Η εκλογική νίκη της ΝΔ – Πρόσταγμα ευθύνης

Η συντριπτική νίκη της ΝΔ, συνίσταται στο υψηλότερο ποσοστό που έχει επιτύχει κόμμα μεταμνημονιακά. Ήδη όμως πριν κοπάσουν τα πανηγύρια, το πρόσταγμά της ευθύνης, ίσως της μεγαλύτερης που πέφτει στις πλάτες μιας κυβέρνησης μεταπολιτευτικά, είναι πασιφανές. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι το 39,85% της ΝΔ αποτελεί την τελευταία ευκαιρία του πολιτικού συστήματος συνολικά.

Αν μη τι άλλο, πρόκειται για πανευρωπαϊκή πρωτοτυπία, ένα κόμμα το οποίο άσκησε την εξουσία επί δεκαετίες στο παρελθόν, να καταφέρνει όχι μόνο να επιβιώσει της κρίσης, αλλά και να αναδειχθεί στην πρώτη αυτοδύναμη κυβέρνηση στη χώρα μετά από μια δεκαετία! Το παραπάνω λέει πολλά, όχι μονό για την ιδιοσυγκρασία του Έλληνα ψηφοφόρου, αλλά και για τον χαρακτήρα της ιδίας την ΝΔ.

Εν συντομία, απεδείχθη ότι η ΝΔ αποτελεί τον αδιαμφισβήτητο συντηρητικό πόλο του συστήματος. Το ασφαλές λιμάνι όπου θα καταφύγει ο Έλληνας ύστερα από κάθε είδους «προοδευτικό» και « επαναστατικό» πειραματισμό. Ωστόσο, το παραπάνω γεγονός από τη μία κρατάει το κόμμα ζωντανό, από την άλλη δεν του επιτρέπει να εξελιχθεί και να εκσυγχρονιστεί.

Τι εννοούμε με το εκσυγχρονιστεί; Με το να μετριάσει, αν όχι να αποβάλει, τον ελιτισμό που το διακρίνει σε κάθε επίπεδο. Επί της αρχής, αυτός ο ελιτισμός συνοδευόμενος από εμφανή δυτικολατρεία, διασφαλίζει την ιδεολογική και δομική συνέχεια της ΝΔ, αλλά και του κράτους.

Από την άλλη, αποτρέπει την καλλιέργεια του, διαχρονικά χαρακτηριστικού στον ελληνισμό, πνεύματος ριζοσπαστικής αμφισβήτησης. Απαραίτητου για την δημιουργία των απαραίτητων τομών, σε επίπεδο κοινωνικό, οικονομικό αλλά πάνω απ όλα ιδεολογικό. Απαραίτητο, διότι μόνο μέσω της, ορθολογικής και μετριοπαθούς, αμφισβήτησης κατεστημένων αντιλήψεων, δύνανται ο ελληνισμός να κάνει το πνευματικό άλμα που απαιτούν οι εποχές και να γεννήσει μια νέα «μεγάλη ιδέα». Μιλάμε για μια ιδέα, καθολικά αποδεκτή και η οποία θα εξοβελίσει τους, ήδη φθίνοντες, εισαγόμενους διαχωρισμούς σε Αριστερούς-Δεξιούς, προοδευτικούς-συντηρητικούς κτλ.

Μεταπολιτευτική εμμονή ΝΔ

Επίσης, η μεταπολιτευτική εμμονή της ΝΔ με τον λεγόμενο μεσαίο χώρο είναι επωφελής. Παρά το γεγονός ότι πικραίνει τον παραδοσιακό δεξιό ψηφοφόρο, την εκλογική της βάση, αποφεύγει, σε σημαντικό βαθμό, να διολισθήσει στην εμφυλιοπολεμικού χαρακτήρα πόλωση που στο παρελθόν επικαλούνταν το ΠΑΣΟΚ και προσφάτως ο ΣΥΡΙΖΑ. Εν κατακλείδι, η ΝΔ και ο Κυριακός Μητσοτάκης, βρίσκονται ενώπιον μιας πρωτοφανούς ευκαιρίας, αλλά και τεράστιων ιστορικών ευθυνών. Κατά την ταπεινή μου άποψη, οι τρεις παρακάτω θέσεις οφείλουν να αποτελέσουν τον οδικό χάρτη της εξέλιξης του κόμματος, και της πατρίδας.

Πρώτον, ριζικές αλλαγές στην ΟΝΝΕΔ. Η πολιτική και πανεπιστημιακή νεολαία ας πάψει να αποτελεί την κομματική προέκταση στα πανεπιστήμια. Όντας μακράν η μεγαλύτερή οργάνωση νέων στην Ελλάδα, οφείλει να καταστεί η ατμομηχανή μίας «μετριοπαθούς συντηρητικής ριζοσπαστικοποίησης» η οποία θα γεννήσει τη νέα μεγάλη ιδέα του ελληνισμού.

Το παραπάνω μπορεί να καταστεί εφικτό, μόνον εφόσον σπάσουν οι κομματικές γραμμές, σε επίπεδο νεολαίας. Απαραίτητο μέτρο ώστε να καλλιεργηθεί το αναγκαίο πνεύμα διαλόγου και αμφισβήτησης, το οποίο με τη σειρά του θα οδηγήσει στις επιζητούμενες ιδεολογικές και πολιτικές ζυμώσεις. Ας μετεξελιχθεί η ΟΝΝΕΔ σε ένα εργαστήρι ιδεών και ουσιαστικό διαμορφωτή πολιτικής.

Ταφόπλακα στον ετεροπροσδιορισμό

Δεύτερον, επιτέλους να μπει ταφόπλακα στον ετεροπροσδιορισμό. Όπως έχω γράψει και στο παρελθόν, αναφέρομαι στο περίφημο «ανήκομε στη Δύση», καθώς και πεποιθήσεις του τύπου «να γίνουμε Ευρώπη». Το πρώτο, αν και επίκαιρο την εποχή που εκφράστηκε, δηλ. τον ψυχρό πόλεμο, δεν ανταποκρίνεται πλέον στην πολιτική πραγματικότητα, αλλά ούτε στην ελληνορθόδοξη πολιτισμική μας ταυτότητά.

Ευρώπη κύριοι δεν σημαίνει μόνο δύση, όπως δήλωνε και ο αείμνηστος Σαρλ ντε Γκολ «η Ευρώπη ξεκινάει στο Γιβραλτάρ και τελειώνει στα Ουράλια». Ο ελληνισμός αποτελούσε διαχρονικά την ενδιάμεση οντότητα μεταξύ ανατολής και δύσης, και συνιστά το σπόρο της Ευρώπης. Οι νέες εποχές ας εκφραστούν απ τα: «ανήκουμε στον ελληνισμό» και ας γίνουμε « ένα σύγχρονο και ισχυρό κράτος».

Ευρώπη ήμαστε ήδη πριν την αρχή της ιστορίας, από τότε που η πριγκίπισσά της Φοινίκης «Ευρώπη» ζευγάρωσε με το Δία στην ηλιόλουστη Κρήτη. Η εμπέδωση της αδιάλειπτης συνειδησιακής συνέχειας του ελληνισμού, ανόθευτη από τις νεωτερικές προσθήκες του δυτικοευρωπαϊκού διαφωτισμού, και βασισμένη στις παραδοσιακές αξίες, οφείλει να αποτελέσει τη βάση ενός νέου Εθνικού αφηγήματος. Ας μην ξεχνάμε τον νευραλγικό ρόλο της Ορθόδοξης Χριστιανοσύνης στην διατήρηση και διαιώνιση του ελληνισμού.

Τρίτον, την ριζική παραγωγική-διοικητική αναδιάρθρωση της Ελλάδας. Οι χρόνιες παθογένειάς του συστήματος, από το υδροκέφαλο αθηνοκεντρικό κράτος και τη δαιδαλώδη γραφειοκρατία, έως τη δημογραφική συρρίκνωση, αποτελούν τα κύρια συστατικά της παρακμής και την χρεωκοπίας του ελληνικού κράτους. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, δείχνοντας ότι κατανοεί πλήρως το πρόβλημα, εχει εκφράσει εμφατικά ότι το θεωρεί πρώτη προτεραιότητα και προτείνει μια σειρά επωφελών μέτρων. Το μεγάλο στοίχημα του νέου πρωθυπουργού είναι να βρει μακρόπνοες στρατηγικές λύσεις, όπως και να διαχειριστεί το όποιο πολιτικό κόστος. Ως εκ τούτου θα ήθελα να προτείνω τα παρακάτω μέτρα.

Αποκέντρωση

Αποκέντρωση με κύρια χαρακτηριστικά: Την μετακίνηση των φοροεισπρακτικών μηχανισμών και αρμοδιοτήτων στις περιφέρειες, την διασπορά υπηρεσιών στην επαρχία, σε συνδυασμό με φορολογικά κίνητρα προς την πληθυσμιακή αποσυμφόρηση των Αθηνών. Με λίγα λόγια, ας αρχίσει η Αθήνα να δουλεύει για την επαρχία κι όχι η επαρχία να συντηρεί την Αθήνα.

Εξυγίανση των ΑΕΙ. Τα ελληνικά πανεπιστήμια οφείλουν να καταστούν εξωστρεφή και δυναμικά, καθώς και φυτώρια ιδεών και περιφερειακών ζυμώσεων. Η παιδεία αποτελούσε επί αιώνες το μεγαλύτερο όπλο του ελληνισμού. Ας τεθεί ένα στοίχημα δεκαετίας, να καταστούν τα ελληνικά ΑΕΙ εφάμιλλα των μεγαλύτερων ευρωπαϊκών και αμερικανικών, ειδικά στου κλάδους των ανθρωπιστικών επιστημών, καθότι η γέννηση του ανθρωποκεντρισμού αποτελεί, ίσως το μεγαλύτερο, ιστορικό επίτευγμα του ελληνισμού.

Εξ ορθολογισμός του κρατικού μηχανισμού, με έμφαση στις ψηφιοποιήσεις και τις νέες τεχνολογίες. Καθώς και την απλοποίηση της γραφειοκρατίας. Εδώ υπάρχουν αρκετά ευρωπαϊκά μοντέλα, τα οποία θα μπορούσαμε να εξετάσουμε και να προσαρμόσουμε στις ελληνικές ιδιαιτερότητες.