Μωραίνει κύριος ον βούλεται απολέσαι – Ο Ελληνισμός στη δίνη του εθνομηδενισμού

Φτάνοντας στο έσχατο σημερινό κατάντημα ως ελληνικό εθνοκράτος, με τον φόβο του Τούρκου διάχυτο στις ελίτ της Αθήνας, όσοι δεν έχουμε απεμπολήσει τη λογική και την αξιοπρέπειά μας, οφείλουμε ως Ελληνισμός να αναστοχαστούμε την μεταπολιτευτική μας συλλογική πορεία. Πέρα από ιδεολογίες, εξωραϊσμούς και ευκολίες, πρέπει να κάνουμε μιαν ειλικρινή εκτίμηση της κατάστασης στην οποία φτάσαμε μισό αιώνα μετά την ήττα μας στην Κύπρο και τον εξ αυτής “εκδημοκρατισμό” του πολιτικού συστήματος.

Βασικό σημείο εκκίνησης είναι η αυτονόητη παραδοχή του “αποικιοκρατικού” χαρακτήρα της εγχώριας διακυβέρνησης ήδη μετά τον Καποδίστρια. Αν κάποιος διαφωνεί μ’ αυτό και θεωρεί πως ζούμε σε κυρίαρχο κράτος, δεν έχει νόημα να συνεχίσει την ανάγνωση του παρόντος. Αναλογιζόμενοι λοιπόν την πορεία της χώρας, δύσκολα μπορούμε να βρούμε πολιτικό ηγέτη που να ξέφυγε από τα στενά πλαίσια που έθεταν πάντοτε τα ξένα συμφέροντα.

Μετά το 1922 εξέλιπε η προτεραιότητα της απελευθέρωσης των αλύτρωτων Ελλήνων που ως τότε δέσποζε στην δημόσια ατζέντα, μετά δε το 1974, όταν χάθηκε η Κύπρος (με δήθεν αποκλειστική ευθύνη των χουντικών), η “δημοκρατία” στάθηκε το πρόσχημα για την απεμπόληση κάθε εθνικού σκοπού στο όνομα της κοινωνικής προόδου και δικαιοσύνης. Στην πραγματικότητα μια κομματοκρατία αναίσχυντη πάτησε πάνω στις πληγές του Εμφυλίου, εκμαύλισε τα κοινωνιστικά οράματα (μαζί και τον μικρομεσαίο Έλληνα), για να καταλήξει στην απόλυτη ιδιώτευση και την ατομική ηδονοθηρία.

Αν εξαιρέσει κανείς την περίοδο 1981-1987, στην διάρκεια της οποίας διατηρήθηκε μια εγρήγορση έναντι της τουρκικής απειλής, όλα τα άλλα χρόνια το μήνυμα που εξέπεμπε η επίσημη Ελλάς ήταν μια κατευναστική πρόσκληση στον εξ ανατολών γείτονα να προσέλθει όχι ως αντίπαλος, αλλά ως συνδαιτημόνας! Μετά την κρίση των Ιμίων, όπου ελέω του ξένου παράγοντα (όπως και στην Κύπρο) η υπεροπλία μας δεν στάθηκε αρκετή για να κερδίσουμε με θερμό ή άλλο τρόπο τον εχθρό, η ιδεολογικοποίηση της υποχωρητικότητας σάρωσε τα ανώτερα στρώματα της κοινωνίας.

Αυτοί οι “άξεστοι” Τούρκοι ήταν ικανοί να διακόψουν το καταναλωτικό μας όργιο! Αγοράσαμε (πανάκριβα) χρόνο με την “ευρωπαϊκή πορεία” της γείτονος μα κι αυτός εξαντλήθηκε. Ο βάτραχος δεν έγινε πρίγκηπας παρά τα περιπαθή φιλιά που του δώσαμε. Αντιθέτως, ισχυροποιήθηκε και εκσυγχρονίστηκε, ακολουθώντας μιαν αναπτυξιακή πορεία αντίστροφη της ελλαδικής.

Κρατικοδίαιτοι “αμφισβητίες” καθηγητές

Παράλληλα με την αποεθνικοποίηση της δημόσιας ατζέντας, εξελίχθηκε και ένας υπόγειος πόλεμος στο εθνικό συναίσθημα και στην αυτοεικόνα-αυτοεκτίμηση των Ελλήνων από κύκλους πανεπιστημιακών και δημοσιολογούντων. Στην προσπάθεια να φανεί το τραγικό καλοκαίρι του 1974 ως επανεκκίνηση της χώρας, αναβάπτιση στα δημοκρατικά ιδεώδη κτλ “χρειαζόταν” μία αποκαθήλωση των παραδοσιακών αξιών, επί των οποίων η δικτατορία είχε βασίσει την ιδεολογία της.

Από την δεκαετία του ’70 και κυρίως του ’80 πλήθαιναν οι κρατικοδίαιτοι “αμφισβητίες” καθηγητές, για να φτάσουμε –με την παγκόσμια λαίλαπα του “αντιεθνικισμού”– στη σημερινή κατάντια. Σήμερα, δυσκολεύεσαι να βρεις πανεπιστημιακό που να υπερασπίζεται δημόσια τις στοιχειωδέστερες ζωτικές αλήθειες για το ελληνικό παρελθόν και για τα στοιχειώδη ελληνικά εθνικά συμφέροντα.

Διεθνές το φαινόμενο, αναμφισβήτητα, όμως κανένας άλλος λαός δεν έχει τέτοια κληρονομιά να υπερασπιστεί –κληρονομιά πανανθρώπινης σημασίας– και κανένας άλλος λαός δεν είναι αντιμέτωπος με την ιστορική του εξαφάνιση. Πάμε δήθεν να εορτάσουμε τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση και δεν έχουμε (με τόσα Πανεπιστήμια και τόσα Ιδρύματα) παρά ελάχιστους ιστορικούς που να μπορούν να συνεισφέρουν θετικά στην επέτειο!

Το πρόβλημα δεν είναι μόνο το δυσοίωνο παρόν που βιώνουμε, αλλά και το διαγραφόμενο μέλλον που σχεδιάζεται από τη δημόσια εκπαίδευση. Και εκεί πάλι, πέρα από τα σχολικά εγχειρίδια και τα προγράμματα σπουδών, όπου συνήθως επικεντρώνουμε την κριτική μας, είναι το ανθρώπινο και το κοινωνικό μοντέλο, στο οποίο στοχεύει η εκπαίδευση αυτή, έτσι όπως υπαγορεύεται από διεθνή κέντρα (τύπου ΟΟΣΑ).

Ελληνισμός και δημόσια εκπαίδευση

Προ ετών δημοσιεύθηκε μεταπτυχιακή εργασία που καταδείκνυε ότι στο γλωσσικό εγχειρίδιο για παιδιά 6-7 χρόνων η αξία που πρωτίστως προωθείται είναι η αγάπη για τα ζώα! Άλλες αξίες σαν την πατρίδα ή την θρησκεία είχαν υποπενταπλάσιες θετικές αναφορές, ενώ η οικογένεια απλώς δεν υπήρχε ενώπιον των “φίλων”. Αλλά και οποιαδήποτε εμπειρία από σχολική τάξη αποδεικνύει την γενικευμένη απουσία μιας αξιακής κλίμακας εσωτερικευμένης από τα παιδιά, πέρα από το επίπεδο της επιδερμικής ιδεολογίας ή του οπαδισμού.

Έχουμε αφαιρέσει από τις μέλλουσες γενιές το στέρεο υπόβαθρο για την ψυχοκοινωνική τους ανέλιξη και από την αυριανή μας κοινωνία κάθε συγκολλητική ουσία. Ταυτοχρόνως –και αναφορικά με την τουρκική ιταμότητα– στερούμαστε το κορυφαίο όπλο που ανέκαθεν είχαμε σε περίσσεια, σε σχέση με τον εχθρό, το φρόνημα. Προδοσία σχεδιασμένη και διαχρονικά εκτελεσμένη.

Να λοιπόν μια πράξη ουσίας που αρμόζει στα 200χρονα της παλιγγενεσίας μας: ο σχεδιασμός και η ανάπτυξη μιας Παιδείας ελληνικής που θα αποκαταστήσει εν τοις πράγμασι τις (συκοφαντημένες σαν χουντικές) αξίες που ύμνησαν και προέταξαν οι πατέρες μας από τα χρόνια του Ομήρου και του Αισχύλου μέχρι εκείνα του Κολοκοτρώνη και του Μακρυγιάννη. Αν βεβαίως ξεκολλήσουμε από την μεταπολιτευτική μας παρακμή.