Η παρατεταμένη παρακμή καταλήγει σε πτώση…

Χρόνια ολόκληρα ταξιδεύουμε εμείς οι Έλληνες σε φρεγάτα με φουσκωμένα πανιά, αρματωμένη με τον προγονικό οπλισμό της. Χρόνια ολόκληρα βγαίνουμε στα βουνά της περιπετειώδους πορείας μας και αρχίζουμε τις μανούβρες ”βίρα μάινα”, προσπαθώντας να γλιτώσουμε την καταβύθιση από οδυνηρές, ποικιλόμορφες κρίσεις.

Κρίσεις οικονομικές, πολιτικές, εθνικές, που κρύβουν την σταδιακή παρακμή μας και την ολιγοπιστία μας στις αξίες που παλιά πιστεύαμε και υποστηρίζαμε. Την ολιγοπιστία στην οποία εκπέσαμε μαγεμένοι απ’ το καταναλωτικό πνεύμα, στο οποίο παραδοθήκαμε την εποχή των παχιών αγελάδων, χωρίς να υποπτευόμαστε ότι –υποκύπτοντας στις σειρήνες του– επιλέγαμε ταυτόχρονα τον αφανισμό μας.

Τον αφανισμό της ιδιοπροσωπίας μας, της ιστορικής ιδιοπροσωπίας των Ελλήνων, η οποία έχει απύθμενο βάθος και σηματοδοτεί την ιστορική συνέχεια του Ελληνισμού, τον ιστορικό χαρακτήρα του. Χαρακτήρα που έχουν μόνο τα έθνη με αυτοσυνειδησία. Αυτήν την αυτοσυνειδησία, δυστυχώς, αρχίσαμε να την χάνουμε σταδιακά γιατί αναλωθήκαμε σε ιδεολογικές αντιπαραθέσεις που μας δίχασαν, μας αποξένωσαν και μας αποπροσανατόλισαν σε βαθμό που έκαναν πολλούς από μας να αποκοπούμε απ’ τις ρίζες μας, τις ιστορικές μας ρίζες και να γίνουμε απάτριδες, έτοιμοι να ξεπουλήσουμε την πατρίδα μας, αφού πρώτα ξεπουλήσαμε την ψυχή μας.

Παραδομένοι στις σειρήνες

Ξεπουλήσαμε την ψυχή μας στις σειρήνες του ωχαδελφισμού και της επιπόλαιης καλοπέρασης με δανεικά. Στις σειρήνες της παγκοσμιοποίησης που τη συνόδευε η διευρυμένη ανισότητα. Στις σειρήνες της πτυχιολατρίας, η οποία είναι γέννημα θρέμμα μιας ιδιότυπης αριστείας που δεν συμβαδίζει με τις αρετές της φιλοπατρίας, της ταπεινοφροσύνης, της αλληλεγγύης και της συλλογικής ευθύνης και θεωρεί υπέρτατη αξία την ατομική ευδοκίμηση, τον ατομικισμό.

Ξεπουλήσαμε την ψυχή μας στις σειρήνες του διεθνισμού, που ταυτίζει τον αγνό πατριωτισμό με τον εθνικισμό της πατριδοκάπηλης, φασιστικής όψης, με τον ψευτοπατριωτισμό της ντροπής ο οποίος βολεύει τους εθνομηδενιστές, τους αριστεροδεξιούς και φιλελεύθερους λαϊκιστές και τους σαλτιμπάγκους της πολιτικής, τους πολιτικούς τυχοδιώκτες. Έτσι φτάσαμε να εκδηλώνουμε συλλογικά φραγκολεβαντίνικη νοοτροπία μέσα από πολιτικές υποταγής των ελληνικών κυβερνήσεων στον ξένο παράγοντα.

Των κυβερνήσεων που εκλέγαμε δημοκρατικά, για να εκτελούν εντολές δανειστών στα χρόνια της μνημονιακής ”κατοχής” μας. Έτσι φτάσαμε να μαϊμουδίζουμε τα πρότυπα της Εσπερίας και να διαιωνίζουμε την εξάρτησή μας από ένα σαθρό πολιτικό σύστημα που προωθεί ημετέρους σε θέσεις εξουσίας και ”ημιμαθείς” ή ”αρίστους” για κυβερνήτες μας, οι οποίοι μας κρατούν μακριά απ’ την ”εντελέχεια”, τη δύναμη δηλαδή και την τελειότητα της φυλής μας, όπως την είδε και την οραματίστηκε ο μεγάλος Αριστοτέλης.

Η σημερινή παρακμή του Ελληνισμού

Μας κρατούν μακριά, όσο αφήνουν ανέγγιχτες τις πελατειακές σχέσεις μεταξύ ψηφοφόρων και κομμάτων εξουσίας με θύματα τη δημοκρατία και την αξιοκρατία. Μας κρατούν μακριά, όταν μας επιστρέφουν στην νοοτροπία του παρελθόντος που μας έκανε να αισθανόμαστε ”μεγαλοαστοί με δανεικά”. Μας κρατούν μακριά όταν αφήνουν τους ”Μεγάλους” να κάνουν κουμάντο στην πατρίδα μας. Να επιλέγουν τις συμμαχίες μας και να χαράσσουν την εξωτερική πολιτική μας.

Να βγάζουν στο σφυρί τα ”κτήματα ες αεί” της κληρονομιάς μας (βλ. ονοματολογικό και συνακόλουθα στο ”Μακεδονικό”) και να στέκονται εμπόδιο στην άσκηση των νομίμων δικαιωμάτων μας (βλ. επέκταση χωρικών υδάτων). Όλες αυτές τις επίκτητες παθογένειες που μας κρατούν μακριά απ’ τον φορτωμένο με σπουδαία κληροδοτήματα ελληνικό εαυτό μας τα πληρώσαμε και τα πληρώνουμε ακριβά, γιατί επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη αντί να τα θεραπεύουμε.

Τα πληρώνουμε στην κοινωνική και εθνική μας πορεία με την παρατεταμένη οικονομική δυσπραγία και ανασφάλεια που μας άφησαν τα μνημόνια, με τον υβριδικό πόλεμο της Τουρκίας στο μεταναστευτικό και τον ακήρυχτο πόλεμο εναντίον μας στο Αιγαίο. Στο Αιγαίο, το ”Αρχιπέλαγος της Ρωμιοσύνης” του Θεοδωράκη και του Ελύτη, όπου πολλαπλασιάζονται καθημερινά οι προκλήσεις και οι παραβιάσεις των τουρκικών αεροσκαφών, τα οποία δημιουργούν σκηνικό τρόμου πάνω από τα νησιά μας με τις εμπλοκές, τις εικονικές αερομαχίες και τις υπερπτήσεις τους.

Τα πληρώνουμε αποβάλλοντας παντελώς τον ”αντιστασιακό” χαρακτήρα που χαρακτήριζε ως τώρα την νεοελληνική ιστορία μας, επιλέγοντας να τον αντικαταστήσουμε με τον χαρακτήρα του υποταγμένου νεοραγιά, που κλίνει το γόνυ στην κατευναστική πολιτική που του επέβαλαν άλλοι. Όλα αυτά μάς οδηγούν αργά αλλά σταθερά στην απώλεια ή υποβάθμιση της ιστορικής μας συνείδησης και μας κάνουν να αισθανόμαστε απογοητευμένοι, απελπισμένοι απ’ τη σημερινή πραγματικότητα του Ελληνισμού, κυρίως γιατί η ελπίδα –ο ανθός της πατρίδας μας, η νεολαία της– δείχνει να αγνοεί, σε μεγάλο βαθμό, την ελληνική ιστορία.

Κύπρος και “Μικρή Ελλάδα”

Και, επιπλέον, θέλει να γράψει τη δική της σε tabula rasa, λευκό χαρτί, (απο)κομμένο από ιδανικά και αξίες του ένδοξου προγονικού παρελθόντος μας, τη στιγμή που είναι επιτακτική ανάγκη “να ανεβούμε στους ώμους των πατέρων μας, για να δούμε μακρύτερα το μέλλον” της Ελλάδας και των Ελλήνων. Το μέλλον της κοινωνίας και της πατρίδας μας, η οποία στην εποχή μας αντιμετωπίζει τον χειρότερο εφιάλτη στη σύγχρονη ιστορία της, τον τουρκικό αναθεωρητισμό.

Αυτόν που δεν καταστέλλεται με… ””ψυχραιμία” και μόνιμες υποχωρήσεις εκ μέρους μας προς κατευνασμό του εξ ανατολών μας “θηρίου”. Δεν καταστέλλεται με συνεχή αναδίπλωση της εθνικής στρατηγικής μας στο φοβικό πεδίο της ακινησίας και της στασιμότητας. Δεν καταστέλλεται με την αποδοχή εκ μέρους μας της σκληρής εκδοχής του ρεαλισμού που ταυτίζεται με μονομερείς υπαναχωρήσεις από τα εθνικά δίκαιά μας.

Καταστέλλεται μόνο με αταλάντευτη εθνική στρατηγική που θα στηρίζεται στην ανάπτυξη της ισχύος μας και τη διασφάλιση της ενότητας και αποφασιστικότητας του Ελληνισμού να αντιμετωπίσει τον προαιώνιο αντίπαλό του, ο οποίος διεκδικεί κυριαρχικά κεκτημένα του στο Αιγαίο και την Κύπρο. Την Κύπρο, την “Μικρή Ελλάδα της ψυχής και της ιστορίας μας”, που πρέπει να έχει την έμπρακτη και αμέριστη συμπαράστασή μας κατά την κρίσιμη αυτή περίοδο (την κρισιμότερη απ’ το 1974), για να μην καταλήξει η πορεία της μακροχρόνιας παρακμής του Ελληνισμού σε πτώση.

Και πτώση δεν θα θεωρηθεί μόνο η απώλεια και ενός κόκκου άμμου απ’ την ελληνική επικράτεια, αλλά και η απευκταία τουρκοποίηση της Μεγαλονήσου, η οποία είναι απ’ τις τελευταίες κοιτίδες του Ελληνισμού στην Μεσόγειο. Η Κύπρος μας ζητά να συνδράμουμε στην αποκατάσταση της ενότητάς της…