωρο μαύρων, τα κέρματα όσο για να σωπαίνει εκφαυλιζόμενος, οι ισχυροί τα υπόλοιπα. Κατά τα άλλα, οι κυβερνήσεις μας παλεύουν πολύ σκληρά για να έρθει η ανάπτυξη, αλλά, φευ, αυτή παραμένει καπριτσιόζα, ακατάδεχτη.

Υπάρχουν και χειρότερα τα οποία αν και γνωστά θα τα υπενθυμίσω. Από το 2010 όλες οι κυβερνήσεις παρέδωσαν εθνική πολιτική κυριαρχία σε ξένους. Δεν αναφέρομαι στις συμφωνημένες μεταβιβάσεις εθνικών εξουσιών στα όργανα της ΕΕ και της Ευρωζώνης, αλλά στα μνημόνια. Έστω ότι το πρώτο μνημόνιο κρίθηκε από το Συμβούλιο της Επικρατείας νόμιμο με μια πιρουέτα. Το δεύτερο, όμως, κρίθηκε παράνομο.

Ακυρώθηκε μήπως; Τιμωρήθηκαν οι πρωταίτιοι; Μήπως ακυρώθηκαν όλα τα μέτρα που λήφθηκαν από τις προβλέψεις του; Τίποτε απολύτως. Με την άρρητη και πλήρη ασυλία των υπευθύνων για το δεύτερο μνημόνιο περάσαμε από τη νομιμοφανή ανομία στην αριστοκρατικού τύπου ολοκληρωτική ασυλία, όπως εκείνη την οποία απολάμβαναν οι βορειοευρωπαίοι αριστοκράτες τον Μεσαίωνα και στα καθ’ ημάς οι Οθωμανοί.

Διαβατική ψήφος

Άραγε είναι όντως ο πάτος το όριο της λογικής του κατήφορου; Προφανώς, αλλά ακόμη δεν είμαστε εκεί. Η προηγούμενη κυβέρνηση, αριστερή, (μα πάρα πολύ!) ποδοπάτησε την συνταγματικά, κοινωνικά και ιστορικά ύψιστη έκφραση του πολιτεύματος, την λαϊκή κυριαρχία στο δημοψήφισμα το 2015. Και κανείς δεν κλήθηκε από τον οποιονδήποτε δικαστή να δώσει λόγο, ούτε από την Βουλή και φυσικά ούτε από την φερόμενη σαν δημοκρατική Ευρώπη που ακκίζεται για τα δικαιώματα.

Έτσι, περάσαμε σιωπηλά και συντεταγμένα στην de facto κατάλυση του θεμελίου εκ των θεμελίων του πολιτεύματος. Οπότε, όπως κατ’ αναλογία το έθεσε ο Μάρκος Μουσούρος πριν πέντε αιώνες: οι καθ’ ημάς Έλληνες αποσύρθηκαν στα καθημερινά τους έργα, παραμένοντας υποτελείς σε βαρβάρους. Από το 2015 οι πολίτες δίνουν την ψήφο τους, πλέον, κατ’ οικονομία απλά για να κυλήσει η καθημερινότητα, να φύγει πρόσκαιρα το άγχος. Και είναι ψήφος διαβατική. Δεν εδράζεται σε καμία απολύτως πεποίθηση, μόνο στον φόβο, την αγωνία, την παγερή αδιαφορία, τον πλέον ευτελή μικροϋπολογισμό και άλλα παρόμοια. Είναι ψήφος φτερό στον άνεμο περισσότερο από ποτέ.

Ποιες τάσεις εκκολάπτονται εξ αντικειμένου σε ένα τόσο ασύδοτο πλαίσιο; Ας μην βιαστεί κανείς να προσφύγει στην εύκολη απάντηση ότι εκκολάπτεται ο φασισμός. Υπάρχει το ισχυρό ενδεχόμενο της βραδείας, βουβής κοινωνικής αποσάθρωσης, η οποία τροφοδοτείται από τον αυξανόμενο κοινωνικό και εθνικό μηδενισμό. Σε κάθε περίπτωση τα ερωτήματα πεταρίζουν μπροστά στα μάτια μας σαν σφήκες. Για ποιο λόγο να δεχόμαστε αυτή την ασυδοσία; Ποιους ευνοεί και ποιών την ζωή υπονομεύει αυτή η συνεχής πτώση της κοινωνίας και της χώρας; Τι άλλο μας επιφυλάσσουν; Και εμείς πολίτες τι ευθύνες έχουμε;