Η ελληνική πολιτική υπερόπλο της Τουρκίας – Η κυριαρχία της αρνησιπατρίας

Συνεχίζουμε την αναδρομή στην ελληνική ιστορία των τελευταίων 100 ετών με την τρίτη περίοδο, που είναι ιδεολογικά η πιο ευαίσθητη. Η περίοδος αυτή χαρακτηρίζεται από μια τομή: Για πρώτη φορά από συστάσεως ελληνικού κράτους, η ελληνική Ιστορία και η θέση μας στον κόσμο παύουν να είναι άξονες της πορείας μας και παγιδευόμαστε σε μια αυτιστική, ψευτο-ιδεολογική αντιπαράθεση εσωτερικής κατανάλωσης, κυρίως με θέμα την αριστερή και δεξιά αντίσταση στην Κατοχή και κυρίως το άγος του Εμφυλίου.

Η Ιστορία μας υποσκελίζεται (με σημερινή συνέπεια μια γενικευόμενη αρνησιπατρία) από την κομματική ιστορία μιας παράταξης, του ΚΚΕ, και την διεθνή πορεία μιας παγκόσμιας παρωχημένης απολυταρχικής εξουσιαστικής κίνησης, της μαρξιστικής, που χαρακτηρίζεται από γεννήσεώς της από έναν ανεξήγητο ανθελληνισμό.

Η Ιστορία μας και η θέση μας και η εξέλιξη μας μες στον κόσμο υπονομεύονται εμμέσως μέχρι το 1974, προσεκτικά μέχρι το 1989 και την αποκάλυψη του υπαρκτού σοσιαλισμού και προκλητικά από τότε μέχρι σήμερα.

Επιχειρείται μεθοδικά μια καθολική ανατροπή των αξιών που καθόριζαν την κοινωνία και την Ιστορία μας, σε πρωτοφανή βαθμό. Από εθνομηδενιστικούς κύκλους, σε πανεπιστήμια, εφημερίδες κλπ, η Ελλάδα και οι Έλληνες θεωρούνται “φασίστες”. Πρόκειται για ύβρι αλλά και ουσιαστική αθώωση του ναζισμού και του φασισμού. Αθώωση που ξεκίνησε η ΕΣΣΔ συγκροτώντας το σοσιαλιστικό της στρατόπεδο από ηττημένες ναζιστικές χώρες, στην πλειοψηφία τους.

Εδώ μια επισήμανση: οι κομμουνιστές δικτάτορες υπεράσπισαν τα συμφέροντα της χώρας τους, κάτι που δεν ακολούθησε συστηματικά η ελλαδική-κυπριακή ηγεσία. Επιβάλλεται να βρούμε την ωριμότητα και να αξιολογήσουμε αν βοήθησε ή έβλαψε την Ελλάδα (Μικρά Ασία, “Μακεδονικό”, Κυπριακό εν μέρει) η παθιασμένη αφοσίωση εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων σε μια αποτυχημένη κοσμοθεωρία, μη φιλική προς εμάς.

Από την εισβολή στην κρίση του 1987

1974: Μετά την κατάληψη της Κύπρου η Τουρκία απειλεί με πόλεμο αν επεκτείνουμε, όπως δικαιούμαστε, τα χωρικά μας ύδατα (αιγιαλίτιδα ζώνη) σε 12 μίλια. Την απειλή επισημοποιεί η Βουλή της το 1995. Η Ελλάδα υποκύπτει μέχρι σήμερα.

1983: Ανακήρυξη ψευδοκράτους στην κατεχόμενη Κύπρο. Έντονη αλλά ατελέσφορη ελληνική αντίδραση. Για να είχε αντίκρυσμα, έπρεπε οι απόλυτοι κυρίαρχοι της πολιτικής ζωής, από το 1974 έως το 1995, Α. Παπανδρέου και Κ. Καραμανλής να είχαν θωρακίσει Ελλάδα-Κύπρο αναπτύσσοντας, πρωτίστως, την ναυπηγική και πολεμική βιομηχανία μας. Φτάνοντας μέχρι και στα πυρηνικά όπλα, αν μόνο έτσι διασφαλιζόταν η άμυνά μας και απεκαθίστατο η ισορροπία Ελλάδας-Τουρκίας. Αυτό προϋπέθετε αλλαγή κοινωνικής, πολιτικής, ιστορικής αντίληψης, κάτι που ουδέποτε συνέβη.

1987, Μάρτιος: Οι Τούρκοι, με το πλοίο “Πίρι Ρέις” απειλούν με παράνομες έρευνες στο Αιγαίο σε ελληνικά χωρικά ύδατα. Με υποδειγματική αντίδραση, το ναυτικό μας αποκλείει τον τούρκικο στόλο στον Ελλήσποντο και στις βάσεις του. Ο πρωθυπουργός Α. Παπανδρέου βρίσκεται σε καταφανώς πλεονεκτική θέση, όμως υποχωρεί αναίτια στις ελληνοτουρκικές συζητήσεις, στο Νταβός. Στην Βουλή δηλώνει ότι έσφαλε: mea culpa. Μπορούσε και όφειλε, το τριήμερο του αποκλεισμού του τούρκικου στόλου, να είχε επεκτείνει τα χωρικά ύδατα σε 12 μίλια και να είχε ανακηρύξει την ΑΟΖ.

Ο ίδιος κηρύσσει μια παγκοσμίως καινοφανή αρχή για εξωτερική πολιτική: «Δεν διεκδικούμε τίποτα και δεν παραχωρούμε τίποτα». Κι αυτό, με την Ελλάδα ηττημένη, με τους γειτονικούς λαούς εκτός Δυτικού κανόνα και σε μια περιοχή τόσο ρευστή και επικίνδυνη. Ο κόσμος στάσιμος κι ακίνητος σαν χαλασμένο παιχνίδι, όταν τίποτα δεν είναι μόνιμο στον άνθρωπο και στην Ιστορία. Ο ίδιος έχει στο γραφείο του σε εμφανή θέση φωτογραφία-πορτραίτο με αφιέρωση του Τίτο, που μεθόδευσε τη μακεδονική κλοπή.

1989: Πτώση κι αποκάλυψη υπαρκτού σοσιαλισμού. Οι Έλληνες κομμουνιστές, και δη της ανανεωτικής αριστεράς, αντί να ζητήσουν συγγνώμη, αρχίζουν την μεγάλη επίθεση κατά της Ελλάδας με τις ευλογίες του σημιτικού ΠΑΣΟΚ και αφορμή το “Μακεδονικό”. Η ασταμάτητη αυτή επίθεση, που με λοιδορίες, χλεύη και ανακρίβειες ροκανίζει την εθνική υπόσταση, ονομάζεται εθνομηδενισμός κι ευθύνεται εν πολλοίς για την πορεία της χώρας από το 1995 ως σήμερα.

1989: Σκάνδαλο Κοσκωτά-Ανδρέα Παπανδρέου: Ενώ ο κόσμος αλλάζει, όπως και το 1945, η πολιτική μας τάξη, και ειδικά Δεξιά κι Αριστερά, αδιαφορούν και μας οδηγούν πάλι σε νέο άτυπο εμφύλιο.

Δεκαετία 1990

1991, Μακεδονικό: Στις σχετικές συζητήσεις στην ΕΕ, ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και ο υπουργός Εξωτερικών Α. Σαμαράς δεν θέτουν τον απλό όρο να μην υπάρχει η λέξη Μακεδονία στο όνομα των Σκοπίων, ώστε να συναινέσει η Ελλάδα στην γερμανοκινούμενη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και να κλείσει το θέμα. Ο δε Μητσοτάκης δηλώνει για το όνομα: «Σε δέκα χρόνια θα το έχουμε ξεχάσει» και συναινεί στην ένταξη των Σκοπίων με την ονομασία Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας στον ΟΗΕ.

1991: Νότιος Αλβανία (Βόρειος Ήπειρος): Χωρίς καμία μέριμνα και σχέδιο για την εθνική μας μειονότητα, οι Μητσοτάκης-Σαμαράς ανοίγουν τα σύνορα και όλοι οι ποινικοί της Αλβανίας έρχονται ανενόχλητοι στην Ελλάδα. Και την κατακλύζουν με χιλιάδες καλάζνικωφ, εκτοξεύοντας την εγκληματικότητα στα ύψη κι αλλάζοντας σιγά-σιγά την συμπεριφορά και τον ψυχισμό της κοινωνίας.

1995: Επίσημο casus belli από την τουρκική Βουλή, αν εφαρμόσουμε το διεθνές δίκαιο στο Αιγαίο. Η Τουρκία επιπλέον δεν αναγνωρίζει υφαλοκρηπίδα στα ελληνικά νησιά κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου της θάλασσας, την συνθήκη για το οποίο η Τουρκία δεν έχει υπογράψει μαζί με τις ΗΠΑ, Ισραήλ, Βενεζουέλα. (7 δυτικές χώρες απείχαν κι όλο το τότε σοβιετικό μπλοκ.).

Ως αποτέλεσμα της παρατεινόμενης απειλής, η Ελλάδα δεν καταθέτει ποτέ αλλά ούτε διαθέτει χάρτη με τα θαλάσσια σύνορα μας (που αγνοούσε ότι υπάρχουν ο πρωθυπουργός Τσίπρας), εκτός από έναν σωστότατο χάρτη για το Ιόνιο-Νότια Κρήτη που παρουσίασε ο υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας του ΠΑΣΟΚ Γιάννης Μανιάτης, το 2011.

Στο Αιγαίο, δεν διανοούμαστε να παρουσιάσουμε χάρτη. Δεν έχουμε ανακηρύξει και δεν έχουμε στείλει συντεταγμένες για την ΑΟΖ στον ΟΗΕ, δεν έχουμε “κλείσει” τους όρμους μας για να τις χρησιμοποιήσουμε ως γραμμές βάσης για τον υπολογισμό ΑΟΖ και χωρικών υδάτων. Επιπλέον, ενώ έχουμε σαφώς μεγαλύτερη ακτογραμμή από την Τουρκία, την αφήνουμε να προπαγανδίζει διεθνώς για το αντίθετο. Την τούρκικη προπαγάνδα στήριξαν επίσημα με δηλώσεις και οι υπουργοί Εξωτερικών Κοτζιάς και Κατρούγκαλος.

1995: Ρηματική διακοίνωση για τις γερμανικές αποζημιώσεις από τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Η μετά-Ίμια εποχή

1996: Κρίση Ιμίων. Από παράλειψη ή επιλογή της πολιτικής ηγεσίας (πρωθυπουργός Σημίτης) και συναίνεση ή εντολή στην στρατιωτική ηγεσία (ναύαρχος Λυμπέρης) μένει ανοχύρωτη η νησίδα μικρά Ίμια. Ολιγόωρη κατάληψή τους και έπαρση τούρκικης σημαίας. Πτώση ή κατάρριψη ελληνικού πολεμικού ελικοπτέρου με 3 νεκρούς.

1997, Μαδρίτη, σύνοδος κορυφής ΝΑΤΟ: Ο Σημίτης και ο υπουργός Εξωτερικών Πάγκαλος αποδέχονται τούρκικο έννομο, ζωτικό (legitimate, vital) συμφέρον στο Αιγαίο, εκτός διεθνών συνθηκών. Δεν κάνουν αναφορά στα 12 μίλια χωρικών υδάτων, που δικαιούμαστε, σε 10 μίλια εναέριου χώρου, που δεν αναγνωρίζει η Τουρκία, ούτε απαιτούν κατάργηση του casus belli.

1998: Η Κύπρος, πρόεδρος ο Γλαύκος Κληρίδης, αγοράζει ρώσικους πυραύλους S-300 για την άμυνα της. ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, Τουρκία αντιδρούν και οι Σημίτης-Πάγκαλος αναλαμβάνουν να την νουθετήσουν. Οι S-300 αποθηκεύονται και αχρηστεύονται (;) στην Ελλάδα. Σήμερα, ο Ερντογάν χρησιμοποιεί την υποχώρησή μας ως επιχείρημα υπέρ του για τους S-400 που αγόρασε, αλλά κανείς πολιτικός μας δεν του θυμίζει την αλήθεια. Όπως σπανίως επικαλούνται και δεν θέτουν ως διαπραγματευτικό όρο τα ψηφίσματα του ΟΗΕ κατά της Τουρκίας για την Κύπρο.

1999, Ελσίνκι, σύνοδος κορυφής ΕΕ: Καταστροφική και αναίτια ελληνική παραχώρηση: Οι Σημίτης, Πάγκαλος αναγνωρίζουν επισήμως «εκκρεμείς συνοριακές διαφορές και άλλα συναφή θέματα» με την Τουρκία.

2000: Συμβολική επιλογή: Η χώρα πλημμυρίζει από εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες, πρόσφυγες, από παντού. Κανείς δεν γνωρίζει τον ακριβή αριθμό τους και δεν υπάρχει καμία μεθοδική αντίδραση, καμία κυβέρνησης. Με επιθετική στήριξη της Αριστεράς η χώρα αλλοιώνεται πληθυσμιακά, ενώ μικρή μερίδα του λαού διολισθαίνει (2012-2019) σε ναζιστικό μόρφωμα που ευτυχώς φυτοζωεί πλέον.

Το μοιραίο έτος

2004: Μεγάλη επιτυχία μας η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ. Ιδιαίτερη μνεία στον αδικοχαμένο υφυπουργό Εξωτερικών Γιάννο Κρανιδιώτη.

2004: Ο Πρόεδρος της Κύπρου Τάσσος Παπαδόπουλος ζητάει απ’ τον κυπριακό λαό να απορρίψει το ρατσιστικό Σχέδιο Ανάν. Ο μετέπειτα πρόεδρος Αναστασιάδης, δεξιός πολιτικός απρόβλεπτης συμπεριφοράς, το στηρίζει, όπως και το ΠΑΣΟΚ-Σύριζα, η κυβέρνηση του νεώτερου Καραμανλή δεν παίρνει θέση.

2004: Ο Πρόεδρος Παπαδόπουλος της ημικατεχόμενης και χωρίς στρατό Κύπρου ανακηρύσσει την ΑΟΖ της, παρακαλώντας την ελλαδική ηγεσία να κάνει το ίδιο για να συνορεύσουν οι δυο ΑΟΖ. Σημίτης-Καραμανλής-Μπακογιάννη-Γ. Α. Παπανδρέου αρνούνται. Ως υπουργός Εξωτερικών, η Μπακογιάννη δεν μιλάει καν στον Τάσσο Παπαδόπουλο που η ελλαδική ηγεσία κατηγορεί ότι μας οδηγεί σε πόλεμο με την Τουρκία. Πετάμε μια ακόμη ευκαιρία.

Ο Τάσσος Παπαδόπουλος είναι ο μόνος Έλληνας πολιτικός που επέφερε πλήγμα στην Τουρκία σε διάρκεια 97 ετών (1922-2019). Ωστόσο, και αυτός μιλάει για Ελληνοκύπριους/Τουρκοκύπριους εξισώνοντας πλειοψηφία-μειοψηφία και δέχεται να συνομιλεί ως ισότιμος ηγέτης μ’ έναν πολίτη του κράτους του, τον εκπρόσωπο της τουρκοκυπριακής μειοψηφίας που εμφανίζεται σαν “πρόεδρος” του παράνομου ψευδοκράτους που δεν αναγνωρίζει κανείς στον κόσμο.

2008: Βουκουρέστι: Ο νεώτερος Καραμανλής, εκτός γραμμής των πολιτικών αρχηγών το 1992, πλην του ΚΚΕ, για μη ύπαρξη της λέξης “Μακεδονία” στο όνομα της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, δέχεται την σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό, για όλες τις χρήσεις. Ωστόσο εμποδίζει την ένταξή της στο ΝΑΤΟ και την χρήση των όρων Μακεδονικό κλπ. από την ΠΓΔΜ.

2009, Απρίλιος: Είσοδος Αλβανίας στο ΝΑΤΟ με συναίνεση της κυβέρνησης Καραμανλή χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Τον Ιούνιο η Αλβανία ανακαλεί την επίσημη συμφωνία με την Ελλάδα για οριοθέτηση ΑΟΖ, πιθανότατα με τούρκικες πιέσεις (ακολουθεί το δ΄ μέρος).