Οδεύει η Ευρώπη προς μια νέα αυτοχειρία;

Τι κοινό έχουν τα Κίτρινα Γιλέκα της Γαλλίας με τους Έλληνες μαθητές που κινητοποιούνται για τη Μακεδονία; Το γεγονός ότι έχουν απέναντί τους το σύνολο, σχεδόν, των mainstream πολιτικών, δημοσιογραφικών και ιδεολογικών κατεστημένων, ευρωπαϊκών και εθνικών. Η ταμπέλα του φασίστα έχει καταντήσει καραμέλα. Χρησιμοποιείται καταχρηστικά, για να αφορίσει οποιαδήποτε δράση, ιδέα και έκφραση, η οποία αμφισβητεί την αποδεκτή τάξη πραγμάτων.

Ζούμε στην Ευρώπη και αλληλεπιδρούμε πάρα τις διαφορετικές μας καταβολές. Αυτή η Ευρώπη φοβάται. Στην πραγματικότητα, για να είμαστε πιο σωστοί, οι κυρίαρχες ευρωπαϊκές ελίτ φοβούνται και μάλιστα φοβούνται οποιαδήποτε ανήσυχη φωνή. Όταν κάνουμε λόγο για οποιαδήποτε, εννοούμε από την πιο μετριοπαθή μέχρι την πιο ακραία. Φτάνει κανείς απλώς να διερωτηθεί επί ζητημάτων τα οποία, έστω και έμμεσα, αγγίζουν την υπάρχουσα κανονικότητα, για να χαρακτηριστεί ακραίος και επικίνδυνος.

Τα παραδείγματα είναι πολλά. Η Συμφωνία των Πρεσπών χαιρετίστηκε και προωθήθηκε από το σύνολο των ευρωπαϊκών και ντόπιων ελίτ. Εάν κάποιος την αμφισβητήσει, ή έστω εκφράσει λογικά ερωτήματα και ανησυχίες, βαπτίζεται φασίστας, ακραίος και επικίνδυνος. Το υπάρχον ευρωπαϊκό θεσμικό πλαίσιο, υπό την κυριαρχία της γερμανόπνευστης λιτότητας, διατυπωμένης από τους δημοσιονομικούς κανόνες του Συμφώνου Σταθερότητας, παρουσιάζεται ούτε λίγο ούτε πολύ σαν το ευαγγέλιο της ευρωπαϊκότητας. Οποιαδήποτε κυβέρνηση, άτομο ή ομάδα ατόμων, επιχειρήσει να επισημάνει δυσλειτουργίες, ή να προτείνει αλλαγές και βελτιώσεις, αυτομάτως αντιμετωπίζει την ταμπέλα όχι απλά του ευρωσκεπτικιστή, αλλά του εθνικιστή και του ακραίου.

Η αχίλλειος πτέρνα

Η Δύση πάντοτε είχε μια τάση προς την τετραγωνοποίηση των ιδεών, ή μιλάμε για την περίοδο της παπικής επιβολής ή για τον Διαφωτισμό. Πάντοτε οι δυτικοί είχαν την ανάγκη ενός κακού, ενός δαίμονα, ενάντια του οποίου συσπειρώνονταν, εισάγοντας έτσι μια νέα, απόλυτη αλήθεια. Αυτός ο δαίμονας, υπαρκτός ή τεχνητός υπήρχε και θα υπάρχει πάντα. Κάποτε λεγόταν άπιστος, ύστερα έγινε η θεοκρατία του Βατικανού, ακολούθησε ο ναζισμός, ο κομμουνισμός και φτάνουμε στις μέρες μας. Όρμπαν, Λεπέν, για ένα φεγγάρι Τσίπρας, μετά Σαλβίνι και εσχάτως τα Κίτρινα Γιλέκα. Λαϊκιστές, φασίστες, αντιευρωπαίοι και ταραξίες.

Μόνο που τους διέφυγε κάτι. Όλοι οι παραπάνω, πέραν των μεταξύ τους αβυσσαλέων διαφορών, έχουν ένα κοινό: εξέφρασαν και εκφράζουν, έστω σε κάποιο βαθμό, την ψυχή των λαών τους και αγγίζουν την ψυχή και άλλων Ευρωπαίων. Ειδικά του Ευρωπαίου του οποίου περιστέλλεται το εισόδημα και τα εργασιακά δικαιώματα και ταυτόχρονα καταστέλλεται συστηματικά η εκδήλωση της ιστορικής και εθνικής του υπερηφάνειας, προς χάριν ενός ιδεοληπτικού-ενοχικού πολυπολιτισμικού μοντέλου.

Στους Ευρωπαίους λανσάρεται ένα ιδεολόγημα, οπού το ζω ταυτίζεται με το επιβιώνω, όπου η αρετή ταυτίζεται με τον πλουτισμό και η καταξίωση με την αυτοπροβολή. Εν ολίγοις, καταντήσαμε να ζούμε σε κοινωνίες, όπου η εικόνα έχει εξοβελίσει πλήρως την ουσία. Στην εποχή μας πετυχημένος λογίζεται αυτός ο οποίος έχει αναγάγει την ιδιοτέλεια και το πρόσκαιρο κέρδος σε ύψιστες αξίες.

Ειδικά στη περίπτωση των Ελλήνων, πέραν των ανωτέρω, υφίστανται υπαρκτές απειλές για την εθνική ασφάλεια και την ακεραιότητα της παρτίδας μας. Ως εκ τούτου, τα μεσαία και λαϊκά στρώματα της κοινωνίας μας βράζουν. Βράζουν αλλά, λόγω του φόβου, δεν εκφράζονται. Για την ακρίβεια παραμένουν πολιτικά-εκλογικά εγκλωβισμένα. Καμιά από τις κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις του τόπου δεν μας αντιπροσωπεύει επαρκώς, αλλά αυτές οι δυνάμεις θα επικρατήσουν και σ’ αυτές τις εκλογές.

Η Ευρώπη σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι

Ωστόσο, η οργή και η απογοήτευση όσο και να καταστέλλονται δια του φόβου, κάποια στιγμή θα εκφραστούν. Και επειδή ακριβώς καταστέλλονται θα εκφραστούν κατά κανόνα ακραία και βίαια. Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα παραπάνω, ας μην μας κάνει εντύπωση η υψηλή αποδοχή του –φερόμενου σαν αντισυστημικού– Αμερικανού προέδρου Τραμπ από μεγάλη μερίδα Ευρωπαίων, κυρίως Νοτίων και Ανατολικών.

Η Ευρώπη βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι για πολλοστή φορά στην ιστορία της. Το αφήγημα του φιλελεύθερου παραδείσου ξεφούσκωσε όσο απότομα αναδείχθηκε. Οι κυρίαρχες, γερμανοεξαρτημένες ελίτ ή θα συνεχίσουν να δαιμονοποιούν την κάθε αντίθετη φωνή ή θα αποφασίσουν να θέσουν επί τάπητος όλα τα ζητήματα, τα οποία προκάλεσαν και προκαλούν δυσθυμία στους λαούς της Ευρώπης.

Ένα κοινό ευρωπαϊκό όραμα χρειάζεται ευημερία και ιδέες, όχι μόνο κανόνες. Ιδέες οι οποίες θα αντιμετωπίσουν με σεβασμό και κατανόηση τις επιμέρους εθνικές ιδιαιτερότητες και ανησυχίες, με σκοπό την εύρεση μιας χρυσής τομής. Μιας χρυσής τομής, μέσω της οποίας θα προκύψει μια βιώσιμη, και ευρέως αποδεκτή, ευρωπαϊκότητα. Πάντως, με την υπάρχουσα στάση των ελίτ και χωρίς διάθεση συμβιβασμού, η πορεία προς τη διάλυση δείχνει αναπόφευκτη. Θα επιτρέψουμε στην ιστορία να επαναληφθεί;