Ο καθηγητής Χατζής “πυροβολεί” τον Καποδίστρια

Ο καθηγητής Χατζής, μέλος της Επιτροπής για τα 200 χρόνια από το 1821, με πρόεδρο την Γιάννα Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη, ισχυρίστηκε ότι ο πρώτος κυβερνήτης της χώρας Ιωάννης Καποδίστριας ήταν «εκσυγχρονιστής δικτάτορας», δικαιώνει τις μέχρι τώρα αντιδράσεις και μεγάλες επιφυλάξεις για το ρόλο αυτής της επιτροπής, ως προς την αποτίμηση της μεγάλης εθνικοαπελευθερωτικής επαναστάσεως του 1821.

Ο ισχυρισμός αυτός που αναρτήθηκε στην επίσημη ιστοσελίδα της Επιτροπής για το 1821, χωρίς να έχει αποκηρυχθεί, φωτογραφίζει την προσπάθεια της πλειοψηφίας των συμμετεχόντων στην επιτροπή αυτή να αποδομήσουν, με έντεχνο τρόπο, το εθνικοαπελευθερωτικό νόημα της επανάστασης, που παραμένει βασικός πυρήνας νοηματοδότησης του παρόντος και του μέλλοντος του Ελληνισμού.

Πρόκειται για την προσπάθεια νομιμοποίησης και επιβολής της εθνοαποδομητικής προπαγάνδας και την εμπέδωση αυτής της αντίληψης, που διατρέχει τη σημερινή Ελλάδα. Την διατρέχει, τόσο στη δεξιά όχθη, στα πλαίσια της νεοφιλελεύθερης “κοσμοπολίτικης” ιδεολογίας, όσο και στην αριστερή όχθη, στα πλαίσια της “διεθνιστικής” αντίληψης του δικαιωματισμού.

Η προσπάθεια υπονόμευσης του υψηλού κύρους του που διαθέτει (έστω και διαισθητικά) ο Καποδίστριας στην πλειοψηφία του ελληνικού λαού, φωτογραφίζει τις προσπάθειες της επιτροπής αυτής να μεταλλάξει και να διαστρέψει το πραγματικό νόημα της επανάστασης του 1821, εντάσσοντας την στο σημερινό και κυρίαρχο εθνομηδενιστικό ιδεολογικό μοτίβο, υποβαθμίζοντας τον εθνικοαπελευθερωτικό και λαϊκό χαρακτήρα της.

Διαστρέβλωση της ιστορίας

Πέραν αυτού, αποτελεί πλήρη και βαρύτατη διαστρέβλωση των πραγματικών συνθηκών, μέσα στις οποίες έδρασε ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο οποίος έφτασε στην Ελλάδα τον Ιανουάριο του 1828, σε μια περίοδο η Επανάσταση έπνεε τα λοίσθια, λόγω των εμφύλιων σπαραγμών και της διαβρωτικής δράσης του Ιμπραήμ. Ο Καποδίστριας, μέσα σε λίγο χρόνο, αναδιοργάνωσε τη διοίκηση, αντιμετώπισε το οξύ οικονομικό πρόβλημα της χώρας και ανασύνταξε στοιχειωδώς σε στρατό τις δυνάμεις των ατάκτων.

Η συνεισφορά του στην υπόθεση της απελευθέρωσης, αλλά και στη δημιουργία ενός ανεξάρτητου κράτους είναι σημαντικότατη. Παραμένει άγνωστη στο ευρύ κοινό, αφού έως τότε το σχέδιο (κυρίως των Άγγλων), ήταν η δημιουργία ενός υποτελούς κρατιδίου στο σουλτάνο, με περιορισμένα σύνορα. Χρησιμοποιώντας την μεγάλη πείρα του στο διπλωματικό επίπεδο και το κύρος που διέθετε, κινήθηκε αριστοτεχνικά, εν μέσω του ανταγωνισμού των τριών μεγάλων δυνάμεων, συνεισφέροντας τεράστια στο τελικό αποτέλεσμα.

Αυτό γιατί ήταν ο Καποδίστριας που πέτυχε την αποστολή γαλλικού στόλου στην Πελοπόννησο για την εκδίωξη του Ιμπραήμ, που συνέχιζε να δρα και μετά την ναυμαχία του Ναβαρίνου, συμβουλεύοντας ταυτόχρονα το Παρίσι να μην αφήσει στη Ρωσία την αποκλειστική δόξα της συνδρομής στην επανάσταση. Παράλληλα, πριν φτάσει ο γαλλικός στόλος, πέτυχε από τους Άγγλους την Συνθήκη της Αλεξάνδρειας για την αποχώρηση του Ιμπραήμ. Υπέδειξε έντεχνα στους Άγγλους την ανάγκη να παρέμβουν, για να μη λάβει ο γαλλικός στρατός μόνος του τις δάφνες και τους τίτλους του απελευθερωτή.

Ο “δικτάτορας” Καποδίστριας

Ο Καποδίστριας επιχείρησε την επιβολή αυτονομίας του υπό διαμόρφωση ελληνικού κράτους, στηριζόμενος στην εκμετάλλευση των αντιθέσεων στο διεθνές επίπεδο της εποχής, αλλά και στη βάση της αυτοδύναμης ανάπτυξης της οικονομίας. Τα γεωγραφικά όρια του ελληνικού κράτους που ήθελε να ορίσει ο Καποδίστριας, περιλάμβαναν την Κύπρο, την Κρήτη, τη Μικρά Ασία, τη Μακεδονία και μελλοντικά τα αγγλοκρατούμενα Ιόνια.

Δηλαδή ένα κράτος ικανό να είναι αυτάρκες και με σημαντική παρουσία στις ευρωπαϊκές εξελίξεις. Αυτό τον κατέστησε αυτομάτως επικίνδυνο αντίπαλο, κυρίως των αγγλικών συμφερόντων στην ευρύτερη περιοχή. Περαιτέρω επιχείρησε, για πρώτη φορά, την διανομή των εθνικών γαιών στους ακτήμονες, επηρεαζόμενος μεταξύ άλλων από τα επτανησιακά αγροτικά κινήματα, αλλά και από την επαφή του με τους Ρώσους στρατευμένους αγρότες.

Αυτό τον έφερε αντιμέτωπο με τους ντόπιους ολιγάρχες και γαιοκτήμονες που επιδίωκαν να αποτελέσουν τη συνέχεια της οθωμανικής εξουσίας στο νεοελληνικό κράτος. Τέλος, ο ισχυρισμός περί δικτάτορα, μέσα στις παραπάνω συνθήκες, αποτελεί προσβολή των στοιχειωδών κανόνων της ιστορικής επιστήμης για κάποιον που φέρει τον τίτλο του καθηγητή Ιστορίας. Είναι γνωστό ότι μέχρι τη δολοφονία του, υπήρξαν δύο εκλογικές διαδικασίες στην επαναστατημένη Ελλάδα.

Αποτελεί μάλιστα κόλαφο το γεγονός, ότι αυτός αντέδρασε στο σχέδιο εκλογικού νόμου, που του υποβλήθηκε από το “Πανελλήνιον” στις 30/12/1828 για ανάδειξη της Δ’ Εθνοσυνέλευσης, με το οποίο αφαιρούνταν το δικαίωμα ψήφου από τους ακτήμονες και τους ετερόχθονες, βάσει της περιουσιακής τους κατάστασης. Ο Καποδίστριας επέβαλε τη ψήφιση ενός νέου δημοκρατικότερου εκλογικού νόμου με τον οποίον ψήφιζαν όλοι οι Έλληνες, χωρίς οικονομικές προϋποθέσεις, όπως ήθελε η τότε αντιπολίτευση με πυρήνα τους πλοιοκτήτες της Ύδρας και τους κοτζαμπάσηδες στην υπόλοιπη χώρα.

Η δολοφονία του επισκιάζει το σήμερα

Η δολοφονία του Καποδίστρια αποτέλεσε τη χαριστική βολή στην προσπάθεια του για την επιβολή εθνικής ενότητας και για την συνεννόηση των ομάδων που καταδυνάστευαν τον τόπο. Συνιστά μάλιστα μία εκ των διαχρονικών αιτιών που το αίτημα της εθνικής ολοκλήρωσης και πολιτικού εκσυγχρονισμού της Ελλάδας, ως συνέπεια της Επανάστασης του 1821, παραμένει μέχρι σήμερα αδικαίωτο. Η χώρα βρίσκεται μέχρι σήμερα στα χέρια της παρασιτικής οικονομικής ολιγαρχίας και του πολιτικού προσωπικού εξουσίας, που συναποτελούν το σύστημα παρακμής, που την οδήγησε στη βύθιση της.

Συνέπεια της χρεωκοπίας και της παρακμής της Ελλάδος, ιδιαίτερα από την μνημονιακή κηδεμονία, ήταν αφενός, η μεγάλη ήττα του πολιτικού συστήματος εξουσίας και της οικονομικής ολιγαρχίας (που για να περισώσουν τα προνόμιά τους, παρέδωσαν τα κλειδιά της χώρας στους ξένους δανειστές) και αφετέρου, η υπονόμευση και μείωση των αντιστασιακών αντανακλαστικών του ελληνικού λαού στη διαχρονική του πορεία, όπως έχει προσδιοριστεί από τον Νίκο Σβορώνο.

Ο συνδυασμός των παραπάνω και η πορεία της χώρας στο μονοπάτι της παρακμής, έχει παράξει ένα ιδιότυπο νεοραγιαδισμό, ο οποίος, μάλιστα, εμφανίζεται από το σύστημα εξουσίας ως, δήθεν π, οοδευτική θεώρηση των πραγμάτων και ως προοδευτική στάση έναντι του εθνικισμού, που εξομοιώνεται δολίως με τον πατριωτισμό! Πρόκειται για την σύμπτυξη του νεοταξικού, νεοφιλελεύθερου κοσμοπολιτισμού της δεξιάς αντίληψης και του μεταφυσικού διεθνισμού μέρους της Αριστεράς.

Κυρίαρχο στοιχείο αυτής της εθνομηδενιστικής αντίληψης είναι η αποδόμηση της εθνικής ταυτότητας της Ελλάδος σε ιστορικό και πολιτισμικό επίπεδο και η διακήρυξη της ασυνέχειας του Ελληνικού Έθνους, μέσω της αποδοχής των ιδεολογικών φληναφημάτων, της ψευδο-νεωτερικότητας, περί της αποκλειστικής καπιταλιστικής κατασκευής των σύγχρονων κρατών. Η στρεβλή, όμως, αυτή αντίληψη έχει καταρριφθεί από τους σοβαρότερους σύγχρονους μαρξιστές φιλόσοφους, με προεξάρχοντα τον Κονστάντσο Πρέβε στο βιβλίο του “Το εθνικό ζήτημα στο κατώφλι του 21ου αιώνα”.

Η επιβολή του νεοραγιαδισμού

Και ενώ 200 χρόνια σχεδόν από την Επανάσταση του 1821, η Ελλάδα διανύει μία από τις χειρότερες περιόδους της σύγχρονης Ιστορίας της, αφού η “γάγγραινα” έχει εισχωρήσει βαθιά σε όλα τα μέλη του οργανισμού της και ο εξ Ανατολής κίνδυνος βρίσκεται προ των πυλών, αντί να υπάρξει μια πραγματικά εθνική επιτροπή, η οποία θα επιχειρούσε την αποτύπωση της πραγματικής σημασίας της Επανάστασης του 1821 για την ενδυνάμωση του φρονήματος των Ελλήνων, το σύστημα παρακμής, επιχειρεί μέσω αυτής της Επιτροπής “εθνικής καρικατούρας”, να υπονομεύσει περαιτέρω τον πατριωτισμό και να επιβάλλει τον νεοραγιαδισμό ως κυρίαρχη αποδεκτή αντίληψη.

Αυτό, όμως, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό, γιατί η Επανάσταση του 1821, είναι αποτυπωμένη βαθιά στην συνείδηση των Ελλήνων. Κάθε φορά που οι συνθήκες απαιτούν τον επανακαθορισμό της πορείας τους και την αναζήτηση τρόπων για την διόρθωσή της, παίζει τον ρόλο του καταλύτη για την αναγκαία εθνική αφύπνιση. Γι’ αυτό οι παραχαράκτες της ιστορίας και οι υπονομευτές του πραγματικού ρόλου της επανάστασης του 1821, είναι βέβαιο ότι θα αποτύχουν.

Το πιστοποιούν οι παρήγορες ισχυρές αντιδράσεις, που υπήρξαν στην προσπάθεια υπόσκαψης του κύρους και του πραγματικού ρόλου του Ιωάννη Καποδίστρια. Είναι βέβαιο, ότι ολοένα και περισσότερο θα βαθαίνει το ρήγμα νομιμοποίησής της επιτροπής αυτής στα μάτια της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, ο οποίος δεν μπορεί να απωλέσει παντελώς τον αντιστασιακό του χαρακτήρα, αφού η Επανάσταση του 1821 υπήρξε μια εκ των κορυφαίων εκφράσεών του.