Η Εθνική Ανεξαρτησία στην Κλίνη του Προκρούστη

Αντιστροφή του κατήφορου του ελληνικού κράτους απαιτεί θέαση της πραγματικότητας χωρίς εθελοτυφλία και μάταιες ελπίδες. Η ελληνική εθνική ανεξαρτησία εν πολλοίς αναιρέθηκε. Τα αίτια είναι πολλά, διαχρονικά και αλληλένδετα. Η εθνική ανεξαρτησία συνεπάγεται –μεταξύ πολλών άλλων– κυριαρχία ορθολογιστικών πνευματικών παραδοχών όσον αφορά τον ρόλο του κράτους, οι οποίες παραμερίζουν ανυπόστατα διεθνιστικά ιδεολογικά δόγματα που το θεωρούν αναλώσιμο.

Απαιτεί, επίσης, συναίνεση πέραν και υπεράνω των κομμάτων, με την έννοια ότι τα μέλη της κοινωνίας είναι πρωτίστως πολίτες με θέση και άποψη και όχι πρόβατα που ακολουθούν τυφλά κομματικές αποφάσεις που διαμορφώνονται ερήμην τους. Εθνική ανεξαρτησία σημαίνει, επίσης, αυτεξούσιες αποφάσεις διαχείρισης της οικονομίας, διαφύλαξη του πολυτιμότερου αγαθού ενός κράτους, δηλαδή της κοινωνικής συνοχής, και διαπραγματευτικές προσεγγίσεις οι οποίες εκπληρώνουν τα ιεραρχημένα εθνικά συμφέροντα μέσα σε ένα ρευστό και μεταβαλλόμενο ευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον.

Την τελευταία δεκαετία, πετάχτηκαν όλα τα προσωπεία και όλα τα προσχήματα: Με τρόπο ασύμβατο με κάθε έννοια εθνικής ανεξαρτησίας η νεοελληνική κοινωνία υποδουλώθηκε σε άγνωστους και εν πολλοίς κοινωνικοπολιτικά ανεξέλεγκτους διεθνικούς κερδοσκόπους και τοκογλύφους. Σε εξίσου στερημένους δημοκρατικών ελέγχων, επίσης, τεχνοκράτες και ηγεμονικούς ιθύνοντες.

Όλοι μαζί κυκλοφορούν μέσα σε “επιτροπές”, αθέατες παραεπιτροπές και άλλες παντελώς άγνωστες συνάξεις. Όπως διαμορφώθηκε η κατάσταση, οι Έλληνες πολίτες είναι αμέτοχοι. Οι πολίτες δεν είναι πλέον εντολείς της εξουσίας, αλλά έρμαιο αποφάσεων τρίτων και δέκτες εκβιαστικών διλημμάτων πριν από κάθε νέα εκλογική αναμέτρηση. Εν τούτοις, γνήσια εθνική ανεξαρτησία σημαίνει ανεπηρέαστη εσωτερική πολιτική αυτοδιάθεση υπό συνθήκες εσωτερικής και εξωτερικής κυριαρχίας. Μόνο έτσι –και στον βαθμό που αυτό ισχύει– οι πολίτες προσδιορίζουν τα κριτήρια συλλογικής πολιτικής ηθικής του συλλογικού βίου που νομιμοποιούν την διανεμητική δικαιοσύνη και ορίζουν ή αλλάζουν τους νόμους που εκπληρώνουν τους κοινούς σκοπούς και τα ιεραρχημένα εθνικά συμφέροντα.

Αποκατάσταση της εθνικής ανεξαρτησίας δεν γίνεται εάν συνεχίσουν να κυριαρχούν διεθνιστικά ιδεολογικά δόγματα, ιδεολογήματα και μεταμοντέρνα εθνομηδενιστικά θεωρήματα που προπαγανδίζουν αναρίθμητοι φορείς επιστημονικών τίτλων. Επισκιάζεται έτσι η σημασία του κράτους και της εθνικής ανεξαρτησίας για την ζωή, την ευημερία και την ασφάλεια μιας κοινωνίας.

Ας διαβάσουν τον χάρτη του ΟΗΕ

Ως προς τούτο, είναι πρωταρχικής σημασίας να κυριαρχήσει η εξ αντικειμένου ορθολογιστική άποψη ότι σε όλες τις εποχές, στο παρελθόν, τώρα και στο μέλλον, το οικείο κράτος και η εθνική ανεξαρτησία ενσαρκώνουν την συλλογική ελευθερία των μελών μιας κοινωνίας. Είναι αυτό η κυρίαρχη άποψη; Όχι για όσους ατύχησαν επειδή έχουν πληγεί από εθνομηδενιστικά ιδεολογήματα. Αποτέλεσμα είναι όταν ακούν τις λέξεις έθνος και εθνικό συμφέρον να διαμαρτύρονται. Δεν γνωρίζουν ή δεν θέλουν να ξέρουν ότι η Εθνική Ανεξαρτησία είναι η εσωτερική και εξωτερική κυριαρχία κάθε κράτους, δηλαδή η συλλογική ελευθερία της κοινωνίας, για την οποία κάποιοι πέθαναν.

Ίσως χρήζει να διαβάσουν τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ όπου όλα τα εθνικά κράτη συνυπέγραψαν τις Υψηλότατες Αρχές του καθεστώτος της κρατικής κυριαρχίας και Εθνικής Ανεξαρτησίας. Μεταξύ άλλων: Κεφάλαιο Ι Άρθρο 2.1: Αρχή της κυρίαρχης ισότητας. Αποχή από χρήση βίας κατά εδαφικής ακεραιότητας και πολιτικής ανεξαρτησίας άλλων κρατών. Άρθρο 2. 7. «Καμιά διάταξη αυτού του Χάρτη δεν θα δίνει το δικαίωμα στα Η.Ε. να επεμβαίνουν επί ζητημάτων που ανήκουν ουσιαστικά στην εσωτερική διαδικασία οποιουδήποτε κράτους και δεν θα αναγκάζει τα Μέλη να υποβάλλουν τέτοια θέματα για ρύθμιση σύμφωνα με την τους όρους αυτού του Χάρτη».

Εσωτερική και εξωτερική κυριαρχία λοιπόν. Η εθνική ανεξαρτησία, έτσι, είναι το εδραιωμένο καθεστώς του σύγχρονου διεθνούς συστήματος και δεν επίκειται μέσα σε κάποιο μεγάλο “προοδευτικό” πλανητικό καζάνι η ανάμειξη των Κινέζων με τους Άραβες, των Σουηδών με τους Τούρκους, των Βρετανών με τους Ιάπωνες και όλων των υπολοίπων.

Επειδή κάθε έθνος έχει τα δικά του ιστορικά σμιλευμένα ιδιαίτερα και ιδιόμορφα πνευματικά και κοσμοθεωρητικά θέσφατα και τον δικό του εθνικό πολιτισμό, η Εθνική Ανεξαρτησία ως συλλογική ελευθερία και ως εκ τούτου έσχατη λογική κάθε κοινωνίας (εσωτερική και εξωτερική κυριαρχία, εσωτερική αυτοδιάθεση, μη επέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις του κράτους) είναι η μόνη κοινή και μορφικά πανομοιότυπη κοσμοθεωρία όλων των εθνών. Ο καθένας στο κράτος του και μια χαρά είναι όλα όταν τα κράτη συνεργάζονται. Σταθερότητα, όμως, σημαίνει ισορροπία δυνάμεων, εάν και όταν αμφισβητείται η διεθνής τάξη, χωρίς να υπάρχει ετοιμότητα ειρηνικής επίλυσης σύμφωνα με τις πρόνοιες του διεθνούς δικαίου.

Οι παθογένειες στην Ελλάδα

Η αποκατάσταση της ροκανισμένης εθνικής μας ανεξαρτησίας απαιτεί σωστή διάγνωση των κύριων αιτίων και σωστές “θεραπείες”. Ως προς τούτο μπορούμε να αναφερθούμε σε μερικές κύριες παθογένειες. Πολλά αίτια απαιτείται να αναζητηθούν στις σύγχρονες ιδεολογικές και κομματικές διαιρέσεις, οι ρίζες των οποίων εντοπίζονται στον εμφύλιο πόλεμο 1945-49. Η συνοχή της ελληνικής κοινωνίας και οι αντιστάσεις της σταδιακά αποδυναμώθηκαν, επειδή ο εμφύλιος προκάλεσε μια ιδεολογική-κομματική διαίρεση που καλά κρατάει.

Εάν ανατρέξουμε στην δεκαετία του 1960, αντί η εμφύλια ιδεολογική διαίρεση να εξαλειφθεί, ή τουλάχιστον να αποδυναμωθεί βάθυνε και διευκόλυνε την εκμετάλλευσή της από τρίτους για να επιβάλουν την επάρατη επταετή χούντα. Σπιθαμιαίου αναστήματος πράκτορες ξένων καταχράστηκαν το όνομα των ένδοξων ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων για να επιβάλουν μια εξευτελιστική και ντροπιαστική δικτατορία.

Ανατρέχοντας στα αρχεία σήμερα γνωρίζουμε ότι τουλάχιστον τρεις ακόμη “ομάδες εφιαλτών” ήταν έτοιμες για πραξικόπημα, όχι μόνο οι Συνταγματάρχες. Η αλληλουχία συμφορών μέχρι και σήμερα, λόγω αποδυνάμωσης του κράτους και της κοινωνικής συνοχής, ήταν πλέον αναπόφευκτη. Το προδοτικό πραξικόπημα της Κύπρου το 1974 δημιούργησε μια στρατηγική παγίδα, η οποία μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο.

Παρά τις μεγάλες δαπάνες για άμυνα, επιπλέον, η ολοένα και πιο αποτυχημένη αποτρεπτική στρατηγική απέναντι στον τουρκικό αναθεωρητισμό, ταυτόχρονα με την οικονομική κρίση και τα μνημόνια της δεκαετίας του 2010, τοποθέτησε τους Έλληνες στην κόψη του ξυραφιού των περιφερειακών στρατηγικών παιγνίων. Κολοσσιαίοι πλουτοπαραγωγικοί πόροι, που σύμφωνα με τις πρόνοιες του διεθνούς δικαίου της θάλασσας, ανήκουν στην Ελλάδα, μένουν ανεκμετάλλευτοι ή επίκειται η αρπαγή τους από την Τουρκία.

Επιβολή σχεδίων τρίτων

Υπό το πρίσμα μιας ευρύτερης θέασης και με τους όρους των τελευταίων δεκαετιών απαιτείται να υπογραμμιστεί ότι το μεταπολιτευτικό σύστημα αντί να διορθώσει τα εμφύλια και χουντικά πολιτικά εγκλήματα τα επέτεινε. Μια δεκαετία μετά την πτώση της χούντας πολλοί πίστεψαν το δόγμα «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» για να ξεχαστεί γρήγορα, καθότι το διαδέχθηκαν άλλα δόγματα όπως τα “νέα τζάκια”. Τα τζάκια μιας νέας αστικής τάξης που δεν είδαμε.

Επί δεκαετίες, γινόμαστε μάρτυρες πελατειακών οργίων και αύξησης των διαπαραταξιακών αεριτζήδων. Η λογική κατάληξη είναι να έχουμε την μια μετά την άλλη “λίστα ληστών Λαγκάρντ”. Όλα τα προσωπεία πετάχτηκαν την δεκαετία του 2010, όταν έσμιξαν σχεδόν όλοι με όλους, υπηρετώντας ξένα συμφέροντα. Όταν φυγαδεύτηκαν δεκάδες ή και εκατοντάδες δισεκατομμύρια καταμαρτυρήθηκε η απουσία εθνικά σκεπτόμενων ελίτ.

Να θυμηθούμε ότι πριν από αυτό τις πολιτικές ασθένειες της πρώτης μεταπολιτευτικής φάσης τις διαδέχθηκαν απίστευτες ασυναρτησίες περί παγκοσμιοποίησης και πανίσχυροι χείμαρροι εθνομηδενιστικού δηλητηρίου. Παρά τις έγκαιρες προειδοποιήσεις η χαριστική οικονομική βολή της ιδεολογικά υποκινημένης πρόωρης, απροετοίμαστης και εν τέλει παντελώς αχρείαστης αυτοκαταστροφικής απόφασης για ένταξη στην εξαρχής ασθενή ΟΝΕ.

Η εθνική ανεξαρτησία ως η έσχατη λογική ενός έθνους που ενσαρκώνει την ελευθερία της κοινωνίας, δεν ακούγεται πλέον δημόσια. Αναζητήθηκε και δεν βρέθηκε έστω και μια δήλωση των επί μια πενταετία κατόχων της εξουσίας και ειδικών στα σχισίματα των μνημονίων, η οποία να περιέχει τον όρο εθνική ανεξαρτησία και δεν βρήκαμε. Αν κάνουμε λάθος να το μάθουμε.

Ενώ η εκλογή μιας νέας κυβέρνησης λογικότατα γέννησε προσδοκίες, παραμένει γεγονός ότι ο κοσμοθεωρητικός αποπροσανατολισμός, τα πνευματικά μπερδέματα και τα ελλείμματα γνώσης και διαπραγματευτικών δεξιοτήτων διαρκώς εξωθούν σε αναίρεση κάθε δυνατότητας ανεξάρτητης εθνικής στρατηγικής. Αυτό σημαίνει επιβολή σχεδίων τρίτων επί όλων των ζητημάτων της ελληνικής οικονομίας και της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Μάλιστα όχι μόνο τα σχέδια αυτά γίνονται αποδεκτά και πρόθυμα επιβάλλονται επί της κοινωνίας, αλλά κάποιοι, υιοθετώντας ναζιστικές απόψεις περί συλλογικής ευθύνης, ισχυρίζονται ότι για όλα φταίνε οι πολίτες.

Η χαριστική βολή

Καταληκτικά, ενώ μετά το 2009 όλο το κομματικό σύστημα φέρει μεγάλες ευθύνες, τίποτα δεν συγκρίνεται με την χαριστική βολή των ψεύτικων υποσχέσεων περί επερχόμενου σχισίματος των μνημονίων ή του «Merkel go home». Ακόμη πιο σημαντικό, επισημοποιήθηκε η ανενδοίαστη παρέλαση πάνω στις πασαρέλες των μέσων επικοινωνίας αφενός των εθνομηδενιστών, αφετέρου των φορέων ενός ιδιόμορφου ανυπόστατου “προοδευτικού” μεταμοντέρνου μεταψυχροπολεμικού διεθνισμού.

Λογικότατα η βαθύτατων μεσοπρόθεσμων και μακροπρόθεσμων αρνητικών επιπτώσεων Συμφωνία των Πρεσπών συνοδεύτηκε με ανυπόστατες διεθνιστικές αιτιολογήσεις που επιτάχυναν τον κατευναστικό κατήφορο απέναντι στην Τουρκία. Αυτές καταμαρτυρούν για ακόμη μια φορά τα αίτια του ροκανίσματος και της εν πολλοίς ακύρωσης της εθνικής ανεξαρτησίας.

Εάν ισχύει ότι η εθνική ανεξαρτησία είναι θέσφατο και έσχατη λογική, η αντιστροφή των τάσεων είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Η νέα κυβέρνηση φέρει μεγάλη ευθύνη για την αντιστροφή των τάσεων και την αποκατάσταση της Εθνικής Ανεξαρτησίας, δηλαδή της εσωτερικής και εξωτερικής κυριαρχίας του ελληνικού κράτους επί όλων των ζητημάτων. Θεμέλιο και προσανατολισμός δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο από τις κοσμοθεωρίες και τις δημοκρατικές πολιτικές παραδόσεις της ελληνικότητας.