Η ιδεοληπτική νεύρωση των συστημικών ΜΜΕ

Το πρώτο ρεύμα επιχειρεί να διαβρώσει κάθε ανεξαρτησία, να ενισχύσει τον κυνισμό της εξουσίας και να “μπουστάρει” τη “φαντασίωση” της εξουσιαστικής κυριαρχίας, ενισχύοντας παράλληλα με μεροληπτική μονομέρεια έναν εργαλειακό λόγο. Το δεύτερο ρεύμα εκμεταλλευόμενο τα άγχη των πολλών, τη βαθειά υλική και ψυχική ανασφάλεια, τη διαρκή εκκρεμότητα, καλλιεργεί τη δικαίωση του “φαντασιακού” των αδικημένων, δίνοντας προτεραιότητα πρωτίστως στην εργαλειακή πρακτική και δευτερευόντως στον εργαλειακό λόγο.

Και τα δύο ρεύματα έχουν χάσει την αίσθηση των ορίων της πραγματικότητας, κινούνται στο πνεύμα της μικρότητας και της εμπάθειας με ελλείψεις αυτοκριτικής ικανότητας αντιδρώντας μίζερα και παραπολιτικά. Επίσης, τα δύο ρεύματα παρωθούνται σε όλα τα ζητήματα σ’ ένα μήκος κύματος, ως εάν ένα “αόρατο χέρι” να τα κινεί. Γίνονται παραγωγοί ιδεολογημάτων και εκλογίκευσης ειδικών συμφερόντων. Και προϋποθέτουν όλους τους υπολογισμούς και τις διαπραγματεύσεις για να συμπράξουν στη διαπλοκή των αντιφατικών συμφερόντων τους.

Η διαπλοκή, έτσι και αλλιώς, έχει εγκατασταθεί στον εσωτερικό πυρήνα των δομών, χειραγωγώντας και κηδεμονεύοντας όλες τις πρωτοβουλίες τους. Έτσι, προσαρμοσμένα τα δύο ρεύματα σε συγκεκριμένες πολιτικές ατζέντες, περιορίζουν κάθε δυναμική κοινωνικών μετασχηματισμών και κοινωνικοπολιτικών αντιπαραθέσεων.

Τι μένει τελικά από τα δύο ρεύματα των ΜΜΕ;

Μια βραχύπνοη φλυαρία, που τεμαχίζει την ουσία σε αθρόα περιτρίμματα ρητορικής με υποσχετικές επαγγελίες. Ακούμε δηλαδή από μέσα ενημέρωσης ρήτορες με πρόσφορα ιδεοληπτικά απεικάσματα συστημικής προοπτικής, που προσπαθούν να ανασυνθέσουν την εξουσία και παράλληλα αντισυστημικούς δημοκράτες των καλών ευκαιριών με έμπνοα ανύσματα υπέρβασης της πολιτικής κατάστασης, που χάνονται όμως στην κοίτη της παραπληροφόρησης.

Οι λεπτομέρειες που πάντα έκαναν τη διαφορά είναι απούσες σήμερα, με αποτέλεσμα οι ανυποψίαστοι πολίτες να εκλαμβάνουν τα αποτυχημένα προπλάσματα των δύο ρευμάτων ως αυθεντικές αλήθειες. Την παγίδα τη στήνουν τα ΜΜΕ, μικρά και μεγάλα, τα οποία με το δεσποτισμό τους καθιστούν τους πολίτες ευκολότατη λεία. Έτσι, η πολιτική διεκπεραιώνεται αγεληδόν από τα ΜΜΕ, τα οποία ερημώνουν όλα τα πολιτικά νοήματα και διαμορφώνουν πολίτες ομοιόμορφους, όπως ένα τυποποιημένο βιομηχανικό προϊόν.

Το άπλωμα λοιπόν αυτής της τακτικής στερεύει τις πολιτικές δημιουργικές δυνάμεις και φτιάχνει πολίτες πειθήνιους. Οι δικτάτορες των ιδεών σε καθημερινή βάση βομβαρδίζουν με ρύπους ειδησιογραφίας τους ακροατές και τους τηλεθεατές, κτίζοντας έτσι την ανηλεή προπαγάνδα τους και μαζί τα κάστρα, που δεν μπορούν να διαφύγουν οι πολίτες. Η ενημέρωση, σήμερα, είναι το νέο μας στρατόπεδο.

Στην πλειοψηφία τους οι μονοδιάστατοι και μονοσήμαντοι κάλπικοι ρήτορες των δύο ρευμάτων αποτελούν τους αυριανούς οργανωτές των νέων στρατοπέδων. Βέβαια, όλοι εκείνοι οι “λημματιστές” της πληροφόρησης εκφράζουν τις νοσηρές μεταστοιχειώσεις του ασυνειδήτου τους, τις οικογενειακές και κοινωνικές νευρώσεις τους, το φάσμα της αυταπάτης τους και την προσπάθεια τους να δείξουν πόσο καλοί είναι, στην προπαγάνδα, για να περάσουν ύστερα από τα ταμεία και να λάβουν τις χρηματικές αποδοχές τους από τα αφεντικά τους.

Όλο αυτό, βέβαια, αποτελεί μια σύγχρονη ψύχωση. Οι μυαλοπώλες, οι επαΐοντες των ΜΜΕ κατασκευάζουν μια ψευδαισθητική εικόνα του πολιτικού προσώπου, που αποτελεί την “ορθοπεδική της ολότητας” (Λακάν), όπου οι πολίτες υιοθετώντας την απουσία του αντικειμένου της πολιτικής ως πραγματικότητα, ζώντας παράλληλα στο κενό της ψευδαίσθησης των επιφάσεων, γίνονται αθύρματα, όπου θα απορροφηθούν από τις “ηλεκτρικές σκούπες” της εξουσιαστικής κυριαρχίας. Ζώντας από εκεί και ύστερα στη μαύρη τρύπα της εξουσίας. Και μέσα, λοιπόν, σε αυτή την τρύπα, σε αυτό το κενό, τόσο οι τηλεοπτικο-ραδιοφωνικοί μυαλοπώλες της πολιτικής, όσο και οι πολίτες εισέρχονται σε συμβολικές τάξεις δεδομένων, με υποκατάστατες αναπαραστάσεις, που δημιουργούν συμπτώματα υστερίας και ιδεοληπτικής νεύρωσης.