ΚΚΕ: Βαφτίζοντας την εθνική υπονόμευση “αντιιμπεριαλιστικό αγώνα”!

Έχοντας πάρει διαζύγιο από το μαρξισμό η γραφειοκρατική ομάδα που διοικεί το ΚΚΕ, το έχει ρίξει στις πολιτιστικές εκδηλώσεις. Η επόμενη, μετά την επιτυχία που είχε αυτή με τον Ξαρχάκο, έχει ως κράχτη τον Γιώργο Νταλάρα, σε μια εκδήλωση που οργανώνει στη Θεσσαλονίκη με αφορμή τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή. Και από ότι μας ενημερώνουν: εθνική υπονόμευση 

«Στο καλλιτεχνικό μέρος της εκδήλωσης, στο μεγάλο αφιέρωμα που πραγματοποιείται στην εκπνοή των 100 χρόνων από την ιμπεριαλιστική εκστρατεία και Μικρασιατική Καταστροφή, ο Γιώργος Νταλάρας μαζί με τη Α. Στρατηγού και τον Κ. Τριανταφυλλίδη θα παρουσιάσουν τραγούδια από τα εμβληματικά έργα του Απόστολου Καλδάρα “Μικρά Ασία” και “Βυζαντινός εσπερινός” αλλά και άλλα γνωστά τραγούδια του μεγάλου λαϊκού συνθέτη»…

Αλήθεια σύντροφοι του ΚΚΕ, είστε βέβαιοι ότι αυτή ήταν η άποψη του Καλδάρα για τη Μικρασιατική Τραγωδία; Ότι σχετιζόταν με τους “Έλληνες ιμπεριαλιστές που τόλμησαν να εκστρατεύσουν σε υπερπόντιες περιοχές”, όπως έλεγαν τα κρίσιμα χρόνια οι βασιλόφρονες, με τους οποίους (he’s master voice) συμπορεύτηκαν οι πλειοψηφικοί του ΣΕΚΕ, αφότου ήρθε η ντιρεκτίβα των επαγγελματιών Κομιντέρν, ήτοι του νέου αφέντη του ελληνικού εργατικού κινήματος; Και θα επιτρέψει ο μικρασιατικης καταγωγής Γιώργος Νταλάρας να τον εκμεταλλευτείτε τόσο κυνικά, επιβάλλοντας στους θεατές το αντιμικρασιατικό και αντιποντιακό σας αφήγημα;

Η αντιμαρξιστική στάση του Περισσού

Και για να μην αφήνουμε κάτι στον αέρα ως μια νύξη μόνο, ας σας πω γιατί έχετε πάρει διαζύγιο από το Μαρξισμό (και όπως πορεύεστε, σε λίγο και από το Λενινισμό στο ζήτημα των συμμαχιών). Και όχι μόνο γιατί αγνοείτε πλήρως τα κείμενα της Ρόζας Λούξεμπουργκ, του Σκληρού και του Γληνού για το Ανατολικό Ζήτημα και το τι θα έπρπε να γίνει με την “Τουρκία”.
Αν διαβάζατε τον Κάρολο θα γνωρίζατε τις βασικές του θέσεις όπως διατυπώνονται ξεκάθαρα στο “Κομμουνιστικό Μανιφέστο”. Εκεί, μαζί με τον Φρίντριχ Ένγκελς, έγραφε:

«…Τέλος, οι κομμουνιστές εργάζονται παντού για τη σύνδεση και τη συνεννόηση των δημοκρατικών κομμάτων όλων των χωρών…..Αγωνίζονται για την επίτευξη των άμεσων σκοπών και συμφερόντων της εργατικής τάξης, αλλά στο σημερινό κίνημα εκπροσωπούν ταυτόχρονα και τo μέλλον του κινήματος. Στη Γαλλία, οι κομμουνιστές τάσσονται με το σοσιαλιστικό-δημοκρατικό κόμμα ενάντια στη συντηρητική και ριζοσπαστική αστική τάξη, χωρίς όμως να παραιτηθούν από τo δικαίωμα να κριτικάρουν τις φράσεις και τις αυταπάτες που έχουν την προέλευσή τους στην επαναστατική παράδοση…».

Και έδινε και κάποια παραδείγματα: «Στην Ελβετία (οι κομμουνιστές) υποστηρίζουν τους ριζοσπάστες, χωρίς να παραγνωρίζουν ότι αυτό τo κόμμα αποτελείται από αντιφατικά στοιχεία, εν μέρει από δημοκράτες σοσιαλιστές με τη γαλλική έννοια, και εν μέρει από αστούς ριζοσπάστες… Στη Γερμανία, κάθε φορά που η αστική τάξη εκδηλώνεται επαναστατικά, το κομμουνιστικό κόμμα παλεύει μαζί με την αστική τάξη ενάντια στην απόλυτη μοναρχία, ενάντια στη φεουδαρχική γαιοκτησία και το μικροαστισμό…».

Αλλά και οι σοβιετικοί αργότερα και ειδικά η Κομμουνιστική Διεθνής στο 7ο συνέδριό της τον Ιούλιο του 1935 είχε ορίσει ως καθήκον για τα Παραρτήματά της (σαν το ΚΚΕ) να επιδιώξουν τη δημιουργία ευρύτατων αντιφασιστικών λαϊκών μετώπων στις χώρες όπου αυτά δρούσαν. Και αυτό το έκανε πράξη και ο Ζαχαριάδης με τη θέση του για κοινή αντίσταση με τον Μεταξά μετά την ιταλική επίθεση της 28ης Οκτωβρίου 1940, αλλά και αργότερα οι οργανώσεις του ΚΚ την περίοδο της Κατοχής. Και χάρη σε αυτή την στάση συνέβαλαν στη δημιουργία εκείνης της εντυπωσιακής Εθνικής Αντίστασης κατά των κατακτητών.

Σε αντίθεση με όλα αυτά, τι κάνει η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ μπρος στη νεοφιλελεύθερη επίθεση, την πλήρη αποσάρθρωση του κοινωνικού ιστού, την αμφισβήτηση των εργατικών κατακτήσεων, την εξωτερική απειλή που εκφράζει ο τουρκικός ιμπεριαλισμός , στο γεωπολιτικό μεταίχμιο; Ακριβώς το αντίθετο! Άρνηση συνεργασιών, ώστε να διαφυλαχθεί ότι μπορεί να σωθεί από τη λαίλαπα κατά των κοινωνικών και εργατικών δικαιωμάτων. Και αντιθέτως έχει αναγάγει σε υπέρτατο εχθρό την υπόλοιπη Αριστερά, διευκολύνοντας έτσι τη διαιώνιση της κυριαρχίας της Νέας Δημοκρατίας και της ομάδας Μητσοτάκη.

Ας επιστρέψουμε στα Μικρασιατικά

Ας μιλήσουμε όμως για το αντιλαϊκό ιδεολόγημα περί “ιμπεριαλιστικής εκστρατείας” που παραβίαζε τις αποφάσεις του Α’ Ιδρυτικού Συνεδρίου του ΣΕΚΕ. Με το ιδεολόγημα αυτό και το απλοϊκό ερμηνευτικό σχήμα που το συνοδεύει αιτιολογούσαν την πολιτική του τουρκικού μιλιταρισμού, αμφισβητούσαν τα ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα των πολυάνθρωπων μη τουρκικών κοινοτήτων και ωραιοποιούσαν την προσωπικότητα και τις πράξεις του εθνικιστή στρατιωτικού Μουσταφά Κεμάλ.

Τι να πω στους συντρόφους του Περισσού; Ότι κάποτε θα πρέπει να αποδεχτούν ότι υπάρχουν μαύρες σελίδες στην ιστορία του ΚΚΕ. Το οποίο έτσι κι αλλιώς είναι μόνο ένα brand name, εφόσον η ιστορία του είναι γεμάτη από ασυνέχειες και αυτοαναιρέσεις. Και γι’ αυτές τις μαύρες σελίδες, όπως η εθνικά υπονομευτική στάση του την περίοδο 1919-1922, ας τολμήσουν να πουν ένα συγγνώμη στους απογόνους των θυμάτων της Μικρασιατικής Καταστροφής.

Και να αποδεχτούν, ότι τότε η φιλοκεμαλικη στάση της σοβιετικής Ρωσίας του Λένιν είχε να κάνει απλώς με την κυνικότητα που χαρακτηρίζει κάθε εξωτερική πολιτική οιουδήποτε κράτους. Και να σταματήσουν να αιτιολογούν εκείνη τη στάση και να ταυτίζονται με μια πολιτική που οδήγησε στην ολοκλήρωση των Γενοκτονιών.

Υπάρχει μεγαλύτερη προσβολή για τα ουμανιστικά κομμουνιστικά ιδεώδη από την ανάκρουση του Ύμνου της Τρίτης Διεθνούς στην Άγκυρα, τη στιγμή της σφαγής των Ελλήνων και των Αρμενίων της Σμύρνης και την πυρπόληση της πόλης από τον “σύντροφο” Νουρεντίν Πασά; Γιατί έτσι τίμησαν οι κεμαλιστές αυτούς, που χωρίς τη συμβολή τους θα είχαν αποτύχει να επικρατήσουν στρατιωτικά επί των Ελλήνων και να εξοντώσουν οριστικά τις μη μουσουλμανικές μειονότητες!

Είναι δυνατόν το σημερινό ΚΚΕ να αιτιολογεί αυτή τη στάση και να υπερηφανεύεται γιατί τότε έβαζε τα συμφέροντα μιας αλλότριας γραφειοκρατίας πάνω από τα συμφέροντα του λαού, λειτουργώντας ως εντολοδόχος μιας πολιτικής που στρεφόταν πρωτίστως κατά των Ρωμιών και των Αρμενίων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας;

Τί έγραφε ο Στέλιος Θεοδωρίδης

Για αυτές τις αντιφάσεις ενός τμήματος της κομμουνιστικής Αριστεράς έγραψε σε ένα άρθρο του στο “Πόντος και Αριστερά” ο αξέχαστος Στέλιος Θεοδωρίδης: «Ένα βασικό, νομίζω, λάθος που κάνουμε είναι ότι μιλάμε για το τότε με τα δεδομένα του σήμερα (γεωγραφικά, συνόρων, πολιτικά κ.λπ.) Τότε τα εθνικά κράτη δεν είχαν καν διαμορφωθεί, ήταν υπό διαμόρφωση. Έτσι, προσεγγίζοντας το θέμα της παρουσίας του ελληνικού στρατού στην Σμύρνη (με 70% του πληθυσμού της Έλληνες) μιλάμε για ιμπεριαλιστική, αποικιοκρατική επέμβαση.

Αν επιπλέον, προσεγγίσουμε με τον ίδιο “αριστερό” τρόπο και τα Γιάννενα και την Θεσσαλονίκη (με ισχνό ελληνικό πληθυσμό με μονοψήφιο ποσοστό στο σύνολο του πληθυσμού) που ακριβώς ήταν αποτελέσματα της Μεγάλης Ιδέας πρέπει να αναρωτηθούμε αν θα έπρεπε να ανήκουν στο ελληνικό κράτος. Να αρχίσουμε να κατεβαίνουμε και προς τα κάτω Αν επίσης, με σημερινά δεδομένα, κρίνουμε το 1821 θα πρέπει να μιλήσουμε για κλέφτες και αρματωλούς (μη έχοντες σχέση με την ελληνικήν), που ξεκίνησαν την Επανάσταση, η οποία στηρίχθηκε και από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της εποχής (βλέπε Ναυαρίνο κ.λπ.)

Είναι φανερό ότι πρέπει να έχουμε μια άλλη οπτική γωνία. Με θλίβει αφάνταστα η εμμονή στο αλάνθαστο του Λένιν και της Σοβιετικής Ένωσης εκείνης της περιόδου: “.. οι μπολσεβίκοι πιστοί στις ιδεολογικές τους θέσεις απέναντι στην αποικιοκρατία και τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα στήριξαν το κεμαλικό κίνημα χωρίς όρους…”.

Και γιατί δεν στήριξαν με τους ίδιους όρους και θέσεις το απελευθερωτικό Αρμενικό, Κουρδικό και Ποντιακό (όποιο και αν ήταν αυτό) κίνημα? Εμμένοντας δε στο αλάνθαστο, εκείνη την μαζική εξόντωση των Ελλήνων κομουνιστών της Σμύρνης από τα κεμαλικά στρατεύματα με ποια “αριστερή” προσέγγιση απέναντι στο κεμαλικό κίνημα θα την ερμηνεύσουμε;

Φτάνει δε στο σημείο, αυτή η “αριστερή” προσέγγιση να χαρακτηρίζει το κεμαλικό κίνημα: “αστικοδημοκρατική επανάσταση”. Μη λαμβάνοντας υπ’ όψη ότι η αστική τάξη της Τουρκίας εκείνης την εποχής, αυτή που -παίζοντας τον προοδευτικό για την εποχή της ρόλο, θα έσπαζε τους παλιούς αντιδραστικούς θεσμούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας καθιερώνοντας νέους προοδευτικούς θεσμούς και κανόνες αστικής δημοκρατίας- ήταν υπό διωγμό. Γιατί η οικονομία της χώρας στην μεγάλη της πλειοψηφία ήταν σε χέρια Ελλήνων, Αρμενίων και Εβραίων. Ποιο ήταν λοιπόν το υποκείμενο εκείνης της “αστικοδημοκρατικής επανάστασης;”.

Θλίβομαι, γιατί ακριβώς αυτή η στάση της Αριστεράς αφήνει έναν τεράστιο κενό χώρο, ελεύθερο για εθνικιστικές και αντικομουνιστικές κορώνες κρατικών, ημικρατικών, παρακρατικών και άλλων μηχανισμών, ποντιακών και μη, και αφήνει έκθετη την νεολαία στους Καρατζαφέρηδες κάθε εποχής.

Είναι καιρός λοιπόν, η Αριστερά να ανοίξει αυτά τα θέματα απαλλαγμένη από τα εσφαλμένα στερεότυπα του παρελθόντος. Ευτυχώς και είναι παρήγορο, για μένα προσωπικά, ότι η Αριστερά της άλλης όχθης του Αιγαίου ξεκολλάει από τις ιδεοληψίες της δεκαετίας του 30, όπου για αυτό το ζήτημα τουλάχιστον εμείς έχουμε μείνει…».

---

«Σφυρί δρεπάνι / ελιά στεφάνι» [Προεκλογικό σύνθημα της βασιλο-κομμουνιστικής, αντιπολεμικής αντιμικρασιατικής συνεργασίας (Οκτώβριος 1920)]