Ο σπασμένος άξονας Γερμανίας-Ρωσίας

Αβλεψίες του Λένιν; Επεμβάσεις “ξένης χειρός”; Όχι! Οι εν προκειμένω απόψεις του κομμουνιστή ηγέτη εντοπίζονται και σε έργα που γράφηκαν γι’ αυτόν. Απλώς οι τότε μπολσεβίκοι ιθύνοντες ήξεραν κάτι που σήμερα θεληματικώς αγνοείται: Πατρίδα του Διαφωτισμού υπήρξε η Γερμανία, ενώ η Γαλλία υπήρξε μόνο η αρχική του κοιτίδα. Ο Μέττερνιχ ήταν ο πρώτος που επισήμανε την “καυτερή αλήθεια”: Η ζύμωση των ιδεών που επέφεραν τη Γαλλική Επανάσταση των ετών 1789-1792 είχε αρχίσει στα boudoirs, δηλαδή τους χώρους καλλωπισμού των γυναικών της αριστοκρατίας. Μετά οι ιδέες αυτές απλώθηκαν και έφτασαν να “αλώσουν την ψυχή” ακόμα και συγγενών του Γάλλου βασιλιά, οι οποίοι, ενεργητικώς ή παθητικώς, επιδοκίμασαν την ίδρυση της Α’ Γαλλικής Δημοκρατίας…

Αυτή υπήρξε η μία πλευρά της πραγματικότητας. Και η άλλη έγκειται στο ότι ο απλός λαός στη Γαλλία, γενικώς δεν εγκολπώθηκε τα “δημοκρατικά ιδεώδη”. Οι πόλεμοι της Βανδέας, η λαϊκή επιδοκιμασία που περιέβαλε τη μοναρχία των Ναπολέοντα Α΄ και Γ’ καθώς και τον έμμεσο αυταρχισμό του Ντε Γκωλ, αρκούν για να καταδείξουν του λόγου το ασφαλές. Γιατί; Διότι ο γαλλικός λαός, στην πλειοψηφία του, έμεινε πιστός στην Καθολική Εκκλησία.

Και υπάρχει εν προκειμένω παράδοση που αφορά και τη δική μας χώρα. Σύμφωνα με μία παράδοση, η Παναγία, μετά τη Σταύρωση, έφυγε με τον Ιωσήφ και τη Μαγδαληνή στη νοτιοδυτική Ευρώπη. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, λέγεται ότι σταμάτησε στο Άγιον Όρος, που από τότε θεωρείται “Περιβόλι της Παναγιάς”, και μετά κατέληξε στη νότια Γαλλία. Στους απογόνους της Μαγδαληνής ανάγουν οι Γάλλοι βασιλείς και οι τωρινοί απόγονοί τους τη θεσμική τους αρχή. Έτσι, η Γαλλία παραμένει, στην ψυχή του Λαού της, ως η νοητή “Μνηστή του Χριστού”.

Γερμανία και Διαφωτισμός

Τελοσπάντων. Το θέμα μας παραμένει ο Διαφωτισμός, που παραδόξως περιβλήθηκε “υψηλή προστασία” σε χώρες γερμανικές. Πρώτος υποστηρικτής του υπήρξε ο ηγεμόνας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους Ιωσήφ Β΄(1765-1790). Αυτός προσπάθησε να μεταρρυθμίσει την επικράτειά του σύμφωνα με τις αρχές του Διαφωτισμού, αλλά απέτυχε, διότι οι υπήκοοί του παρέμεναν πιστοί στον Πάπα της Ρώμης. Έτσι, το έργο ανέλαβε να ολοκληρώσει ο πρίγκιπας Όθων φον Βίσμαρκ, δημιουργός του Β΄ Γερμανικού Ράιχ, δηλαδή Κράτους που συγκέντρωνε –θεωρητικώς έστω– το σύνολο του γερμανικού λαού.

Ο Βίσμαρκ δραστηριοποιήθηκε σε χώρα όπου είχε γεννηθεί και ακμάσει η θρησκευτική Μεταρρύθμιση. Θεωρήθηκε, λοιπόν, ως συνεχιστής του έργου που είχε αρχίσει ο Λούθηρος. Συνακολούθως, αποδύθηκε στον περίφημο “Πολιτιστικό Αγώνα” του (Kulturkampf), από τον οποίο τελικώς επέτειλε το σύνθημα “Μακριά από τη Ρώμη” (Los von Rom). Ο Βίσμαρκ ουσιαστικώς επέτυχε εκεί όπου τόσοι άλλοι απέτυχαν.

Παράλληλα με τον “Πολιτιστικό Αγώνα” του, μάλιστα, επέβαλε μορφή κρατικού σοσιαλισμού, πετυχαίνοντας να ενσωματώσει τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα στην όλη δομή του Β΄ Ράιχ. Οι συντάξεις, η περίθαλψη και γενικώς η φροντίδα των “μη προνομιούχων” υπήρξαν –αμέσως ή εμμέσως– δικά του επιτεύγματα. Και αυτά υλοποιήθηκαν στο πλαίσιο μιας εντυπωσιακής επιστημονικής και βιομηχανικής ανάπτυξης. Ορθώς, λοιπόν, ο Λένιν επιδοκίμασε την προσωπικότητά του. Και λογικώς παρότρυνε τους Ρώσους να έχουν ως πρότυπο τους Γερμανούς: Το γερμανικό έθνος παρέμεινε ενωμένο κατά τα τέσσερα πρώτα χρόνια του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου και σε όλη τη διάρκεια του Β’ – κάτι που εκθύμως αναγνώρισε ο ίδιος ο Στάλιν.

Η παρακαταθήκη του Βίσμαρκ

Ιδού όμως που εμφανίστηκε η Μεγάλη Καμπή. Η παρακαταθήκη που ο Βίσμαρκ άφησε στους ιθύνοντες της Γερμανικής Αυτοκρατορίας ήταν: Συμμαχία με τη Ρωσία! Όμως, όταν εκείνο τον “περίεργο” Αύγουστο του 1914 δολοφονήθηκε ο διάδοχος της Αυστροουγγαρίας, ο Κάιζερ Γουλιέλμος Β’ ήταν εκείνος που έβαλε μπρος την πολεμική μηχανή, απειλώντας πρώτα τη Ρωσία και μετά ολόκληρη την Ευρώπη. Γιατί; Ποιος ήταν ο λόγος για τον οποίο αγνόησε τη συμβουλή του Βίσμαρκ;

Ως συνήθως, η απάντηση έρχεται από πλευρά απροσδόκητη. Πρόσφατα άρχισε η δημοσίευση των οθωμανικών διπλωματικών αρχείων. Σε αυτά διαπιστώνεται ότι ήδη κατά τις πρώτες εβδομάδες της τότε παγκόσμιας σύρραξης, ο πρέσβυς της Τουρκίας στο Βερολίνο διαμήνυσε στους προϊσταμένους του τα ακόλουθα: Κύρια κατάληξη του πολέμου έμελλε να είναι η κατάρρευση της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και η συρρίκνωση του ρωσικού κράτους σε μια δημοκρατία που, με έδρα τη Μόσχα, θα εξουσίαζε μόνο τα εδάφη της παλαιάς Μοσχοβίας.

Αυτό και περίπου έγινε. Μπορεί μάλιστα να θεωρηθεί ως επακόλουθο της πρόβλεψης του Τούρκου διπλωμάτη το ότι, το 1918, ο Λένιν μετέφερε την έδρα της κυβέρνησής του από την Πετρούπολη, που υπεραγαπούσε, στη Μόσχα, την οποία απεχθανόταν. Και αυτό μετά τη σύναψη της ρωσογερμανικής συνθήκης του Μπρεστ-Λιτόφσκ, οπότε δεν υπήρχε πια κίνδυνος κατάληψης της Πετρούπολης από τους Γερμανούς.

Θεωρία συνωμοσίας; Γιατί όχι; Σύμφωνα με μαρτυρίες Γάλλων στρατιωτικών που είχαν πιαστεί αιχμάλωτοι από τους Γερμανούς κατά τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο, ο Κάιζερ συχνά δημοσίως στέναζε: «Αυτός ο πόλεμος που μας επέβαλαν…». Ποιος τού τον είχε επιβάλει; Γλιστερό το πεδίο της σχετικής έρευνας! Μπορούμε όμως τώρα να ξέρουμε το δόλωμα που του είχαν ρίξει: Επέκταση της γερμανικής κυριαρχίας σε πολύ μεγάλες εκτάσεις της πρώην Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Και ο Κάιζερ κατάπιε το δόλωμα, όπως λίγες δεκαετίες αργότερα έκανε και ο Χίτλερ.

Το δόγμα Μακίντερ και ο Ρούντολφ Ες

Εδώ απαιτείται παρένθεση. Πατέρας της Γεωπολιτικής θεωρείται ο Βρετανός Σερ Χάλφορντ Μακίντερ (Sir John Halford Mackinder 1861-1947), ο οποίος έδωσε την οριστική μορφή του δόγματος που επί αιώνες διέπει την όλη πολιτική των Αγγλοσαξώνων: Οι Δυνάμεις που ελέγχουν το κέντρο της Ευρασίας δεν πρέπει να αποκτήσουν πρόσβαση σε θερμές θάλασσες, π.χ. τη Μεσόγειο, διότι, εάν γίνει αυτό, τα εν λόγω Κράτη θα θέσουν υποψηφιότητα για παγκόσμια κυριαρχία. Οι Δυνάμεις αυτές είναι η Ρωσία και η Γερμανία. Συνεπώς, η προσέλκυση της Γερμανίας στην πλευρά των “Δυνάμεων της Θάλασσας” (Βρετανία και ΗΠΑ) είναι παράγοντας καίριας σημασίας για τη διαιώνιση της θαλασσοκρατίας/παγκόσμιας κυριαρχίας των Αγγλοσαξώνων. Και εδώ υπεισέρχεται η περίεργη προσωπικότητα του Ρούντολφ Ες (Rudolf Hess).

Τον θυμάστε; Ήταν εκείνος που οι Σοβιετικοί επέμειναν να μείνει έγκλειστος στη φυλακή του Σπαντάου, όπου και πέθανε (αυτοκτόνησε;) το 1987. Ο Ες ήταν μαθητής του Κάρολου Χαουσχόφερ (Karl Haushofer 1869-1946), συνεχιστή του έργου του Μακίντερ. Αυτός, πρώτα ανώτατος αξιωματικός του Γερμανικού Στρατού και τελικά πανεπιστημιακός καθηγητής, επιβεβαίωσε τη θεωρία του Βρετανού προδρόμου του και καθόρισε τη “σωστή πολιτική” των Δυνάμεων του κέντρου της Ευρασίας: Άξονας Βερολίνου-Μόσχας-Τόκυο!

Το “δόγμα Χαουσχόφερ” ανέλυσε στον Χίτλερ, μετά την αποτυχία του πραξικοπήματος στο Μόναχο (1923), ο Ρούντολφ Ες. Σε αυτόν τον τελευταίο, μάλιστα, αποδίδεται η έμπνευση του περίφημου “Τέταρτου Κεφάλαιου” του “Αγώνα”, όπου γίνεται λόγος για την ανάγκη επέκτασης της Γερμανίας σε παραδοσιακώς ρωσικά εδάφη. Η διαστρέβλωση των απόψεων του Χαουσχόφερ είναι εμφανής και λογικώς οι Σοβιετικοί επέμεναν στην ισόβια φυλάκιση του Ες.

Έτσι όμως άνοιξε για τον Χίτλερ ο δρόμος προς την εξουσία. Αυτός βέβαια κατανόησε εκείνο που αργότερα απέδειξε η Χάνα Άρεντ (Hannah Arendt 1906-1975), ότι δηλαδή το δικό του καθεστώς δεν είχε μεγάλες διαφορές από τον Σταλινισμό και συνακολούθως προχώρησε στη σύναψη του ρωσογερμανικού “Συμφώνου Μη Επιθέσεως” (1939). Όταν όμως κατανόησε ότι η αθέτηση της υπόσχεσης που –προκειμένου να φτάσει στην εξουσία– είχε αναλάβει, δηλαδή να επιτεθεί κατά της Ρωσίας, ήταν αυτό που απέτρεπε τη συνθηκολόγηση της Βρετανίας και εγκυμονούσε την εναντίον του αμερικανική απειλή, επιτέθηκε, προς μεγάλη έκπληξη του Στάλιν, στη Σοβιετική Ένωση. Ήταν όμως αργά: Οι “ιθύνοντες των παρασκηνίων” δεν του είχαν πια εμπιστοσύνη. Και αυτό παρά το ότι ο Ρούντολφ Ες απέδρασε από τη χώρα του και πέταξε στη Βρετανία, προκειμένου να τούς τα εξηγήσει από κοντά…

Τι σημασία έχουν αυτά; Τούτη: Πολλοί ασχολούνται με την Άνγκελα Μέρκελ, αλλά κανένας δεν θέλει να θίξει τα κύρια ερωτήματα που την αφορούν. Πώς είναι δυνατόν μέλος της Κομμουνιστικής Νεολαίας, ο πατέρας της οποίας είχε “αποδράσει” από τη Δυτική Γερμανία στην Ανατολική, να προωθηθεί στην ηγεσία συντηρητικού κόμματος; Ποιος ενορχήστρωσε τη σχετική διαδικασία; Ποιος υπήρξε ο πραγματικός της ρόλος στο πεδίο των ρωσογερμανικών σχέσεων;

Και ως προς την Ελλάδα: Είμαστε ο “φελλός που κλείνει το μπουκάλι του σλαβικού κόσμου” και δεν τον αφήνει να “χυθεί” στη Μεσόγειο Θάλασσα. Συνεπώς, ο υπερβολικός τονισμός της σχέσης των Ελλήνων με τη θάλασσα και η συνεχής συσκότιση της μεσαιωνικής μας Ιστορίας έχουν χαρακτήρα αυτόχρημα πολιτικό. Διασφαλίζουν, πράγματι, την παραμονή μας στην –κατά τους τωρινούς μας ιθύνοντες– “σωστή πλευρά της Ιστορίας”.