Η επίκαιρη παρακαταθήκη του Καποδίστρια: «Ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης»

Με την είσοδο του 2020 και με την 200η επέτειο από την έναρξη της Επανάστασης να πλησιάζει, επανέρχεται το ερώτημα εάν αυτή έπρεπε να γίνει το 1821, ή οι Έλληνες έπρεπε να αναμένουν ευνοϊκότερη ιστορική συγκυρία; Τέτοια ερωτήματα δεν απαντώνται γιατί αφορούν κάτι που δεν γνωρίζουμε: Πότε και πως κοχλάζει και πότε εκρήγνυται ο συλλογικός υπαρξιακός πυρήνας ενός έθνους για να αξιώσει εθνική ανεξαρτησία; Ας μείνουμε, λοιπόν, στην επίκαιρη παρακαταθήκη του Καποδίστρια: “ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης“.

Στοιχειώδης κατανόηση κάποιων αιτίων που προκάλεσαν την Ελληνική Επανάσταση απαιτεί σωστή αντίληψη της τρισχιλιετούς διαδρομής της Ελληνικότητας και του τι έγινε μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης μέχρι και το 1821. Των Ελλήνων οι Πόλεις και τα Κοινά κατόρθωσαν να διαιωνιστούν επί αιώνες. Πριν την Βυζαντινή Αυτοκρατορία και στην συνέχεια μέσα στο βυζαντινό κοσμοσύστημα, οι πόλεις αυτό-θεσπίζονταν.

Διαμέσου της Συγκλήτου των Πόλεων, επιπλέον, ήταν οι εντολείς του Βασιλέα της Πόλης. Η πτώση της Κωνσταντινούπολης και η έλευση των Οθωμανών υπέταξε πολλές, εξισλάμισε ουκ ολίγους, πλην τελικά η Υψηλή Πύλη τους άφησε να αυτό-θεσπίζονται, πληρώνοντας φόρους. Δεν χρειάζεται καν να ασχοληθούμε με τα επιστημονικά ανυπόστατα και ψευδεπίγραφα ξενόφερτα εθνομηδενιστικά ιδεολογήματα για την κατάσταση των Ελλήνων τον 18ο αιώνα. Καμιά σχέση δεν είχε η πολιτική ανθρωπολογία των Πόλεων με τους δύσμοιρους δουλοπάροικους (αβράκωτους – “sans culottes”) που εξεγέρθηκαν στο Παρίσι. Αυτό δεν είναι κατηγορία, είναι η τραγική μετά-μεσαιωνική πραγματικότητα.

Η Επανάσταση είχε προδρόμους

Διαβάζοντας τον Ρήγα Βελεστινλή ή τον Μακρυγιάννη, και όχι μόνο, κανείς κατανοεί ότι η Ελληνικότητα ήταν ο άξονας των διάσπαρτων μελών του ελληνικού έθνους. Ότι επίσης σε όλες τις υπόδουλες πόλεις η αξίωση ελευθερίας κόχλαζε. Επί αιώνες μετά την πτώση της Πόλης, εξάλλου, είχαμε πολλές μικρότερες αλλά διόλου αμελητέες επαναστάσεις.

Όπως έχει θεμελιώσει ο Γιώργος Κοντογιώργης, τελικά τα κοινά και οι πόλεις μέσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, αυτό-θεσπίζονταν και αυτοδιοικούνταν. Τεκμηρίωσε, επίσης, ότι κυριολεκτικά αποτελούσαν νομοθετική μετεξέλιξη των πόλεων-κρατών της κλασικής εποχής και εδράζονταν στις ίδιες δημοκρατικές αξίες, αρχές και θεσμούς, χωρίς μάλιστα τη δουλεία. Σε αυτό βασικά οφείλεται το γεγονός ότι οι μακραίωνες ελληνικές πολιτικές παραδόσεις διαιωνίστηκαν, ότι οι πόλεις και τα κοινά διέθεταν πολιτική ανθρωπολογία υψηλής πολιτικής υπόστασης και ότι το 1821 οι πολίτες τους ήταν πανέτοιμοι να επαναστατήσουν, αξιώνοντας συλλογική ελευθερία, δηλαδή εθνική ανεξαρτησία.

Υπογραμμίζεται λοιπόν ότι το 1821 τα διάσπαρτα μέλη του ελληνικού έθνους διέθεταν μακραίωνα σμιλευμένη πολιτική υπόσταση και μοναδική πολιτική παιδεία. Καμιά άλλη εθνική οντότητα δεν ήταν έτσι προικισμένη τότε. Εκτιμάται ούτε και σήμερα. Καθότι είμαστε καθηλωμένοι στην ατομική ελευθερία. Τα κράτη δεν προχώρησαν στην κοινωνική και πολιτική ελευθερία, ενώ συχνά ο μεταμοντερνισμός προκαλεί οπισθοδρομήσεις στην προ-πολιτική εποχή.

Ελληνικότητα και πολιτικός πολιτισμός

Η καλλιέργεια δημοκρατικής παιδείας πανταχόθεν εντός των διάσπαρτων μελών του ελληνικού έθνους διένυσε μια μακραίωνη διαδρομή και η διαχρονική οικουμενική Ελληνικότητα υπήρξε ο διαμορφωτικός άξονας του διαχρονικού πολιτισμού. Μετά την Κλασική Εποχή, διαμέσου των Αλεξανδρινών και Ελληνιστικών χρόνων, στην συνέχεια κάτω από τους Ρωμαίους και μετά μέσα στο πολιτικό μετακρατοκεντρικό θαύμα του κοσμοσυστήματος της Βυζαντινής Οικουμένης, η Ελληνικότητα ήταν ο οικουμενικός άξονας του πολιτικού πολιτισμού και της ανοδικής τροχιάς των ελληνικών πόλεων, και όχι μόνο.

Ο ελληνικός πολιτικός πολιτισμός, οι ελληνικές πολιτικές παραδόσεις και τα ανθρωποκεντρικά ορθόδοξα διδάγματα, εξάλλου, επί μια χιλιετία στέκονταν ολόρθα απέναντι στην ρωμαιοκαθολική θεοκρατία και διαμόρφωναν τον κόσμο. Αυτή την κολοσσιαίας σημασίας ιστορική αλήθεια πλήττει το εγχώριο επιστημονικά ανυπόστατο εθνομηδενιστικό σύστημα.

Πολύ φυσιολογικά, λοιπόν, το 1821, τα υψηλής πολιτικής υπόστασης μέλη του ελληνικού έθνους επαναστάτησαν με αίτημα την δημοκρατία και την ελευθερία. Όχι κάποια δικαιώματα, όπως έγινε με τους εξεγερμένους στο Παρίσι. Το τι ήταν το αίτημα της Ελληνικής Επανάστασης αποτυπώνεται ξεκάθαρα τόσο σε κείμενα όσο και μέσα στις εκπληκτικές διαβουλεύσεις και αποφάσεις των Εθνοσυνελεύσεων στο Άστρος και στην Επίδαυρο.

Το αίτημα ήταν η δημοκρατία και η ελευθερία, οι υψηλές δηλαδή αρχές του πολιτικού πολιτισμού που οι πόλεις διαιώνισαν ακόμη και όταν ήταν υπόδουλες στην δεσποτική Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ξεκάθαρα, οι επαναστάτες είχαν ως κύριο αίτημα να ενσαρκωθούν η ελευθερία και η δημοκρατία μέσα σε ένα δημοκρατικά δομημένο και ανεξάρτητο ελληνικό κράτος. Τι κράτος όμως; Κράτος μορφολογικά όμοιο με αυτά της Δύσης μετά την Συνθήκη της Βεστφαλίας του 1648, ή αναβίωση κάποιου είδους Βυζαντινού Κοσμοσυστήματος;

Αρχίζουν τα πολύ δύσκολα

Έξη χρόνια πριν το ξέσπασμα της Επανάστασης, στην Βιέννη, το Κονσέρτο των μεγάλων, ηγεμονικών και δεσποτικών δυνάμεων, αποφάσισε όχι επαναστάσεις και όχι δημοκρατικές αξιώσεις. Στο μυαλό τους είχαν τους δύσμοιρους μετά-μεσαιωνικούς “αβράκωτους” εξεγερμένους στο Παρίσι που αποτελούσαν την συντριπτική πλειονότητα. Οι Έλληνες διέθεταν μακραίωνη πολιτική παράδοση και ζητούσαν δημοκρατία.

Αν το πετύχαιναν θα ήταν οι μόνοι και παράδειγμα προς μίμηση. Παρά την αναμενόμενη συμπάθεια πολλών, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ αλλά και στην Ευρώπη στο επίπεδο των διανοουμένων (άνευ όμως ουσιαστικού αποτελέσματος), δεν είναι να διερωτάται κανείς τι σκέφτηκαν και πως αντέδρασαν στις καγκελαρίες οι ηγέτες των δεσποτικών ηγεμονικών κρατών. Το 1821 δεν είχαμε κάποια εξέγερση “αβράκωτων”. Τότε τους έδωσαν δικαιώματα και τελείωσε.

Η Ελληνική Επανάσταση, αντίθετα, αφορούσε τους υψηλοτάτης πολιτικής υπόστασης ανθρώπους του μακραίωνου ελληνικού έθνους στα πεδία της καταληφθείσης Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Μάλιστα, σε μια ιστορική στιγμή παρακμής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η οποία βρισκόταν στο πιο σημαντικό γεωπολιτικό πεδίο της περιμέτρου της Ευρασίας. Άνθρωποι γαλουχημένοι εμπράγματα με πολιτική παιδεία επί αιώνες καρτερούσαν να έλθει η στιγμή να τις κατακτήσουν για το δικό τους έθνος, αλλά και για τα άλλα έθνη!