Η οικολογική καταστροφολογία ως νέα “σταυροφορία”

Η προσπάθεια αυτή εξελίχθηκε γρήγορα σε ιδεολογική διαμάχη, γι αυτό και η κυρίαρχη νεοφιλελεύθερη πρόταση της παγκοσμιοποίησης τότε θεώρησε το θέμα απειλή, προχώρησε δε στην εργαλειοποίησή του με τα αποτελέσματα που σήμερα σε όλο τον δυτικό κόσμο βιώνουμε στην κοινωνική ζωή και οικονομική δραστηριότητα όλων στην Δύση, αλλά κυρίως στην Ευρώπη, με την “κλιματική σταυροφορία”. Πηγή έμπνευσης της εργαλειοποίησης του κλίματος πρώτα απ’ όλους, η Μάργκαρετ Θάτσερ και ο Ρόλαντ Ρήγκαν.

Ο Αμερικανός πρόεδρος δεν θέλησε να αφήσει το κλίμα στα χέρια των οικολόγων της εποχής στις ΗΠΑ και ενός ΟΗΕ, όπου όλα τα κράτη είχαν πρόσβαση, θέσεις αλλά και προτάσεις, οπότε προσπάθησε να ελέγξει μέσω επιστημόνων της εποχής του την εξέλιξη των προσπαθειών για τιθάσευση της κλιματικής αλλαγής που πήγαζε από τις τότε ερευνητικές μελέτες. Αν και πρώτος ο James Hansen (ερευνητής στην NASA) το 1988 τάραξε τους Αμερικανούς πολιτικούς για την κλιματική αλλαγή, εν μέσω ενός απίστευτου καύσωνα την ίδια στιγμή στις ΗΠΑ, η αρχή είχε γίνει από ομάδες οικολόγων λίγο πριν το ᾽80.

Η κυριαρχία του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, όντας τόσο ισχυρή, επέτρεψε στον πρόεδρο να ελέγξει το θέμα για καθαρά λόγους πολιτικής τακτικής, όπως και σε τόσα άλλα θέματα την εποχή εκείνη. Ιδεολογικά δε, η πρόταση κλείδωνε με την ανερχόμενη οικονομία της παγκοσμιοποίησης, όπως οι Αμερικανοί την προωθούσαν για να κυριαρχήσουν μέσω του πολυεθνικού κεφαλαίου προς τον τότε λεγόμενο “Tρίτο Kόσμο” και με οδηγό την κατάρρευση του μοναδικού αντιπάλου εκεί, της Σοβιετικής Ένωσης.

Βρήκαν λοιπόν οι ΗΠΑ και έναν υπέροχο σύμμαχο σε αυτήν την πρωτοβουλία, την Μάργκαρετ Θάτσερ! Η Βρετανίδα πρωθυπουργός αντιμετώπιζε την ίδια στιγμή τα συνδικάτα των ανθρακωρύχων και η εξελισσόμενη διαμάχη ήταν ζήτημα πολιτικής ζωής και θανάτου της ιδίας και του κόμματός της. Περαιτέρω δε, η κυρίαρχη ιδεολογία στους Torries, ενισχυμένη από την λάμψη εξ’ Αμερικής, ήταν σε πλήρη αντίθεση με το βαθιά ριζωμένο “wellfare state”, τόσο αγαπημένο στην Βρετανία.

Η δημιουργία του GIEC 

Έτσι, η Διακυβερνητική Επιτροπή για την αλλαγή του κλίματος, μέσω των πρωτοβουλίας των δύο κρατών, ΗΠΑ και Μεγάλη Βρετανία, χρησιμοποιώντας το G7, θεμελίωσε το GIEC εντός του ΟΗΕ, δια μέσου της παγκόσμιας μετεωρολογικής οργάνωσης και του προγράμματος των Ηνωμένων Εθνών για το περιβάλλον, ώστε η πρωτοβουλία και ο έλεγχος των ερευνών και των προτάσεων να ανήκει στις ισχυρές οικονομίες του πλανήτη.

Κατέληξε, λοιπόν, η χρηματοδότηση αυτών των επιτροπών, των οργανισμών και των πανεπιστημιακών, να προέρχονταν από τις ίδιες ελίτ, τα ίδια κέντρα αποφάσεων για την δρομολόγηση στόχων προδιαγεγραμμένων και τελικά χειραγωγημένων. Τότε λοιπόν τα συνδικάτα έχασαν την ιδεολογική μάχη ενάντια στον κυρίαρχο φιλελευθερισμό και οι αντίπαλες δυνάμεις της εποχής που ήταν κατά της επερχόμενης απελευθέρωσης και της παγκοσμιοποίησης, του υπό κρατικό έλεγχο, κεφαλαίου, κατά των ανοικτών συνόρων και της πληθυσμιακής μετακίνησης από τις πρώην αποικίες των έως τότε ακόμη μεγάλων Δυνάμεων, παρέδωσαν πνεύμα.

Σήμερα για τον πλήρη έλεγχο της ροής του διεθνοποιημένου κεφαλαίου προς όφελος συγκεκριμένων ομάδων, πολυεθνικών, χρηματοπιστωτικών οργανισμών και διεθνών κέντρων εξουσίας, οργανισμοί όπως το GIEC, με κύρος που πηγάζει από τον ΟΗΕ εργαλειοποιούνται από τα δυτικά κράτη και ασκούν πολιτική εξουσία με μανδύα δημοκρατικότητας, δίχως δημόσιο διάλογο ούτε συμμετοχή της επιστημονικής κοινότητας. Η προτεινόμενη βίαιη οικολογική μετάβαση λοιπόν, βάση τέτοιων παρά φύση δεδομένων, για πολλούς πολιτικούς, επιστημονικούς και κοινωνικούς κύκλους αποτελεί πλέον αντικείμενο αυξανόμενης κοινωνικής και πολιτικής απόρριψης.

Η ευρωπαϊκή πράσινη μετάβαση

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει μετατρέψει την οικολογική της πολιτική σε μια κολασμένη μηχανή που θέλει να βυθίσει την ήπειρο σε ένα νέο καταστροφικό συντηρητικό μαλθουσιανισμό ακινησίας και οπισθοδρόμησης. Ένας από τους τρόπους μέτρησης του εν εξελίξει αποτελέσματος είναι η πορεία του ΑΕΠ της, δηλαδή η δυναμική δημιουργίας πλούτου στην ευρωπαϊκή οικονομία. Σήμερα, το ΑΕΠ (2022) της ΕΕ αντιπροσωπεύει μόνο το 65% του αμερικανικού ΑΕΠ, σε σύγκριση με το 91% πριν από δέκα χρόνια. Εάν συνεχίσουμε με αυτόν τον ρυθμό, η οικολογική μετάβαση δεν θα είναι οικονομικά βιώσιμη. Οι συνέπειες στο χρέος, την απασχόληση και τον πληθωρισμό δείχνουν πολύ αρνητικές.

Η κοινή γνώμη, μέσω επίμονης χρηματοδοτούμενης προπαγανδιστικής ενημέρωσης, έχει χάσει εδώ και πολύ καιρό την ψευδαίσθηση μιας υπέροχης οικολογικής μετάβασης που θα δημιουργούσε θέσεις εργασίας και πλούτο για όλους. Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι οι πολίτες δεν είναι έτοιμοι να θυσιάσουν λίγη από την τρέχουσα ευημερία τους για να βελτιώσουν την τύχη των μελλοντικών γενεών, ειδικά αν αυτοί δεν είναι συντοπίτες τους. Έτσι δημιουργήθηκαν δύο στρατόπεδα με πιο θορυβώδες από αυτά να είναι το εξαιρετικά μειοψηφικό και λιγοστό, εκείνο των σύγχρονων αστικών μάχιμων οικολογικών και κάθε λογής απίθανων μικροκινημάτων, όπως ο χίπστερ ακτιβισμός, με τους βανδαλισμούς “αφύπνισης” διάσημων έργων τέχνης.

Ο οικολογικός σκοταδισμός ως νέα σταυροφορία

Ο νέος λοιπόν αυτός πολίτης των μεγαλοαστικών κέντρων ενσαρκώνει το στρατόπεδο του “καλού” με τις ενάρετες του λέξεις: Οικολογία, περιβάλλον, ανεμογεννήτρια, υπερασπιστής του δημοσίου κοινωνικού συμφέροντος, υγεία και τα εξίσου θετικά τους χαρακτηριστικά: Πράσινο, φυσικό, βιώσιμο, κυκλικό, βιοδυναμικό, βιολογικό, φωτοβολταϊκό, ανακυκλώσιμο, οικονομικό, τοπικό, συνειρμικό, αποκεντρωμένο.

Από την άλλη υπάρχει το μεγάλο στρατόπεδο του κακού: Πετρέλαιο, άνθρακας, φυτοφάρμακα, μεταλλαγμένα, πυρηνικά, ρύπανση, ανάπτυξη, σκεπτικιστές για το κλίμα και φυσικά τα αρνητικά χαρακτηριστικά: Ρυπογόνο, επικίνδυνο, εντατικό, καπιταλιστικό, βιομηχανικό, καρκινογόνο. Προφανώς δε, η δεύτερη κατηγορία που εκφράζει και την πλειοψηφία, κατά τους πρώτους, πρέπει να διαφωτιστεί με όρους θρησκευτικής αποκάλυψης. Διότι, για αυτούς που βρίσκονται στην “καλή πλευρά της ιστορίας”, όλοι οι άλλοι αντίθετοι, είναι “κακοί” και φυσιολογικά είναι και “διεφθαρμένοι”… Χρειάζεται, λοιπόν, να επανέλθουν στον σωστό δρόμο της αρετής!

Στο όνομα της “δεδομένης” υπερθέρμανσης του πλανήτη και με στήριγμα τις εκθέσεις του GIEC, οι υποστηρικτές του κρατισμού και της κατευθυνόμενης οικονομίας δικαιολογούν την ολοένα αυξανόμενη φορολογία, τους ολοένα πιο περιοριστικούς κανονισμούς και την αυξανόμενη επιρροή της δημόσιας σφαίρας. Χρησιμοποιούν την αρχή της πολιτικής “προφύλαξης” (ότι εν απουσία ισχυρής επιστημονικής απόδειξης λαμβάνονται μέτρα προφύλαξης, σε περίπτωση όπου κάτι απρόβλεπτο θα συμβεί και τυχόν ευθύνες αποδοθούν) για να περιορίσουν την ανθρωπότητα και να την επιβαρύνουν πολύ συχνά με περιττά έξοδα.

Ιδεολογικός πόλεμος

Γινόμαστε μάρτυρες της αναζωπύρωσης της κολεκτιβιστικής σκέψης, τα αποτελέσματα της οποίας θα είναι γνωστά μόνο στις επόμενες γενιές. Το καταστροφολογικό αφήγημα των ιδεολόγων οικολόγων παρουσιάζει τρία δεδομένα:

• Υπονοεί ότι το παιχνίδι έχει ήδη χαθεί.
• Ο επείγων χαρακτήρας που προκύπτει, οδηγεί στο να μην χρειάζεται πλέον χρόνος για την ανάλυση όλων των περιορισμών.
• Η απο-ανάπτυξη είναι η μόνη προοπτική που προτείνεται.

Βρισκόμαστε σε έναν ιδεολογικό πόλεμο όπου οι φαινομενικά υπάρχουσες καλές “αντικαπιταλιστικές” δυνάμεις εκμεταλλεύονται την εξ ορισμού δηλωθείσα κλιματική κρίση για να ανατρέψουν το σημερινό οικονομικό σύστημα και να γίνουν κυρίαρχοι του παιχνιδιού. Όμως στην πραγματικότητα οι δυνάμεις αυτές ελέγχονται κρατικά και ταυτίζονται με τις κυρίαρχες ελίτ για να υπηρετήσουν την δική τους ατζέντα διαχείρισης του παραγόμενου διεθνούς κεφαλαίου που διαμορφώθηκε τα τελευταία 50 χρόνια, με εντελώς αμφίβολα αποτελέσματα σε ό,τι αφορά την ΕΕ, όπως θα εξετάσουμε αναλυτικά στο επόμενο άρθρο.