Ο έλεγχος της κοινωνίας και του δημόσιου χώρου

Ενώ φαινομενικά οδεύουμε προς το τέλος του υποχρεωτικού εγκλεισμού μας, τουλάχιστον σε αυτήν τη φάση, λόγω της πανδημίας, αναπόφευκτα αναδύονται ορισμένοι σχετικοί προβληματισμοί. Κυρίως κοινωνιολογικής, πολιτικής και αρχιτεκτονικής φύσης, αν και το θέμα έχει πολυποίκιλες πτυχές, όπως, Θεολογικές, ψυχολογικές, νομικές, κ.α.

Αφετηριακά, ο άνθρωπος ως μονάδα αποτελεί το κύτταρο της κοινωνίας, η δε άθροιση των πρωτογενών αυτών μονάδων παράγει αναλόγως τις οικογένειες, τις κοινότητες και τελικά την κοινωνία στο σύνολό της. Αν και συνυπάρχουν διαφορετικοί επιστημονικοί ορισμοί της “κοινωνίας”, ας θεωρήσουμε κυρίως ότι η κοινωνία εμπεριέχει ανθρώπους που αλληλοεπιδρούν ιδιωτικά, αλλά κυρίως στο δημόσιο χώρο. Πρόκειται για ένα οργανωμένο –μικρό ή μεγάλο– σύνολο ανθρώπων, με κοινωνική αλληλεπίδραση. Ας κρατήσουμε αυτήν την επισήμανση.

Δεχόμαστε καταιγισμό πληροφοριών από πολλούς “ειδικούς” επιστήμονες, καθημερινά μας μεταφέρονται εικόνες αποκάλυψης, κάθε βράδυ λαμβάνει χώρα το αναμενόμενο ραντεβού με τον συμπαθή σύμβουλο του πρωθυπουργού, όλα δε συνοψίζονται στο χαριτωμένο μα σε δεύτερη ανάγνωση ανησυχητικό λογότυπο που ανάρτησαν όλοι οι τηλεοπτικοί σταθμοί.

Παρουσιάστηκαν και εδραιώθηκαν συντονισμένα σε παγκόσμιο επίπεδο, οι συστάσεις αλλά ουσιαστικά προσταγές #μένουμεσπίτι και “κοινωνική αποστασιοποίηση”, προκειμένου να ωραιοποιήσουν την κυβερνητική πράξη του εγκλεισμού ή απομόνωσης μας. Ενθυμούμενοι πάντοτε ότι ζούμε στην εποχή της κυριαρχίας της εικόνας και των δικτύων, ενώ δυστυχώς για μεγάλο μέρος του πληθυσμού μας η τηλεόραση εξακολουθεί να αποτελεί την κύρια πηγή πληροφόρησης τους.

Πλήττονται περισσότερο εκείνοι που ανήκουν στη λεγόμενη εργατική τάξη ή τάξη του μπλε περιλαίμιου, οι οποίοι συνήθως διαμένουν σε κατοικίες περιορισμένου εμβαδού, ενίοτε και χωρίς εξώστες, ή στους ανήλιους δρόμους της πυκνής αστικής δόμησης. Επίσης, πλήττονται ιδιαίτερα και άνθρωποι που τυγχάνει να διαμένουν μόνοι τους. Εξ’ αιτίας του παρατεταμένου διαστήματος απομόνωσης όπου τελικά λησμονείται ή είναι ανούσια η συγκεκριμένη ημέρα της εβδομάδας, τόσο για το άτομο ως μονάδα όσο και για τη συλλογικότητα, η κοινωνία ουσιαστικά προσλαμβάνεται ως εικονική, μέσω του τηλεοπτικού δέκτη ή του διαδικτύου.

Αποδόμηση ή εικονική πρόσληψη της κοινωνίας

Βάσει της παραπάνω συλλογιστικής, προκύπτει ότι η ίδια η έννοια της “κοινωνίας” αποδομείται ή καταλύεται σε πολλαπλά επίπεδα, όταν παγκόσμια κυβερνητικά μέτρα επιβάλλουν τον εγκλεισμό ή απομόνωση, δηλαδή, τη διακοπή των ανθρώπινων αλληλεπιδράσεων (Ασχέτως αιτιολογίας, είτε λόγω ενός πραγματικού ή προβαλλόμενου κινδύνου, το αποτέλεσμα είναι το αυτό).

Αν τελικά αποδειχτεί ότι ο “κίνδυνος” υπήρξε λανθασμένη εκτίμηση του φαινομενικά μη αξιόπιστου εν προκειμένω ΠΟΥ, η “συμμόρφωση” των μαζών στον επιβαλλόμενο περιορισμό θα έχει αποτελέσει δυνητικά πρόβα τζενεράλε για μελλοντικές ευκαιρίες ελέγχου της κοινωνίας και του δημόσιου χώρου. Παρενθετικά, οι γηγενείς πολίτες σε μεγάλο ποσοστό συμμορφώθηκαν και τοιουτοτρόπως αποκόπηκαν από την “κοινωνία”, σε αντίθεση με τους δεκάδες χιλιάδες αστέγους ή “παράτυπους” μετανάστες/πρόσφυγες, που βίωναν το δημόσιο και δημοκρατικό χώρο ενίοτε με την ανοχή των αρχών.

Όμως, προέκυψε ένα κίνημα λαϊκής εξέγερσης σε διάσπαρτες πολιτείες των ΗΠΑ, τόσο κατά του υποχρεωτικού εγκλωβισμού όσο και κατά του προβλεπόμενου παγκόσμιου εμβολιασμού. Πολίτες διαδήλωσαν έντονα φέροντες νόμιμα όπλα και πλακάτ που έγραφαν “Θέλω ελευθερία ή θάνατο”. Οι εξεγερθέντες διαμαρτύρονταν και για το αναμενόμενο, πάλι σύμφωνα με τους ειδικούς επιστήμονες, δεύτερο, πιο επικίνδυνο κύμα, της παρούσας νόσου, που ενδέχεται να ωθήσει σε νέο εγκλεισμό την ανθρωπότητα. Συνυπολογίζοντας ότι στον 21ο αιώνα αναμένονται μερικές πανδημίες, η πολιτική που ασκήθηκε προβληματίζει, θέτοντας το ήπια.

Αν συνεκτιμήσουμε τον προτεινόμενο εντοπισμό μέσω του έξυπνου κινητού μας, το εκτεταμένο δίκτυο καμερών και τη χρήση drone για την παρακολούθηση των πολιτών, και τον υποχρεωτικό παγκόσμιο εμβολιασμό με φωσφορίζουσες ουσίες ή ψηφιακή ταυτότητα συμμόρφωσης, ο δημοκράτης πολίτης προβληματίζεται. Όταν δε εν μέσω της κρίσης, ομοθυμαδόν ο Γκόρντον Μπράουν, Χένρι Κίσινγκερ, Γιώργος Παπανδρέου, κ.α., προτείνουν μία παγκόσμια κυβέρνηση ή ένα παγκόσμιο σημείο ελέγχου για τον αποτελεσματικό έλεγχο της κατάστασης, η οργουελική δυστοπία αρχίζει να ταυτίζεται με την πραγματικότητα. Συνακόλουθα, οι σχετικές θεωρίες συνωμοσίας που είχαν λοιδορηθεί και λησμονηθεί για μεγάλο μέρος του πληθυσμού, αναδύονται εκ νέου.

Ελευθερία ή θάνατος

Οι όποιοι θιασώτες μίας παγκόσμιας κυβέρνησης, διεθνιστές οι μη, οραματίζονται μίαν παγκόσμια κοινωνία, έννοια αντιεπιστημονική αναφορικά με τους επικρατούντες ορισμούς της κοινωνίας. Ειρωνικά, η μόνο “παγκόσμια συλλογικότητα” που ενδεχομένως θα προκύψει, θα είναι αυτή της συντονισμένης αντίδρασης των εθνών σε επαναλαμβανόμενα ή παράλογα προστάγματα για το “καλό μας”.

Δίχως να απορρίπτουμε τη σημαντική επιστήμη της ιατρικής και τους αναγκαίους και αξιόλογους λειτουργούς της, ανησυχητικά συμβάντα λογοκρισίας έχουν συμβεί τόσο στη χώρα μας όσο και στην Κύπρο, από υπόδικους διορισμένους φύλακες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης ή από ιδιοκτήτες μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Όταν απλές, ειρηνικές και καθ’ όλα νόμιμες αναρτήσεις πολιτών, μη ιατρών, έχουν αφαιρεθεί, αρκετοί πλέον πιστεύουν ότι κάθε αντίθετη έκφραση λογοκρίνεται καθώς φαινομενικά επιχειρείται ένας παγκόσμιος και συντονισμένος έλεγχος της κοινωνίας και του δημόσιου χώρου. Εν τούτοις, ο “έλεγχος” της κοινωνίας αποτελεί επιδίωξη, όπως γνωρίζουν εκ των έσω, όσοι είχαν εμπειρία από τον Τεκτονισμό και τη λιγότερο γνωστή Κοινωνία Γκίλντερμπεργκ (Guilderberg Society)

Ένα είναι βέβαιο, ότι στο δυνητικό φιάσκο μίας “πανδημίας” ή σε επιβολή άλλου εγκλεισμού/απομόνωσης και εσπευσμένου παγκόσμιου εμβολιασμού, οι λαϊκές εξεγέρσεις στις ΗΠΑ αναπόφευκτα θα εξαπλωθούν σε πολλές χώρες συμπεριλαμβανόμενης και της Ελλάδας, με την αμεσότητα που παρέχουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Και πιθανότατα οι πολίτες όχι μόνο δεν θα στείλουν sms στην Πολιτική Προστασία πριν εξεγερθούν, αλλά θα επέλθει αδιανόητη κοινωνική αναταραχή που θα αλλάξει το modus operandi των “κυβερνήσεων” και όχι μόνο. Ο νοών νοείτο. Point Finale.