Μακάρι η διαφθορά να περιοριζόταν στην Καϊλή…

Το σκάνδαλο που τελευταία ήλθε στην επιφάνεια στην ΕΕ, που χαρακτηρίζεται ως συγκλονιστικό και “εξέπληξε” όλους και μάλιστα πιο πολύ τους θύτες, είναι ένα καθημερινό φαινόμενο, άσχετα τώρα εάν δεν το πληροφορούμαστε σε καθημερινή βάση. Θαυμάζω δε τον εντυπωσιακό φαρισαϊσμό όλων αυτών που κατέχουν κάποια καρέκλα εξουσίας, που πρώτοι “βαλέτω τον λίθο”, με τι στόμφο καταδίκασαν το γεγονός! Κάποιοι από αυτούς από άγνοια και άλλοι, ως οι συνήθως επιτήδειοι ηθοποιοί, διαπλεκόμενοι μέχρι τα μπούνια, μας παρέλασαν τις “αγαθές” τους προθέσεις για την πάταξη του φαινομένου, παίζοντας το ρόλο του σούπερμαν. 

Σε ένα προηγούμενο άρθρο μου στην ιστοσελίδα SLpress.gr αναφερόμουνα στο ετήσιο παραγόμενο μαύρο χρήμα το οποίο, με βάση τα στοιχεία του ΟΗΕ, ανέρχεται στο 1,5 τρισεκατομμύριο δολάρια από τα οποίο το ένα τρις δολάρια ξοδεύεται ετησίως για αγορά κυβερνητικών υπαλλήλων. Γιατί, λοιπόν αυτή η έκπληξη; Αυτό δε το φαινόμενο δεν αφορά μόνον οργανισμούς σαν την ΕΕ, όπως αναφέρει ο Βασίλης Στοϊλόπουλος σε άρθρο του στην ίδια ιστοσελίδα. Αφορά κάθε οργανισμό που διαχειρίζεται καρέκλες πολιτικής εξουσίας και όχι μόνον.

Αρκεί να σκεφτεί κανείς τις χορηγίες σε χρήμα και σε είδος που χρειάζεται σήμερα ένας υποψήφιος για το αξίωμα του βουλευτή, ιδίως στις εκλογικές περιφέρειες των μεγάλων αστικών εκλογικών περιφερειών, όπως, για παράδειγμα αυτές των Αθηνών, για να βγάλει κάποια συμπεράσματα. Όπως έχω επανειλημμένως αναφερθεί, αυτές οι δραστηριότητες είναι αποτέλεσμα διαπλοκής που παράγεται δια της εκλογικής διαδικασίας, δια της οποίας γεφυρώνεται ο υποψήφιος με τον ψηφοφόρο.

Και το κακό με όλο αυτό το παραγόμενο και διακινούμενο μαύρο χρήμα (πηγή παραγωγής του είναι οι καταναλωτές) είναι πως δεν είναι μόνο αυτό που πληρώνει ο καταναλωτής. Πληρώνει και τις δαπάνες όλων των υποδομών, που με νόμους και συντάγματα είναι επιφορτισμένες με την “πάταξη” του φαινομένου της διαπλοκής.

Πάσχει το εκλογικό σύστημα

Το σύστημα της εκλογικής διαδικασίας για την ανάδειξη πολιτικών αξιωματούχων-βουλευτών, περιφερειακών και δημοτικών συμβούλων είναι εισαγόμενο προϊόν, ίδιον χαρακτηριστικό του ρεπουμπλικανικού πολιτικού συστήματος των Λατίνων (500 π.Χ.) που προτιμά τον επαγγελματισμό της πολιτικής, μιας και οι βασιλείς είναι είδος προς εξαφάνιση, ώστε να διασφαλίζεται και η μονιμότητα αυτών που εσαεί υποστηρίζουν συγκεκριμένα συμφέροντα.

Αυτό το σύστημα δεν έχει καμιά σχέση με το αθηναϊκό δημοκρατικό πολιτικό σύστημα, όπου οι πολιτικοί αξιωματούχοι αναδεικνύονταν δια της κλήρωσης και για μια θητεία, για εκείνη την εποχή ενός έτους και όχι δια της εκλογής, με στόχο την πάταξη της διαπλοκής. Η διαδικασία αυτή είχε επίσης τη δυνατότητα να ικανοποιήσει την αξιωματική αρχή της δημοκρατίας της ισοπολιτείας, αφού η ανάδειξη των βουλευτών γινόταν δια της κλήρωσης από ομάδα εθελοντών από κάθε εκλογική περιφέρεια και μπορούσε κανείς να ορίσει και τα προσόντα καθώς και την κοινωνική καταγωγή των υποψηφίων.

Για το σήμερα αναφέρω στο βιβλίο μου “Δούρειος Ίππος της Δημοκρατίας” (εκδόσεις Άμμων) πως αυτό μπορεί να επιτευχθεί χωρίς να κοστίζει στον υποψήφιο ούτε ένα ευρώ, γιατί η ανάδειξή του δεν έχει ανάγκη των ΜΜΕ, ούτε των εκλογικών κέντρων και γραφείων και ούτε εξαρτάται η συμμετοχή του από τις προτιμήσεις του αρχηγού του κόμματος, ή άλλων κομματικών στελεχών ή ακόμα χειρότερα εξωγενών παραγόντων. Η διαδικασία αυτή τερματίζει, επίσης, την οικογενειοκρατία στην πολιτική και με τον περιορισμό της θητείας σε μία τερματίζεται και ο επαγγελματισμός της πολιτικής.

Μέχρι σήμερα ουδείς από τους έχοντες και κατέχοντες καρέκλες με χαρακτηριστικά πολιτικής εξουσίας σήκωσε το χέρι του για να μας πει ότι υιοθετεί την παραπάνω διαδικασία, ούτε και από αυτούς που αυτοαναγορεύονται δημοκράτες και προοδευτικοί, ενώ μας υπόσχονται να μας απαλλάξουν από τη διαπλοκή της οποίας κάποιοι μπορεί να είναι και προϊόν της (προετοιμάζω και μια δημοσκόπηση που θα απευθυνθεί προς αυτοπροσδιοριζόμενους δημοκράτες και προοδευτικούς, για να διαπιστώσω τις προτιμήσεις τους). Γεγονός πάντως είναι ότι γενικώς οι πολίτες είναι βαθιά εθισμένοι σε μια διαδικασία-μέσο που προάγει το ολιγαρχικό σύστημα, του οποίου συνιστώσα αποτελεί ακόμα και το χιτλερικό καθεστώς, γιατί και αυτό, και όχι μόνο αυτό, με εκλογές αναδείχτηκε!

Η λύση δεν είναι στην Αριστερά

Ο Βασίλης Στοϊλόπουλος στο άρθρο του μνημονεύει αρκετές συγκεκριμένες δράσεις που έχουν ως βάση τη διαπλοκή, αλλά να μην ξεχνάμε πως τα ΜΜΕ αποτελούν επενδύσεις στην αγορά που παράγουν οι ανάγκες των πολιτικών αξιωματούχων ανάδειξης και ανανέωσης της θητείας τους και αυτές γίνονται από το μεγάλο κεφάλαιο και γι’ αυτό δεν χρειάζεται οι ιδιοκτήτες τους να πεισθούν από τους λομπίστες και δημοσιογράφους, οι οποίοι στη μεγάλη τους πλειοψηφία είναι υπάλληλοί τους.

Λύσεις για το ίδιο θέμα προωθούνται και από κάποιους αμεσοδημοκρατικόπλητους, με βάση την άμεση δημοκρατία, χωρίς να τις εξειδικεύουν. Ένας από αυτούς είναι ο ομότιμος καθηγητής Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου της Coimbra (Πορτογαλία), Boaventura de Sousa Santos (βλ. άρθρο του Μάκη Ανδρονόπουλου στην ιστοσελίδα SLpress.gr). Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι εκλογές αποτελούν μια πράξη άμεσης δημοκρατίας.

Η αριστερά δεν έχει, βέβαια, καμιά σχέση με τη δημοκρατία γιατί δεν μπορεί να απεξαρτοποιηθεί από τo μαρξιστικό δόγμα της συνταγής της βίας και γι’ αυτό θα παραμένει όλο και περισσότερο στα αζήτητα. Άλλωστε στο ίδιο άρθρο του αναφέρονται οι πολύ εύστοχες επισημάνσεις του Αμερικανού μαρξιστή στοχαστή Τζέιμς Μπάρναμ, στο περίφημο έργο του “The Managerial Revolution”, στο οποίο απέδειξε ότι τις επαναστάσεις τις κάνει μεν πάντα ο λαϊκός παράγοντας, αλλά την εξουσία την παίρνει η αμέσως κατώτερη τάξη από αυτή που πέφτει.