Η Ελλάδα υπό καθεστώς διπλής “κατοχής”

Στη σημερινή Ελλάδα ο κυρίαρχος λόγος δεν είναι το συμφέρον της κοινωνίας, αλλά το τι θέλουν οι αγορές και μέχρι πρότινος το τι ήθελε η τρόικα. Οι πολιτικοί περιορίζουν αυτοβούλως τον ορίζοντά τους στη λογιστική των δανειστών. Είναι μοιραίο λοιπόν, αφού δεν αίρονται τα αίτια της κρίσης, να πηγαίνουμε από το κακό στο χειρότερο, ή τουλάχιστον να παραμένουμε σε κρίση. Οδηγηθήκαμε στα μνημόνια γιατί λεηλατήθηκε η χώρα και αποδομήθηκε το κράτος από την πολιτική τάξη.

Το κράτος στην Ελλάδα δεν παράγει πολιτικές δημοσίου συμφέροντος, ούτε και λειτουργεί για την εξυπηρέτηση του πολίτη. Έχει μεταβληθεί σε ξένο σώμα προς την κοινωνία. Η χώρα εξέπεσε εκεί που βρίσκεται σήμερα, επειδή το κράτος δομήθηκε στη βάση τριών πυλώνων που χρεώνονται την καταστροφή: το πολιτικό σύστημα που δεν λειτουργεί με όρους δημοσίου συμφέροντος, τη δημόσια διοίκηση και τη δικαιοσύνη και φυσικά μια νομοθεσία που οικοδομεί τη διαπλοκή, τη διαφθορά και δένει χειροπόδαρα την κοινωνία.

Το εκάστοτε κόμμα εξουσίας έχει ιππεύσει το πολιτικό σύστημα και αντί να διαμεσολαβεί και να το λειτουργεί με σκοπό το κοινό συμφέρον, το έχει ιδιοποιηθεί, έγινε το ίδιο πολιτικό σύστημα. Μπορεί με την εφαρμογή των μνημονίων, τα κόμματα εξουσίας να μην έχουν τα ίδια περιθώρια που είχαν πριν, αλλά αυτό δεν συνέβη επειδή η κοινωνία ή κάποιοι κρατικοί θεσμοί περιόρισαν την εξουσία τους. Δεν έχουν τα ίδια περιθώρια, επειδή παρέδωσαν τη χώρα στους ξένους και λειτουργούν ως εντολοδόχοι τους. Προτίμησαν αυτό, αντί να εκθεμελιώσουν το σύστημα της καταστροφής που έστησαν.

Είναι αξιοσημείωτο ότι τα μνημόνια δεν άγγιξαν το πολιτικό σύστημα, τη δημόσια διοίκηση, τη δικαιοσύνη, ουδέ καν τη νομοθεσία που οικοδομεί τη διαπλοκή και τη διαφθορά. Έτσι το κράτος όχι μόνο δεν είναι παραγωγικό, αλλά δημιουργεί ανυπέρβλητα εμπόδια στις υγιείς δυνάμεις της χώρας. Η πολιτική τάξη και οι συγκατανευσιφάγοι του κράτους, είναι αδιόρθωτοι. Εξωθούν τους μορφωμένους νέους να γίνουν οικονομικοί μετανάστες και τους εύπορους να διώξουν τον όποιο πλούτο τους στο εξωτερικό για να τον διασώσουν. Οι πολιτικοί ταγοί δεν έχουν κάνει τίποτε για να ανατάξουν την χώρα και να την απαλλάξουν από την εξάρτηση που οι ίδιοι την υπέβαλαν.

Το παράδειγμα της Λευκάδας

Ας μου επιτραπεί να επικαλεστώ ένα παράδειγμα. Η Λευκάδα είχε 45.000 κατοίκους πριν τον πόλεμο και έχουν μείνει 18.000. Οι περισσότεροι έφυγαν, λόγω του πολέμου, της αντίστασης, των πολιτικών διώξεων και της φτώχειας. Αν θελήσουν σήμερα κάποιοι από αυτούς να επιστρέψουν για να επενδύσουν στη γη θα τους πούνε ότι το πουρνάρι που στο μεταξύ φύτρωσε έχει αναχθεί σε ιερό δέντρο και ότι δεν έχουν δικαίωμα στην ιδιοκτησία τους, δεν μπορούν να την καλλιεργήσουν. Η δασική υπηρεσία έχει εντολή αντί να φροντίζει το δάσος να διώκει την ιδιοκτησία.

Η Λευκάδα έχει ορεινούς όγκους, όπως και όλη η Ελλάδα. Γιατί δεν αναθέτουν στη δασική υπηρεσία να ασχολείται με τις αναδασώσεις και την προστασία των δασών, αλλά την ορίζουν να κυνηγάει τον φτωχό χωριάτη, αυτόν που θέλει να ξαναγυρίσει πίσω, αυτόν που θέλει να χτίσει ή να εκμεταλλευθεί με κάποιο τρόπο τη γη του. Αυτό είναι ένα παράδειγμα που δείχνει γιατί το κράτος δεν εμποδίζει μόνο την παραγωγή, αλλά συμβάλει και στην καταστροφή του περιβάλλοντος και της καλλιεργήσιμης γης. Πως μπορεί να λειτουργήσει μια χώρα όταν δεν της επιτρέπουμε να αναπνεύσει; Το ίδιο ισχύει με την πολεοδομία, το ίδιο ισχύει με τις επενδύσεις κλπ.

Κράτος εναντίον της κοινωνίας

Το συμπέρασμα είναι ότι αυτό το κράτος στρέφεται εναντίον της κοινωνίας. Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα. Δεν είναι τυχαίο ότι οι πολιτικοί να έχουν κάνει ιδεολογία μία καλυμμένη εχθρότητα προς την κοινωνία. Η κοινωνική συλλογικότητα τους προκαλεί αλλεργία, εάν δεν την ελέγχουν. Σταθερή επιδίωξή τους είναι να διασπούν την κοινωνική συνοχή και περιφρονούν την πολιτισμική βάση της κοινωνίας.

Όταν κάποιος τους αντιτείνει ότι για ένα μέτρο που εφαρμόζουν διαφωνεί η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών, η απάντησή τους είναι ότι δεν πολιτεύονται με βάση τις δημοσκοπήσεις, αλλά με βάση το συμφέρον της χώρας, το οποίο ορίζουν οι ίδιοι κατά περίπτωση. Μπορεί οι δημοσκοπήσεις να μην είναι εκλογές, αλλά δείχνουν τη βούληση της κοινωνίας. Δεν είναι τυχαίο ότι τις χρησιμοποιούν για να την καταδολιεύσουν, αλλά απεχθάνονται την ιδέα ότι μπορεί η καταγραφόμενη βούληση της κοινωνίας να καθορίσει τις αποφάσεις τους.

Η Ελλάδα είναι παγιδευμένη σε δύο καθεστώτα επάλληλης κατοχής: το πρώτο είναι η εσωτερική κατοχή της κομματοκρατίας, που έχει μεταβάλει το κράτος σε δυνάστη. Το δεύτερο είναι η εξωτερική κατοχή, στην οποία την υπέβαλαν οι εσωτερικοί της δυνάστες, όλοι αυτοί που αρνούνται πεισματικά να υπερβούν τον εαυτό τους και να ανατάξουν την χώρα. Έχουν παραδώσει τη χώρα, λειτουργώντας σαν εντεταλμένοι λογιστές των δανειστών, γιατί το μόνο που τους ενδιαφέρει, το μόνο που έμαθαν στην πολιτική είναι να λειτουργούν ως νομείς της. Δεν είναι τυχαίο ότι χρησιμοποιούν τη Βουλή ως καθαρτήριο των ανομιών τους και ως μέσον θέσμισης προνομίων.