Η ελληνική πολιτική το υπερόπλο της Τουρκίας – Μεσοπόλεμος

Λυπάμαι, αλλά μπροστά στις εξελίξεις στα ελληνοτουρκικά, στην πιθανή απώλεια της ΑΟΖ μας από ατολμία και αδιαφορία, στην παντελή έλλειψη σχεδιασμού του Ελληνισμού για την αντιμετώπιση της τουρκικής απειλής, που καταπατά επίσημα πλέον κυριαρχικά μας δικαιώματα στις ελληνικές θάλασσες, μπροστά στο όλο και πιο σοβαρό ενδεχόμενο Ελλάδα και Κύπρος να μετατραπούμε σε υποτελείς της Τουρκίας, de facto ή και de jure, δεν μπορούμε άλλο να κρύβουμε απ’ τον εαυτό μας την αλήθεια.

Πρέπει να πούμε πώς και γιατί φτάσαμε εδώ, ύστερα από έναν αιώνα σφαλμάτων, αδρανειών και αναίτιων υποχωρήσεων που προκάλεσαν οι πολιτικοί μας. Βρισκόμαστε σε συνθήκες πολέμου το 1920-22, σε συνθήκες οιονεί πολέμου από το 1945 μέχρι σήμερα. Σε όλες τις περιπτώσεις είμαστε μάλλον σε πλεονεκτική θέση. Θα το εξετάσουμε σε τέσσερα άρθρα, ανά περιόδους από το 1915 έως σήμερα.

Κρίνεται σήμερα η ελευθερία μας και τα 200 τουλάχιστον χρόνια αγώνων, θυσιών και αίματος. Η Τουρκία ακολουθεί επεκτατική στρατηγική. Τα γεωτρύπανά της είναι στην Κύπρο και εντός ολίγου θα τα δούμε στην Κρήτη ή στο Καστελλόριζο. Γι’ αυτά έχω γράψει από το 2014 (Ελευθεροτυπία, 5-11) ότι δεν «θα τα ξεστήσουν οι τελευταίες επιτυχημένες συμμαχίες μας». Είναι ίσως η τελευταία μας ευκαιρία να επιστρέψουμε στην Ιστορία και στον κόσμο. Δεν είμαστε μόνοι μας, ούτε δίπλα μας μένουν Σκανδιναβοί.

Είναι παγκόσμιο φαινόμενο, που δύσκολα μπορεί να ερμηνευθεί, οι επί 100 χρόνια συνεχείς παραλείψεις και λάθη της ελληνικής πολιτικής. Είναι τόσο κραυγαλέα που αναρωτιέται κάποιος αν πρόκειται για αφιλοπατρία, ανεπάρκεια ή εθελοτύφλωση Ελλαδιτών πολιτικών (αλλά και στρατιωτικών). Αδιαφορούν για το μέλλον, την ανάπτυξη και την υπόσταση της χώρας στον κόσμο.

Είναι γνωστή η μανιώδης προσήλωσή τους στο κομματικό συμφέρον και σε μια εσωτερική καταστροφική διαπάλη, η περιφρόνηση και άρνηση προς κάθε έννοια ανταγωνισμού σε διεθνές επίπεδο. Είναι γνωστή η ράθυμη ανεκδιήγητη αυταρέσκειά τους, η αναίτια υποχωρητικότητά τους τόσο απέναντι στις όμορες χώρες (Τουρκία, Αλβανία και Σκόπια) που διεκδικούν ό,τι θέλουν και μπορούν απ’ την Ελλάδα, όσο και απέναντι στις σύμμαχες χώρες σε ΕΕ και ΝΑΤΟ (κυρίως απέναντι στη Γερμανία, στη Βρετανία και στις ΗΠΑ).

Είναι γνωστή η εγκληματική εγκατάλειψη του Ελληνισμού τον οποίο οι ελλαδίτικες ελίτ έχουν ανακηρύξει εν τοις πράγμασι σε ένα είδος “εχθρού”, ή ενοχλητικής υπόμνησης του χρέους τους. Γι’ αυτό και τον υπονομεύουν μεθοδικά: Η συρρίκνωση του Ελληνισμού στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα οφείλεται σε δικά τους λάθη, όταν δεν οφείλεται σε εξωελλαδικούς παράγοντες.

Κι αν δεν ισχύουν αυτά, αν ακούγονται υπερβολικά ή και εμπαθή, τότε θα ήταν καλό να δούμε τα γεγονότα:

Α. 1915-1940

Γιατί ο πρωθυπουργός Ανδρέας Ζαϊμης το 1915 απέρριψε την πρόταση της Αντάντ να δώσει στην Ελλάδα την Κύπρο, με αντάλλαγμα την συμμετοχή μας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο;

Γιατί η βασιλική Δεξιά αλλά και το ΚΚΕ (ΣΕΚΕ) υπονόμευσαν με κάθε τρόπο την ελληνική παρουσία στην Μικρασία και την συνθήκη των Σεβρών; Δεκατρία χρόνια μετά το ΚΚΕ θριαμβολογούσε για την συμβολή του στην ήττα μας (Ο Νίκος Ζαχαριάδης έγραψε στον Ριζοσπάστη 12/7/1935: «εμείς όχι μόνο δε λυπηθήκαμε για την αστικοτσιφλικάδικη ήττα στην Μικρά Ασία μα και την επιδιώξαμε». Ο Ζαχαριάδης έχει ταφεί στο Α’ νεκροταφείο, ο δε καταδικασθείς για “αντιπολεμική δράση” στην Μικρασία, τέως Γ.Γ. του ΚΚΕ Παντελής Πουλιόπουλος τιμάται με προτομή στην γενέτειρά του Θήβα.

Γιατί ο Βενιζέλος έφυγε απ’ την Ελλάδα μετά της εκλογές της 1ης Νοεμβρίου 1920, που κέρδισε σε ψήφους και έχασε σε έδρες; Δεν έμεινε εδώ να υπερασπισθεί την παρουσία μας στην Μικρασία και να αποφύγουμε την καταστροφή.

Γιατί η Δεξιά αγνόησε και απέκρυψε απ’ τον λαό τις προεδοποιήσεις των Συμμάχων ότι θα πάψουν κάθε βοήθεια αν επαναφέρει τον Κωνσταντίνο Γλύξμπουργκ; Φυσικά τον επανέφερε (15-12-1920) με παπαδοπουλικού τύπου δημοψήφισμα: 99% ναι.

Γιατί έδιωξαν όλη την νικήτρια στρατιωτική ηγεσία απ’ το μέτωπο και επεξέτειναν παράλογα τις επιχειρήσεις μέχρι την “Κόκκινη Μηλιά”; Το έπραξαν αυτοί που πήραν την κυβέρνηση με συνθήματα κατά του πολέμου. Γιατί δεν αποδέχτηκαν τις προτάσεις της Αντάντ για συνθηκολόγηση με τον Κεμάλ το 1921, κρατώντας πάρα πολλά απ’ τα κέρδη των Σεβρών, όταν είδαν ότι δύσκολα θα υπερίσχυαν;

Γιατί με ομόφωνη απόφαση όλων των κομμάτων απαγόρευσαν με νόμο (2870) την είσοδο-σωτηρία των Μικρασιατών στην Ελλάδα τον Ιούλιο του 1922; Γιατί παράτησαν στην τύχη του τον Ελληνισμό της Μικρασίας (λίγο αργότερα και της Ανατολικής Θράκης), καθώς και τα εκεί ελληνικά στρατεύματα χωρίς διοίκηση και οδηγίες; Τα ελληνικά στρατεύματα αποχώρησαν με προτροπή των Άγγλων κατά την ανακωχή που συνήφθη, χωρίς την παρουσία της Ελλάδας. (Η Ελλάδα ήταν ηττημένη και δεν μπορούσε να επιβάλλει τίποτα, μόνο να δεχθεί. Στην ήττα, ωστόσο, μας είχε οδηγήσει η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία).

Γιατί δεν υποχρέωσαν τον αμφιλεγόμενο αρμοστή της Σμύρνης Αριστείδη Στεργιάδη να έρθει στην Ελλάδα, όπου φυσικά δεν επέστρεψε ποτέ;

Τα ολισθήματα του Βενιζέλου έναντι της Τουρκίας

Ο Βενιζέλος δεν στηρίζει την πρώτη μεγάλη εξέγερση των Κυπρίων το 1931 που ζητάνε Ένωση με την Ελλάδα. Υπενθυμίζουμε την ασυγχώρητη και άθλια συμπεριφορά μας στους πρόσφυγες, θύματα της ελλαδικής πολιτικής τάξης. Έτσι, φτάνουμε σε δυο μεγάλης σημασίας γεγονότα άγνωστα στο ευρύ κοινό, καθοριστικότατα όμως για την υποτελή στάση, και επισήμως πλέον, της Ελλάδας απέναντι στην Τουρκία έκτοτε:

Το 1932 ο Βενιζέλος (πολιτικός διεθνούς εμβέλειας και εθνάρχης που μετά το 1922 έχει μετατραπεί σε συνηθισμένο Ελλαδίτη πολιτικό), προτείνει με μια δουλική επιστολή τον Μουσταφά Κεμάλ για το Νόμπελ Ειρήνης, αθωώνοντάς τον για όλα τα εγκλήματά του εις βάρος των Ελλήνων (και Αρμενίων και Ασσυρίων) στην Μικρασία και στον Πόντο. Στην Ιστορία δεν τελειώνει ποτέ τίποτε, αλλά έκτοτε οι Έλληνες πολιτικοί δεν αναφέρονται ποτέ στην Μικρασία ούτε στον εκεί ελληνικό πολιτισμό. Μετά το 1990, μάλιστα, με την επιβολή της εθνομηδενιστικής ιδεοληψίας, η απλή αναφορά στην Μικρασία θεωρείται αλυτρωτισμός!

Το Νοέμβριο του 1938 ο δικτάτορας Μεταξάς στέλνει ένα επίσης δουλικό συλλυπητήριο τηλεγράφημα για τον θάνατο του Κεμάλ, ορίζοντας αμετάκλητα πλέον την υποτελή στάση της ελληνικής ιθύνουσας τάξης απέναντι στην Τουρκία. Ας σημειωθεί ότι το 1921 είχε αρνηθεί την αρχηγία του στρατεύματος, προκαλώντας την μήνιν μέχρι και του διευθυντή της Καθημερινής Γεωργίου Βλάχου, μεγάλου πολέμιου της παρουσίας μας στην Μικρασία.

Επιπλέον, είναι ο δικτάτορας που “ανακαλύπτει” το σπίτι του Κεμάλ στην Θεσσαλονίκη. Υπενθυμίζουμε ότι το πογκρόμ κατά των Ελλήνων στην Κωνσταντινούπολη το 1955 ξεκινά με αφορμή μια υποτιθέμενη έκρηξη βόμβας στο σπίτι του Κεμάλ, το οποίο είναι από ετών ένα είδος μουσείου και βραδυφλεγής βόμβα, αν και θα μπορούσε να είναι διαπραγματευτικό όπλο.