Ο Κασιμάτης, ο Κατρούγκαλος, ο Δοξιάδης, ο Παπαχελάς και ο Παπαγιώργης…

Ο Αλέξης Παπαχελάς μάλλον δεν έχει διαβάσει Κωστή Παπαγιώργη. Και πώς, άλλωστε, αφού η “Καθημερινή” δεν φιλοξένησε ποτέ κείμενά του. Ο Κωστής Παπαγιώργης αρθρογράφησε πάντοτε σε δημοφιλή μεν Μέσα, αλλά περισσότερο έκκεντρα, και λιγότερο συστημικά.

Ίσως, αυτός να ήταν ο λόγος που όταν ο διευθυντής της “Καθημερινής” συνέταξε το σχόλιό του για το ατόπημα του Στέφανου Κασιμάτη, το οποίο (φευ) είχε αλώσει το περασμένο Σαββατοκύριακο τη δημόσια σφαίρα, του διέφυγε ο απαρέγκλιτος νόμος που ισχύει με τα Μυστικά της Συμπάθειας. Ήτοι, όταν εκφράζει κανείς αισθήματα συμπάθειας προς ένα άλλο πρόσωπο, δηλαδή τονίζει ότι το καταλαβαίνει και το συμπονά, ο μύχιος μηχανισμός που επικρατεί στον ψυχισμό του είναι η διαρκής σύγκριση, συμπάσχοντος με θύμα και η πολυπόθητη υπεροχή του πρώτου έναντι του δεύτερου. Εκείνος που συμπάσχει βρίσκεται πάντα σε καλύτερη θέση από εκείνον που απλώς πάσχει.

Ο Αλέξης Παπαχελάς συμπόνεσε και τα δύο θύματα. Και τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Γιώργο Κατρούγκαλο, θύμα ειρωνικού σχολίου για την απωλεσθείσα πλούσια κώμη του, και τον Στέφανο Κασιμάτη, ο οποίος, εν αγνοία της περιπέτειας υγείας του πρώτου, διέπραξε το ατόπημα. Δηλαδή, άθελά του, ή για την ακρίβεια, ασυνείδητά του, ο Αλέξης Παπαχελάς βρέθηκε φαρδύ-πλατύς μπροστά στις οθόνες των υπολογιστών μας και τα φύλλα της “Καθημερινής” “καλυτερότερος” και των δύο. Και συγγνώμη ζήτησε και ανέλαβε εξ ολοκλήρου την ευθύνη.

Έως τη στιγμή που ο συγγραφέας και μαθηματικός Απόστολος Δοξιάδης συνέταξε με τη σειρά του (φίλος και κουμπάρος του Στέφανου Κασιμάτη) ένα μακροσκελές σχόλιο στο Facebook για την υποκρισία του διευθυντή της “Καθημερινής”. Για την ακρίβεια εξανίστατο για το ποια ευθύνη ανέλαβε, αφού ευθύνη δεν υφίστατο στο ατόπημα, από τη στιγμή που ο κατηγορούμενος δεν γνώριζε το πρόβλημα υγείας του θύματος, ενώ παρευθύς το πληροφορήθηκε έσπευσε να ζητήσει συγγνώμη. Επιπροσθέτως διερωτόταν, αφού αρθρογράφος, εφημερίδα και διευθυντής ζήτησαν συγγνώμη και το θέμα θεωρείται λήξαν, γιατί ο Στέφανος Κασιμάτης τελεί σε υποχρεωτική άδεια;

Τα “μεγαθήρια” του πολιτισμού

Το κείμενο Δοξιάδη 1.800 λέξεων, επιχειρηματολογούσε με μαθηματική ακρίβεια και ήταν δομημένο με όρους μαθηματικής αποδείξεως. Κοντολογίς, οι ριπές έπεφταν σαν από όρυγμα πολυβολείου κατά χάρτινου στόχου που είχε μεταμορφωθεί σε κομφετί. Ο Αλέξης Παπαχελάς, δεινός τηλεοπτικός δημοσιογράφος, με το βαρύ βλέμμα του πολύπειρου, έπεσε στην παγίδα που έχουν πάντα κατά του νου οι πονηροί (από το πόνος) γραφιάδες και οι αποσυνάγωγοι φιλόσοφοι: Όταν πας να παρουσιάσεις εαυτόν ως άγγελο, το αποτέλεσμα είναι ακριβώς το αντίθετο. Γι’ αυτό και χρειάζεται μαεστρία η τέχνη της γραφής, να περιγράφεις εαυτόν σαν διάβολο, ώστε να σε βλέπουν οι άλλοι άγγελο.

Όμως, το θέμα εν προκειμένω δεν είναι μήτε ο Αλέξης Παπαχελάς, μήτε ο Στέφανος Κασιμάτης, μήτε ο Απόστολος Δοξιάδης. Το ζήτημα είναι τα πάλαι ποτέ αγαπημένα μεγαθήρια της έκφρασης και του πολιτισμού, ορισμένα ιστορικά Μέσα, όπως η “Καθημερινή”. Τα ΜΜΕ αυτά πολλές φορές μοιάζουν να παραπαίουν ανάμεσα στην ανώδυνη (χωρίς τις ωδίνες ενός τοκετού) κριτική (τους ίδιους τους κριτές ποιός θα τους κρίνει;) και τον κούφιο συντηρητισμό. Κατακεραυνώνουν ex cathedra θεσμούς και πρόσωπα, έχοντας ενίοτε τα ίδια συγκεντρώσει περισσότερα μελανά χαρακτηριστικά από ό,τι και όσα κατακρίνουν.

Χρειάζεται πολύ μυαλό για να μη μοιάσεις με εκείνο που κοροϊδεύεις, είχε γράψει ο Κωστής Παπαγιώργης. Όσο για την αξιοπρεπή, μεγαλόθυμη και παραδειγματική στάση του Γιώργου Κατρούγκαλου απέναντι σε αυτό το σίριαλ, μόνο εγκάρδιες και ειλικρινείς ευχές για ταχεία ανάρρωση και σιδερένιος γεννά στις καρδιές φίλων και λιγότερο πολιτικά φίλων.