Μεταμοντέρνος “φασίστας” με σημαία τον αντιφασισμό κι αντιρατσισμό!

Μετά την κατάρρευση των σταλινικών “πατρίδων του σοσιαλισμού”, το αυγό του νέου σοσιαλ-κοσμοπολίτικου φιδιού έχει ήδη εκκολαφθεί στην ιδεολογική ομίχλη του πολιτικού τοπίου των τελευταίων δεκαετιών, με σημαία τον αντιφασισμό κι αντιρατσισμό. Αυτή η νέα σοσιαλ-κοσμοπολίτικη μορφή φονταμενταλισμού εκμεταλλεύεται στο έπακρο το άλλοθι που –συνειδητά ή ασυνείδητα– του παρέχουν τα κατάλοιπα και οι νησίδες του παλαιού, ξεπερασμένου ιστορικά εθνικοσοσιαλισμού.

Σκοπός του είναι να ταυτίσει με τον εθνικοσοσιαλισμό οποιαδήποτε εκδήλωση πατριωτισμού ή λαϊκής δημοκρατικής αγανάκτησης, ή ακόμα για να δικαιολογήσει εκ των προτέρων κάθε πιθανή συνταγματική εκτροπή στο όνομα του… “αντιφασισμού” και της “δημοκρατίας”. Έτσι, ο δήθεν προοδευτικός ή και “αριστερός” μετανεωτερικός ιδιώτης νομίζει ότι ελιτοποιείται όταν επαναλαμβάνει και υιοθετεί σαν αυτονόητη και πολιτικώς ορθή αλήθεια, οτιδήποτε του εγχάραξε το σημερινό διεθνοποιημένο καθεστώς πολιτικής κυριαρχίας. Του το εγχάραξε από το νηπιαγωγείο ως το πανεπιστήμιο, από την τηλεόραση ή από άλλα μέσα άσκησης κοινωνικής επιρροής.

Αυτός ο πολίτης θεωρεί ότι είναι ή ότι γίνεται “ανθρωπιστής” και “αντιρατσιστής” απλώς δηλώνοντας ότι αποδέχεται όλες τις διαφορετικότητες, ή ακόμα ότι είναι “αριστερός” και “διεθνιστής” όταν στιγματίζει ως αναχρονιστική κάθε ιδέα συνόρων, ή όταν παριστάνει τον ειρηνιστή και ταυτίζει την εθνική συνείδηση και τον λαϊκό πατριωτισμό με τον εθνικισμό, τους πολέμους και την ακροδεξιά. Αυτός ο πολίτης, πάντα με σημαία τον “αντιφασισμό” και “αντιρατσισμό”, είναι το πραγματικό “φασιστόμουτρο” της σημερινής εποχής.

Άλλωστε, εντός μιας Ευρώπης φθίνουσας τόσο οικονομικά όσο και πολιτικά, οι μετανεωτερικοί νεοφασίζοντες και οι ήδη γνωστές ιστορικά “παλαιοφασίζουσες”, εθνικιστικές και ακροδεξιές δεξαμενές σκέψης, μοιάζουν κάποτε με συγκοινωνούντα δοχεία. Τα ίδια τα δημοκρατικά κράτη, άλλωστε, δεν διστάζουν καθόλου να συμπλέουν πολιτικά και στρατιωτικά με παλαιοφασίζοντα, ρατσιστικά και ολοκληρωτικά καθεστώτα και να αποσιωπούν τις ευθύνες αυτών των καθεστώτων για εισβολές ή όντως απάνθρωπες τρομοκρατικές επιθέσεις.

Με σημαία τον αντιφασισμό…

Χειρότερος από τον κακό οδηγό οχημάτων είναι αυτός που νομίζει ότι είναι καλός, δηλαδή δεν ξέρει, δεν έχει συνείδηση, ούτε κατανοεί το γεγονός ότι δεν ξέρει να οδηγεί. Έτσι ακριβώς το χειρότερο με τον δήθεν προοδευτικό “πολίτη του κόσμου” –τον κατά φαντασίαν χειραφετημένο από έθνη, πατρίδες, θρησκείες και λαϊκές παραδόσεις– είναι ότι δεν ξέρει, ούτε κατανοεί πως δεν είναι παρά ένας ιδιότυπος φασίστας κοσμοπολίτικης μορφής, ενσωματωμένος στις διαδικασίες της αγοραίας παγκοσμιοποίησης.

Όπως είπαμε σε προηγούμενο άρθρο, η ταυτότητα ως έννοια έχει “τρελλαθεί”. Οι καθρέπτες όπου οι πολίτες κοιτούν καθημερινά τον εαυτό τους είναι παραμορφωτικοί. Ο καθένας ό,τι δηλώσει θεωρεί πως είναι! Ο υποκειμενικός σχετικισμός καθιστά κάθε συζήτηση δύσκολη, κάθε διάλογο ακανθώδη. Όλο και περισσότερο η στοχαστική και αναστοχαστική ζωή υποκαθίσταται από την υπολογιστική. Η γνώση από την πληροφορία. Ο άνθρωπος από τον “μετάνθρωπο”, από την μηχανή. Ο σύγχρονος κόσμος μοιάζει όλο και περισσότερο με τραπέζι εργαστηρίου. Αν για τις πολιτικά κυρίαρχες δυτικές ολιγαρχίες, το επιθυμητό μοντέλο του πολίτη μοιάζει με τον εκτός τόπου, χρόνου και φύλου μετάνθρωπο, ή έστω με τον πειθαρχικό και σιωπηλό Κινέζο εργαζόμενο, το κύριο ερώτημα είναι πως η τεχνολογική και ιδεολογική πρόοδος συνδυάζεται πλέον αναφανδόν με την μετανθρωποποίηση ή έστω την “κινεζοποίηση” του κόσμου.

Πάντως, σε τέτοιες συνθήκες “προόδου”, η αποδόμηση του αποδομισμού και του εθνομηδενισμού δεν θα είναι εύκολη υπόθεση. Όποιος τολμήσει να αμφισβητήσει την νομοτελειακή πορεία του κόσμου “προς το καλύτερο”, φαίνεται αντιδραστικός. Παράλληλα, όποιος αμφισβητήσει ότι “είσαι όντως ό,τι δηλώσεις πως είσαι”, είναι εν δυνάμει “φασίστας”! Όποιος ισχυριστεί ότι τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται, ή αναζητήσει μια ερμηνεία των ιδεολογικοπολιτικών συγκλήσεων ή των ανεπαρκώς ερμηνευμένων γεγονότων, είναι “συνωμοσιολόγος”. Οι αναρχοφιλελεύθεροι ιεροεξεταστές του δικαιωματισμού είναι πάντα εδώ για να εξαφανίσουν από το δημόσιο λόγο κάθε ίχνος επιδέξιου ή αδέξιου αντίλογου.

Ο σημερινός “εχθρός του λαού”

Αυτός ο ιδεολογικά εξαθλιωμένος τύπος ανθρώπου που ομνύει στον “αντιφασισμό” είναι συνεπώς ο πραγματικός σημερινός “εχθρός του λαού” και ως τέτοιος πρέπει να αντιμετωπίζεται από τον κάθε πολιτικά σκεπτόμενο άνθρωπο και τον κάθε πραγματικό δημοκράτη. Ο δημοκρατικός κόσμος πρέπει επιτέλους να υιοθετήσει τις πρακτικές συμβολικής βίας που απαιτούν οι σημερινές περιστάσεις και να πάψει να αυτολογοκρίνεται. Όταν χρειάζεται πρέπει να συγκρούεται με την περιρρέουσα πολιτική ορθότητα, χωρίς ίχνος συμβιβαστικής διάθεσης, χωρίς ψευδεπίγραφες ανεκτικότητες, υποκριτικούς καθωσπρεπισμούς, ή μεταμοντερνίζοντες υποκειμενικούς σχετικισμούς. Ενδεχομένως, με έκδηλη περιφρόνηση και αποστροφή (με μια εύγλωττη σιωπή, μια απότομη διακοπή της συζήτησης, ένα ειρωνικό σχόλιο, έναν απαξιωτικό μορφασμό, ένα γύρισμα της πλάτης).

Δεν υπάρχει πια καιρός για ευγένειες προς τους καθεστωτικούς προπαγανδιστές του αξιακού συστήματος της φιλελεύθερης καπιταλιστικής διεθνοποίησης στα σχολεία και στα ΜΜΕ. Προς τους ημιμαθείς οικειόφοβους ρατσιστές, τους συμπλεγματικούς εθνομηδενιστές της “Αριστεράς και της Προόδου”. Προς τα αυθάδη αναρχοφιλελεύθερα “φασιστόμουτρα” της γειτονιάς, που παριστάνουν τους αντιφασίστες και γενικότερα προς όλους εκείνους που –άμεσα ή έμμεσα, είτε από πεποίθηση, είτε από ημιμάθεια, είτε από κεκτημένη βλακεία, είτε επειδή “τα παίρνουν”– αποδομούν την ιστορία, τα ήθη, τις αξίες, τη γλώσσα, την λογική και εν τέλει τα ίδια τα ανθρωπολογικά θεμέλια της ύπαρξής μας.

Ενδεχομένως, θα απαιτηθούν γι’ αυτό ηγετικές φυσιογνωμίες που θα συνοψίζουν τις παραπάνω δημοκρατικές πατριωτικές αντιστάσεις. Φιγούρες άφθαρτες, αντίδοτες στους φιλελεύθερους και νεοφιλελεύθερους τοπικούς πολιτικούς υπαλλήλους του διεθνοποιημένου τεχνο-φεουδαρχικού καθεστώτος. Φιγούρες με ένα λόγο που δεν θα έχουν σχέση με τους σκληροπυρηνικά αντικομμουνιστές, ή τους στενοκέφαλους εθνικιστές, οι οποίοι με την πολιτική τους δράση και παρουσία συμβάλλουν στην απαξίωση των δημοκρατικών πατριωτικών αντανακλαστικών. Ηγετικές φυσιογνωμίες άρτια καταρτισμένες από ιστορικής, πολιτικής και φιλοσοφικής άποψης, με ικανότητες όχι μόνο να αναλύουν τις συγκυρίες και τις περιστάσεις, αλλά και να συνθέτουν σχετικά ετερογενείς καταστάσεις και ρεύματα, πάντα υπό το πρίσμα της κοινής τους αντίθεσης στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση.