Mπαμπάδες και νέοι Ζορμπάδες – Good ή not so good news

Ετοιμαστείτε από τώρα για ένα κύμα εισαγόμενης ακρίβειας, που θα το ζήσουμε δίπλα στο κύμα των παραλιών που επιβάλλεται να μας δροσίσουν το καλοκαίρι, αφού οι τιμές των βασικών αγαθών θα μας καίνε. Από κοινού με τον τρελαμένο υδράργυρο, που λειώνει ακόμη και το κανάκι του Bic με το οποίο σας γράφω “ένεκα: 43ο C και ακόμη είναι 9 το πρωί…”

Φανταστείτε τη συνέχεια… Βασικές ερωτήσεις για τις τιμές βασικών και μη αγαθών γίνονται πιο επίκαιρες από ποτέ, καθώς αρχίζουν να αποκτούν επιβιωτική σημασία σχεδόν ανάλογη  των “κοβιντιανών” ανακοινωθέντων του ΕΟΔΥ… Πάμε λοιπόν!

Q1: Πόσο κοστίζει ένα ανδρικό μαγιό VILEBREQUIN;
– 320 ευρώ μ.ο. (από 225€ έως 450, για την ακρίβεια!)
Q2: Πόσο κοστίζει ένα παιδικό μαγιό VILEBREQUIN;
– 210 ευρώ μ.ο. (από 170 € έως 250, πώ-πώ ακρίβεια!)
Q3: Πόσο κοστίζουν στο Κάθισμα ένας “φραπές” με γάλα, ένα παγωτό (που ισχυρίζονται πως φτιάχνεται με γάλα σκόνη), μια γρανίτα (χημική) φράουλα και δύο σακουλάκια με πατατάκια chips LAY’S; 33 oλόκληρα ευρώπουλα, όσα τα χρόνια του Εσταυρωμένου, αριθμός που θα σας έκαιγε στο χριστουγεννιάτικο χαρτοπαιχνίδι της 31.

Προσέξτε: το Κάθισμα είναι μια από τις –10 τουλάχιστον– πανέμορφες παραλίες της Λευκάδας, η οποία όμως από-ομορφαίνει κάθε καλοκαίρι, ούσα κατακλεισμένη από εκατοντάδες ξαπλώστρες, πανάσχημα beach bars και αμέτρητα αυτοκίνητα που είναι παρκαρισμένα “χύμα” (30 μέτρα από το κύμα) ανάμεσά τους.

Ας αφήσουμε, όμως, πίσω το αντιφατικό σκηνικό και πάμε στους ανθρώπους που το συνθέτουν. Ποιο είναι το προφίλ του συγκεκριμένου πατέρα που απολαμβάνει το μπανάκι μαζί με το φραπόγαλό του, παρέα με τον –καθ’ εικόνα και ομοίωση– στρουμφομπουλουκογιόκα του; Είναι γύρω στα 45, οδηγεί ένα super ενεργοβόρο BMW X5 με θερμαινόμενα καθίσματα (τα ανάβει και το καλοκαίρι μαζί με το aircondition στο maximum) και με πινακίδες από το Αγρίνιο.

Είχα κι εγώ ένα X5 –για να λέμε και τα δικά μας– μέχρι που το “απαλλοτρίωσε” πριν 10 χρόνια μια ομάδα απατεώνων και αποπληρώνω ακόμα το δάνειο στην Εθνική, αφού η Ασφαλιστική και η πρώτη Ελληνική Τράπεζα αρνούνται την κλοπή, γιατί ευρέθη ένα καλοκαίρι μετά παρατημένο το κουφάρι του… (αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία).

Διαφορετικοί μπαμπάδες

Τους δύο παραπάνω –πατέρα και γιο– “φορτώνει” με junk food, σερβιτόρος 27 ετών, επίσης καταγόμενος από το νομό Αιτωλοακαρνανίας, αποδεικνύοντας –όπως θα σας αναλύσω– πόσες κοινωνικές ανισότητες παράγει ακόμη η Ελλάδα και τις “παρατάσσει” (και) στις πανέμορφες κακοποιημένες παραλίες της.

Ο Τάκης από τον Αετό, δεν είχε πατέρα δικηγόρο, όπως ο Λάκης ο σερβιριζόμενος, για να κληρονομήσει το γραφείο του, να μπει στη Νομική Κομοτηνής και να το παίζει διαμεσολαβητής σε projects ΣΔΙΤ, μεταξύ του Δημοσίου (όπου “Δημόσιο” γράψε “Δήμος”, όπου ο μπαμπάκας του, ο Νώντας είναι Αντιδήμαρχος Υποδομών και Δικτύων, ενώ ο θείος του, ο Φώντας, ο “ιδιώτης”-εργολάβος…) Η τοπική μικροδιαπλοκή σε όλο της το μεγαλείο.

Ο Τάκης, λοιπόν, γεννήθηκε σε ένα ημιορεινό χωριό, αποκομμένο από τη σύγχρονη “Ελλάδα 2.0” μερικά χιλιόμετρα πιο έξω από τη Βόνιτσα (ένας θεός να την κάνει πόλη), η οποία βέβαια είναι πολλές δεκαετίες μακριά από τους δρόμους της ανάπτυξης που μας έταζαν επί δεκαετίες οι πατέρες του Έθνους… (Η Ιονία Οδός μόλις ολοκληρώθηκε και άλλαξε τον μεταφορικό χάρτη της Δυτικής Ελλάδας. Μέχρι πρότινος, η διαδρομή από το Αντίρριο και μετά, έμοιαζε περισσότερο με ειδική του RALLY ACROPOLIS).

O πατέρας του Τάκη, λοιπόν, κτηνοτρόφος, κοινώς βοσκός. Πήγε ΕΠΑΛ (επαγγελματικό λύκειο) σε αντίθεση με τον μπάρμπα-Κώστα που δεν πήγε πουθενά (μεταφορικά τρεις τάξεις στο Δημοτικό και κυριολεκτικά, μέχρι την Αμφιλοχία). Ο γιος έγινε πρώτα γκαρσόνι στο “ΦΑΣΙΑΝΟ”, ένα από τα έξι(!) καφενεία του χωριού. Μετά πήρε “μεταγραφή”¨ καταχείμωνο στα Γιάννενα, όπου ήταν “τίγκα στις καφετέριες, ένεκα φοιτητούπολης” (sic).

Το σκοροφαγωμένο T-SHIRT

Βρέθηκε τυχαία ένα καλοκαίρι Λευκάδα, γιατί ακολούθησε “ένα γκομενάκι” και από τότε ξεχειμωνιάζει στο ΚΑΡΜΑ (γωνία παραλιακός και κεντρικός πεζόδρομος). Ξεκαλοκαιριάζει “κάνοντας ότι δουλεύει στη WIND (τυχαίο το όνομα), και λέω “κάνοντας”, γιατί και «τα αφεντικά  κάνουν πως με πληρώνουν». «Πόσα παίρνεις;», τον ρώτησα αδιάκριτα (δεν ήταν από τα παιδιά που θα επικαλούντο Ευρωπαϊκές Οδηγίες GDPR). «Μέχρι 31 Μαΐου 534 ευρώ από την αναστολή. Από 1η Ιούνη 20 ευρώ μεροκάματο, συν τα ένσημα».

Δηλαδή ο τύπος αμειβόταν σχετικά και δούλευε ανάλογα…, αλλά δεν τον έκανε (sic) αυτό “τυπάρα”. Ήταν περισσότερο ο συνδυασμός ανταγωνιστικότητας και στωικότητας απέναντι στης ζωής το πεπρωμένο και το σκοροφαγωμένο T-SHIRT που φορούσε. Το μπλουζάκι IRON MAN δεν υποδήλωνε ότι πήγαινε γυμναστήριο, αλλά πως είχε γίνει λάτρης των COMICS και της υπερηρωικής κουλτούρας που τα θεωρεί όλα δυνατά….

Σε αντίθεση με τον φλώρο, τον Λάκη, τον οποίο σέρβιρε, χωρίς να καταδέχεται να τον κοιτάζει, ο οποίος φορούσε RALPH LAUREN με μεγάλο σταμπωτό αλογάκι (ποιός ήταν ο βλάχος τώρα;) ο Τάκης είχε καταφέρει να φτάσει μέχρι εδώ χωρίς μπαμπάκα. Ο Λάκης ξόδευε για δύο μαγιό όσα έπαιρνε ο Τάκης σε ένα μήνα με τον δίσκο καβάλα. Επί δύο ώρες παρατηρούσα τα γαλλικά υπερμαγιώ να καλύπτουν τις πατσές και τα απόκρυφα των προνομιούχων και συνάμα XLARGE Αγρινιωτών, ενώ ο ατυχής συντοπίτης τους από το Ξηρόμερο συνέχιζε το service ακαταπόνητος.

Δεν θα είχε τίποτα από τα παραπάνω σημασία, εκτός αν παραμένεις στο 6% των αμετανόητων κομμουνιστών (σαν τον πατέρα μου) και πιστεύεις ακόμη στην πάλη των τάξεων, σαν τον συμπαθέστατο Δημήτρη Κουτσούμπα.  Παρά την αφόρητη ζέστη, τον καυτό αέρα και την ξετσιπωσιά, των μπαμπαδογιών του IRON MAN Τάκη ή Πάνου (για τους φίλους και τις γκόμενες), δεν του καιγόταν καρφί για τους “δηθενάδες” με τα γαλλικά μαγιό στρατευμένων.

Ο αγωνιστής και ο μπούλης

Πολύ περισσότερο για την ξεπερασμένη προπαγάνδα των κομματοσυντήρητων “συντρόφων” και μη. «Εγώ κυρ-Νίκο, δεν έχω ψηφίσει ποτέ, ούτε θα ψηφίσω –ει μη μόνον τον Ηλία, αν δεν τον έχωναν και αυτόν μέσα». Και μόνο που τόλμησα να τον ρωτήσω κάτι σχετικό με την πολιτική, έγινε καταιγίδα “ο στόμας του”. «Πληρώνουμε εμείς –ο λαός– κάθε τρεις και λίγο, τις μαλακίες που κάνανε “αυτοί”. Γιατί να τους κάνουμε μάγκες και να τους ψηφίζουμε; Εγώ δεν πάω στον Αετό ούτε το Πάσχα, που φτιάχνει ο γέρος το καλύτερο κοκορέτσι του Νομού! Θα πάω για τα κόμματα; Δεν σφάξανε…», και μου κλείνει με συνωμοτικό τρόπο το μάτι!

Πού να’ ξερε ο Τάκαρος, πως μίλαγε στον επί 15ετία εκλογομάγειρα της Νέας Δημοκρατίας; Θα έχανα όλο το “κύρος” που είχα αποκτήσει στα μάτια του με τη νεοαποκτηθείσα κοτσίδα και την κατακόκκινη μπλούζα της Liverpool “You’ ll Never Walk Alone”. (YNWA) «Τον ξέρω τον ύμνο», μου είπε, δείχνοντας το T-Shirt (και μαζί και την οκτώ μηνών κοιλιά μου). «Ποτέ δεν θα περπατήσεις μόνος!».

«Εγώ όμως κυρ-Νίκο, μόνος μου την περπατάω τη ζωή! Άντε, να βάλει πλάτη και κάνα φιλαράκι. Τίποτα δανεικά όταν ξεμένουμε και δεν έχουμε ούτε για τσιγάρα ή καμιά ευκαιριακή δουλειά delivery να συμπληρώσουμε το σερβιτοριλίκι». Μετά τους διαλόγους αυτούς και τους συνεπακόλουθους συνειρμούς κοίταξα με ολοένα διογκούμενη απέχθεια τον μπούλη δικηγόρο, τον Λάκη.

Τον άκουσα να φωνάζει για πολλοστή φορά στον μπούλη –καθ’ εικόνα και ομοίωση– γιόκα του (τί κρίμα να μεγαλώνει ένα αθώο παιδάκι υπό τας διαταγάς ενός κνώδαλου)… «Μην πετάς πέτρες στη θάλασσα! Θα χτυπήσεις κανέναν». (Δεν υπήρχε ψυχή και όσο για τα ψάρια, δεν ήταν τόσο ευπρόσβλητα στις άστοχες και αδύναμες βολές του αγύμναστου Αντωνάκη του).
«Μην βουτάς πάλι! Πότε θα στεγνώσεις; Θα φύγουμε σε λίγο». «Μην παίρνεις το φτυάρι από την αδελφή σου!» (Έτσι γίνονται τα παιδιά μ….ες; σκέφθηκα. Από τα πολλά μη και μη…)

Υπερπροστατευτικός πατέρας, καλύπτει τις ενοχές για τα κερατώματα που ρίχνει στη σύζυγο Λουΐζα (πρώην Ευαγγελία) με τη γραμματέα του τη Ρίτσα, προσέχοντας τα παιδιά, λες και είναι αυτός η GROUP 4 και αυτά χρηματαποστολή… Μου θυμίζει τους κολλητούς μου, που από άρχοντες στο Romeo και δεύτερη φωνή στα μικρόφωνα της Μορέϊρα της Βραζιλιάνας (πρόδρομος της Φουρέϊρα), έγιναν κατ’ ομολογία “σώγαμπροι” και experts στις αλλαγές πάνας με το ένα χέρι. Στο άλλο, το κινητό να δίνουν αναφορά για το αν κόλλησε το tape, στη γυναίκα/φόβητρο.

Μαμόθρεφτα και μπαμπόθρεφτα

Μπορεί η ανάλυση αυτή να ακούγεται υπεραπλουστευτική και ίσως είναι… Μπορεί να έχει σεξιστικά χαρακτηριστικά και ίσως έχει… Μπορεί να είναι φουλ στα στερεότυπα και μάλλον είναι… Αλλά δεν είναι φάουλ. Μπορεί η εικόνα αυτή, των φλώρων με τα BILEBREQUIN, να αφυπνίσει έστω και ένα γονιό, που συμπεριφέρεται καθημερινά ως ζώνη ασφαλείας; Γίνεται να περιορίσει την ασφυξία που δημιουργεί στο παιδί του και τον πολλαπλό ευνουχισμό, που τον ακολουθεί σαν ψυχολογικό συντριπτικό κάταγμα σε όλη του τη ζωή;

Τί παράγει τελικά αυτή η αλυσίδα του σινιέ; Κακομαθημένα παιδιά, κακιασμένους έφηβους, κομπλεξικούς ενήλικες, κακούς πολίτες, προβληματικούς συνεργάτες και σύντροφους…
Σπάει; Μπορεί, αλλά τρομερά δύσκολα. Πολλά από τα σημερινά “Άριστα” που μας κυβερνούν, δεν ήταν μόνο μαμόθρεφτα. Ήταν και μπαμπόθρεφτα… Σύμφωνα με έρευνα της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας, ο μέσος όρος των νέων 18-34 ετών που μένουν με τους γονείς στις χώρες της ΕΕ είναι κοντά στο 50%, ενώ στην Ελλάδα και την –faccia una racha– Ιταλία, το ποσοστό ανεβαίνει στο συντριπτικό και συνάμα καταθλιπτικό 69,4%!

Δηλαδή 7 στους 10 νέους μένουν με τους γονείς τους, ακόμη και αφού παντρευτούνε…!
Δεν υπάρχει έρευνα, πόσοι τους “σπιτώνουν” γιατί βολεύονται εκατέρωθεν, μετατρέποντάς τους σε “τροφούς”  (τους παππούδες) και σε “οικιακές βοηθούς” (τις γιαγιάδες) και ας γκρινιάζουν εκατέρωθεν ατελείωτα για την ανεπιθύμητη παρουσία των πεθερικών στο γαμήλιο σπίτι…

Στη Δανία, το αντίστοιχο ποσοστό είναι 17,2% και στη Φινλανδία 19,5%! Πόσο τυχαίο είναι ότι οι δύο αυτές χώρες είναι τα πλέον πρότυπα ισόρροπης κοινωνικής ανάπτυξης για ολόκληρο το Δυτικό Κόσμο; Δεν είναι η ελευθερία, η αυτάρκεια, η αυτοτέλεια σημαντικά στοιχεία ωριμότητας μιας κοινωνίας; Τα παιδιά μας, τα “νεοελληνόπουλα”, με την υπερπροστασία δεν ενηλικιώνονται ουσιαστικά ποτέ. Δεν αυτονομούνται. Μαθαίνουν να ζουν εξαρτημένα και ως ενήλικες και αναπαράγουν και στα παιδιά τους αυτόν το φαύλο κύκλο ως κυρίαρχο και αδιαμφισβήτητο μοντέλο ζωής.

“Χρυσές εποχές”

Η Ελλάδα δηλαδή αναπαράγεται (έστω και μερικώς, εξού και το δημογραφικό #1 πρόβλημα), αλλά δεν ωριμάζει. Και το χειρότερο; Δεν απελευθερώνεται. Το τραγικό; Αντιλαμβάνεται τον φόβο ως κανονικότητα και τις αλλαγές ως απειλές… Τα όνειρα από γενιά σε γενιά είναι ταυτόσημα με αυτά του Μπαμπά και του Μπαμπά και του Μπαμπά . (Λένε το –μπ– και γεμίζει το στόμα τους, οι φλώροι με τα λουκούμια): «να γίνει δικηγόρος, γιατρός, μηχανικός» θέλανε παλαιότερα.

Τώρα η “Αγία Τριάδα” των “καθώς πρέπει επαγγελμάτων” αντικαταστάθηκε από μια νέα, πολύ πιο εκφυλισμένη: ηθοποιοί, τραγουδιστές, ποδοσφαιριστές… Δεν έχω τίποτα με τους επαγγελματίες του χώρου, αλλά ως “δουλειές” και όχι χόμπι, αυτές αφορούν τα ταλέντα, δεν δύνανται να βιοπορίσουν μια ολόκληρη χώρα. Είναι φύση αδύνατον να γεννηθούν όλοι Χορν, Μπιθικότσηδες και Δεληκάρηδες, και για τους πιο νέους Μιχαλακόπουλοι, Λιδάκηδες, και Ζαγοράκηδες.

Στο διά ταύτα: εκτός από τα VILEBREQUIN, που μακάρι ο υιός Αντωνάκης να δουλέψει μια μέρα σε δική του δουλειά για να τα αγοράσει με τον κόπο του και να καταλάβει την αξία τους, υπάρχουν και τα SPEEDO. Αλλιώς, τα καλοαναθρεμένα “μοσχαράκια του μπαμπά”, κινδυνεύουν να τα ξεπεράσει στη στροφή της ζωής ο σκληραγωγημένος σερβιτόρος τους και να τα σφάξουν οι Γερμαναράδες που παραδοκούν στη γωνία.

Ο Τάκης την επόμενη μέρα ήρθε στο καφέ WIND με μπλουζάκι IRON MAIDEN! “Wasted Υears”, (Χαμένα Χρόνια), έγραφε: «Είναι το αγαπημένο μου των IRON MAIDEN» του λέω. Κλείνουμε τη σημερινή ανταπόκριση από τη Λευκάδα με μια από κοινού αφιέρωση και “κατεύθυνση”, όχι νουθεσία στους απανταχού φλωρομπούληδες: ας προσέξουν αυτούς τους συγκεκριμένους στίχους:

“Don’t waste your time always searching for those wasted years.
Face up, make your stand!
Realize you’ re living in the Golden Years”.

Όσο κι αν γκρινιάζουμε για την οικονομική κρίση και τον κορονοϊό, ζούμε σε “χρυσές εποχές” σε σχέση με τις προηγούμενες γενιές Ελλήνων. (Αυτό είναι το καλό). Αλλά πρέπει να “μεστώσουμε” λίγο και εμείς και τα παιδιά μας, (αυτό θέλει προσπάθεια), αν θέλουμε να προκόψουμε όπως αυτοί που μας μεγάλωσαν.

___________________________________________________________________________

ΥΓ1. Υπόσχεση: επειδή φαίνεται πως αδικώ τους “μπαμπάδες” και τους “γιους” με το συγκεκριμένο χρονογράφημα, (pls, μην με κατηγορήσετε για bullying, επικαλούμενοι τον υπερευαίσθητο “ψυχισμούλη” σας), υπόσχομαι πως λίαν συντόμως θα επανέλθω με ένα non me too κείμενο –εξίσου σκωπτικό– για τις “soft” “μαμάδες” / manoules, και τα supersoft girlies τους, τις “πριγκίπισες του Golden Hall”.

ΥΓ2. Το παραπάνω σκηνικό με τον “Λάκη” και τον “Τάκη”, έλαβε χώρα στην πραγματικότητα σε έναν άλλο χώρο. Ένα ταβερνάκι με σπιτικότατη –μαμαδίστικη– ελληνική κουζίνα (να και τα καλά των μαμάδων που βοηθούν τους γιόκες τους, για να τα λέμε όλα). Ένα σπάνιας ομορφιάς σημείο, που βρίκεται 1 χλμ έξω από τη Νικιάνα, ανάμεσα στην πόλη της Λευκάδας και το Νυδρί. Μοναδικό –ως προς την ονοματοδοσία– το μέρος: “Η Ανάσα του Ζορμπά”.

Λέγεται ότι ο εθνικός μας συγγραφέας, ο Νίκος Καζαντζάκης, είχε

κάνει σε αυτό το σημείο μια στάση να ξαποστάσει. Λέγεται επίσης ότι τον Μεγάλο Κρητικό τον κακομεταχειριζόταν ο πατέρας του. (Ήταν αυτός το πρότυπο του δεσποτικού Καπετάν-Μιχάλη;). Το σίγουρο είναι πως το καημένο το παιδάκι του “Λάκη”, ο “Αντωνάκης”, Ζορμπάς δεν θα γίνει ποτέ…

Προφανώς δεν ήταν ούτε ο πατέρας, ούτε ο παππούς του. Αντίθετα, του –Τάκη– που θα το αφήνει να παίρνει και μια ανάσα –σαν τον Ζορμπά– και να ακούσει και λίγο hard rock –θέλω να πιστεύω πως θα μπορέσει να τα καταφέρει μόνο του, έστω και αν δεν έχει LIFETIME HEADSTART. Μπορεί να βγει και –μακάρι– ένας γνήσιος Αλέξης Ζορμπάς.