Η γλώσσα των Μακεδόνων ταυτισμένη αδιάσπαστα με την ελληνικότητά τους

Η βία που εσωκλείει — πέρα απ’ την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε ατομικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο — και την επιβολή του δικαίου της πυγμής στις μάζες (δια των ΜΜΕ και της 7ης Τέχνης), με στόχο την παραπληροφόρηση του κοινού είτε για προσωπικότητες διεθνούς και διαχρονικής ακτινοβολίας (όπως ο Μέγας Αλέξανδρος ο οποίος κατασυκοφαντείται χυδαία στις μέρες μας από ανιστόρητους που προσβάλλουν τη μνήμη του για λόγους εμπορικούς) είτε για γεωπολιτικής φύσεως θέματα ή για λαούς με μνημειώδη ιστορία και γλώσσα όπως ο ελληνικός.

Μιλάω για γλώσσα και σκέφτομαι ασυναίσθητα ότι η καθιέρωση από το 2017 της 9ης Φεβρουαρίου ως Παγκόσμιας Ημέρας Ελληνικής Γλώσσας και μνήμης του εθνικού ποιητή μας Διονύσιου Σολωμού, λόγω θανάτου του την ημέρα αυτή το 1857 (ΦΕΚ Β’ 1384/24/04/2017), ουδόλως ενεργοποίησε την εθνική ευαισθησία πολλών Ελλήνων. ”Ελλήνων” που συνεχίζουν να λειτουργούν ανθελληνικά κάνοντας χοληφόρες αναρτήσεις στο διαδίκτυο (σ.σ: έχουν παρεισφρήσει, ήδη, σε στρατιωτικές και ιστορικές ιστοσελίδες) μέσα από τις οποίες αμφισβητούν την ελληνικότητα της γλώσσας των αρχαίων Μακεδόνων.

Φευ! Προφανώς αγνοούν οι ανιστόρητοι ότι η αρχαία ”μακεδονική” ήταν διάλεκτος της αρχαιοελληνικής γλώσσας. Ήταν ελληνική (ινδοευρωπαϊκής ”προέλευσης”, κατά τον γλωσσολόγο Γ. Χατζιδάκη) που δεν έχει καμιά σχέση με την ιλυρρικής προέλευσης σλαβοβουλγαρική γλώσσα των φύλων, τα οποία εγκαταστάθηκαν χίλια χρόνια και βάλε από τον Μ. Αλέξανδρο στα βόρεια σύνορά μας, επί Βυζαντινού αυτοκράτορα Ηράκλειου, 7ο αι μ Χ).

Πεπλανημένα αφηγήματα

Έτσι, μη γνωρίζοντας το δεδομένο αυτό και παρασυρμένοι, λόγω άγνοιας, απ’ τη φιλοσκοπιανή προπαγάνδα (που εξακολουθεί να είναι ενεργή και διαβρωτική μετά τη ”Συμφωνία των Πρεσπών” το 2018), έφτασαν στο σημείο να ανακυκλώνουν ευφάνταστα και ατεκμηρίωτα ”αφηγήματα” του παρελθόντος που θέλουν τους Μακεδόνες, σε κάποια στιγμή της ιστορίας τους, να εγκαταλείπουν τη δική τους γλώσσα και να δέχονται, δια της… επιβολής, την ελληνική. Την μητρική γλώσσα τους, δηλαδή, αρχαιόθεν…

Στα διακινούμενα περιοδικά από τον περασμένο αιώνα και εντεύθεν ανθελληνικά μυθεύματα περί ”μακεδονικής” γλώσσας (που εκπηγάζουν απ’ τον Μακεδονισμό των βορείων γειτόνων μας, στους οποίους τείνουν ευήκοα ώτα και κάποιοι αφελείς ή παρασυρμένοι δικοί μας) απαντάμε ταυτισμένοι απόλυτα με το πνεύμα του Γερμανού κλασικού ιστορικού Καρλ Μπέλοχ απέναντι στους ανθέλληνες.

Απαντάμε ότι είναι ο πιο ανόητος ισχυρισμός στην ιστορία της γης αυτός που θέλει τους Έλληνες Μακεδόνες να… απαρνούνται τη γλώσσα τους (διάλεκτο της ελληνικής), για να την αντικαταστήσουν με την… μητρική της. Και μάλιστα ”υπό την πίεση των Ελλήνων”, λες και οι Μακεδόνες δεν ήταν Έλληνες!!! Ας το πάρουν απόφαση οι φιλοσκοπιανοί κύκλοι και τα πάσης φύσεως ”υβρίδιά” τους μέσα και έξω από την Ελλάδα ότι είναι καταιγιστικές και διαχρονικές οι αποστομωτικές αποκαλύψεις για την ελληνικότητα των Μακεδόνων και της γλώσσας τους.

Ο Ηρόδοτος είπε

Κι αυτές ανάγονται: 1. Στον πατέρα της Ιστορίας Ηρόδοτο (5ος αι): « Ἕλληνας δὲ εἶναι τούτους τοὺς ἀπὸ Περδίκκεω γεγονότας, κατά περ αὐτοὶ λέγουσι, αὐτός τε οὕτω τυγχάνω ἐπιστάμενος καὶ δὴ καὶ ἐν τοῖσι ὄπισθε λόγοισι ἀποδέξω ὡς εἰσὶ Ἕλληνες, πρὸς δὲ καὶ οἱ τὸν ἐν Ὀλυμπίῃ διέποντες ἀγῶνα Ἑλλήνων οὕτω ἔγνωσαν εἶναι». [”Ιστορίαι”. 5.22.2]– μ.τ.φ: «…Έλληνες είναι οι απόγονοι του Περδίκα, όπως λένε κι οι ίδιοι, κι εγώ ο ίδιος είμαι σε θέση να το γνωρίζω και στη συνέχεια της ιστορίας μου θα αποδείξω ότι όντως είναι Έλληνες· επιπλέον δε, και οι Ελλανοδίκες, που επισκοπούν τους αγώνες που διεξάγονται στην Ολυμπία, τέτοια απόφαση έβγαλαν….»

Αλλά και σε άλλα χωρία του έργου του Ηροδότου ”Ιστορίαι” επιβεβαιώνεται η ελληνικότητα των Μακεδόνων και της γλώσσας τους: α) «Ἀλεξάνδρου γὰρ ἀεθλεύειν ἑλομένου καὶ καταβάντος ἐπ᾽ αὐτὸ τοῦτο οἱ ἀντιθευσόμενοι Ἑλλήνων ἔξεργόν μιν, φάμενοι οὐ βαρβάρων ἀγωνιστέων εἶναι τὸν ἀγῶνα ἀλλὰ Ἑλλήνων. Ἀλέξανδρος δὲ ἐπειδὴ ἀπέδεξε ὡς εἴη Ἀργεῖος, ἐκρίθη τε εἶναι Ἕλλην καὶ ἀγωνιζόμενος στάδιον συνεξέπιπτε τῷ πρώτῳ» (Ηροδότου ”Ιστορίαι”, βιβλίο ‘Τερψιχόρη’ (5.22.2] — μ.τ.φ: «Ο δε Αλέξανδρος, επειδή απέδειξε πως η καταγωγή του ήταν από το Άργος και οι κριτές δέχτηκαν πως είναι Έλληνας, πήρε μέρος σε αγώνα δρόμου του ενός σταδίου και τερμάτισε στον ίδιο χρόνο με τον πρώτο»).

β) «Τό Δωρικόν έθνος (ενν. το ελληνικό φύλο των Δωριέων) οἴκεε ἐν Πίνδω Μακεδνόν καλεόμενον…» (… κατοίκησε στην Πίνδο με το όνομα ”Μακεδνόν”) και «Εόντες ούτοι (ενν. Λακεδαιμόνιοι, Κορίνθιοι, Σικυώνιοι, Επιδαύριοι, Τροιζήνιοι), πλήν Ερμιονέων, Δωρικόν τε και Μακεδνόν έθνος..» (μ.τ.φ: […] «Οι Λακεδαιμόνιοι, οι Κορίνθιοι, οι Σικυώνιοι, οι Επιδαύριοι, και οι Τροιζήνιοι ανήκαν στο ”Δωρικόν τε καὶ Μακεδνὸν ἔθνος”»).

γ) «… αὐτός τε γὰρ Ἕλλην γένος εἰμὶ τὠρχαῖον, καὶ ἀντ᾽ ἐλευθέρης δεδουλωμένην οὐκ ἂν ἐθέλοιμι ὁρᾶν τὴν Ἑλλάδα...» (μ.τ.φ: «… Γιατί κι εγώ στην καταγωγή ανέκαθεν είμαι Έλληνας και δε θα ήθελα να βλέπω την Ελλάδα να χάσει τη λευτεριά της και να γίνει σκλάβα», Ηροδότου ”Ιστορίαι” 9.45.2, Λόγος του Αλέξανδρου Α’, γιου του Αμύντα της Μακεδονίας προς τους Αθηναίους).

Ανάγονται και στον γεωγράφο-φιλόσοφο του 1ου αι. Στράβωνα: «’Ἔστι μὲν οὖν Ἑλλὰς καὶ ἡ Μακεδονία». (Στράβωνος ”Γεωγραφικών, Τα περί Μικράς Ασίας”, βιβλίο Έβδομον, παράγραφος 9)

Μήνυμα του Μέγα Αλέξανδρου

Ανάγονται, επίσης, στον Έλληνα ιστορικό και φιλόσοφο του 2ου αι. Αρριανό, δια χειρός Μ. Αλεξάνδρου (βλ. Αρριανός: “Ανάβασις Αλεξάνδρου”, επιστολή στον Δαρείο): «Οἱ ὑμέτεροι πρόγονοι ἐλθόντες εἰς Μακεδονίαν καὶ εἰς τὴν ἄλλην Ἑλλάδα κακῶς ἐποίησαν ἡμᾶς οὐδὲν προηδικημένοι· ἐγὼ δὲ τῶν Ἑλλήνων ἡγεμὼν κατασταθεὶς καὶ τιμωρήσασθαι βουλόμενος Πέρσας διέβην ἐς τὴν Ἀσίαν, ὑπαρξάντων ὑμῶν. [2.14.5]» (μ.τ.φ: Οι πρόγονοί σου εισέβαλαν στη Μακεδονία και την υπόλοιπη Ελλάδα και μας προξένησαν καταστροφές, χωρίς εμείς να τους έχουμε κάμει προηγουμένως κανένα κακό· εμένα οι Έλληνες με όρισαν για αρχηγό τους και εισέβαλα στην Ασία, επειδή ήθελα να τιμωρήσω τους Πέρσες, εφόσον εσείς πρώτοι αρχίσατε τις εχθροπραξίες).

Ανάγονται, τέλος, στην μαρτυρία της επιγραφής που συνόδευε τις 300 εχθρικές πανοπλίες τις οποίες έστειλε ο Μέγας Αλέξανδρος (Αλέξανδρος Γ’) στον Παρθενώνα (λάφυρα των ηττημένων Περσών στη Μάχη του Γρανικού, 334 π Χ, το αποτέλεσμα της οποίας έφερε την απελευθέρωση των παραλίων της Μικράς Ασίας από τον Περσικό ζυγό). Πανοπλίες που έστειλε ο βασιλιάς των Μακεδόνων στον Παρθενώνα (και όχι στην Πέλλα, την γενέτειρά του και πρωτεύουσα του μακεδονικού βασιλείου), για να περάσει το μήνυμα,σε κοινή ελληνική γλώσσα, της ανάγκης για ενότητα των Πανελλήνων απέναντι στους εχθρούς τους:

«Ἀλέξανδρος Φιλίππου καὶ οἱ Ἕλληνες πλὴν Λακεδαιμονίων ἀπὸ τῶν βαρβάρων τῶν τὴν Ἀσίαν κατοικούντων».

Και το ”κοινή ελληνική” δεν το λέω τυχαία, γιατί παρέμενε κυρίαρχη ελληνική γλώσσα η αττική διάλεκτος και όχι η μακεδονική, αν και ήταν η εποχή που η Μακεδονία του Μεγαλέξανδρου κατακτούσε γοργά τον μισό γνωστό κόσμο. Κι αυτό ήταν ένδειξη σεβασμού, κατ’ εμέ, του λαμπρού εκπροσώπου της Μακεδονίας προς την αρχαία Αθήνα (ηγέτιδα δύναμη του Ελληνισμού στην αρχαιότητα με κορυφαία συνεισφορά στους Περσικούς Πολέμους) και προς το κυρίαρχο σύμβολό της (Παρθενώνα). Αλλά και ένδειξη της λαχτάρας του Μακεδόνα στρατηλάτη για ένωση των πόλεων-κρατών σε ενιαία Ελλάδα!..