Μια απάντηση στο άρθρο του καθηγητή Μαργαρίτη περί Radchenko…

Λάβαμε την παρακάτω απάντηση σε άρθρο του τακτικού συνεργάτη μας καθηγητή Γιώργου Μαργαρίτη, την οποία και δημοσιεύουμε.

Γράφει ο Σπύρος Α. Θεοδωρόπουλος

Ενοχλήθηκε ο αξιότιμος κ. Μαργαρίτης, από τον θόρυβο που προκάλεσε η “αποκάλυψη” σοβιετικών ντοκουμέντων σχετικών με τον Εμφύλιο (1946-1949), από τον καθηγητή Radchenko, του πανεπιστημίου Johns Hopkins (HΠA). Κατανοητή η ενόχληση του κ. Μαργαρίτη, διακεκριμένου, άλλωστε, υπερμάχου τού Μαρξισμού. Εκείνο που προκαλεί κατάπληξη, είναι η ευκολία με την οποία ο κ. Μαργαρίτης διαστρεβλώνει την ιστορική αλήθεια!

Εξηγούμαι: Γράφει, μεταξύ άλλων, ο κ. Μαργαρίτης: «[Η κυβερνητική πλευρά] είχε στο πλευρό της αρχικά την Βρετανική Αυτοκρατορία και στη συνέχεια τις ΗΠΑ. Στηρίχθηκε από αυτές, εξαρτήθηκε από αυτές… Οι Βρετανοί είχαν δύο δικές τους μεραρχίες στην πρώτη φάση του Εμφυλίου. Οι Αμερικανοί πέντε χιλιάδες “συμβούλους” στην ουσία αληθινούς διοικητές των κυβερνητικών μονάδων. Συν τον πραγματικό αρχιστράτηγο, τον στρατηγό Βαν Φλητ»!

Ναι, εξαρτήθηκε και στηρίχτηκε πράγματι, τότε, η Ελλάδα, από τη Μεγάλη Βρετανία και ιδίως από τις ΗΠΑ, αλλά: Πού και πότε οι δύο αυτές “βρετανικές μεραρχίες”, πολέμησαν εναντίον του “ΔΣΕ” (Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας); Το ίδιο ανακριβής είναι και ο ισχυρισμός τού κ. Μαργαρίτη ότι οι “5.000” Αμερικανοί σύμβουλοι ήταν στην ουσία «αληθινοί διοικητές των κυβερνητικών μονάδων»! Κατ’ αρχάς, οι Αμερικανοί στρατιωτικοί σύμβουλοι, δεν ήταν στην πραγματικότητα παρά κάποιες, ελάχιστες, εκατοντάδες…

Πέραν αυτού, καμία μονάδα του Ελληνικού Στρατού, στα χρόνια του Εμφυλίου, δεν διοικήθηκε ποτέ, ουσιαστικά και πραγματικά, από Αμερικανό αξιωματικό. Βρετανοί, αρχικά, και (εν συνεχεία) Αμερικανοί με συμβουλευτικό ρόλο, ασφαλώς και δραστηριοποιήθηκαν στον Εμφύλιο μέχρις επιπέδου μεραρχίας. Ποτέ, όμως, δεν διοίκησαν πραγματικά, Σώματα και Μεραρχίες, (πολλώ μάλλον, συντάγματα, τάγματα, λόχους). Και ουδέποτε ο στρατηγός Βαν Φλητ υπήρξε «πραγματικός αρχιστράτηγος» του Ελληνικού Στρατού.

Δράση και αντίδραση

Η –υλική κυρίως– βοήθεια που δέχτηκε τότε η κυβερνητική πλευρά από τη Μεγάλη Βρετανία και ιδίως από τις ΗΠΑ, ήταν πολύ μεγαλύτερη από αυτήν που δέχτηκε η πλευρά του ΚΚΕ από τις χώρες του Ανατολικού Μπλοκ. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι η βοήθεια που έλαβε τότε το ΚΚΕ, δεν ήταν σημαντική. Χωρίς τη βοήθεια αυτή, και ιδίως χωρίς τη βοήθεια του Τίτο, (ο οποίος, ως αντάλλαγμα, θα ήλεγχε ουσιαστικά την ελληνική Μακεδονία), η κομμουνιστική εκείνη ανταρσία θα ήταν αδύνατη!

Γράφει ο κ. Μαργαρίτης: «Το επόμενο έγγραφο “δικαιώνει” το περίφημο Τρίτο Ψήφισμα του 1946. Αυτό με το οποίο άρχισαν οι μαζικές εκτελέσεις που ξεκίνησαν τον Εμφύλιο… Το υπονοούμενο σαφές: το ΚΚΕ στόχευε στο να αποσπάσει ελληνικό έδαφος για να το δώσει στην Αλβανία ή όπου αλλού»! Τον Εμφύλιο δεν τον ξεκίνησαν οι “μαζικές εκτελέσεις” βάσει του Γ΄ Ψηφίσματος· απλά τον επιτάχυναν, “διευκολύνοντας”, ουσιαστικά, το ΚΚΕ να προχωρήσει στην υλοποίηση της ήδη ειλημμένης (2η Ολομέλεια, μέσα Φεβρουαρίου 1946) αποφάσεώς του για ένοπλη σύγκρουση.

Είχε προηγηθεί (του Γ’ Ψηφίσματος) η αιματηρότατη ένοπλη επίθεση των κομμουνιστών εναντίον κυβερνητικής δυνάμεως στο Λιτόχωρο (30 Μαρτίου 1946), με προσωπική εντολή του ίδιου τού Ζαχαριάδη. Μεταξύ Φεβρουαρίου 1945 και Μαρτίου 1946, στα βουνά τής Ελλάδας δρούσαν “περίπου διακόσιες” ολιγομελείς ομάδες ενόπλων κομμουνιστών, οι οποίες προέβαιναν σε διαρπαγές, βιαιοπραγίες και εκτελέσεις, τρομοκρατώντας έτσι τους κατοίκους της ορεινής υπαίθρου, ενώ μετά τον Μάρτιο του 1946, η κατάσταση αυτή επιδεινώθηκε σοβαρότατα.

Δεν είχαμε, δηλαδή, μεταξύ Βάρκιζας (12.2.1945) και Λιτοχώρου (30.3.1946), μόνο τη “Λευκή Τρομοκρατία” που στρεφόταν κατά τής τότε Αριστεράς (ΚΚΕ)· είχαμε και την αντίδραση / δράση τής Αριστεράς, που δεν ήταν καθόλου λιγότερο αιματηρή από την πρώτη. Σχετικά με την περιβόητη “Λευκή Τρομοκρατία”, ας σημειωθεί ότι αυτή δεν ήταν παρά η οργισμένη ανταπόδοση για την –τεραστίας εκτάσεως και εντάσεως– κατοχική και μετακατοχική (ως και τα Δεκεμβριανά) “Κόκκινη Τρομοκρατία”, δηλαδή το κεντρικά οργανωμένο από το ΚΚΕ «ξεπάτωμα της “αντίδρασης”», τουτέστιν των αντιπάλων του ΚΚΕ, στο πλαίσιο της προετοιμασίας του εδάφους για την κατάληψη της εξουσίας.

Ανάσα για τα πεπραγμένα του ΚΚΕ

Δεν τρελάθηκαν ξαφνικά οι “δεξιοί”, και άρχισαν να καταδιώκουν και να σκοτώνουν “αθώους” ΕΑΜο-ΕΛΑΣίτες! Απλά, οι άνθρωποι αυτοί, (μετά την ήττα του ΚΚΕ στα Δεκεμβριανά, και τη Συμφωνία της Βάρκιζας), βρήκαν την ευκαιρία να εκδικηθούν για ό,τι οι ίδιοι ή κάποιοι δικοί τους είχαν υποστεί, από το 1942 ως και τα Δεκεμβριανά. Κύριος στόχος του Γ’ Ψηφίσματος, (18.6.1946), ήταν οι Σλαβομακεδόνες της Βόρειας Ελλάδας.

Το ΝΟΦ (Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο), που ιδρύθηκε στις 23.4.1945 από Σλαβομακεδόνες αντάρτες, είχε απορρίψει τη Συμφωνία της Βάρκιζας και αγωνιζόταν (τουλάχιστον μέχρι τον Οκτώβριο του 1946 που υπήχθη στο ΚΚΕ), ενόπλως, για την απόσχιση της ελληνικής Μακεδονίας και την ένωσή της με τη (γιουγκοσλαβική) “Λαϊκή Δημοκρατία τής Μακεδονίας”.

Ανάσα, βέβαια, περί αυτού ο καθηγητής κ. Μαργαρίτης! Ανάσα για το ότι το ΚΚΕ, από το 1924 και, ουσιαστικά, (με κάποια διαλείμματα), ως το 1953, είχε υιοθετήσει το σύνθημα της Κομιντέρν, “Ανεξάρτητη Μακεδονία”. Ανάσα για την απόφαση της 5ης Ολομέλειας (Ιανουάριος 1949, Εμφύλιος), για «πλήρη εθνική αποκατάσταση» των Σλαβομακεδόνων της Ελλάδας!Ανάσα για το ότι οι ΝΟΦίτες (οι Σλαβομακεδόνες αποσχιστές) ήταν μέχρι και το 75% των μαχητών του κομμουνιστικού “ΔΣΕ”.

Η δημιουργία του “ΔΣΕ” (28.10.1946) δεν απετέλεσε ούτε μια ενστικτώδη αντίδραση στη “Λευκή Τρομοκρατία”, ούτε μια πράξη που επεδίωκε έναν πολιτικό συμβιβασμό. Υπήρξε η ενσυνείδητη επιλογή του ΚΚΕ για την κλιμάκωση του αγώνα, με στόχο την κατάληψη τής εξουσίας, με την παρότρυνση και την καθοριστική υποστήριξη από τις γειτονικές βαλκανικές χώρες (κυρίως τη Γιουγκοσλαβία). Είχαν προηγηθεί οι επαφές του Ζαχαριάδη στην Πράγα (Μάρτιος 1946), οι συναντήσεις του με τον Τίτο, η μυστική συνάντησή του με τον ίδιον τον Στάλιν (στην Κριμαία).

Μία απάντηση απ’ τον καθηγητή Κολιόπουλο

Δεν συμφέρει την “συντηρητική” παράταξη και την άρχουσα τάξη, γράφει ο κ. Μαργαρίτης, «η συζήτηση περί “κυνηγών κεφαλών”, περί διαπόμπευσης πτωμάτων, περί στρατοδικείων, περί Μακρονήσου, Γιούρας, Άη Στράτη». Καταλυτική απάντηση σε αυτά, έχει δώσει ο καθηγητής Ιωάννης Κολιόπουλος: «Τα “κάγκελα”, τα συρματοπλέγματα, και τα εκτελεστικά αποσπάσματα αποτελούσαν την απάντηση της Κυβερνήσεως στην κομμουνιστική πρόκληση· αυτά ήσαν τα πρόσφορα μέσα για τη συντριβή ενός από τα πιο επικίνδυνα επαναστατικά κινήματα εναντίον τής φιλελεύθερης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας…»

»Η σκληρότητα των μέτρων αυτών ήταν ανάλογη του κινδύνου που απειλούσε το κοινωνικό και πολιτικό καθεστώς τής χώρας· και η αθέλητη ή ηθελημένη παράκαμψη αυτής της όψεως του πολέμου… απλώς τροφοδοτούν τη μαρτυρολογία τών ηττημένων, αλλά δεν προάγουν την ψύχραιμη ανάλυση αυτού του πολέμου». Όλα όσα υπέστησαν οι Έλληνες κομμουνιστές στο πλαίσιο της λεγόμενης “Λευκής Τρομοκρατίας”, δεν ήταν παρά η “απάντηση”, η Νέμεσις, για όσα φρικώδη αυτοί οι ίδιοι είχαν ως τότε διαπράξει· για το ποτάμι το άδικο αίμα που είχαν προκαλέσει.

Για τη φρίκη του Βαλτετσιού, της “Τρύπας” του Φενεού, της “Τρύπας” τής Τατάρνας, του Κλίματος (Ψαρρός), της Αρδέας, του Μελιγαλά, του Κιλκίς, των Δεκεμβριανών… Για τους πολύ πάνω από 10.000 αθώους Έλληνες που τους έφαγε το “κόκκινο λεπίδι”, στο πλαίσιο της κεντρικής γραμμής του ΚΚΕ: «Τώρα που είναι ευκαιρία πρέπει να ξεπατώσουμε την αντίδραση, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως είμαστε επαναστάτες. Λεπίδι-λεπίδι στην αντίδραση»! (Δες: Ζέγγος [Τριαντάφυλλος] προς ΚΚΕ, Αύγουστος 1944, ΑΣΚΙ, Φ=24/2/102).

Γράφει, τέλος, ο κ. Μαργαρίτης: «Εάν δε κανείς θέλει να μιλήσουμε για “απόσπαση μέρους εκ της ελληνικής επικράτειας”, μην πάμε μακριά: τα έξι μίλια στο Αιγαίο ή έξω από την Κρήτη, η παραίτηση από εθνική κυριαρχία(!) σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο έχουν πολλά, στο σήμερα, να μας πουν γι’ αυτό». Για ποια “απόσπαση” μέρους τής ελληνικής επικράτειας(!) και για ποια “παραίτηση από εθνική κυριαρχία”(!) μιλάει ο κ. Μαργαρίτης; Έλεος!