Η Εκκλησία του Δήμου πρότυπο για τις κομματικές οργανώσεις

Στο προηγούμενο άρθρο μου ανέφερα τους λόγους γιατί η εκλογική διαδικασία δεν είναι κατάλληλη ως μέσο για όλες τις περιπτώσεις. Για παράδειγμα η εκλογική διαδικασία για την ανάδειξη των περισσοτέρων πολιτικών αξιωματούχων σε ένα κόμμα είναι εντελώς ακατάλληλη, ενώ για την εκλογή του προέδρου του κόμματος από ψηφοφόρους συνελεύσεων οι οποίοι είναι κληρωτοί, η εκλογική διαδικασία θεωρείται κατάλληλη.

Ο τρόπος εκλογής του προέδρου του κόμματος μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί για την ανάδειξη των υποψηφίων δημάρχων ενός κόμματος, ενώ οι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι που αποτελούν το ψηφοδέλτιο του κόμματος πρέπει να αναδεικνύονται με τον τρόπο που προβλέπεται για τη συγκρότηση του ψηφοδελτίου υποψηφίων βουλευτών του κόμματος σε κάθε περιοχή.

Με βάση τα παραπάνω θεωρώ πως, όταν τα κόμματα για την ανάδειξη πολιτικών αξιωματούχων εφαρμόζουν τους παραπάνω τρόπους για κάθε ξεχωριστή περίπτωση, τα πολιτικά κόμματα μπορούν να ικανοποιήσουν πολύ ικανοποιητικά τις αρχές της δημοκρατίας με την προϋπόθεση ότι ο σταυρός προτίμησης, τόσο για την εκλογή βουλευτών όσο και για την εκλογή δημοτικών συμβούλων καταργείται.

Eπίσης τη σειρά εκλογής στο σχετικό ψηφοδέλτιο δεν την αποφασίζει ο πρόεδρος ή ο υποψήφιος δήμαρχος ή τα όργανα του κόμματος αλλά καθορίζεται με κλήρωση η οποία γίνεται, όμως, μετά τις εκλογές. Με τον τρόπο αυτό όλοι οι υποψήφιοι δουλεύουν σκληρά να αυξήσουν το ποσοστό του κόμματος κάτι που δεν συμβαίνει με τον τρόπο που γίνεται σήμερα, όπου κάποιοι υποψήφιοι που βρίσκονται προς το τέλος του καταλόγου του ψηφοδελτίου δεν συνδράμουν με τον ίδιο τρόπο με αυτούς που βρίσκονται στην αρχή του καταλόγου.

Το αποτέλεσμα που έχουμε, εφαρμόζοντας όλους τους παραπάνω κανόνες, είναι ότι το αρχηγικό κόμμα μπαίνει, επιτέλους, στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και εάν περιορίσουμε την ανάδειξη των πολιτικών αξιωματούχων για μια μόνο θητεία το επάγγελμα του πολιτικού και της οικογενειοκρατίας μπαίνουν και αυτά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Ενώ η Βουλή και το δημοτικό Συμβούλιο καθίστανται ισχυρά όργανα πολιτικής εκπροσωπώντας με αποτελεσματικότητα τη λαϊκή βούληση.

Oικονομικό και πολιτικό “μπόνους”

Όμως δεν τελειώνουμε εδώ. Προκύπτει και ένα σημαντικό οικονομικό και πολιτικό “μπόνους”. Το οικονομικό είναι ότι μηδενίζονται οι δαπάνες για την ανάδειξη των βουλευτών και των δημοτικών συμβούλων, ενώ κάθε πολίτης που πληροί τα προσόντα μπορεί να κληρωθεί για το ψηφοδέλτιο και να εκλεγεί, ικανοποιώντας έτσι συγχρόνως και την αρχή της πολιτικής ισότητας. Το ποιο σημαντικό, όμως, ‘’μπόνους’’ που προκύπτει είναι η εύρυθμη λειτουργία της δημοκρατίας.

Για να εφαρμοστούν οι νέοι κανόνες για την ανάδειξη των βουλευτών και των δημοτικών συμβούλων χρειάζεται μόνον αλλαγή του εκλογικού νόμου και όχι του Συντάγματος!
Επίσης, για να τελειώσει και αυτό το ρεζιλίκι με τις αποστασίες, απαιτείται αναθεώρηση ενός άρθρου του Συντάγματος που θεωρεί τον βουλευτή ως εκπρόσωπο της επικράτειας.

Επί της ουσίας είναι βουλευτές του κόμματος και έτσι πρέπει να θεωρούνται και συνταγματικά. Στο σχήμα που εισηγούμαι δεν υπάρχουν ανεξάρτητοι. Ούτως ή άλλως ποτέ δεν είναι ανεξάρτητοι, απλώς δηλώνουν ανεξάρτητοι. Στην πράξη από μαντρί σε μαντρί τρέχουν! Θεωρώ πως αξίζει αυτή η αλλαγή του Συντάγματος για να τερματιστεί αυτός ο εκφυλισμός της δημοκρατίας που μας έφερε πολλά δεινά στο παρελθόν.

Εκκλησίες του Δήμου

Σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα οι πολίτες πρέπει να συμμετέχουν στις πολιτικές διεργασίες και για να συμβεί αυτό θα πρέπει να διαθέτουν και τις ανάλογες εξουσίες, ώστε να μπορούν να αποφασίζουν για όλα –άμεσα και έμμεσα– οι ίδιοι για το μέλλον τους. Ο ποιο κατάλληλος και λειτουργικά εφικτός τρόπος για να επιτευχθεί αυτό είναι η μετατροπή όλων των τοπικών οργανώσεων των κομμάτων σε τοπικές Εκκλησίες του Δήμου, αυτές τώρα με πιο αξιόπιστες διαδικασίες σε ότι αφορά τη λήψη αποφάσεων δια ψηφοφορίας από αυτήν της αρχαίας Αθήνας λόγω του μικρού μεγέθους και μιας ιδεολογίας, με αρμοδιότητες και απόλυτες εξουσίες σε ότι αφορά τη διαμόρφωση του τοπικού αναπτυξιακού προγράμματος του κόμματος.

Με την ίδια διαδικασία, από κάτω προς τα επάνω, σε επαρχιακό, νομαρχιακό, περιφερειακό και εθνικό επίπεδο, όπου συμμετέχουν κληρωτοί εκπρόσωποι των τοπικών οργανώσεων και οι κληρωτοί αξιωματούχοι των διάφορων αντίστοιχων, σε ότι αφορά τη γεωγραφία, οργάνων, διαμορφώνεται το ψηφιδωτό του εθνικού αναπτυξιακού προγράμματος κάθε κόμματος το οποίο και αποτελεί το ευαγγέλιο τους. Με αποτέλεσμα να έχουμε κομματικά εθνικά αναπτυξιακά προγράμματα για την διαμόρφωση των οποίων παίρνουν μέρος εκατομμύρια πολίτες! Αυτό δεν απαιτεί συνταγματικές αλλαγές, αλλά μόνον αλλαγές στα καταστατικά των κομμάτων.

Σε ένα τέτοιο δημοκρατικό πολίτευμα οι δαπάνες λειτουργίας των κομμάτων, τώρα πολύ χαμηλότερες, καλύπτονται μόνον από τον κρατικό προϋπολογισμό. Απαγορεύονται οι ιδιωτικές χορηγίες. Αυτό δεν χρειάζεται συνταγματική αλλαγή γιατί ρυθμίζεται με νόμο. Το δε σύστημα ενημέρωσης των πολιτών θα αφορά μόνον ειδήσεις για συμβάντα. Απόψεις δημοσιογράφων θα είναι μόνον αυτές των κομμάτων.

Αυτό άλλωστε επιτάσσει η βασική αρχή της Δημοκρατίας: ίσα δικαιώματα και ίσες ευκαιρίες για όλους. Με τον τρόπο αυτό όλες οι απόψεις φέρουν και την κομματική ταμπέλα οι οποίες μπορεί να ωφελήσουν ή να βλάψουν τη δημοτικότητα κάθε ταμπέλας. Εδώ θα χρειαστεί αναθεώρηση του σχετικού άρθρου του συντάγματος.

Τερματικός σταθμός

Οι υπουργοί στο δημοκρατικό πολίτευμα θα είναι ειδικοί, μη βουλευτές, που θα εγκρίνονται από τη Βουλή και θα εποπτεύουν τις ανεξάρτητες αρχές που θα αντανακλούν τα σημερινά υπουργεία. Οι ανεξάρτητες αρχές θα διοικούνται από ειδικούς που εκλέγει η Βουλή, στην οποία και λογοδοτούν, και θα έχουν ως υποχρέωση την υλοποίηση του προγράμματος που ψηφίζει η Βουλή το οποίο προκύπτει από το/τα κομματικά προγράμματα ύστερα από συζήτηση στη Βουλή.

Σε ένα τέτοιο δημοκρατικό πολίτευμα οι βουλευτικές εκλογές, βασικά μιλάμε για την εκλογή του πρωθυπουργού ή του προέδρου της δημοκρατίας, ανάλογα με την περίπτωση, και την ψήφιση του προγράμματός του άμεσα από το λαό, αποκτούν διαφορετικό χαρακτήρα. Οι πολίτες, που αποτελούν τη μεγάλη Εκκλησία του Δήμου, εκλέγουν έναν ειδικό ύστερα από, διαφορετική πια, προεκλογική συζήτηση.

Αυτό αποτελεί και τον ‘’τερματικό’’ σταθμό. Μέχρι σε αυτό το σημείο θα προηγηθούν και άλλες προλειαντικές φάσεις που μπορούν να βοηθήσουν στην εξημέρωση των “ειδών”. Μια τέτοια προλείανση θα έχει σχέση με την αλλαγή του εκλογικού νόμου που αναλύεται στο άρθρο μου “οι έδρες-μπόνους να δίνονται στα κόμματα που μετέχουν σε κυβέρνηση”. Αντιλαμβάνεται τώρα κανείς ότι οι προτάσεις περί προεδρικού ή αλλού συστήματος αποτελούν, απλώς, μεταλλάξεις του ίδιου ιού, δηλαδή του ολιγαρχικού ιού, και φυσικά δεν έχουν καμιά σχέση με τη δημοκρατία.