Η ενοχική λατρεία του δυτικού ανθρώπου για το μετανάστη

Παραμονή Πρωτοχρονιάς του 2016, Κολονία. Στην κορύφωση της πολιτικής των ανοιχτών χεριών της Μέρκελ στο μεταναστευτικό, περίπου δύο χιλιάδες “άνδρες βορειοαφρικανικής και αραβικής εμφάνισης” επιτίθενται σεξουαλικά σε εκατοντάδες γυναίκες, ενώ οι ολιγάριθμοι αστυνομικοί κάνουν τα στραβά μάτια. Η συμβουλή της δημάρχου Henriette Reker; Να κρατούν οι γυναίκες «μια χεριά απόσταση» από άνδρες που δεν γνωρίζουν! Η δε αστυνομία, ενόψει του επικείμενου Καρναβαλιού, κυκλοφορεί φυλλάδιο με συστάσεις προς τις ίδιες τις γυναίκες!

Μάιος 2017, Παρίσι. Κάτοικοι της συνοικίας Chapelle-Pajol διαμαρτύρονται για σεξουαλικές παρενοχλήσεις γυναικών από μετανάστες. Η Caroline de Haas, φεμινίστρια(!) ακτιβίστρια του Σοσιαλιστικού Κόμματος, πρότεινε να… πλατύνουν τα πεζοδρόμια! Λίγα χρόνια νωρίτερα, τον Μάιο του 2009, ο Νορβηγός Karsten Nordal Hauken, “SV-ίστας (ΣτΣ: μέλος του Αριστερού Σοσιαλιστικού Κόμματος), φεμινιστής, αντιρατσιστής”, είχε πέσει θύμα βιασμού από Σομαλό λαθρομετανάστη και αιτούντα άσυλο, τον οποίο ο Hauken είχε δεχθεί να φιλοξενήσει σπίτι του (βλ. εδώ στα αγγλικά).

Παρότι η εμπειρία τον οδήγησε στο ποτό και στα ναρκωτικά, ενημερωθείς από τη νορβηγική Αστυνομία το 2016 ότι ο βιαστής του είχε εκτίσει ποινή φυλάκισης και ότι ήταν σε διαδικασία απέλασης, ο Hauken αισθάνθηκε ενοχές που εξαιτίας του(!) ο βιαστής του θα έφευγε από την Νορβηγία. Θεωρώντας τον δράστη “προϊόν ενός άδικου κόσμου”, δεν του καταλόγιζε ευθύνη των πράξεών του, και προτιμούσε να του γυρίσει το άλλο μάγουλο.

Οι παλαβωμένες Χριστιανικές αρετές

Τέτοιες γκροτέσκες παραμορφώσεις του “γυρνώ το άλλο μάγουλο” και του “αγαπώ τον πλησίον μου” παραπέμπουν στην αποστροφή του G. K. Chesterton περί “Χριστιανικών αρετών που έχουν παλαβώσει”: «Ο σύγχρονος κόσμος δεν είναι κακός· από κάποιες πλευρές ο σύγχρονος κόσμος παραείναι καλός. Είναι γεμάτος από άγριες και σπαταλημένες αρετές. Όταν ένα θρησκευτικό σχήμα θρυμματίζεται (όπως ο Χριστιανισμός στην Μεταρρύθμιση), δεν είναι μόνον τα ελαττώματα που ξαμολιούνται. Τα ελαττώματα όντως ξαμολιούνται και τριγυρνούν και κάνουν ζημιά. Αλλά και οι αρετές ξαμολιούνται· και οι αρετές τριγυρνούν πιο άγρια, και οι αρετές κάνουν πιο τρομερή ζημιά».

»Ο σύγχρονος κόσμος είναι γεμάτος από τις παλιές Χριστιανικές αρετές που έχουν παλαβώσει. Οι αρετές έχουν παλαβώσει διότι απομονώθηκαν η μία από την άλλη και τριγυρνούν μονάχες. Έτσι, κάποιοι επιστήμονες νοιάζονται για την αλήθεια· και η αλήθεια τους είναι ανελέητη. Έτσι, κάποιοι ανθρωπιστές νοιάζονται μόνο για έλεος· και το έλεός τους (λυπάμαι που το λέω) είναι αναληθές.» (“Orthodoxy”, 1908, μετάφραση-έμφαση δική μου)

Από τέτοιες μοναχικές και παλαβωμένες Χριστιανικές αρετές εμπνέονται σήμερα πολλοί ανθρωπιστές. Εν αγνοία τους Χριστιανοί, ακόμη κι αν δηλώνουν “άθεοι”. Χριστιανοί που υπό το βάρος των ενοχών του προπατορικού αμαρτήματος, έχουν υιοθετήσει την “λατρεία του θύματος” και θεοποιούν οποιονδήποτε πιο άτυχο από αυτούς. Ο μετανάστης-πρόσφυγας, ένα αρχέτυπο θύματος, αποτελεί επίκεντρο αυτής της σύγχρονης λατρείας, φτάνοντας στον τοτεμισμό της κούκλας Αμάλ. Περιβάλλεται με όλο το έλεος αυτών των μεταμοντέρνων Χριστιανών, λες και φταίνε εκείνοι για όλη την δυστυχία του.

Μεταναστευτικό

Έλεος ολοκληρωτικό, αποχωρισμένο από οποιαδήποτε λογική απαίτηση, όπως π.χ. εκείνη του Παύλου ότι «Πᾶσα ψυχὴ ἐξουσίαις ὑπερεχούσαις ὑποτασσέσθω» (Προς Ρωμαίους, ΙΓ’:1-7). Δηλαδή του σεβασμού στους νόμους του κράτους. Οι Χριστιανοί αυτοί, μπλοκαρισμένοι από τις ενοχές τους αδυνατούν να καταλογίσουν ευθύνες στο “θύμα”, ακόμα κι αν βλάψει αυτούς τους ίδιους: φταίει ο “άδικος κόσμος”, φταίνε τα “στενά πεζοδρόμια”, φταίνε οι απρόσεκτες γυναίκες. Σε τι να έφταιγαν άραγε η μικρή Μυρτώ Παπαδομιχελάκη ή ο Μανώλης Καντάρης; Χριστιανοί βιαστικοί να “γυρίσουν το άλλο μάγουλο”, παρερμηνεύοντας την αποφυγή αντεκδίκησης του «οφθαλμός αντί οφθαλμού» (Ματθ. Ε’:38-39) ως στάση αυτοκτονικής πραότητας και αυτοκαταστροφικού πασιφισμού.

Χριστιανοί που ξεχνούν ότι στο «αγαπήσεις… τον πλησίον σου ως σεαυτόν» (Λουκ. Ι’:27), “πλησίον” δεν ήταν ούτε ο ιερέας, ούτε ο Λευίτης, αλλά μόνον ο καλός Σαμαρείτης. Και βεβαίως ότι το “ως σε αυτόν” προϋποθέτει ότι αγαπάμε τον εαυτό μας και τον υπερασπιζόμαστε. Μαχητικά, ακόμα και ενόπλως. Ακόμα κι ο Ιησούς παρήγγειλε στους μαθητές του μετά τον Μυστικό Δείπνο: «ὁ ἔχων βαλλάντιον ἀράτω, ὁμοίως καὶ πήραν, καὶ ὁ μὴ ἔχων πωλήσει τὸ ἱμάτιον αὐτοῦ καὶ ἀγοράσει μάχαιραν» (Λουκ. ΚΒ’:36).

Χριστιανοί που ξεχνούν τους στρατιώτες Αγίους, όπως τον Άγιο Δημήτριο που εικονίζεται να λογχίζει άλλον πολεμιστή –τον Λυαίο κατά τον Κόντογλου, ή τον Τσάρο των Βουλγάρων Ιωαννίτζη κατά τον Πεντζίκη. Που ξεχνούν ότι η Θεοτόκος είναι η “Υπέρμαχος Στρατηγός” του Ακάθιστου Ύμνου, και ότι οι ιερείς πήραν τα όπλα κατά των Τούρκων το 1821, κατά των Βουλγάρων στην Μακεδονία και κατά των Ιταλών και Γερμανών εισβολέων το 1940-41. Που ξεχνούν τον Παπαφλέσσα, τον Γερμανό Καραβαγγέλη, και τον παπα-Ανυπόμονο. Στον θρυμματισμένο Χριστιανικό μας κόσμο, δεν διακρίνουμε μεταξύ του “γυρνώ το άλλο μάγουλο” και του “σκύβω το κεφάλι”. Μεταξύ του “αγαπώ τον πλησίον μου” και του “αφήνομαι να πεθάνω”.

Οι παλαβωμένες αρχαίες αρετές

Στην Ελλάδα όμως, εκτός από τις Χριστιανικές, το ίδιο μοναχικές και παλαβωμένες τριγυρνούν και οι αρετές του θρυμματισμένου αρχαίου κόσμου. Του κόσμου του Ξενίου Διός. Τότε ο ξένος ήταν ιερός, αλλά είχε και περιορισμούς. Ο ξένος ήταν ιερός, αλλά έπρεπε κάποια στιγμή να συνεχίσει το ταξίδι του, ο Οδυσσέας την Ιθάκη έψαχνε, όχι πολιτικό άσυλο.

Ο ξένος ήταν ιερός, αλλά έπρεπε να σέβεται τον οικοδεσπότη του· ο Πάρις τελικώς τιμωρείται σκληρά για την αρπαγή της Ελένης από τον Μενέλαο. Ο ξένος ήταν ιερός αλλά όφειλε να σέβεται την κοινωνική τάξη της χώρας που τον φιλοξενούσε· οι Φαίακες δυστροπούν όταν υποψιάζονται τον Οδυσσέα ως υποψήφιο μνηστήρα της Ναυσικάς. Οι δε μνηστήρες της Πηνελόπης, που ταυτοχρόνως ασχημονούν έναντι του οικοδεσπότη τους αλλά και επιδιώκουν την ανατροπή της κοινωνικής τάξης, εκτελούνται από τον Οδυσσέα.

Ο ξένος δεν ερχόταν με την απαίτηση να φιλοξενηθεί για πάντα, ούτε με την απαίτηση να συμπεριφέρεται όπως θέλει, ούτε με την απαίτηση να αντικαταστήσει τα τοπικά έθιμα με τα δικά του. Δεν ερχόταν με την γροθιά υψωμένη. Έτσι ερχόταν ο εισβολέας. Στον θρυμματισμένο κόσμο μας όμως, η αρετή της φιλοξενίας έχει ξαμοληθεί και τριγυρνά μονάχη και παλαβωμένη, αποκομμένη από την υπεράσπιση των “βωμών και εστιών”.

Και απαιτεί να υποδεχθούμε και να περιθάλψουμε τον κάθε ξένο άνευ όρων. Ανεξαρτήτως ταυτότητας, ανεξαρτήτως προέλευσης, ανεξαρτήτως κόστους, και χωρίς να του θέσουμε καμία απαίτηση, ούτε για την συμπεριφορά του, ούτε για την διάρκεια της επίσκεψής του. Στο θρυμματισμένο αρχαίο κόσμο μας, δεν διακρίνουμε πλέον μεταξύ του “σαν στο σπίτι σου” και του “ορίστε τα κλειδιά”.