Ο Σημίτης, ο ΓΑΠ και η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση

Τα αδιέξοδα της παγκόσμιας ελίτ, απειλούν την ίδια την ύπαρξη της ανθρωπότητας. Το όνειρο αυτής της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποιητικής ελίτ, είναι να αποκαταστήσει μιά παγκόσμια διακυβέρνηση, όπως αυτή που χρηματοδοτεί ο Μπίλ Γκέϊτς και διαφημίζει ο Γιώργος Παπανδρέου με κάθε ευκαιρία. Δεν χρειάστηκε μαγικές ιδιότητες ο Μπίλ Γκέϊτς για να καταλάβει ότι ακόμα και ένας κορωνοϊός μπορεί να καταστρέψει την παγκόσμια οικονομία και κοινωνία. Το έχουν γράψει πλήθος αντίπαλοι του μονοπωλιακού καπιταλισμού από το τέλος του εικοστού αιώνα.

Ούτε και η Ελλάδα θα συνεχίσει για πολύ να υπάρχει ως εθνικό κράτος με τις εθνομηδενιστικές ηγεσίες που έχουμε από την εποχή που απέθανε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Κι αυτό το έχουν γράψει δεκάδες συγγραφείς και αρθρογράφοι τα τελευταία 40 χρόνια. Ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου πρόλαβε να ασκήσει κριτική στη σημερινή ΕΕ και στο σημερινό εθνομηδενιστικό πολιτικό σύστημα.

Αν και ήταν μέλος της γενιάς του 1940, έδωσε τη μάχη, μαζί με τη γενιά του 1-1-4, για δημοκρατία και ανεξαρτησία όταν ακόμα τα αιτήματα αυτά ήταν επίκαιρα, δηλαδή ως το 1974. Κατάφερε να οδηγήσει την Ελλάδα εκεί που βρισκόταν η Δυτική Ευρώπη ήδη από τη δεκαετία του 1950, δηλαδή στο σοσιαλδημοκρατικό όνειρο της ευημερίας και του κοινωνικού κράτους.

Αλλά η κατάρρευση της ΕΣΣΔ, τερμάτισε τον Ψυχρό Πόλεμο. Δεν ολοκλήρωσε την τελευταία του τετραετία, κατά τη διάρκεια της οποίας ο ίδιος δεν μπόρεσε να αντισταθεί στη Συμφωνία του Μάαστριχτ, αν και πρόλαβε να μας προειδοποιήσει για το τέρμα της διαδρομής αυτής της νεωτερικότητας. Το τέλος της δημοκρατίας και των εθνικών κρατών, αλλά και της ΕΕ όπως τη γνωρίζαμε.

Ο νεωτερικός Σημίτης

Τη νεωτερικότητα στην Ελλάδα, ανέλαβε να μας συστήσει ο Κώστας Σημίτης, ο οποίος, επίσης μέσα σε λίγα χρόνια, προσπάθησε να καλύψει την “υστέρηση” της χώρας μας, έναντι της Αγγλίας και των ΗΠΑ της Θάτσερ και του Ρήγκαν, σε νεωτερικότητα. Η Ελλάδα, με τον πυρήνα στελεχών που έπλασε ο Σημίτης, (όπως έκανε η σοσιαλδημοκρατία στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες) έφεραν την Ελλάδα εκεί που είχε οδηγήσει ο Μπλέρ την Αγγλία, ο Μπούς υιός τις ΗΠΑ, ο Σρέντερ τη Γερμανία κλπ.

Το έργο του Σημίτη συνέχισε –χωρίς οραματισμούς– ο Κώστας Καραμανλής και κατάφερε να παραδώσει κράτος και χώρα όπως τα παρέλαβε και όχι ως χώρο που λυμαίνονται οι τραπεζίτες και οι ξένοι, όπως τον κατάντησε μέσα σε λίγους μήνες ο Γιώργος Παπανδρέου, ακολουθούμενος από τους ανίκανους να αναστρέψουν την πορεία μηδενισμού της Ελλάδας, Αντώνη Σαμαρά και Αλέξη Τσίπρα.

Φυσικά το σχέδιο αυτό δεν τους ανήκει, αλλά αρκεί που είναι το σχέδιο της ΕΕ, η οποία τα τελευταία χρόνια βρίσκεται στην υπηρεσία των τραπεζιτών, της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και της νεωτερικότητας. Μάλιστα, από τη στιγμή που στις ΗΠΑ εξελέγη πρόεδρος ο Τραμπ που προσπαθεί να φρενάρει αυτή την αντίπαλη ομάδα συμφερόντων, η ΕΕ είναι στην πρωτοπορεία της νεωτερικότητας.

Η κατάρριψη των μύθων

Ο ατομισμός κυριαρχεί στον πλανήτη, ενώ υπάρχουν όλα τα μέσα να αναπτυχθεί συλλογική δράση. Ο δικαιωματισμός έχει αντικαταστήσει την “ταξική πάλη”, η ψευδεπίγραφη μαζικοδημοκρατία έχει αντικαταστήσει την κοινοβουλευτική δημοκρατία δυτικού τύπου και ο καταναγκασμός των ανθρώπων από μια συνομοταξία τραπεζιτών και συνεργατών τους, έχει αντικαταστήσει την ελευθερία των αγορών. Αυτός ο νεοφιλελευθερισμός και οι κήρυκές του, πιστεύουν σε ορισμένες ηθικές κρίσεις, και σε ορισμένες δήθεν πραγματικές δηλώσεις.

Το σχήμα αυτό το συναντάμε στην εξίσωση: ελεύθερη βούληση = ατομική ελευθερία = ελεύθερες αγορές. Η διαστρέβλωση της αρχαίας ελληνικής σοφίας επί 300 χρόνια οδήγησε στη σημερινή δυτική φιλοσοφία που ισχυρίζεται ότι ο κόσμος δεν είναι ούτε ντετερμινιστικός, ούτε τυχαίος, αλλά υπάρχει η ελεύθερη βούληση του ανθρώπου. Αυτός επηρεάζεται μεν από τις φυσικές αιτίες και από τα τυχαία συμβάντα, αλλά τελικά σηκώνει την ελεύθερη βούλησή του σαν ρομφαία και αποφασίζει από μόνος του. Για το μέλλον του, για το μέλλον της Γης και για όλο το σύμπαν αν χρειαστεί.

Ο Κορνήλιος Καστοριάδης και ο Νόαμ Τσόμσκι είναι δύο από μερικές χιλιάδες διανοούμενους που έχουν καταρρίψει αυτούς τους μύθους εδώ και χρόνια, αλλά το παγκόσμιο σύστημα σκέψης (πανεπιστήμια, μέσα ενημέρωσης, κυβερνήσεις, σχολεία κλπ) παριστάνει ότι δεν υπήρξαν ποτέ και ότι κανείς δεν προειδοποίησε για το αδιέξοδο που σπρώχνουν όλη την ανθρωπότητα, όχι μόνον τους  φίλους τους. Οι νεοφιλελεύθεροι μπορεί να μην έχουν σοβαρά επιχειρήματα, αλλά έχουν την υποστήριξη των ισχυρών του χρήματος, οπότε καταφέρνουν και νικούν στα σημεία, επιβάλουν τις απόψεις τους με τη βία και οδηγούν την ανθρωπότητα σε καταστροφές. Αυτό δεν είναι ευφημισμός.

Η Αριστοτέλης μας προειδοποίησε

Οι νεοφιλελεύθεροι δίνουν μεγάλη σημασία στους ψηφοφόρους και στους πελάτες προϊόντων. Μπορεί ο Αριστοτέλης να μας προειδοποίησε εδώ και 2.500 χρόνια ότι δημοκρατία υπάρχει όπου άρχουν οι κληρωτοί και ολιγαρχία όπου άρχουν οι εκλεγμένοι, αλλά αυτοί δεν άκουσαν τίποτα. Οδήγησαν σε ακραία μορφή “το χειρότερο είδος δημοκρατίας”, “που δεν έχει καμιά διαφορά από τα δυναστικά καθεστώτα”.

Μάταια ο έντιμος ταξινομητής των πολιτευμάτων Αριστοτέλης διευκρίνιζε: Σε αυτή την περίπτωση οι νόμοι ατροφούν, καθιστώντας φαινομενικά τον λαό κυρίαρχο, ενώ στην πραγματικότητα τα ηνία τα έχουν οι ρήτορες-πολιτικοί που αποσκοπούν στην εξυπηρέτηση ιδίων συμφερόντων. Η ακύρωση του νόμου είναι η υπονόμευση της ελευθερίας, αφού η ελευθερία δεν μπορεί να νοηθεί ως κάτι αποκομμένο απ’ το δημόσιο συμφέρον.

Η ελευθερία αναγκαστικά ταυτίζεται με το νόμο ως κατοχύρωση του λαϊκού συμφέροντος. Η αξιοκρατία, η αξιοπρέπεια της καθημερινής διαβίωσης, η πολιτική εντιμότητα, η φερεγγυότητα των πολιτικών προσώπων, η διαφάνεια, με δυο λόγια η διασφάλιση της συλλογικής ευημερίας αποτελούν αναφαίρετα δικαιώματα του πολίτη. Η ελευθερία δεν είναι τίποτε άλλο από την κατοχύρωση αυτών των δικαιωμάτων.

Οι νεωτεριστές έχουν ανάγει τη χυδαιότητα σε επάγγελμα. Πρέπει να ακολουθούμε την καρδιά μας και να κάνουμε αυτό που μας κάνει να νιώθουμε καλά. Η ελεύθερη βούληση του ανθρώπου δίνει νόημα στο σύμπαν! Αυτές οι απόψεις είχαν τους ιδανικότερους εισηγητές όπως τον Τζών Λόκ (ο λαός έχει το δικαίωμα της αντίστασης), τον Ζάν Ζάκ Ρουσώ (κοινωνικό συμβόλαιο) ή τον Τόμας Τζέφερσον όταν έγραφε το Σύνταγμα των ΗΠΑ.