Ο θρησκόληπτος βάνδαλος και οι βλαχοκοσμοπολίτες βέβηλοι

Ενοχλήθηκε με άλλα λόγια από τα εχθροπαθή, ρατσιστικώς οικειόφοβα, μονομερώς χριστιανόφοβα, στερεότυπα της καθεστωτικής πολιτικής ορθότητας που προβάλλονται από τους δήθεν πεφωτισμένους “αντισκοταδιστές” του διαδικτύου και του τηλεοπτικού συρμού ως τα μόνα αποδεκτά, ιερά και απαραβίαστα αξιακά ορόσημα της απεριόριστης ατομικής ελευθερίας του “καθενός”. Της ελευθερίας να γελοιοποιεί και να εξευτελίζει τα εθνικά, τα θρησκευτικά, τα ηθικο-πολιτικά σύμβολα, μαζί με τις μαγευτικές, παρηγορητικές, μυστηριακές και παράλληλα ορθολογικές παραδόσεις που συνέχονται ιστορικά σε ένα βιωματικά αδιαίρετο σύνολο.

Άλλοτε βανδαλίζουν χωρίς συνέπειες το άγαλμα του Κολοκοτρώνη, άλλοτε βεβηλώνουν –συνήθως χωρίς αντιδράσεις– τόσο τις θρησκευτικές πεποιθήσεις της πλειονότητας του ελληνικού λαού, όσο και την αισθητική παράδοση που μας κληροδότησαν όχι μόνο άριστοι λαϊκοί αγιογράφοι και ζωγράφοι, αλλά και πολλοί σκεπτικιστές, ενδεχομένως και άθεοι νεοέλληνες διανοούμενοι λογοτέχνες και ποιητές. Έτσι, η ελληνική κοινωνία, όπως και πολλές άλλες δυτικές κοινωνίες, δέχεται αναφανδόν μια συντονισμένη εσωτερική επίθεση, όχι μόνο από τα πολύμορφα σύγχρονα ιερατεία του δικαιωματισμού, αλλά και τους πολυπληθείς πλέον θρησκόληπτους πιστούς τους. Αυτούς, που –όπως όλοι οι μισαλλόδοξοι φανατικοί– κάνουν με μεγάλη ευκολία το άσπρο μαύρο. Απαιτούν λόγω χάρη “μετριοπάθεια, ψυχραιμία, σεβασμό του άλλου”. Από ποιον το απαιτούν; Όχι από τον “καλλιτέχνη”. Αντίθετα, από τον μαινόμενο και διαμαρτυρόμενο βουλευτή Παπαδόπουλο.

Στο πεδίο του πολιτισμού βέβαια είναι καταδικαστέα η άσκηση βίας. Πρώτα από όλα της χειρότερης μορφής βίας: Της συμβολικής. Υπάρχει εντούτοις μπόλικη τέτοια βία σε όλους τους θρησκευτικούς πολέμους, σε όλες τις μεταβάσεις από τη μια συμβολική τάξη σε μια άλλη: Οι βίαιοι εξισλαμισμοί πληθυσμών ή ακόμα οι εκχριστιανισμοί που στιγμάτισαν και απαγόρευσαν τις αρχαίες θρησκείες, τις ταξινόμησαν στις αιρέσεις και γκρέμισαν τους ναούς, αποτελούν προφανώς τέτοιες μορφές συμβολικής βίας, επώδυνης για τους ανθρώπους της εποχής.

Λύνονται όλα ειρηνικά;

Κατανοητή τότε άραγε και η έμπρακτη, αμήχανη βία όσων ένιωθαν και νιώθουν το “έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια τους”, τα αυτονόητα και τα κεκτημένα να απειλούνται; Μόλις κάποιος τολμήσει να διατυπώσει αυτό το ερώτημα της έννομης, έμπρακτης αντίστασης, γίνεται αμέσως συναγερμός στο στρατόπεδο των Φαρισαίων, των δήθεν ειρηνιστών και λοιπών προοδευτικάριων υπηρεσίας. Ο μέσος συντηρητικός νοικοκύρης ξεχνάει λόγου χάρη ότι –όπως λέει και η λαϊκή θυμοσοφία– όπου ο λόγος δεν έχει πέραση “πίπτει ράβδος”. Ο αριστερούλης ψευτοδιανοούμενος ξεχνάει ότι η βία είναι εγγενής στην ιστορία και ότι όταν ο νόμος δεν προστατεύει όσους την υφίστανται, τότε όσοι νιώθουν αδικημένοι θα τείνουν μοιραία να απαντήσουν με “βία στη βία της εξουσίας”.

Ο καλός χριστιανός ξεχνάει το φραγγέλιο, το οποίο ο Χριστός χρησιμοποίησε εμπράκτως εναντίον των εμπόρων που είχαν καταλάβει το ναό. Οι κατά δήλωση μαρξίζοντες ξεχνούν ότι ακριβώς επειδή όλα δεν λύνονται πάντα ειρηνικά και ότι στους διαλόγους μεταξύ άνισων κοινωνικά και πολιτικά συνομιλητών, ο συσχετισμός δυνάμεων είναι πάντα με το μέρος των ισχυρών. “Το όπλο της κριτικής, λοιπόν, δεν μπορεί να υποκαταστήσει την κριτική των όπλων”. Στο κάτω-κάτω, πριν δράσει “αυτοβούλως” στην πινακοθήκη, ο βουλευτής Παπαδόπουλος επιχείρησε ματαίως να κάνει διάλογο με το υπουργείο Πολιτισμού σχετικά με τα προκλητικά ριζο-σπαστικά εκθέματα του κυρ-Χριστόφορου.

Από Σβαμπικούς Μητσοτάκηδες και μητσοτακικές Μενδώνες, κανείς δεν θα έπρεπε να περιμένει κάτι άλλο: “Τέτοιοι είναι”, όπως θα έλεγε εύστοχα ο Κουτσούμπας. Όμως, δυστυχώς “τέτοιοι είναι” και πολλοί άλλοι μεταμοντερνίζοντες προοδευτικάριοι, που λίγο ή πολύ έχουν εμφυτευθεί από το καθεστώς σε όλους τους θεσμικούς χώρους όπου αντικειμενικά διαμορφώνονται όχι μόνο τα γούστα και οι αισθητικές προτιμήσεις, αλλά και οι προσωπικές απόψεις του “καθενός” περί τέχνης, ατομικών ελευθεριών, ανεκτικότητας, δημοκρατίας και πάει λέγοντας.

Απαγορεύεται, λοιπόν, κάθε μορφή λογοκρισίας, πέραν εκείνης –εννοείται– που συμβαδίζει με το δικό τους αξιακό σύστημα των δικαιωματούχων μειονοτοποιήσεων, των εξατομικεύσεων και της διάλυσης της συνέχειας και της συνοχής των δυτικών κοινωνιών. Ή ακόμα της απαγόρευσης κάθε κοινωνικού ελέγχου επί των ατομικών συμπεριφορών και των ορίων που ουδείς σε οποιαδήποτε δημοκρατική κοινωνία άξια αυτού του ονόματος δεν μπορεί να υπερβεί επειδή “έτσι γουστάρει”, χωρίς να βρεθεί αντιμέτωπος με τη δίκαια, λαϊκή αγανάκτηση.

Οι “αντισκοταδιστές” καλλιτέχνες

Μα ακριβώς, ο στόχος όλων αυτών των δήθεν προκλητικών “καλλιτεχνικών” εκδηλώσεων που διοργανώνονται από το ίδιο το πρώην εθνικό κράτος, είναι να αναισθητοποιηθεί σταδιακά το συλλογικό αντανακλαστικό της λαϊκής αγανάκτησης με διαδοχικές δόσεις ταπεινώσεων, γελοιοποιήσεων και εξευτελισμού των πολιτισμικών παραδόσεων και της μέχρι πρότινος, κοινής λογικής. Το κλασσικό ψυχολογικό-ρητορικό τέχνασμα της πολιτικής επιρροής είναι προφανώς η αναστροφή στη διαλεκτική σχέση θύτη-θύματος, δηλαδή, ο θύτης (ο κυρ-Χριστόφορος, η κυρά-Μενδώνη και η παρέα των δημοσιογραφίσκων της συμφοράς που τους υποστηρίζουν με άφθονο “δημοκρατικό” πάθος), μοιάζει να ισχυρίζεται ότι η “ελευθερία της τέχνης βρίσκεται υπό διωγμό από αντιδραστικές και σκοταδιστικές δυνάμεις”!

Ας αφήσουμε κατά μέρος το ερώτημα τι είναι τέχνη και πως ορίζονται περί του θέματος οι διαφορές της τέχνης από τους βίαιους συμβολικούς μηχανισμούς της ιδεολογικής και πολιτισμικής αποσταθεροποίησης και του μετασχηματισμού της κοινωνικής σκέψης. Ας επικεντρωθούμε λίγο καλύτερα στο αν πρέπει να υπάρχουν ή όχι κάποια όρια στις ατομικές ελευθερίες του κάθε “καλλιτεχνίζοντος”. Άραγε, τα όρια και οι απαγορεύσεις δεν είναι κάτι εγγενές ανθρωπολογικώς σε όλες τις ευνομούμενες ανθρώπινες κοινωνίες; Με ποια προσχήματα η τέχνη –και μάλιστα εκείνη που πατρονάρεται από το κράτος– θα μπορούσε να εξαιρείται από έναν τέτοιο ανθρωπολογικό κανόνα;

Οι κοσμοπολίτες δημιουργοί

Και τι καταλαβαίνουν από την τέχνη και την παράδοση λόγου χάρη της ζωγραφικής, όλοι αυτοί οι υπέρμαχοι της τερατοαπεικόνισης των ιερών συμβόλων; Δεν είναι μόνο το Απολλώνιο φως που κόσμησε εικαστικά το έργο πολλών σύγχρονων Ελλήνων ζωγράφων, μάλλον άγνωστων στο ευρύ κοινό, ένα τμήμα του οποίου επισκέπτεται την αντεθνική πινακοθήκη. Είναι όλη η αγιογραφική, λαϊκή, βυζαντινογενής παράδοση της μελαγχολικής γλυκύτητας των μορφών της Βρεφοκρατούσης Θεοτόκου, του Εσταυρωμένου Ελκόμενου, των Αρχάγγελων ή των πολεμιστών Αγίων όπως ο Γεώργιος απέναντι στο χαμοδράκι, ο Δημήτριος, ο Νικήτας κλπ. που λειτούργησαν ως πλαίσιο εικαστικής έμπνευσης για πραγματικούς κοσμοπολίτες δημιουργούς, λογοτέχνες ή ποιητές.

Καλλιτέχνες δηλαδή των οποίων το ασυνείδητο δεν είχε διαβρωθεί από τις ενοχικές, προτεσταντικές παραστάσεις της κόλασης, των δαιμόνων και των βρικολάκων της, όπως συνήθως συμβαίνει στον φαντασιακό κόσμο όλων των πολιτισμικά αποικιοκρατούμενων και όλων των βλαχοκοσμοπολιτών που παριστάνουν είτε τους εμπνευσμένους καλλιτέχνες, είτε τις γλάστρες και τους δημοσιολογούντες μαϊντανούς στα διάφορα ΜΜΕ. Εκείνα τα σούργελα και τις επώνυμες κουτσές Μαρίες του διαδικτύου που παραδίδουν δωρεάν μαθήματα δικαιωματισμού και έχουν μάθει να κουνάνε εισαγγελικά και το δάχτυλό τους σε όσους διαφωνούν με τις απόψεις τους.

Η περίπτωση της εισβολής του βουλευτή στην αντεθνική πινακοθήκη και ιδίως η αντιμετώπισή της από τους δημοσιογράφους και την Πολιτεία, δείχνει για πολλοστή φορά ότι η ελληνική δημοκρατική κοινή γνώμη βιώνει ένα συμβολικό (προς το παρόν) εμφύλιο πόλεμο που διεξάγουν εναντίον της οι θρησκόληπτοι ιεροεξεταστές του δικαιωματισμού, απειλώντας την συλλογική πολιτισμική της συνοχή και ταυτότητα. Απέναντι στις απόπειρες των νέων φασιστοειδών του καθεστώτος που παριστάνουν τους προοδευτικούς, να δηλητηριάσουν τις λαϊκές κοινωνικές και πολιτικές νοοτροπίες με το φαρμάκι της πολιτικής τους θρησκείας, υπάρχει μόνο μία διέξοδος: Η αντίσταση σε όλα τα σημεία, με όλους τους τρόπους. Ο βουλευτής Παπαδόπουλος επέλεξε την θεαματική-ατομική αυτοδικία. Υπάρχουν, όμως, καλύτεροι τρόποι να επισημάνουμε στο νέο θεοκρατικό καθεστώς ότι οι αντοχές και οι ανοχές μας σε όσους επιβουλεύονται την ιστορία, την λογική και το μέλλον μας έχουν προ πολλού εξαντληθεί.