Μια χαρά τα κατάφερε η Eπανάσταση του 1821 – Εμείς τι θα κάνουμε;

Διανύουμε το διακοσιοστό έτος από την Επανάσταση του 1821 και εύλογο είναι μια τέτοια επέτειο να ερεθίζει πιο έντονα τη μνήμη μας και να προκαλείται περισσότερο το ενδιαφέρον πολλών να σχολιάσουν εκείνο το συγκλονιστικό γεγονός και την πορεία της επανάστασης. Το λιγότερο που έχουμε υποχρέωση να κάνουμε απέναντι σε εκείνους τους επαναστάτες είναι να τους θυμόμαστε που και που για τις θυσίες που έκαναν, ώστε εμείς να ζούμε ελεύθεροι και να μπορούν μερικές χιλιάδες, εκατοντάδες χιλιάδες, δεν ξέρω αν τους μέτρησε κανείς, να τους αρνούνται κιόλας.

Αυτοί είμαστε κι’ ας μην παριστάνουμε πως αποτελούμε κάτι το ξεχωριστό από αυτό που διαμορφώνει, γενικά, το καπιταλιστικό σύστημα σε ότι αφορά τον λεγόμενο δυτικό κόσμο, που επηρεάστηκε μεν και από αρκετά στοιχεία της αρχαίας ελληνικής γραμματείας αλλά με πλαίσιο λειτουργίας και ανθρώπινης δραστηριότητας που ορίζει αυτό το σύστημα παραγωγής. Δηλαδή, πως περιμένουμε να γίνει κάτι διαφορετικό από αυτό που συνέβη σε άλλες χώρες χρησιμοποιώντας τα ίδια μέσα; Αν μη τι άλλο οι παραδόσεις μας, οι οποίες, σίγουρα επηρεάστηκαν από το οθωμανικό καθεστώς 400 χρόνων, μας στέρησαν να υιοθετήσουμε και μερικά από τα καλά των άλλων λαών.

Έτσι με βάση τα παραπάνω δεν μπορώ να καταλάβω ποια Greciae έχει τελειώσει; Όπως δεν καταλαβαίνω και άλλα τέτοια παρόμοια διλλήματα; Εκτός και εάν αυτοί που τα εκφράζουν περίμεναν πως η Επανάσταση του 1821 θα ανάσταινε το ελληνικό Βυζάντιο, ή ακόμα καλύτερα τους αρχαίους ημών προγόνους. Επιθυμητό βέβαια, όμως, αντικειμενικά, κάπως δύσκολα. Τέτοιες ονειροπολήσεις καταμεσήμερα φέρνουν μελαγχολίες.

Αθηναϊκή δημοκρατία, ένας πρώιμος καπιταλισμός

Αν και με την έρευνα μου, εδώ και μερικά χρόνια πριν, είχα από τότε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το αθηναϊκό δημοκρατικό σύστημα αποτελούσε μια πρώϊμη μορφή καπιταλισμού (και άλλος ερευνητής κατέληξε πρόσφατα στο ίδιο συμπέρασμα) και άρα σύμφωνα με το πλαίσιο λειτουργίας αυτού του συστήματος δεν θα μπορούσε να παράξει έναν διαφορετικότερο πολίτη από αυτόν που παράγει ο “ώριμος” καπιταλισμός σήμερα. Αυτό, βέβαια, δεν θα το μάθουμε ποτέ μιας και εκείνο το σύστημα δεν αντιστάθηκε και πολύ στην πολιορκία του Μακεδόνα Στρατηλάτη.

«Σιγά μην βολευτούμε στα πλαίσια της, ανυπόφορης για πολλούς, εκκλησίας του δήμου» θα σκέφτηκαν αρκετοί Αθηναίοι τότε. Βέβαια και η χρήση της εκκλησίας του δήμου ως μέσο υπηρέτησης των αξιωματικών αρχών της δημοκρατίας αποδείχτηκε άνθρακας ο θησαυρός, αφού πάλι η άρχουσα τάξη είχε και τότε το πάνω χέρι στις συνεδριάσεις της. Αυτή είχε τα λεφτά, τις γνώσεις και την καλή οργάνωση.

Ευτυχώς που υπήρξε και η βουλή των 500, τα μέλη της οποίας επιλέγονταν από ένα σύνολο εθελοντών κάθε φυλής δια της κλήρωσης, που λειτουργούσε πολλές φορές, όχι πάντα γιατί η εκκλησία του δήμου είχε την απόλυτη εξουσία, ως ασφαλιστική δικλείδα και χάρισε στην ανθρωπότητα τον χρυσό αιώνα. Αλλά και ο Αλέξανδρος, αντί να φροντίσει την Ελλάδα, έτρεχε στο Αφγανιστάν και στις Ινδίες, με αποτέλεσμα αργότερα να παραδοθούμε τσουβαλάτοι στους Ρωμαίους.

Τι να τα σκαλίζουμε τώρα όλα αυτά και να χαλάμε τα κέφια μας! Καλό θα είναι να χρησιμοποιήσουμε όση φαιά ουσία διαθέτουμε να δούμε εάν μπορούμε να σκεφτούμε κάποιο συγκεκριμένο δρόμο μπας και ξαναφέρουμε την ελπίδα στον κόσμο. Και το σημερινό πρόβλημα είναι ακριβώς αυτό. Συνεχίζουμε να καταγράφουμε τις χιλιοκαταγραμμένες διαπιστώσεις και από εκεί και πέρα γενική και αόριστη πολυλογία διατυπωμένη με βαρύγδουπες εκφράσεις που δεν οδηγούν πουθενά.

Αυτοκτονία ή λιμουζίνα!

Διαβάζω, παραδείγματος χάριν, «το έθνος μας είναι υποχρεωμένο να μεταβάλει την ιστορία και τον πολιτισμό του σε όπλο για την επιβίωση και την ολοκλήρωσή (;) του». Καλή είναι η επίκληση της ιστορίας και του πολιτισμού αλλά το όχημα είναι δεδομένο και είναι παγκόσμιο και πολύ ισχυρό και τα γκέμια στα άτια του είναι υποταγμένα σε ένα σύστημα ελεγχόμενο από μετόχους, όπου «σκύλος τρώει σκύλο», για να χρησιμοποιήσω μια έκφραση που ακούγεται στον αγγλόφωνο χώρο.

Υπέρβαση, αντικειμενικά, δεν μπορεί να υπάρξει από αυτόν που είναι εθελοντικά υποταγμένος, αλυσοδεμένος θα έλεγα, σε αυτό, αφού μόνον έτσι μπορεί να απολαμβάνει τα “μπόνους” του (συγνώμη για τη χρήση της ξένης λέξης αλλά φοβάμαι πως αλλιώς δεν γίνω κατανοητός από τους ιθαγενείς) και να ικανοποιεί τα όνειρά του. Εκτός κι’ αν πιστεύει κανείς ότι πάσχει από κάποιο αυτοκτονικό σύνδρομο ώστε να εγκαταλείψει τη λιμουζίνα! Γιατί αυτές είναι οι επιλογές του: αυτοκτονία ή λιμουζίνα.

Και το σύστημα είναι έξυπνο γιατί οι επιβάτες του οχήματος- λιμουζίνα προκύπτουν, προφανώς δημοκρατικά, με τη  “λαϊκή” ψήφο! Οι πανηγυρισμοί παντού και εδώ ακόμα δεν έχουν σταματήσει από τότε που έγιναν οι εκλογές στις ΗΠΑ. «Ζήτω η δημοκρατία», φωνάζουν ακόμα! Τώρα μην πάρουν αέρα τα μυαλά των μαρξιστόπληκτων γιατί η συνταγή τους την ίδια λιμουζίνα χρησιμοποιεί. Η μόνη διαφορά είναι ότι εδώ οι μέτοχοι γίνονται ένας και το σανό της λαϊκής ψήφου εδώ πάει σύννεφο.

Τώρα η συνειδητοποίηση της παρακμής είναι καλό πράμα να συμβεί και πραγματικά συμβαίνει σε πολλούς πολίτες, και αυτοί δεν είναι επιβάτες της λιμουζίνας, αλλά μη βλέποντας να προσφέρεται άλλο όχημα για τη λύτρωση τους από τη λιμουζίνα σταματούνε μεν να τρώνε το σανό της δύναμης αλλαγής δια της λαϊκής ψήφου, αλλά, δυστυχώς, πάνε στο σπίτι τους!

Μπουχτίσαμε από διαπιστώσεις!

Λοιπόν, ας σταματήσουμε όλες αυτές τις γενικές και αόριστες κουβέντες καθώς και τους ευσεβείς πόθους μας ή, αν θέλετε, και τη μιζέρια μας και ας γίνουμε πρακτικοί και πιο έξυπνοι από την καταγγελλόμενη από πολλούς υφιστάμενη ελίτ, την οποία κυκλοφορούν στα γραπτά τους και χωρίς όνομα και δεν γνωρίζουμε καν περί ποιας ελίτ συζητάμε για να αποδώσουμε και ευθύνες.

Εγώ την πρότασή μου για πραγματική αλλαγή και απαλλαγή από το σύστημα της λιμουζίνας για αυτούς που συνειδητοποιούν την παρακμή, με στόχο την απόκτηση δημοκρατικών, και ασφαλώς μη αρχηγικών, κομμάτων την έχω οριστικοποιήσει στο “Δούρειος Ίππος της Δημοκρατίας”, εκδόσεις Άμμων. Τέρμα οι διαπιστώσεις, από αυτές μπουχτίσαμε! Κι’ ας μην περιμένουμε υπερβάσεις από τους επιβάτες της λιμουζίνας, την οποία οι ίδιοι δεν την παρήγγειλαν για να την εγκαταλείψουν μαζί και τις ανέσεις που τους προσφέρει.

Όπως ποτέ δεν μπορεί, αντικειμενικά, να προκύψει από αυτούς «η οικονομική, πνευματική και πολιτική ολοκλήρωση της επανάστασης που άρχισε το 1821». Ότι ήταν να προκύψει από αυτούς προέκυψε. Μην περιμένουμε από το καπιταλιστικό σύστημα να κάνει διακρίσεις υπέρ ημών, σε βάρος των υπολοίπων. Μας έδωσε την “ελεύθερη” αγορά του Άνταμ Σμιθ (άλλη εκκλησία του δήμου πάλι κι’ αυτή) και στα πλαίσια του ανταγωνισμού, όσο βολεύεται κανείς με αυτά, σιωπά και κολυμπά. Τόσο απλά!