Ο εχθρός προ των πυλών του Ελληνισμού

Το πλήρωμα του χρόνου έφθασε. Οι ψευδαισθήσεις, που καλλιεργήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια από την πολιτική και οικονομική «ελίτ» εν σχέσει με την τουρκική απειλή, εξαιτίας του φοβικού συνδρόμου από το οποίο κατατρύχονται, βρίσκονται στο στάδιο ραγδαίας αποδόμησης και συντριβής.

Η Μεταπολίτευση, που ξεκίνησε με την αποδοχή του εθνικού ακρωτηριασμού στην Κύπρο και, αφού καλλιεργήθηκε στον ελληνικό λαό ο ψευδοκαταναλωτισμός, το ατομικό βόλεμα, η ήσσων προσπάθεια και το στοιχείο της εθνικής αμεριμνησίας, κλείνει τον κύκλο της, όχι μόνο με την οικονομική χρεοκοπία και τη μνημονιακή κηδεμονία, που έπληξε την πλειοψηφία του, αλλά και με τη γιγάντωση της τουρκικής απειλής σε βάρος των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων.

Η κατάθεση από την Τουρκία επίσημου υπομνήματος περί των συντεταγμένων της λεγόμενης “Γαλάζιας Πατρίδας” στον ΟΗΕ, που συνιστά εξώφθαλμα παράνομες διεκδικήσεις σε βάρος της χώρας μας στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο, εξαφανίζοντας από το χάρτη την ΑΟΖ της Κύπρου (!), καθώς και η επισημοποίηση της συμφωνίας Τουρκίας με τη μουσουλμανική κυβέρνηση της Λιβύης υπό τον Φαγιέζ Αλ Σαράντς, που εκπροσωπεί ένα τμήμα της Λιβύης, αφού οι δυνάμεις του στρατάρχη Χάφταρ ελέγχουν την ανατολική Λιβύη, για καθορισμό της ΑΟΖ μεταξύ τους, αποτελεί την υλική εφαρμογή του παράνομου σχεδίου Ερντογάν για την ευρύτερη περιοχή.

Εχθρός είναι προ των πυλών

Πρόκειται για την προσπάθεια υφαρπαγής χιλιάδων μιλίων θαλασσίων εκτάσεων από την Ελλάδα, την Κύπρο και εν μέρει από την Αίγυπτο. Συνιστά απόπειρα για μια από τις μεγαλύτερες ληστρικές επιδρομές στη σημερινή διεθνή πραγματικότητα, σε βάρος κυριαρχικών δικαιωμάτων άλλων χωρών.

Η προσπάθεια και το σχέδιο αυτό ξεκινούν από παλιά, καθόσον είναι γνωστό ότι η τουρκική εξωτερική πολιτική έχει στοχεύσεις και συνέχεια, αλλά επιταχύνθηκε και έλαβε τη σημερινή μορφή από την επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα το 2017, όταν έθεσε μέσα στο προεδρικό μέγαρο των Αθηνών τη στόχευση για αλλαγή των όρων της συνθήκης της Λωζάνης.

Έκτοτε, συνεχίζεται με αμείωτη ένταση η τουρκική επιθετικότητα στη βάση αυτού του σχεδίου, με καθημερινές παραβιάσεις στο Αιγαίο και μόνιμη παραβίαση της ΑΟΖ της Κύπρου, βόρεια και νότια της Μεγαλονήσου, με τα Μπαρμπαρός, Γιαβούζ και Φατίχ.

“Εξαφανίζονται” νησιά

Αυτό, όμως, που πραγματοποιείται στην παρούσα φάση, μετά την επιτυχία που είχε ο Ερντογάν στο συριακό μέτωπο με τη βοήθεια του Τραμπ και τις ευχές του για συνέχιση των πάσης φύσεως παραβιάσεων του διεθνούς δικαίου, συνιστά την τελική στόχευση του σχεδίου περί “Γαλάζιας Πατρίδας”, που ως όρο εισήγαγε ο υπουργός Άμυνας Χουλουσί Ακάρ και, εν συνεχεία, νομιμοποιήθηκε από τον Ερντογάν με παρουσίαση των επίσημων χαρτών.

Τώρα, με την υποβολή επίσημων συντεταγμένων στον ΟΗΕ για την παράνομη οριοθέτηση της υποτιθέμενης ΑΟΖ Τουρκίας–Λιβύης, μέσω της οποίας “εξαφανίζονται” νησιά όπως η Κρήτη και η Ρόδος, επιχειρείται η πλήρης διεθνοποίησή του, με την προσπάθεια της Τουρκίας να προσδώσει σε αυτό στοιχεία «νομιμότητας».

Απέναντι στην έκδηλη επιθετικότητα της Τουρκίας και τους κινδύνους για εθνικό ακρωτηριασμό της Ελλάδας και της Κύπρου, οι φοβικές διαχρονικά ελληνικές πολιτικές ηγεσίες, τόσο της προηγούμενης κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και της σημερινής της ΝΔ, συνεχίζουν την ίδια τακτική ως προς την δικαιολόγηση της εφιαλτικής κατάστασης.

Από τη μια μεριά, δεν υπάρχει σοβαρή αντίδραση της Ελλάδας και από την άλλη, σε συνέχεια της ακολουθούμενης επί χρόνια πολιτικής του κατευνασμού, ότι αυτά αποτελούν ενέργειες του Ερντογάν για να καλύψει τα προβλήματά του στο εσωτερικό μέτωπο, ότι η Τουρκία έχει σοβαρά προβλήματα και κινδυνεύει με διάλυση και ότι η Ελλάδα δεν πρέπει να φοβάται, λόγω της συνεργασίας με ΗΠΑ–Ισραήλ–Αίγυπτο.

Η εξημέρωση του θηρίου από Δένδια

Επίσης, ότι λόγω της συμμετοχής μας στην ΕΕ, θα υπάρχει πάντοτε μία ομπρέλα προστασίας με βάση το διεθνές δίκαιο. Όλη αυτή η επιχειρηματολογία έχει καταρρεύσει παταγωδώς. Ήδη, βρισκόμαστε στο επόμενο στάδιο, όπου ο εχθρός είναι προ των πυλών του Ελληνισμού. Παρ’ όλα αυτά, ούτε τώρα υπάρχει σοβαρή εθνική αντίδραση, πλην κάποιων τυπικών ανακοινώσεων, από την ελληνική πλευρά.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η ανακοίνωση της Αιγύπτου για την συνεργασία Τουρκίας-Λιβύης, όσον αφορά τον παράνομο καθορισμό των ζωνών της ΑΟΖ, ήταν πολύ πιο σκληρή από αυτήν του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών, το οποίο προσπαθεί να διατηρήσει την μέχρι τώρα ακολουθούμενη στάση «εξημέρωσης του θηρίου», το οποίο δεν ορρωδεί, πλέον, προ ουδενός.

Είναι χαρακτηριστικό, ότι τα τελευταία δύο χρόνια, την ώρα που η Τουρκία συστηματικά δημοσιοποιεί τις πρωτοφανείς παράνομες αξιώσεις της για τη “Γαλάζια Πατρίδα” και ναυπηγεί ισχυρότατο ναυτικό στόλο, με στόχο προφανώς τη στρατιωτική υλοποίηση του σχεδίου της, η ελληνική πλευρά εκπέμπει μηνύματα φοβικού συνδρόμου.

Χαρακτηριστικές είναι οι δηλώσεις των αρμοδίων υπουργών, που καταδεικνύουν αυτό: Δήλωση Κοτζιά περί μοναχοφάηδων Ελλήνων, δήλωση Κατρούγκαλου ότι η Τουρκία έχει δικαιώματα, αφού έχει πολλά χιλιόμετρα ακτής στην Μεσόγειο, δήλωση Δένδια για συνέργειες όσον αφορά την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων και πρόσφατη δήλωση Ντόκου περί συνεκμετάλλευσης μετά την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας.

Τρομώδες πολιτικό προσωπικό

Ενόψει του πραγματικού και σοβαρού κινδύνου για τα εθνικά θέματα, το τρομώδες και εν υπνώσει πολιτικό προσωπικό εξουσίας και η ελλιπής παρασιτική ολιγαρχία οφείλουν να αντιδράσουν. Απαιτείται άμεσα ο επανακαθορισμός μιας νέας εθνικής στρατηγικής και η πολιτική βούληση για την αναχαίτιση των παράνομων διεκδικήσεων της Τουρκίας.

Βασικά στοιχεία θα πρέπει να είναι η ενεργή και αποτελεσματική διπλωματία, η άμεση κατάθεση των συντεταγμένων των εξωτερικών ορίων της ελληνικής υφαλοκρηπίδας στον ΟΗΕ, η οριοθέτηση της ΑΟΖ με Κύπρο–Αίγυπτο, η επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια σε όλες τις ελληνικές θάλασσες, η πρόσκληση στην Τουρκία για λύση του μοναδικού ζητήματος που αφορά τον καθορισμό της υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο μέσω του Δικαστηρίου της Χάγης και η άμεση ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων σε ανθρώπινο υλικό και όπλα.

Η συνέχιση της υποχωρητικής και κατευναστικής πολιτικής έναντι του τουρκικού επεκτατισμού και τυχόν αβελτηρία για την υλοποίηση μια νέας εθνικής στρατηγικής στην πράξη, με ελάχιστους όρους από τους προαναφερόμενους, δεν θα αποτελεί απλώς μια λανθασμένη πολιτική, αλλά θα εμπεριέχει τα στοιχεία μιας ιστορικά μειοδοτικής πολιτικής, που θα απειλήσει το παρόν και το μέλλον του Ελληνισμού στις σημερινές ρευστές γεωπολιτικές ανακατατάξεις.