Να μην χαθούμε στις απολαύσεις της Καπούης…

Πάντοτε θεωρούσα τις έννοιες της προόδου και της συντήρησης στην πολιτική μας ζωή σαν ροπές φυσικές και φυσιολογικές. Αντίθετες μεν, αλλά κινούμενες στο δρόμο της λογικής μέσα σε υγιή και κανονικά πλαίσια, όσο δεν ξεφεύγουν σε νοσηρές υπερβολές. Υπερβολές που οδηγούν στη συντριβή και τη γελοιοποίησή τους: στην προοδοπληξία και την αντιδραστικότητα αντίστοιχα.

Κι αυτό γιατί, στην πρώτη περίπτωση, η αλόγιστη, αχαλίνωτη ορμή, η ακοίμητη λαχτάρα ικανοποίησης της πυρετώδους προσμονής μας για κατάκτηση του νέου, χωρίς προηγούμενη διασφάλιση του κεκτημένου, οδηγεί στην ανατροπή των προσπαθειών μας. Προσπαθειών που δίνουν την εικόνα του άλματος στο κενό ή του δέντρου που ξεριζώθηκε και υπερίπταται με τις ρίζες αιωρούμενες στον αέρα.

Στη δεύτερη πάλι περίπτωση, αυτήν της συντήρησης, η φρόνιμη πρόνοια και η άρνηση αλόγιστης θυσίας όσων με κόπο δημιουργήθηκαν, καταλήγει στην υπερβολή της σε νωθρότητα και πνεύμα επαναπαυμένο στα κεκτημένα ως του βαθμού της αποτελμάτωσης η οποία αντιστρατεύεται τη γόνιμη πάλη.

– Μα δεν είναι πρόοδος η τυφλή και άγονη κινητικότητα που προβάλλεται απ’ τους προοδευτικούς ως ”δυναμική αντίληψη της ζωής, του στοχασμού και της ιστορίας”, ακούω κάποιον συντηρητικό να λέει.

– Ενώ είναι δείγμα… προόδου η ”ανατολίτικη ευδαιμονία της απόλυτης στατικότητας και της προγονοπληξίας”; σχολιάζει καγχάζοντας ο προοδευτικός.

Στην προκείμενη περίπτωση έχουν δίκιο αμφότεροι, όταν επισημαίνουν ο ένας τα λάθη του άλλου και συνθέτουν με τον λόγο-αντίλογο τα αντίθετα ρεύματα των ιδεολογιών τους. Όταν όμως ανάψουν τα αίματα και βγει το μαχαίρι από το θηκάρι της κομματικής αντιπαράθεσης, τότε παίρνει φωτιά ο σπινθήρας του πείσματος, της εμπάθειας και του φανατισμού τους. Ο πρώτος γίνεται ”ανόητος συντηρητικός” και ο δεύτερος ”γελοίος προοδευτικός”.

Διαλεκτική σχέση ή δογματισμός

Ο μονολιθικός δογματισμός αποθεώνεται και τα βέλη συντρίβονται στον πόλεμο μεταξύ τους. Η συνείδηση των ορίων χάνεται και μαζί της η ομορφιά του διαλόγου. Η καταστρεπτική τριβή της πολιτικής αντιπαράθεσης αποδεικνύει την ανυπαρξία ωριμότητας των εκπροσώπων των δύο ρευμάτων. Επειδή όμως ”ουδέν κακόν αμιγές καλού”, δίνονται ευκαιρίες αλήθειας με την υπέρβαση των… εσκαμμένων η οποία κάνει… ”από δυο χωριά χωριάτες” τους ”νοικοκυραίους” και τους ”επαναστάτες”, όπως είναι αποτυπωμένοι στην κομματική συνείδηση των Ελλήνων. Και η αλήθεια λέει ότι τόσο οι ”ριζοσπάστες” προοδευτικοί, όσο και οι ”φυλακισμένοι” σε οράματα συντηρητικοί (φύλακες της κληρονομιάς των αρχαίων προγόνων), δεν προσφέρουν ευεργεσία στον τόπο μας, αν δεν έχουν τη φωτιά της δημιουργίας εντός τους.

Αν δεν έχουν σαν στόχο την πολυεπίπεδη εξέλιξη της Ελλάδας σε μακροπρόθεσμο ορίζοντα, μέχρι να καταστεί αυτή αυτοτελής, αυτάρκης και αυθύπαρκτη, απαλλαγμένη από ιδιοτελείς βακτηρίες που τη στηρίζουν… συμμαχικά και την αφαιμάσσουν. Αυτό δε σημαίνει, βέβαια, ότι θα σπάσουμε ιστορικές συμμαχίες ως να μην έχουμε αίσθηση των εθνικών συμφερόντων μας. Σημαίνει ότι δεν θα προσβλέπουμε σε αυτές για να επιβιώσουμε, τη στιγμή που είναι δική μας ευθύνη η επιβίωσή μας. Δε θα εκχωρούμε σ’ αυτές στοιχεία της λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας μας. Ούτε θα πάψουμε να σχεδιάζουμε στρατηγικά (ως Έλληνες και Ελλάδα) το πώς θα γίνουμε ανταγωνιστικοί παραγωγικά, γεωπολιτικά και στρατιωτικά, ώστε να γίνουμε χρήσιμοι στους εαυτούς μας και ελκυστικοί στους εταίρους και συμμάχους μας.

Τον γεωπολιτικό προσανατολισμό μας στη Δύση θα πρέπει να μάθουμε να τον προσαρμόζουμε στα συμφέροντα της πατρίδας μας και όχι να προσαρμόζουμε αυτά στα δυτικά συμφέροντα, ακόμα κι αν τα τελευταία έρχονται σε σύγκρουση με τα δικά μας. Σε κάθε περίπτωση δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι προοδευτικοί και συντηρητικοί είμαστε μέλη της ίδιας εθνικής οικογένειας της οποίας οι ηγετικές κεφαλές χρειάζονται και ”νοικοκυραίους” και ”επαναστάτες”, για να κυβερνήσουν.

Οι απολαύσεις της Καπούης

Χρειάζονται ”νοικοκυραίους” και ”επαναστάτες” της αριστείας ως αξίας και όχι της αριστείας που είναι επικαλυμμένη από γυαλιστερούς τίτλους και διπλώματα. Η φωτιά της δημιουργίας την οποία χρειάζεται η Ελλάδα δεν κρύβεται στις μεγαλόσχημες περγαμηνές, αν αυτοί που τις απέκτησαν δεν έχουν την τόλμη και τη φιλοδοξία να αλλάξουν τα κακώς κείμενα επαναπαυμένοι στις καρέκλες της εξουσίας. Οι ”λογικοί” και οι ”πρακτικοί” κυβερνήτες που ακολουθούν πολιτική status quo αποφεύγοντας να κάνουν το βήμα μπροστά προς όφελος των εθνικών συμφερόντων δεν αποδεικνύονται χρήσιμοι για την πατρίδα, πολύ περισσότερο όταν ορθώνεται απέναντί της ο επιβουλέας ”Τουρκία”.

Η Τουρκία που κάνει μελετημένες κινήσεις, όπως αυτή της εργαλειοποίησης των μεταναστών και προσφύγων (βλ. τελευταία προώθησή τους σε Έβρο και Κύθηρα) με στόχο την παραβίαση των συνόρων μας και τη δημιουργία συνθηκών ασφυξίας στο εσωτερικό της Ελλάδας. Η Τουρκία που επιδιώκει να επιβάλλει τετελεσμένα εκμεταλλευόμενη την χλιαρή έως ανύπαρκτη στάση των αντιπάλων της και τα ”άηχα” βήματα της εξωτερικής πολιτικής Ελλάδας και Κύπρου, οι οποίες κωφεύουν στις προειδοποιητικές βολές της γιατί δε θέλουν να την… εκνευρίσουν.

Η πολιτική του ”δεν ζητάμε τίποτα, δεν παραχωρούμε τίποτα” είναι -ως φαίνεται- πολύ… βολική για όσους έχουν τάσεις εθνικής αγρανάπαυσης. Το ίδιο βολικές είναι μεταπολιτευτικά και οι κωδικοποιημένες ως εθνικές πολιτικές ρήσεις ”η Κύπρος κείται μακράν” και ”η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάδα συμπαρίσταται”. Όμως όλα αυτά δεν οδήγησαν και δεν οδηγούν πουθενά, γιατί τα κακώς κείμενα δεν μπορούν να τα αλλάξουν άνθρωποι χωρίς δημιουργική πνοή και φιλοδοξία στην ψυχή τους για την πατρίδα. Άνθρωποι πειθήνιοι, που αποφεύγουν να κάνουν το βήμα μπροστά εκεί που το έδαφος τρέμει κάτω απ’ τα λυγισμένα τους πόδια.

Τα κακώς κείμενα μπορούν να τα αλλάξουν μόνο οι ανυπότακτοι άνθρωποι. Ανυπότακτοι στο φόβο και την απειλή. Ανυπότακτοι και ανικανοποίητοι στην ψυχή και το πνεύμα. Άνθρωποι που δεν είδαν ποτέ τον λαό σαν άμορφη μάζα που ακολουθεί υποτακτικά τη μοίρα της. Άνθρωποι που δεν επιδίωξαν ποτέ να βρουν την ”Καπούη”* του υλικού ευδαιμονισμού τους, παρά μόνο λαχταρούν να προσθέσουν το δικό τους λιθαράκι στις τέσσερις γωνιές της πατρίδας τους. Στους μακρινούς ορίζοντες της Ελλάδας και πιο πέρα απ’ αυτούς. Πιο πέρα και πιο ψηλά από το επίπεδο του εξαντλημένου απ’ τις δοκιμασίες λαού της. Του λαού που δεν έπαψε να αναζητά πνευματικούς οδηγούς στη σύγχρονη εθνική του πορεία. Οδηγούς που θα φωτίσουν τον δρόμο του και θα συμβάλλουν με τις δυνάμεις τους στην αναμόρφωση και ενδυνάμωση της παρουσίας του Ελληνισμού με επίκεντρο την Ελλάδα.

*Καπούη ή Καπύη: Η αρχαία πόλη Κάπουα της Καμπανίας της Ιταλίας που φημιζόταν για την ευφορία της. Εκεί ξεχειμώνιασαν οι στρατιώτες του Αννίβα μετά την μάχη των Καννών (2 Αυγούστου 216 π.Χ.). Από τότε έμεινε η φράση ”απολαύσεις της Καπούης”, που σημαίνει μεταφορικά ”απώλεια πολύτιμου χρόνου”.